บทนำ 2

วันวิวาห์ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก รู้เพียงว่าเธอต้องรอดพ้นจากเงื้อมมือเสี่ยบ้ากามให้เร็วที่สุด จึงมานั่งบีบมือทำตัวลีบเล็กอยู่ภายในรถยนต์ซูเปอร์คาร์คันหรูเคียงข้างเขา เธอแน่ใจว่าเขาไม่ใช่ตำรวจ แต่จะเป็นผู้ร้ายหรือเปล่ายังไม่รู้ได้ จึงได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เป็นหนีเสือปะจระเข้ หัวใจดวงน้อยเต้นระทึกด้วยความกลัว

“ขอบคุณนะคะที่ช่วย หนู...ขอลงป้ายรถเมล์ข้างหน้านี้เลยค่ะ”

หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้เขาแล้วเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก ไม่มั่นใจว่าเขามาดีหรือร้าย มาช่วยหรือชุบมือเปิบกันแน่ เธอแทบจะลืมหายใจด้วยซ้ำขณะลุ้นรอคำตอบจากเขา

“ได้น้อยไปเหรอ”

“อะไรน้อยคะ”

“เสี่ยนั่นให้เท่าไร หนูถึงไม่ไปกับมัน”

คำถามกับใบหน้าเฉยเมยของเขาทำให้เธอหันขวับไปมองตาโต นี่เขาคิดว่าเธอขายตัวอย่างนั้นหรือ และที่ไม่ยอมไปไม่ใช่ปกป้องศักดิ์ศรีตัวเอง แต่เพราะเงินไม่มากพอ วันวิวาห์ลอบถอนหายใจอย่างปลงๆ ครั้นจะเถียงเขาก็คงไม่เชื่อหรอก เขาคงเห็นเธอสวมชุดรัดรูปเต้นโคโยตี้ไปแล้ว

“ช่วยจอดด้วยนะคะ หนูขอลงตรงนี้ค่ะ” เธอย้ำ ไม่ยอมตอบคำถามนั้น เมื่อไตร่ตรองอีกทีก็ไม่แปลกอะไรเลยที่ผู้ชายเที่ยวกลางคืนอย่างเขาจะมองว่าโคโยตี้ขายตัว อาชีพนี้ไม่ได้ดูดีในสายตาใครอยู่แล้ว

“ยังไม่ตอบ”

“ไม่ใช่เรื่องของคุณค่ะ”

ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม การยิ้มของเขาหมายถึงแค่สันกรามได้รูปขยับขึ้นเท่านั้น ดวงตาคมดุมองเธอเพียงครู่หนึ่ง แต่ทำให้หน้าเรียวสวยร้อนวูบวาบได้โดยง่าย เขามองแค่วินาทีเดียวแต่กลับกวาดสายตาไปทั่วทั้งใบหน้า

“อายุเท่าไร ถึงสิบแปดไหม”

“อะไรนะคะ” คนถูกถามตะลึงอีกรอบ

“หนูอายุเท่าไร”

“ยี่สิบสองค่ะ ไม่ได้ผิดกฎหมาย” เธอหมายถึงมาทำงานในผับได้อย่างไม่ผิดกฎหมาย แต่อีกฝ่ายกลับยกยิ้มแล้วมองตาพราว

“สองหมื่นพอไหม”

“หนูเต้นยั่วตรงไหนคะ ท่าเต้นของหนูไก่กาที่สุดแล้ว”

“ท่าเต้นไม่ยั่ว ขอให้ท่าบนเตียงยั่วก็พอ”

วันวิวาห์เหวอไปพักใหญ่ นึกอยากจะร้องกรี๊ดแต่ก็คงช้าเกินไป คำพูดของเขาดิบเถื่อนจนเธอหน้าเห่อร้อน เมื่อสมองจินตนาการไปสุดกู่ เธอสับสวิตช์ความคิดบ้าๆ ทันที

“ช่วยจอดด้วยนะคะ ถ้าคุณไม่จอด หนูจะกระโดดลงเดี๋ยวนี้ละ” หญิงสาวเกรี้ยวกราด มือเล็กกำแน่นจนเล็บจิกเนื้อ ไม่ได้โกรธเขาเท่าไร หากโกรธตัวเองมากกว่าที่ความจำเป็นทำให้ต้องจำยอมทำอะไรแบบนี้ เธอกำลังถลำลึกลงไปเรื่อยๆ จนวันนี้ถึงกับถูกมองว่าขายบริการแล้ว

“ไปกินข้าวกันไหม” เขาถามเสียงนิ่งๆ รวมถึงใบหน้าหล่อเหลาก็ดูเฉยเมย จนมองไม่ออกว่าเขากำลังพึงพอใจอยากได้เธออยู่

วันวิวาห์โคลงศีรษะ กะพริบตาปริบๆ มองคนช่างตื๊ออย่างไม่เข้าใจ ผู้หญิงในคลับมีมากมาย อะไรจะอยากได้เธอกันขนาดนั้น

“อย่ามองฉันในแง่ร้ายนักสิ” เขาทอดเสียงอ่อน

“หนูไม่หิวค่ะ” พริตตี้สาวปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ

“กินข้าวที่หมายความว่ากินข้าว”

“ไม่หิวค่ะ ทั้งข้าวและ...เงิน!”

“ฉันแค่หาเพื่อนกินข้าว” ดรัณว่า ก่อนจะโน้มใบหน้ามากระซิบข้างหูทั้งๆ ที่ไม่จำเป็น “ถ้าจะกินหนูเมื่อไร ฉันจะบอกตรงๆ”

“คุณ!”

“ฉันบอกตรงๆ ก็ตกใจ บอกอ้อมๆ ก็ไม่ชอบ”

“หนูรีบกลับบ้านค่ะ” เธอบอกเสียงสั่นเป็นแกะน้อยตื่นกลัว

ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนจะตบไฟเลี้ยวพารถเข้าจอดที่ป้ายรถประจำทางตามการร้องขอ วันวิวาห์รีบปลดเข็มขัดนิรภัย แต่ก่อนที่จะก้าวลง นามบัตรใบเล็กก็ถูกหย่อนลงในกระเป๋าสะพายใบใหญ่ เธอตวัดสายตามอง ทว่าเขากลับไม่ได้มองเธอเลยแม้แต่น้อย ดวงตาดุเพียงจับจ้องไปยังถนนเบื้องหน้า นั่นทำให้เธอต้องยอมรับนามบัตรโดยปริยาย