บทนำ 1

บทนำ

แสงสีวูบวาบภายในผับหรูฉาบไล้เรือนร่างขาวผ่องให้ดูนวลเนียน และช่วยอำพรางสายตาที่จับจ้องมาอย่างหิวกระหายได้ วันวิวาห์พยายามแกะท่าตามโคโยตี้ที่เต้นอยู่ด้านหน้า ซึ่งเต้นกันด้วยท่วงท่าเซ็กซี่และยั่วยวนอย่างน่าเสียวไส้ มือใหม่อย่างเธอพยายามแล้ว แต่ก็เงอะงะและดูอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเหมือนคนไม่ได้กินข้าวเมื่อเทียบกับรุ่นพี่เหล่านั้น ดวงตากลมโตเลิ่กลั่ก มองแขกด้านซ้ายทีขวาที สะท้อนความไม่มั่นใจออกมาอย่างชัดเจน

“ไวน์เต้นแรงๆ หน่อย”

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเรียกกำลังใจ แล้วหลับตาลงพร้อมกับเต้นด้วยท่วงท่าที่คิดว่ายั่วยวนมากที่สุด เธอมีความคิดแบบเด็กๆ ว่าหลับตาเท่ากับไม่รับรู้ว่าแขกมองเธอด้วยสายตาแบบไหน

“ดีๆ เก่งแล้ว เต้นเข้าไวน์ ท่องไว้ เพื่อเงิน”

ความยาวของเพลงเพียงสามนาที ทว่ามันกลับยาวนานราวสามชั่วโมงในความคิดของเธอ วันวิวาห์เต้นไปพลางนึกว่าเมื่อไรเพลงจะจบเสียที แม้จะอายแต่เธอหลับตาได้เพียงครู่เดียว เพราะต้องลืมตาขึ้นมามองคนข้างหน้าเพื่อแกะท่าต่อไป เธอเตะขาไปข้างหน้า ย่อกายลง ยังผลให้เดรสลาเท็กซ์สีแดงเพลิงร่นขึ้นมาอวดต้นขาเรียวงาม เสียงปรบมือดังเกรียวกราวกับท่วงท่านี้ เธอรีบดึงขากลับมาก่อนใคร แล้วเต้นๆ ย่อๆ ต่อไป กระนั้นก็มีบางท่าที่ออกจะล่อแหลม วันวิวาห์ไม่ได้เต้นตาม เธอจึงไม่ได้รับทิปอย่างที่นรียาได้

“แกยังไม่ได้ทิปเลยนะไวน์”

เธอเริ่มเครียด กลัวว่าการลงทุนครั้งนี้จะไม่คุ้มค่า จึงพยายามเต้นให้ดูยั่วยวนมากกว่าเดิม แล้วก็ได้ผล เมื่อเสี่ยคนหนึ่งส่งธนบัตรสีเทาให้หลายใบ เธอยื่นมือไปรับ และเสี่ยคนนั้นก็จับมือเธอทันที วันวิวาห์รีบชักมือออกแล้วส่งยิ้มหวานๆ

“ฉันได้ทิปแล้วนิวเยียร์” เธอหันไปอวดเพื่อนด้วยความดีใจ ไม่กล้านับ แต่เท่าที่จับก็คงหลายพัน

“ทิปหนักขนาดนี้ เสี่ยเรียกแกไปนั่งดริงก์แหงเลย” นรียาคาด-การณ์

“ไม่เอานะ ทำยังไงดีล่ะ”

“ก็บอกเจ้ไปว่าไม่เอา หรือจะเอาก็ได้นะ นั่งเฉยๆ แต่เปลืองตัวหน่อยถ้าอยากได้เงิน” เพื่อนสาวแนะนำพลางยักไหล่ราวกับไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ

“ไม่อะ” วันวิวาห์ส่ายหน้าดิก ก่อนว่า “รวมกับค่าเต้น ฉันน่าจะได้เงินพอแล้วละ”

“ตามใจ” 

เมื่อลงจากเวทีก็เป็นไปตามที่นรียาคาดเดา เสี่ยคนนั้นเรียกเธอไปนั่งด้วยจริงๆ เงินห้าพันบาทยั่วยวนมากทีเดียว หากเป็นโคโยตี้มืออาชีพคงรีบไป เพราะรู้ดีว่าเปลืองตัวเพียงเล็กน้อยแต่อาจจะได้อีกเป็นหมื่นบาทในคืนเดียว ซึ่งน้อยคนนักที่จะทำเช่นนี้ได้ โคโยตี้รุ่นพี่ต่างเข้ามาบ่นเสียดายกับเธอ วันวิวาห์เพียงยิ้มบางๆ เธอพึงพอใจกับรายได้เท่านี้

“เสี่ยคนนั้นต้องชอบแกมากแน่ เปย์หนักขนาดนี้” นรียาว่าหลังจากก้าวออกมาจากห้องแต่งตัว

“ถึงจะมีการ์ดคอยดูแล แต่การไปนั่งดริงก์ก็เท่ากับเปิดโอกาสนั่นแหละ ตัดปัญหาดีกว่า”

“ก็จริงของแก ฉันก็ไม่ค่อยนั่งเหมือนกัน แต่ถ้าหล่อก็ไปนะ” นรียาหัวเราะคิกคัก พลอยทำให้วันวิวาห์หัวเราะร่วนตามไปด้วย

“งั้นฉันรอหล่อๆ แล้วกันเนอะ”

“แยกกันตรงนี้เลยแล้วกัน อยากนอนจะแย่แล้ว บ๊ายๆ แก”

หลังจากแยกกับนรียา วันวิวาห์ก็เดินไปยังป้ายรถประจำทาง ทว่าจู่ๆ แขนเรียวก็ถูกฉุดไว้จากทางด้านหลัง เมื่อเธอหันไปมองก็เห็นเป็นเสี่ยคนนั้น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง รับรู้ได้ถึงสัญญาณอันตราย!

“ทำไมถึงไม่มานั่งกับเสี่ยล่ะหนู”

“เอ่อ...หนูรีบกลับไปอ่านหนังสือสอบค่ะ” วันวิวาห์ตอบตะกุกตะกัก พยายามชักมือออกแต่ไม่เป็นผล เธอเหลียวซ้ายแลขวามองหาการ์ดหรือ รปภ. ทว่าพวกเขากลับยืนหันหลังให้เธอกันหมด หรือว่า...เสี่ยจะยัดเงิน

“งั้นไปอ่านที่คอนโดเสี่ยไหม ปะ” หนุ่มใหญ่ถามปุ๊บก็ดึงข้อมือเรียวเล็ก ร่างบอบบางลอยหวือตามแรงกระชากไปอย่างง่ายดาย

“ไม่ค่ะ หนูไม่ไป ปล่อย! ช่วยด้วย!” หญิงสาวพยายามดึงมือออกสุดแรงเกิด แต่ก็มิอาจสู้ได้ น้ำตาปริ่มตาขอบด้วยความกลัว หรือเธอตัดสินใจผิดพลาดไปที่เลือกเดินเส้นทางของผู้หญิงกลางคืน

“ไปกับเสี่ยน่า รับรองหนูจะสบาย” เสี่ยหัวเราะเสียงดังแล้วลากเธอไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่ แต่ก่อนที่จะถึง ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาขวาง กลิ่นบุหรี่จากกายแกร่งทำให้เธอรับรู้ว่าผู้ชายคนนี้ก็อันตรายไม่น้อยไปกว่าเสี่ยหื่นกาม

“ใครวะ มาขวางทำไมวะ หลบไป” เสี่ยเอ่ยอย่างนักเลง ลิ้นคับปากด้วยความเมามาย

“ปล่อยเธอ”

“อย่ามายุ่งดีกว่า อั๊วจะไปมีความสุข”

“จะไปมีความสุขที่ไหนก็เชิญ แต่ต้องไม่ใช่กับเธอ” ร่างสูงโปร่งไม่เพียงพูดเปล่า แต่ก้าวตรงเข้ามาแล้วสับสันมือลงบนมืออวบอ้วนอย่างแรง เสี่ยสูงวัยรีบปล่อยมือเธอแล้วยกขึ้นมากุมเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด

วันวิวาห์ตื่นตะลึงอยู่ไม่นาน มือน้อยก็ถูกเขาคว้าไปกุมอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ความอุ่นซ่านปกคลุมรอบกายราวกับเขาโอบกอด ดวงตาคู่ใสก้มลงมองมือตัวเองสลับกับใบหน้านิ่งขึง

“เฮ้ย! จู่ๆ มาแย่งของอั๊วได้ยังไงวะ” แม้จะเจ็บแต่เสี่ยยังไม่ยอมแพ้ เท้าข้างหนึ่งของคนที่จูงมือเธออยู่จึงยกขึ้นยันอกจนเสี่ยหงายท้องไปนอนกับพื้น

“เธอเป็นผู้หญิงของฉัน จำเอาไว้!”