-๑๒- ข้าจะยอมให้เอ็งลวนลามหนึ่งวัน

เสือหาญอุ้มคนเมาขึ้นมาชั้นบนของบ้าน เห็นห้องยายนวลถูกล็อกกุญแจไว้จากข้างนอกก็ได้แต่ถอนหายใจ ก้มมองคนที่เมาหลับไปอยู่ในอ้อมแขนเขา ตัวเสือหาญเองก็มีอาการมึนเมาอยู่บ้างแต่พอเห็นคนที่เมากว่าก็สร่างขึ้นมาเสียดื้อๆ  เดินพาหวานใจเข้าไปในห้องนอนตัวเองอย่างห้ามไม่ได้ ที่นอนที่ไม่เคยมีใครได้ย่างกายขึ้นไปแต่บัดนี้มีกายเล็กของหวานใจนอนอยู่บนนั้น

ถึงจะแสดงสีหน้าไม่อยากจะดูแลแต่มือก็ยังจัดแจงท่าให้หวานใจได้นอนสบายแถมยังดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้อย่างดี กำลังลุกลงจากเตียงตั้งใจจะอาบน้ำอาบท่าแล้วพาตัวเองไปนอนพื้นชั่วคราวสักคืนแต่ถูกหวานใจดึงรั้งแขนเอาไว้จนล้มลงไปบนที่นอน

"นังหวานใจ เอ็งปล่อยข้า!"

เสือหาญเหวขึ้นมาตอนที่แขนถูกดึงไปเป็นหมอนหนุน แล้วขาเรียวยกขึ้นมาก่ายพาดบนตัวเขา แต่เพราะเสียงงอแงราวเด็กน้อยถูกรบกวนตอนนอนนั่นทำเอาเสือหาญหยุดนิ่ง 

ได้แต่นอนแข็งทื่อเป็นหมอนหนุนกับหมอนข้างให้ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ ในตอนที่พยายามขยับตัวทีไรเสียงงอแงก็ดังขึ้นทุกทีเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ก็ไม่รู้ทำไมถึงได้กลัวว่าจะรบกวนการนอนของอีกคนเข้า

"เอ็งนี่นะ เอาแต่ใจจริง"

ราวกับหวานใจได้ยินที่เขาพูดแล้วก็ขยับเข้ามาแนบชิดมากขึ้น อีกนิดเสือหาญจะตัวเกร็งยืดตรงราวกับคนเคารพธงชาติอยู่แล้ว แต่แทนที่จะดันออกไปกับขยับกระชับให้มากขึ้นเพราะเกรงว่าหวานใจจะไม่สบายเสียอย่างนั้น

"อื้ออ"

"ชู่ว ข้าแค่ขยับเอ็งให้เอ็งนอนสบาย ไม่ต้องทำเสียงงอแงได้ไหม น่ารำคาญจัง"

เสือหาญก้มดูคนที่นอนเงียบไปแล้วอย่างรู้ตัว ส่งปลายนิ้วไปเกลี่ยเส้นผมที่ปกคลุมใบหน้าหวานใจอยู่ออกให้ กลิ่นกายหอมที่เขาพอจะรับรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นยังไงมันเด่นชัดขึ้น แต่คงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีกลิ่นเหล้าผสมปนเปอยู่ด้วย

"ข้าจะยอมให้เอ็งลวนลามหนึ่งวันก็แล้วกัน เห็นแก่ว่าเมาหรอกนะ"

มือเล็กวางไว้บนอกเขาพอดิบพอดี หวานใจสัมผัสถูกมันโดยตรงเพราะเขาใส่เสื้อปลดกระดุมบนอยู่หลายเม็ด กระแอมไอเรียกสติตัวเองแล้วก็ได้แต่กลับตาไม่คิด ในตอนที่ก้มหน้าแล้วลืมตาขึ้นมาก็ดันเห็นหน้าอกอิ่มผ่านทางคอเสื้อที่เปิดกว้างอยู่พอดี

"ไม่ได้เลยนะไอหาญ ก็แค่นมเอง ผู้หญิงคนอื่นก็มีเหมือนกัน"

ก็ใช่อยู่ที่ผู้หญิงคนอื่นก็มี แต่ไม่ได้ใหญ่ได้ขาวขนาดนี้นี่หว่า...... ขาวจนแทบจะเรืองแสงมาแยงตาอยู่แล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย

ดีที่คนในอ้อมแขนตอนนี้เป็นหวานใจคนที่เขาเกลียดนักเกลียดหนานะ ถ้าเป็นคนอื่นละก็เสือหาญคนนี้คงขย้ำไปแล้ว 

เช้าวันรุ่งขึ้นสองร่างก็ยังนอนกอดกันกลมอยู่บนที่นอนของเสือหาญ ความสบายยังคงทำให้ทั้งคู่หลับตาพริ้มไม่สนใจแสงแดดที่เริ่มไล้เลียเข้ามาแล้ว ยามที่หวานใจขยับกายเข้าหา เสือหาญก็กระชับกอดมากขึ้น มากจนแนบชิดแทบจะไม่มีที่ให้หายใจ

แกร็ก

"พี่เสือ......กรี๊ดดดดดดดด"

เสือหาญลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกรีดร้องรบกวนนั่น มองดูตรงประตูก็เห็นกะทิยืนอยู่ด้วยท่าทางหงุดหงิดก่อนจะเป็นยายนวลกับเพ้งที่เดินตามมาสมทบทีหลังคงเพราะตกใจเสียงเมื่อครู่ เสือหาญมองใบหน้าตกอกตกใจของทุกคนแล้วขมวดคิ้ว ก่อนความรู้สึกปวดเมื่อยที่แขนจะทำให้ก้มไปมองแล้วเบิกตากว้าง ลืมไปเลยว่าเมื่อคืนให้หวานใจมานอนที่นี่ก่อน เขาลืมตารอยายอยู่นานแต่ยายก็ไม่มาสักทีเขาเลยเผลอหลับไปด้วยอีกคน

"อื้อ เสียงดังจัง"

หวานใจขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดแต่ไม่ยอมลืมตา แขนเรียวกอดรัดเสือหาญแน่นขึ้นแถมยังเอาหัวถูไถไปมาที่อกเขาอีก เสือหาญได้แต่อ้าปากค้างไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี 

"พี่เสือหาญทำไมไม่ปล่อยมือจากมันละจ๊ะ!"

"เออๆใช่ ปล่อยมือ" 

พึ่งจะรู้ตัวในตอนที่กะทิพูดว่าตัวเองยังโอบหวานใจเอาไว้ในอ้อมแขนอยู่ เสือหาญรีบรุดออกมาจากเตียงจนทำให้หวานใจตื่นขึ้นมา 

"มะ มีอะไรกันหรอคะ?" 

หวานใจพูดอย่างงงๆที่ตื่นมาแล้วเห็นใครต่อใครพากันยืนจ้องเธออยู่

ไม่ทันจะได้คำตอบกะทิก็พุ่งขึ้นมาบนที่นอนแล้วจิกเข้าที่ผม เป็นเพราะอาการมึนงงจากความเมาเมื่อคืนยังคงอยู่หวานใจก็เลยไม่ได้ตั้งรับ กะทิเขย่าตัวหวานใจด้วยความโกรธก่อนจะตบเข้าที่แก้มขวาไปหนึ่งที พอหวานใจตั้งสติได้ก็เลยคว้าผมอีกคนคืน เหตุการณ์ชุลมุนอยู่ตรงนั้นหลายนาทีก่อนจะหยุดลงด้วยเสียงคำสั่งให้หยุดจากเสือหาญเพียงคำเดียว

"นังกะทิ! ออกไปข้างนอก"

"พี่เสือหาญไล่ฉันหรอจ๊ะ!?"

"ข้าบอกให้ออกไปไง"

เสือหาญหันมาสนใจคนที่กำลังนั่งจัดผมของตัวเองอยู่บนเตียงเขาแล้วถอนหายใจ ทำไมเมื่อคืนถึงไม่ใจแข็งดึงตัวเองออกมากันนะ สุดท้ายก็เกิดเรื่องจนได้

หวานใจเดินมานั่งลงข้างยายนวลแล้วมองสบตา  หันไปมองเสือหาญที่นั่งอยู่ข้างยายนวลอีกฝั่งหนึ่งอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ได้รับสีหน้าเบื่อหน่ายกลับมา มือเล็กถูกยายนวลจับไปกอบกุมไว้แล้วก็เอามือของเสือหาญมาวางบนมือเธอด้วย หวานใจเริ่มจะขมวดคิ้วรู้สึกว่าเหตุการณ์นี้มันดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรแปลกๆเกิดขึ้นแน่

"มันไม่ได้มีอะไรจริงๆนะยาย นังหนูของยายเมามาก ฉันพากลับมาบ้านแล้วเห็นว่าห้องยายล็อกก็เลยพาไปนอนที่ห้องฉันก่อน" หวานใจเริ่มจะเข้าใจเรื่องที่เกิด ใช่สิ เมื่อเช้าเธอตื่นขึ้นมาบนเตียงของเสือหาญ ถึงว่ากะทิถึงได้โวยวายขนาดนั้น

"แล้วทำไมจะต้องนอนกอดกันกลมขนาดนั้น"

"ฉันไม่ได้กอด"

"เอ็งเป็นลูกผู้ชายจะโกหกหรอ ก็เห็นอยู่เต็มตาว่ากอดกัน"

"เออ ฉันกอด แต่ว่ามันไม่ใช่แบบนั้นนะยาย ฉันกับนังหวานใจไม่ได้มีอะไรกัน มันไม่ใช่อย่างที่ยายคิด"

"จะด้วยเหตุผลอะไรก็ฟังไม่ขึ้น ยังไงเอ็งก็ต้องรับผิดชอบนังหนูมัน"

หวานใจมองสองคนที่กำลังสนทนาสลับกันไปมาแบบที่เธอไม่มีโอกาสได้พูดเลยแม้แต่น้อย แทบจะคิดตามในสิ่งที่ยายนวลพูดไม่ทัน จนกระทั่งเสือหาญลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหลังจากยายนวลพูดประโยคหนึ่งขึ้นมา เสียงพูดประโยคนั้นดังซ้ำขึ้นอีกครั้ง ในตอนนี้เป็นเธอเองที่ตกใจไม่ต่างกัน

"ข้าจะให้พวกเอ็งตบแต่งกันซะ"

"ไม่นะคะ! คือไม่ต้องแต่งหรอกค่ะ มันไม่ได้..."

"ไม่ได้ เอ็งเป็นผู้หญิงนะ แค่นี้ก็ถือว่าผิดผีกันแล้ว ยังไงก็ต้องแต่ง"

"แต่หนูว่า...."

"ข้าบอกว่าแต่งก็คือแต่ง เดี๋ยวบ่ายนี้ไปหาฤกษ์จากแม่หมอเลย" ยายนวลพูดจบก็เดินหนีออกไป ปล่อยให้สองคนนั่งมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ

หวานใจโดนเสือหาญลากออกมาหลบคุยกันตรงต้นไม้ใหญ่ มองเสือหาญที่ยืนเท้าเอวอย่างคิดหนักแล้วได้แต่กลอกตามองไปทางอื่น คิดว่าตัวเองคิดมากเรื่องนี้เป็นคนเดียวหรือไง เธอเองก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับคนแบบเขาหรอกนะ อีกอย่างก็มั่นใจมากด้วยว่าเมื่อคืนมันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย

"เพราะเอ็งคนเดียวเลยเรื่องทุกอย่างมันถึงได้เป็นแบบนี้!!"

"อย่ามาโทษฉันนะ คุณเองไม่ใช่หรอที่พาฉันไปนอนที่ห้อง"

เสือหาญจิ๊ปากเดินเข้าไปใกล้หวานใจแล้วมองจ้องหน้า ทั้งที่เขาช่วยไว้ให้มีที่นอนยังจะมาอวดดีใส่กันอีก น่าปล่อยให้นอนพื้นซะให้เข็ด

"แต่ฉันจำได้รางๆว่าเมื่อคืนเจอกับเสือมิ่ง แล้วทำไมถึง..."

"เอ็งว่าเอ็งเจอใครนะ?"

"เสือมิ่งไง ไม่ใช่หรอ?"

กายเล็กของหวานใจถูกดันไปชนกับต้นไม้ใหญ่ มือเล็กดันอกเขาไว้แล้วเบี่ยงหน้าหลบไปทางอื่น เสือหาญจับให้หวานใจหันหน้ากลับมาหาเขา 

"นึกให้ดีเมื่อคืนเอ็งเจอใคร"

เสือหาญถามย้ำอีกครั้ง ออกจะรู้สึกไม่ชอบใจนักที่ต้องคอยเตือนสติหวานใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรื่องพึ่งจะเกิดเมื่อคืนก็ลืมไปหมดแล้วหรือไง มองดูมือบางที่ยกขึ้นมาแตะที่ปากตัวเองทั้งดวงตากลมเลิกกว้าง

"อย่าบอกว่าเมื่อคืน ฉันจูบกับเสือมิ่งนะ" 

สิ้นประโยคนั้นเสือหาญก็แทบอยากจะบีบคอคนตรงหน้าเสียให้ได้ มือหนาขยับมาบีบแก้มนิ่มแล้วขยับไปประกบจูบคนที่เอาแต่พูดย้ำซ้ำไปซ้ำมาเรื่องที่ตัวเองจูบกับเสือมิ่งเมื่อคืน ทั้งที่ผู้ชายคนนั้นมันเป็นเขา

"จำได้แล้วหรือยัง?"

"....."

"ทีนี้ก็เลิกพูดสักทีว่าจูบกับไอมิ่ง ข้าจูบเก่งกว่ามันตั้งเยอะ"