-๑๑- เหมื่อนจะเจอชะนีร้องหาผัวอีกแล้ว

"เดินให้มันเร็วๆหน่อย"

หวานใจเดินหอบของพะรุงพะรังถอนหายใจใส่คนที่เดินนำหน้าตัวเปล่าแล้วออกคำสั่งไม่หยุด ก้าวเดินตามเขามาตั้งแต่หน้าบ้านกว่าจะไปถึงธารน้ำตกคงหมดแรงก่อนพอดี ดูก็รู้ว่าตั้งใจแกล้งกัน เอาไว้จะหาทางเอาคืนแน่

"คุณหวานใจหนักไหมจ๊ะ มาเพ้งช่วย"

เผยรอยยิ้มออกมาในตอนที่ได้ยินคำนั้นจากขึ้นที่เดินมาเจอ กำลังจะส่งของให้เพ้งช่วยถือไปแต่เสียงเข้มของเสือหาญหยุดทุกอย่างไว้ ก่อนเพ้งจะเดินถอยหลังเพราะไม่กล้าขัดคำสั่งของเสือหาญที่ไม่ให้เข้ามาช่วยเธอ

หวานใจแบกของหนักเดินต่อไปทั้งใบหน้ามุ่ย กว่าจะมาถึงธารน้ำตกที่เป็นจุดหมายก็หอบหนักจนแทบหายใจไม่ทัน เป็นเสือมิ่งที่วิ่งเข้ามาช่วยรับไปโดยที่ไม่สนใจสายตาของเสือหาญที่มองอยู่

"เสือมิ่งแผลหายแล้วหรอคะ? ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้เดือดร้อน"

"ข้าดีขึ้นแล้ว เอ็งไม่ต้องขอโทษหรอก ยังไงข้าก็ต้องช่วยเอ็ง"

เสือมิ่งยิ้มมาให้ทั้งที่ยังถือของหนักอยู่ในอ้อมแขนโดยไม่แสดงอาการหนักเลยสักนิด สองคนยืนยิ้มให้กันไม่ได้พูดอะไรแต่กลับดูน่ารำคาญสำหรับเสือหาญ จนเขาต้องเดินผ่ากลางคนที่จ้องมองกันอยู่ นี่ถ้าเป็นปลากัดคงท้องไปแล้ว 

"เจ็บนะเนี่ย เดินชนมาได้"

กำปั้นเล็กยกขึ้นทำท่าจะชกเสือหาญแต่พออีกคนหันมาก็รีบเอาแขนหลบไว้ที่ด้านหลังแล้วทำหน้าตาไม่รู้ประสีประสา เสือมิ่งแอบยิ้มขำแล้วเดินเอาของที่หอบไว้ไปว่าลง ก่อนจะเดินมาคว้าข้อมือของหวานใจให้เดินไปด้วยจนเสือหาญต้องมาตามไปจนคาดสายตา

"ยอมให้จับมือถือแขนแถมพาไปไหนก็ยังไปง่ายๆอีก เอ็งนี่มันอยากมีผัวจนตัวสั่นจริงๆสินะหวานใจ"

เสือมิ่งพาหวานใจเดินมาตรงกระท่อมสำหรับเก็บของเพื่อหลบผู้คน มองดูสายขวาอย่างละเอียดแล้วถึงหันมาสบตากับหวานใจ เธอได้แต่ยืนงงกับท่าทางผิดปกตินี้ของเสือมิ่งแล้วเลิ่กคิ้วถาม หรือเขาจะมีเรื่องที่อยากคุยกับเธอแบบที่ไม่สามารถให้คนอื่นรู้ด้วยได้

"มีอะไรหรอคะ?"

"วันนั้นที่โดนทำร้าย เอ็งรู้ไหมว่ามันเป็นใคร?"

"ไม่เลยค่ะ มันมาคนเดียว แต่คิดว่าอาจจะเป็นพวกคนที่เคยจับฉันมาก็ได้"

หวานใจก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร มันปิดหน้ามามิดชิดจนแทบไม่เห็นอะไรนอกจากดวงตา จะว่าเธอปักใจเชื่อเกินไปว่าเป็นคนที่เธอจับมาก็ได้ แต่เพราะมันเอาแต่มุ่งตรงมาหาเธออย่างเดียวทั้งที่มีพวกเสือหาญอยู่ตรงหน้าก็ทำให้นึกเป็นอื่นไปไม่ได้ ดูท่าแล้วมันไม่ได้แค่ต้องการจับแต่ต้องการฆ่าให้ตายมากกว่า พอนึกถึงเหตุการณ์นั้นหวานใจก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้น ถ้าวันนั้นเธอหนีหลุดออกมาไม่ได้ ป่านนี้ก็คงจะตายไปแล้ว

ปลายคางถูกเสือมิ่งเชยขึ้นไปแผ่วเบา นิ้วของคนตรงหน้าแตะลงที่รอยช้ำที่ยังมีหลงเหลืออยู่ตรงมุมปาก เสือมิ่งขยับเข้ามาใกล้ขึ้นทำให้หวานใจกำลังคิดจะถอยหนี แต่เสียงปืนดังลั่นขึ้นมาเสียก่อน

"เหมือนจะเจอชะนีร้องหาผัวอีกแล้วนะ"

หันไปมองก็เห็นคนปากเสียยืนอยู่ตรงนั้น หวานใจดันเสือมิ่งออกแล้วยืนเม้มปากอย่างประหม่า ไม่ใช่ว่าเมื่อครู่อีกคนต้องการจะจูบเธอหรอกนะ แต่หวานใจไม่ใช่คนง่ายขนาดนั้น แค่รู้สึกขอบคุณที่เสือมิ่งดีกับตัวเองเลยดีด้วย ไม่ได้คิดว่าอยากจะได้อีกคนมาอย่างที่ใครต่อใครคิด

"นังหวานใจไปกับข้า!"จู่ๆเสือหาญก็เดินมากระชากหวานใจให้เดินไปด้วยกัน ทิ้งให้เสือมิ่งยืนยิ้มมุมปากอย่างไม่อาจคาดเดาความคิดได้เลย

เสือหาญลากตัวหวานใจมาจนถึงริมธารน้ำ เหวี่ยงจนกายเล็กล้มลงกระแทกกับแค่ไม้เรียกให้ชาวบ้านแถวนั้นหันมามอง เสือหาญจับปลายคางของหวานใจแล้วบีบเอาไว้ ยิ่งนึกถึงภาพเสือมิ่งที่เชยคางคนตรงหน้าอยู่เมื่อครู่ก็ยิ่งอยากบีบให้ตายไปเสียตรงนี้ คนบ้าอะไรกวนใจกันมากนัก

หวานใจรั้งแขนของเสือหาญเอาไว้แต่แรงบีบก็ยังคงมากขึ้น โชคดีที่ยายนวลมาถึงก่อนถึงได้เอ่ยปากต่อว่าจนเสือหาญยอมปล่อย

"เป็นยังไงนังหนู? เอ็งเป็นบ้าอะไรห๊ะ!"

"ก็นังหวานใจมันกวนใจฉัน!"

"กวนใจอะไร ฉันไปกวนคุณตอนไหน"

"ก็....." กำลังจะยกนิ้วชี้หน้าแล้วพูดออกมาแต่พอนึกถึงเหตุผลของตัวเองดูแล้วถ้าพูดออกไปใครจะไปเข้าใจ จะบอกว่าหวานใจยุ่งเกี่ยวกับเสือมิ่งมากจนมากวนใจก็คงจะฟังดูไม่ค่อยเข้าท่า คนต้องคิดว่าคนอย่างเสือหาญสนใจนังผู้หญิงคนนี้แน่ ไม่ได้การ...ไม่พูดอะไรเลยคงจะดีที่สุด

เสือหาญเดินหนีไปทิ้งความสงสัยเอาไว้ตรงนั้น หวานใจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจอีก นกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าที่เขาบอกว่าเธอกวนใจมันคือตอนไหนกัน ทั้งที่วันนี้พึ่งคุยกันไม่กี่ประโยคด้วยซ้ำ

ค่ำคืนวันนั้นชาวบ้านพากันมารวมตัวกินดื่มอยู่ที่ริมธารน้ำ หวานใจนั่งอยู่กับยายนวลแล้วก็พวกเสือหาญเพราะยายนวลไม่ยอมให้ห่างกายไปไหน กะทิคอยเติมน้ำเมาให้เสือหาญไม่มีหยุดพัก แต่ดวงตาของเสือหาญก็เอาแต่จดจ้องที่หวานใจไม่มีหยุดพักเช่นกัน

หญิงสาวตัวเล็กในชุดกระโปรงยาวสีขาวกับมงกุฎดอกไม้ที่ยายนวลคงจะทำให้ใส่นั่นดึงดูดสายตาผู้ชายในหมู่บ้านให้มองมา เหมือนที่ยายก้อนพูดว่าหวานใจเป็นตัวกาลกิณีจะสร้างความเกลียดชังให้กับกลุ่มผู้หญิงเท่านั้น แต่พวกผู้ชายก็ยังลุ่มหลงหวานใจเหมือนเคย

"พี่หาญดื่มเยอะไปหรือเปล่าจ๊ะ"

เสือโชคทักขึ้นทันทีเห็นเสือหาญยกจอกเหล้าหมักกระดกไม่ยอมหยุด เหล้าของหมู่บ้านดีกรีสูงมากแล้วก้เมาไว ปกติไม่เคยเห็นเสือหาญจะดื่มหนักเท่านั้นมาก่อนเลย แล้ววันนี้เกิดเป็นอะไรขึ้นมา แถมพูดด้วยก็ยังไม่พูดเอาแต่จ้องหวานใจไม่ยอมวางตา

"กะทิเอ็งเอาเหล้ามาให้ข้าอีก"

กะทิไม่รีรอที่จะไปหยิบมาตามคำสั่ง คืนนี้ชาวบ้านส่วนใหญ่รวมตัวอยู่ที่นี่หมด เดี๋ยวก็คงเมาหลับกันตามเรือนแถวนี้ ตอนนี้แหละเป็นโอกาสของนังกะทิ ถ้าทำให้พี่เสือหาญเมามายจนไม่มีสติได้ กะทิก็จะเอาอีกคนมาเป็นผัวได้โดยง่าย แค่คิดก็เขินจนยิ้มแก้มแทบแตกแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่ามีเสียงเสือหาญเอ่ยเร่งก็คงจะยืนยิ้มเพ้อฝันอยู่อย่างนั้น

"เอ็งลองดูหน่อยไหม?"

หวานใจรับจอกเหล้าจากเสือมิ่งมาอย่างกลัวเสียมารยาท หลับตาทำใจแล้วยกกระดกจนหมดแก้ว พอหมดแล้วเพ้งก็ยังเติมให้อีกเลยได้แต่ยิ้มแล้วยกขึ้นดื่ม กว่าจะรู้ว่าตัวเองกระดกไปเยอะมากก็ตอนที่รู้สึกมึนงงไปหมด ตัดสินใจลุกขึ้นแล้วขอยายนวลกลับบ้านก่อน ขืนอยู่ที่นี่ต่อไปมีหวังได้เมามากกว่านี้แน่

"พี่เสือหาญจะไปไหนจ้ะ!?"

"ข้าจะไปห้องน้ำ"

"กะทิพาไปไหมจ๊ะ พี่เสือหาญดูจะเดินไม่ไหว"

"ไม่ต้อง เอ็งอยู่นี่แหละ"

เสือหาญพยักหน้าให้เพ้งเป็นเรื่องที่รู้กันดี เพ้งรีบลุกไปแล้วชวนกะทิคุยเรื่องอื่นจะได้ไม่สนใจเสือหาญอีก ขายาวก้าวตามด้วยความเร็วเพื่อให้มองเห็นแผ่นหลังเล็กของหวานใจ แต่ก็ไม่ได้เดินเข้าไปประชิดตัว ส่งสายตาใส่ไอพวกผู้ชายที่มองตามกันตาเยิ้มจนทุกสายตาหันหนี บอกอยู่ตลอดว่าเดินไปไหนมาไหนคนเดียวมันอันตราย แต่ก็ยังจะทำอยู่เรื่อย

"โอ๊ย! ไอต้นไม้บ้า!! อย่ามาขวางนะ!!"

"หึ" ขำในลำคอในตอนที่เห็นหวานใจเตะเบาๆที่ต้นไม้อยู่หลายที คนเราจะทะเลาะกับต้นไม้ไปทำไม ท่าจะเมามาจนสติหลุดไปหมดแล้วมั้ง ยืนขำได้เพียงพักเดียวก็ต้องรีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความตกใจ เสือหาญรีบรวบเอวคนที่จะล้มลงเอาไว้

"เสือมิ่ง อึก หรอ?"

เสือหาญได้แต่กัดฟันกรอดหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ อย่าบอกว่าหวานใจจะชอบเสือมิ่งจริงนะ เสือหาญหมุนตัวหวานใจมาหาแล้วดันติดกับต้นไม้ไว้ ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้หวังให้อีกคนมองให้ชัดขึ้น

"เอ็งดูให้ดี นี่ใคร?" มือเล็กยกขึ้นมาแตะที่หน้าลูบแก้มไปมาแล้วส่งอีกมือมาช่วยจับหน้าเสือหายให้อยู่นิ่ง หวานใจขยับยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกแทบแตะกัน เสือหาญมองปากหยักที่ยู่ลงอย่างพยายามคิดว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แล้วจู่ๆก็เหมือนแรงดึงดูดให้เข้าหาแล้วครอบครองจูบหวานใจทันที

ยามที่หวานใจจูบตอบก็ยิ่งเร้าให้เสือหาญขยับปากจูบร้อนแรงกว่าเก่า ความรู้สึกลุ่มหลงนี้มัคืออะไร เสือหาญถึงไม่อาจปฏิเสธมันได้เลย กว่าจะรู้สึกตัวว่าต้องผละออกก็ตอนหวานใจเกือบจะหมดลมหายใจแล้ว มือหนายกขึ้นแตะที่ปากราวกับคนเสียจูบแรกอย่างไงอย่างงั้น ต้องเพราะฤทธิ์เหล้าแน่ๆ ไม่งั้นคนอย่างเสือหาญไม่มีทางหลงกลไปจูบแน่

"เสือมิ่ง...."

"เอ็งยังจะเรียกหาไอมิ่งอีก เมาแล้วเลอะเลือนหรือไง"

"อื้อ ปล่อยเลยนะ!"

"ไม่ปล่อยจนกว่าเอ็งจะมองแล้วตอบให้ดี ว่าเมื่อกี้เอ็งจูบกับใคร"