ตอนที่ 11 จะทำให้มันเสียโฉม[3]

 “อย่างน้อยหากใบหน้าเละเทะกลายเป็นเนื้อเน่า คงไม่มีผู้ชายคนไหนอยากนอนด้วยหรอกนะอีแพร โชคร้ายจริง ๆ ขนาดอยู่ในบ้านผู้ชายแล้วยังไม่หมดเวรหมดกรรม ฉันจะกดแกให้จมดินเลยทีเดียว!”

ความคิดของศศิจันทร์น่ากลัวเกินกว่าจะปล่อยทิ้งไว้ได้

หลังจากศศิจันทร์มาขอพบผู้เป็นพี่สาว บอกว่าพี่สาวเธอหายมาหลายวันแล้วเธอเป็นห่วง และยังยิ้มหวานให้แม่บ้านด้วยดวงตาใสซื่อ

แม่บ้านมีความสงสัยอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร และเธอก็เข้าใจว่าผู้หญิงที่เข้ามาใหม่เป็นน้องสาวของคนที่เจ้านายพามาจริง ๆ เพราะมีความคล้ายคลึงกันอยู่บ้าง

“คุณแพรอยู่บนห้องค่ะ เดี๋ยวฉันเรียกให้ลงมาพบคุณนะคะ”

“ฉันขอขึ้นไปเองได้ไหมคะ อยากให้เธอเซอร์ไพรส์ที่เห็นฉันค่ะ ไม่เจอพี่สาวตั้งหลายวันคิดถึงจะแย่” เธอพูดแล้วส่งยิ้มอ่อนหวานทำให้แม่บ้านไม่รู้สึกตงิดใจ

“ตามสบายค่ะคุณ”

แม่บ้านอนุญาตโดยไม่ทราบว่าหายนะกำลังจะเกิดขึ้น

ศศิจันทร์กระชับกระเป๋าที่ใส่น้ำกรดมาก่อนจะ เดินขึ้นบันไดฮัมเพลงไปอย่างมีความสุข

ในขณะเดียวกันวิศรุตขับรถเข้ามาจอดในบ้านอย่างรวดเร็ว เขามองเห็นรถของอีกฝ่ายจอดอยู่ จึงรีบวิ่งเข้าไปในบ้านด้วยความรีบร้อน

“ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหนครับป้าแป้น!!”

“เอ่อ.. เห็นว่าอยากขึ้นไปเซอร์ไพรส์พี่สาวด้านบนค่ะคุณรุต”

“ฉิบหายแล้ว!!!!”

เมื่อได้ยินนั้นชายหนุ่มรีบวิ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

ในตอนนั้นเองศศิที่ยืนอยู่หน้าห้อง กำลังกระชากแพรให้ออกมาจากจากห้องด้วยแรงที่มี

แพรหน้าเสียก่อนอุทานออกมาเพราะไม่คิดว่าคนที่เดินเข้ามาในห้องจะเป็นน้องสาวที่เกลียดเธอเข้าไส้

“ศศิ!! เธอมาได้ยังไงกัน”

แพรพรรณสลัดมือที่จับเธอเอาไว้ออกก่อนจะถอยออกมาหลายก้าว แต่ในตอนนั้นเองเธอก็สะดุดเข้ากับขาตัวเองล้มลง ศศิที่เห็นความได้เปรียบก็เดินสาวเท้าเข้าไปหาพี่สาวต่างแม่ที่ตัวเองเกลียดด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว

“แก! ฉันนึกแล้วว่าแกต้องมาอยู่ที่นี่ นังหน้าด้าน นังชั่ว สารเลว!!” เธอตะคอกใส่พี่สาวด้วยคำพูดหยาบคาย สายตาอาฆาตทิ่มแทงด้วยความแค้นที่อัดแน่นอยู่ในใจ ยิ่งเห็นใบหน้าของแพรพรรณดูเปล่งปลั่งไม่มีความทุกข์ร้อน ก็ยิ่งเพิ่มโทสะในกายให้ลุกไหม้ เธอยิ้มเหี้ยมเกรียมน่าสะพรึงกลัวก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า เธอหยิบถุงมือยางสีดำที่เตรียมมาสวมใส่อย่างรวดเร็วก่อนจะล้วงเอาของสำคัญออกมาแล้วเปิดฝาออก

แพรพรรณที่เห็นน้องสาวใส่ถุงมือนั้นเธอเองก็ไม่เข้าใจว่าน้องสาวเธอกำลังจะทำอะไร แต่ในตอนที่ศศิกำลังเปิดขวดสีใสด้วยใบหน้าเหี้ยม รอยยิ้มแสยะอย่างน่ากลัวนั้นก็ทำเอาเธอเริ่มรู้สึกกลัว หญิงสาวเตรียมที่จะคลานหนี แต่ก็ถูกศศิเข้ามากระชากผมเธอจิกเอาไว้ แรงดึงนั้นทำเอาเธอหน้าหงาย พยายามดิ้นหนี แต่ว่าสิ่งที่อยู่ในมือของศศินั้นทำเอาเธอไม่กล้าทำอะไรมาก

"ปล่อยนะศศิ เธอจะทำอะไร" สายตาที่ดูหวาดกลัวของแพรพรรณทำเอาศศิหัวเราะร่วน

"ฮ่า ๆ ก็ทำให้มึงหน้าเสียโฉมยังไงล่ะ ดูสิว่าพี่รุตยังอยากจะอยู่กับนังหน้าผีแบบมึงอยู่หรือเปล่า? "

วิศรุตที่รีบกระโจนบันไดขึ้นมา พอเข้ามาในห้องก็ตกใจกับภาพตรงหน้า เมื่อเห็นในมืออีกข้างของศศิมีขวดน้ำสีใสเปิดอยู่ เขารับรู้ได้ว่านั่นคือน้ำกรดที่อีกฝ่ายต้องการนำมาทำร้ายคนรักของตัวเอง

วิศรุตรีบตะโกนห้ามปราม เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่กลางห้อง มองคนรักที่อยู่ในกำมือของศศิด้วยความตื่นตระหนก

“หยุดเดี๋ยวนี้นะศศิ!! รู้ไหมคุณกำลังทำเรื่องที่ผิด! อย่าทำแบบนี้เลยนะ!!”

วิศรุตอยากเข้าไปปัดขวดใบนั้นออกจากมือเธอ แต่ก็ทำได้ยากยิ่ง มือข้างหนึ่งของศศิจันทร์กำลังกระชากเส้นผมของพี่สาว ส่วนอีกข้างพร้อมจะราดน้ำกรดใส่อีกฝ่ายได้ตลอดเวลา

“ทำไมคะ รักมันมากหวงมันมากนักใช่ไหม ถ้าศศิทำให้มันเสียโฉมพี่รุตจะยังอยากได้มันอีกไหมคะฮ่า ๆ”

เธอพูดและหัวเราะราวกับคนเสียสติ ไม่สนใจว่าสิ่งที่ทำจะเป็นเรื่องร้ายแรงเพียงใด แรงจิกผมยิ่งมากขึ้นเมื่อเห็นสายตาของวิศรุตที่มองไปที่แพรพรรณ มันมีทั้งความรักความห่วงใยและความรู้สึกผิด ยิ่งทำให้เธอยิ่งลงความโกรธไปที่แพรพรรณ

"โอ๊ย!!" แรงกระชากนั้นทำเอาแพรพรรณร้องออกมาอย่างไม่ตั้งใจ มือนึงของเธอกุมไว้ที่มือของน้องสาว พยายามแกะมือของที่กระชากผมของเธอออกส่วนอีกมือก็วางทาบที่หน้าท้องป้องกันอันตราย

วิศรุตที่เห็นภาพความเจ็บปวดของคนรัก หัวใจก็เจ็บแปลบ

“อย่าทำแบบนั้นศศิเราคุยกันได้ วางขวดนั้นลงเถอะ ปล่อยแพรซะ”

เขาเกลี้ยกล่อม ในขณะที่ตัวเองกำลังหาทางช่วยคนรักไปด้วย

“ไม่ค่ะ! ยังไงหนึ่งนี่ต้องกลายเป็นผู้หญิงหน้าผี”

แพรพรรณเริ่มขอร้องน้องสาวเมื่อรู้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร

“ศศิพี่ขอร้อง อย่าจองเวรกันเลยนะ พี่สัญญาจะไปจากรุตเดี๋ยวนี้ ปล่อยพี่ไปเถอะนะ”

“เลิกตอแหลได้แล้วอีแพร มึงมันอยากแย่งทุกสิ่งของกู ก็สมควรแล้วที่จะได้รับของขวัญจากกู!!” ศศิถลึงตาใส่พี่สาว

และในตอนนั้นเอง วิศรุตก็เหวี่ยงแจกันออกไปจนกระทบข้อมือของศศิ

จนทำให้ขวดน้ำกรดตกลงบนพื้นพรม และเขาก็รีบไปอุ้มแพรพรรณออกมาในตอนที่ศศิกำลังตกใจ

ทิ้งให้ศศิยืนกรีดร้องเมื่อทุกอย่างไม่เป็นผล เธอเองก็รีบกระโดดหนีออกมาทันทีที่ขวดหลุดจากมือ ก่อนจะตามวิศรุตลงไปที่ด้านล่างแต่พอลงมาก็ถูกคนรับใช้ชายกันเอาไว้ ไม่ให้เข้าใกล้เจ้านายตัวเอง

“กรี๊ดดด!! ไม่นะ” ศศิจันทร์หัวเสียเมื่อเหตุการณ์เปลี่ยนไป

“นี่พี่รุตจะไปช่วยมันทำไมห๊ะ!! ศศิไม่คิดเลยว่าพี่รุตจะโง่งมได้ถึงขนาดนี้...โง่ที่สุด!!” เธอตะโกนเสียงดังก้อง จนเหล่าคนรับใช้ต้องยกมือขึ้นมาปิดหู แม่บ้านที่พาเธอเข้ามาในบ้านถึงกับยืนตัวแข็งเพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะเข้ามาทำร้ายคนในบ้าน และนั่นเป็นเรื่องร้ายแรงที่เธอเองยังไม่รู้เลยว่าเจ้านายจะลงโทษเธอยังไง

วิศรุตยืนอยู่กลางบ้านโดยมีแพรพรรณยังยืนตัวสั่นอยู่ข้าง ๆ

“ผมพยายามช่วยคนรักให้พ้นจากความวิปริตของคุณไง ถ้าคุณป่วย รีบไปรักษาซะเถอะ!” เขาพูดออกมาโดยไม่ต้องคิด มีคนสติดีที่ไหนจะเดินดุ่ม ๆ เข้ามาในบ้านคนอื่นแล้วยังจะเอาน้ำกรดมาสาดอีก

นอกจากความกล้าแล้วยังต้องบ้าอีกด้วย

เมื่อศศิเห็นว่าทุกสิ่งไม่เป็นอย่างที่หวัง ในใจก็อัดแน่นไปด้วยความโกรธ แต่ก็เพียงเท่านั้นดวงตาวาววับของเธอก็เป็นประกายออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์

ศศิยื่นมือออกมาผลักคนรับใช้ผู้ชายออกแล้วเดินเข้ามาหาวิศรุตอย่างช้า ๆ ก่อนที่เธอจะหยุดยืนเผชิญหน้ากับทั้งสองคน มือบางยกขึ้นกอดอกและมองไปยังพี่สาวต่างแม่ด้วยสายตาเหยียดหยาม

" ที่ศศิทำไปทั้งหมดนี่ก็เพื่อพี่รุตนะคะ" 

"พูดบ้าอะไรของเธอ เธอเข้ามาทำร้ายคนรักของฉันที่บ้านก็เพื่อฉันอย่างนั้นเหรอ เธอคงเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ ศศิ!"

“ ศศิไม่ได้บ้า ให้ศศิบอกให้เอาบุญไหมคะ เรื่องที่แพรพรรณหายไป”  เมื่อทุกอย่างไม่ได้ดั่งใจ จึงหาทางเสี้ยมให้ทั้งสองคนผิดใจกัน

“เธอต้องการพูดอะไรกันแน่ ศศิ!” เขาตาขวางใส่อีกฝ่าย ทำให้ศศิกลั้นขำ

“คิก~~ ไม่รู้จริง ๆ สินะ โง่จริงด้วย”