บทที่ 21 ถึงขั้นป่วย

นานกว่าสี่ปีที่เอมิเลียไม่ได้เหยียบมาที่นี่ เมื่อมีโอกาสแล้ว กลับไม่คุ้นเคยไปโดยปริยาย ดวงตาหวานหยดเคลือบไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยง ช้อนขึ้นมองข้ามรั้วผ่านเข้าไปยังข้างใน หลังลงจากรถ ปล่อยให้คนขับหาที่จอดเอาเอง เนื่องจากแต่ก่อนแต่ไร ทางบ้านเด็กกำพร้าไม่เคยอำนวยความสะดวกในเรื่องนี้ หญิงสาวเดินเข้าไปก่อน ส่วนเรกาโดเดินตามเข้าไปทีหลัง ด้วยความสูงซึ่งมองแต่ไกลทำเขาและเธอแตกต่างกันลิบช่างเป็นจุดเด่นและแปลกตา เธอไม่ได้สนใจสายตาเด็กที่พากันมอง เว้นแต่สายตาของใครคนนึง ซึ่งยืนมองเธออยู่ แต่กลับหลบไป ในจังหวะที่เธอเห็น

' สเปชี่' เด็กกำพร้าเหมือนกันกับเธอ ทว่าไม่ได้อ่อนหวานเช่นเธอ ใช้ดวงตาคมกริบมองมาแต่ไกลในมุมมืด แต่ไม่กล้าปรากฏตัว หล่อนเคืองแค้นหนักนับตั้งแต่รู้ที่มาของทุนเรียนต่อที่เอมิเลียได้รับ กับความเอ็นดูเหลือคณานับจากมาดามเรกาโด ทว่าไม่ถึงมายังหล่อน ยิ่งเติบโตขึ้น มีโอกาสถึงขั้นได้อยู่ร่วมตระกูล ซึ่งเป็นตระกูลใหญ่คับฟ้ายิ่งแล้วใหญ่ เมื่อสเปชี่เห็นเธออีกครานี้ จึงมีแต่ความอิจฉาเต็มที่

เอมิเลียเดินนำมาถึงโค้งสุดท้าย หากหลุดจากนี้ไปจึงจะเป็นห้องพักของซิสเตอร์ เธอหยุดฝีเท้า ก่อนค่อยๆหันกลับไปมองเร