ตอนที่ 12 ท้องกับคนอื่น [1]

 “คิก~~ ไม่รู้จริง ๆ สินะ โง่จริงด้วย”

“ศศิพี่ขอร้อง อย่าใส่ความพี่อีกเลยนะ แค่นี้มันก็มากพอแล้ว”

แพรพรรณร้องไห้เมื่อรู้ว่าน้องสาวต้องการพูดอะไรจากนี้ แต่มันไม่เข้าหูศศิจันทร์เลยสักนิด

“ศศิจะบอกให้รู้เอาไว้นะพี่รุต ที่นังนี่ไม่มาหาพี่รุตหลายเดือนก็เพราะว่ามันไปคบกับคนอื่น!! ตอนนี้ก็คงเลิกกันแล้วมาซบอกพี่รุตยังไงล่ะ” พูดจบก็ยกมือขึ้นป้องปากหัวเราะคิกคัก ราวกับเรื่องที่พูดมามันช่างตลกเสียเต็มประดา

“ไม่จริงนะคะรุต แพรไม่ได้เป็นอย่างที่ศศิบอก” แพรพรรณรีบหันไปหาวิศรุต ปฏิเสธทันที

“เลิกพูดโกหกได้แล้วนังโง่ คิดว่าพี่รุตเขาจะเชื่อแกทุกอย่างเหรอไง เขาคงไม่โง่กับเรื่องนี้หรอกนะ หึ!” ศศิลอยหน้าลอยตาพูดออกมา

คำพูดนั้นทำให้วิศรุตนิ่งและอึ้งไป เวลานี้เขาสับสนจริง ๆ ชายหนุ่มหันกลับมาหาหญิงสาวที่เขารัก ก่อนจะเอ่ยถามอย่างจริงจังเพราะเรื่องที่หญิงสาวหายไปโดยไม่ติดต่อนั้นยังไม่เคลียร์และเป็นเรื่องที่ยังติดอยู่ในใจมาตลอด

ความหึงหวงทำเอาวิศรุตไม่มีสติเท่าที่ควร เขาจับไหล่บางของคนรักบีบแน่น ข่มกลั้นความหวาดกลัวที่อยู่ในซอกลึกของหัวใจ ภาวนาอย่าให้เรื่องที่ศศิพูดมาเป็นจริง

“ที่น้องสาวคุณพูดมา คือความจริงหรือเปล่า?”

“ไม่จริงค่ะรุต มันไม่ใช่ความจริงเลย” แพรพรรณพูดปฏิเสธน้ำตานองหน้า ทั้งคู่สบตากันเธอมองเห็นความปวดร้าวในแววตาของเขา

“แล้วทำไมคุณถึงหายไปจากผมตั้งหลายเดือน ไหนคุณบอกเหตุผลที่คุณหายไปให้ผมฟังได้ไหม บอกผมว่าคุณหายไปไหนมา!"

"มันก็ไปอยู่กับคนอื่นยังไงล่ะคะ" เสียงศศิยังแทรกเข้ามาไม่หยุด ทำเอาความเชื่อมั่นของวิศรุตสั่นคลอน

"แพรพูดออกมาสิว่ามันไม่จริง คุณไม่ได้นอกใจผม จริง ๆ ใช่ไหม?"

เขาตัดพ้อหญิงสาว โดยไม่เห็นว่าศศิจันทร์กำลังยืนลอบยิ้มอย่างผู้ชนะ เธอรู้ว่าหากหงายการ์ดไพ่ใบนี้ความสั่นคลอนในจิตใจของทั้งคู่จะรวดร้าวและพังลงดังครืน

“ไม่จริงค่ะ ฉันรักคุณมาตลอดไม่เคยนอกใจคุณเลยค่ะรุต อย่าไปฟังที่ศศิพูดออกมานะคะ”

“แหม..ยังจะโกหกได้อีกนะ พูดความจริงออกมาสิ หรือว่ามีเรื่องอื่นที่เธอปิดบังอยู่อย่างเช่น…” เธอมองไปที่หน้าท้องของพี่สาวแล้วแบะปาก และนั่นทำเอาแพรพรรณหน้าซีดเผือด

วิศรุตเห็นท่าทางของคนรักก็คิดว่าเธอกลัวว่าศศิจะพูดเรื่องอะไรออกมา เรื่องที่เธอปิดบังอยู่ บางทีอาจเป็นเรื่องผู้ชายคนใหม่ของเธอ

ใบหน้าคมคายสะท้อนถึงความเจ็บปวด เขามองเธอด้วยสายตาผิดหวัง ก่อนที่มือหนาจะหลุดออกอย่างไร้เรี่ยวแรง

แพรพรรณเห็นความผิดหวังในแววตาของเขา ร่างกายของเธอเย็นเฉียบ มือบางพยายามไขว่คว้าร่างสูงเอาไว้ แต่เขากลับถอยห่างจากเธอ

วิศรุตไม่อาจยืนอยู่ตรงนั้นได้ เขาเดินออกไปจากบ้านด้วยสายตาเลื่อนลอย ทิ้งเอาไว้เพียงความบาดหมางใจของสองพี่น้อง

แพรพรรณทรุดตัวลงที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าอาบเปื้อนไปด้วยน้ำตาด้วยความเสียใจ

ศศิเดินเข้ามาหาแพรพรรณอย่างช้า ๆ ใบหน้ายิ้มร้ายโดยที่คนอื่น ๆ ยังสับสน ไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับสถานการณ์ดี เพราะเจ้าของบ้านตัวจริงนั้นขับรถออกไปแล้ว

ศศิเดินมาหยุดตรงหน้าพี่สาวที่เธอเกลียด ที่ตอนนี้สภาพน่าสมเพชสิ้นดี หญิงสาวนั่งตรงหน้าแพรพรรณก่อนจะพูดคำที่ทำเอาแพรพรรณตัวชาวาบ

“ฉันรู้ว่าแกท้องกับพี่รุต ถ้าแกยังอยากให้ไอ้มารหัวคนมันยังมีชีวิตอยู่ แกจงหายไปจากชีวิตพี่รุตซะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน! แกก็รู้ว่าคนอย่างฉันทำได้ทุกอย่าง” เสียงแหลมลึกข่มขู่อย่างเอาจริง

เพราะตั้งแต่ที่เป็นลมในงานเลี้ยงคืนนั้นรังรองก็ส่งคนตามไปสืบที่โรงพยาบาลแน่นอนว่าข่าวที่ได้มานั้นทำเอาทั้งสองคนสองแม่ลูกพากันเดือดดาลอย่างที่สุด

เสียงข่มขู่ของศศิจันทร์ยังก้องอยู่ในหัวไม่หาย แม้น้องสาวจะกระซิบแค่ได้ยินเพียงสองคนเท่านั้น จนท้ายที่สุดวิศรุตก็ไม่ปกป้องเธอตามที่เขาได้สัญญาเอาไว้ แต่เลือกเชื่อคนที่พยายามทำลายเธอทุกวิถีทาง

ความเสียใจประเดประดังเข้ามาเกินกว่าที่จิตใจเธอจะต้านทานได้

แพรได้ยินเสียงรถยนต์สตาร์ทออกไปจากบ้านหลังนี้ 

วิศรุตออกไปโดยที่ยังเข้าใจผิดและเขาเองไม่รับฟังคำพูดของเธอแม้แต่น้อย ความน้อยใจผิดหวังถาโถมเข้ามาในอก เธอเสียใจที่คนรักไม่เชื่อเธอ

ศศิจันทร์ถึงกับหัวเราะออกมากับสภาพของพี่สาวต่างแม่ แม้วันนี้จะไม่สามารถทำให้มันเสียโฉมได้ก็ตามแต่ก็สะใจที่มันถูกทิ้งจากคำพูดที่ไม่มีมูลของตัวเอง

สมน้ำหน้า!!

ศศิยกมือขึ้นจับที่คางเรียวของผู้เป็นพี่สาว จ้องใบหน้าของแพรพรรณด้วยความริษยา

เธออิจฉาความงามบนใบหน้าของพี่สาว เกลียดใบหน้าสวย ๆ ของมันตั้งแต่เล็กจนโต 

ส่วนแพรพรรณตอนนี้ไม่ได้รับรู้ถึงการกระทำของน้องสาวเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้ใจเธออยู่กับคนคนเดียว คนที่ทิ้งเธอไป เรือนร่างบอบบางของหญิงสาวกำลังสั่นสะท้านด้วยความเสียใจและกลัวว่าคนรักจะโกรธเกลียดเธอไปชั่วชีวิต

แต่เสียงที่ดังกระซิบอยู่ข้างหูก็ทำเอาทั้งร่างสั่นสะท้าน

“ไงละอีแพร คนที่แกรักมากที่สุดก็ไม่ยอมเชื่อใจ ฉันไม่นึกเลยว่ามันจะง่ายดายถึงเพียงนี้ รู้แบบนี้เสี้ยมพี่รุตตั้งแต่ตอนแรกก็ดี หึ!”

แพรพรรณปัดมือของศศิออก เธอมองน้องสาวที่เธอเคยคิดว่าเราจะอยู่กันแบบสันติได้ แต่ก็ไม่เลย เธอยังถูกจองเวรจองกรรมไม่หยุด

“คงสาสมใจเธอแล้วสินะศศิที่ทำแบบนี้ได้ จิตใจของเธอทำด้วยอะไรกันแน่ ยังไงเราก็เป็นสายเลือดเดียวกันนะศศิ ทำไมเธอถึงไม่หยุดทำร้ายฉันอีก!”

แพรพรรณพูดไปก็ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด ความเสียใจที่เธอได้รับในหนึ่งเดือนนี้มันช่างรวดร้าวและรุนแรงเกิน กว่าที่ใครจะทานทนไหว ความบาดหมางใจของน้องสาวจะต้องจบลงที่พี่สาวอย่างเธอไม่มีความสุขกับคนรักไปชั่วชีวิตอย่างนั้นหรือ 

เรื่องที่เธอหายไปสี่เดือนก็เป็นเพราะแผนของสองแม่ลูกที่วางแผนให้พ่อส่งเธอไปต่างประเทศโดยไม่ให้ติดต่อใครแม้แต่วิศรุตเพื่อแลกกับอิสระในการคบหากันแต่เธอไม่รู้สักนิดเลยว่ามันเป็นเพียงแผนการของสองคนนั้นเท่านั้น และที่เธอรู้ก็เพราะข้อความปริศนาที่ถูกส่งเข้าเครื่องของเธอให้ไปที่โรงแรมนั่นและเจอเข้ากับเรื่องฉาวของวิศรุตกับศศินั่นแหละ แพรพรรณมองน้องสาวต่างแม่อย่างยอมแพ้ ผู้หญิงคนนี้จะไม่ยอมหยุดจนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ

“ใช่!! ฉันใจดำอำมหิตก็เพราะเป็นแก และอยากจะให้แกไม่อยู่บนโลกใบนี้ด้วยซ้ำ แกไม่เคยรู้หรอกว่าฉันเสียใจขนาดไหน”