LOGINShare
บทที่ 12
Latest chapter
หากคุณรู้ บทที่ 12
ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา ฉินเซียวและสวี่เหวินก็หายไปแล้วตอนที่ฉินเซียวจากไป เขาสัญญากับฉันว่า "เสี่ยวมี่ เธอรอฉันกลับมา ฉันจะอธิบายให้เธอฟัง เธออย่าลืมฉันนะ เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอพูด"จำได้แล้วอย่างไร จำไม่ได้แล้วอย่างไร ฉันไม่สนใจแล้วหลังจากนั้นสามวัน ฉินเซียวก็ไม่โผล่มาอีกเด็กย่อมรักษาไว้ไม่ได้ ฉันไม่ได้ร้องไห้หรือฟูมฟาย ยอมรับความจริงเรื่องนี้ได้อย่างรวดเร็วมีหลายครั้งที่รุ่นพี่ลี่หังอยากพูดอะไรบางอย่างกับฉัน แต่ฉันก็ส่ายหน้าห้ามไว้ไม่ง่ายเลยกว่าสภาพจิตใจของฉันจะดีขึ้น อย่าพูดถึงตัวซวยต่อหน้าฉันอีกรุ่นพี่ลี่หังเริ่มเล่าให้ฉันฟังเกี่ยวกับสถานพักฟื้นที่ฉันจะไปอยู่หลังจากไปประเทศ D“สภาพแวดล้อมดีมาก มีทั้งอาหารจีนและอาหารฝรั่ง มีหมอมาตรวจทุกวัน และจะมีการจัดท่องเที่ยวทุกไตรมาส พอถึงตอนนั้นฉันจะพาเธอไป แล้วฉวยโอกาสเที่ยวเล่นให้ทั่วยุโรปเลย”ฉันเบ้ปาก ไม่สนใจเลย “ยังไงก็ได้ ถึงยังไงหลังจากไปแล้ว ฉันก็จะลืมอยู่ดี”พอรู้ตัวว่าพูดผิดไป ฉันก็รีบหาคำพูดเสริมว่า “แต่ว่าตราบใดที่อยู่กับรุ่นพี่ ฉันก็มีความสุขมากแล้ว”เขากัดฟันกราม ผ่านไปพักใหญ่ถึงค่อยกล่าวประโยคนี้ออกมา “นับว
หากคุณรู้ บทที่ 11
ฉันท้องแล้วตอนที่รู้เรื่องนี้ ฉันเกือบจะเป็นลมฉันไม่มีแม้แต่แฟน แล้วจะท้องได้อย่างไรลี่หังกังวลมาก พาฉันไปทำการตรวจทีละอย่างฉินเซียวเองก็ไม่มีความสุขเช่นกัน แววตาที่มองฉันเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายเกินไป รู้สึกเหมือนกับว่าสามารถร้องไห้ออกมาได้ในวินาทีต่อมา“ทำไมฉันถึงมีลูกได้ คุณรู้ไหมว่าเป็นลูกของใคร?”ฉันไว้ใจแค่ลี่หัง แต่เขาไม่ยอมบอกฉัน เขาแค่พูดเรียบ ๆ ว่าสุขภาพร่างกายของฉันไม่ดี อาจจะเก็บเด็กไว้ไม่ได้เฮ้อ เก็บไว้ไม่ได้ก็ช่างเถอะ ถึงอย่างไรเกิดมาแล้วฉันก็เลี้ยงดูเธอไม่ได้อยู่ดีฉันนอนแล้วก็กิน กินแล้วก็นอนอย่างไม่คิดอะไรมาก ถึงแม้ฉันมักจะลืมเรื่องราวต่าง ๆ แต่ทุกวันก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากจนกระทั่งวันหนึ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น“ฟางมี่ คุณตั้งใจใช่ไหม ใช้ลูกผูกมัดผู้ชายไว้ ต่ำช้าจริง ๆ”เธอหน้าตาดีมาก แต่ท่าทีของเธอที่มีต่อฉันเรียกได้ว่าไม่เป็นมิตรเลยจริง ๆ ฉันไม่อยากสนใจเธอ แต่เธอกลับไม่ยอมเลิกรา“คุณพูดสิ แกล้งทำตัวเป็นใบ้ก็ไม่มีประโยชน์ แค่ท้องไม่ใช่หรือไง คุณคิดว่าแค่คุณคนเดียวจะคลอดลูกได้เหรอ?”เธอโยนใบผลตรวจร่างกายให้ฉัน บนนั้นเขียนไว้ว่าผู้หญิงที่ช
หากคุณรู้ บทที่ 10
น่ารำคาญจัง ฉันได้ยินเสียงทะเลาะกันฉันที่อยู่ในอาการโคม่า ไม่ง่ายเลยกว่าจะลืมตาขึ้นมาได้ แล้วก็เห็นชายหน้าตาดีสองคนกำลังต่อสู้กันอยู่ตรงหน้าฉันใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยสีสัน ยามเข้ามาแยกพวกเขาออกจากกัน แล้วพูดเกลี้ยกล่อมด้วยความระมัดระวังว่า “ทุกคนใจเย็น ๆ ครับ มีอะไรก็พูดกันดี ๆ”ฉันลุกขึ้นนั่ง มองชายที่สวมชุดกาวน์สีขาว แล้วยื่นมือเรียกเขาให้เข้ามาแต่ชายอีกคนที่ใส่สูทกลับตื่นเต้นมากขึ้น เขาคุกเข่าลงดังตุบหน้าเตียงผู้ป่วยของฉัน น้ำมูกน้ำตาไหลเต็มหน้า “เสี่ยวมี่ เธอยังจำฉันได้ไหม”เสี่ยวมี่?ทำไมมีคนเรียกฉันแบบนี้ฉันขมวดคิ้วและดึงมือที่ถูกเขากุมไว้กลับมา“คุณเป็นใคร”“ฉันรู้จักคุณด้วยเหรอ?”“รุ่นพี่ลี่ คุณผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อนของคุณเหรอคะ?”ฉันเหม่อลอยเล็กน้อย ในสมองว่างเปล่าลี่หังก้าวเท้าใหญ่ ๆ เดินเข้ามา หน้าซีดเผือดเล็กน้อย “ฟางมี่ เธอพูดอะไรน่ะ เธอจำเขาไม่ได้จริง ๆ เหรอ?”ฉันกะพริบตาปริบ ๆ ขบคิดให้ละเอียด แต่ก็ยังไม่รู้จักจริง ๆฉินเซียวตะโกนเสียงดังทันที “ลี่หัง เป็นฝีมือนาย นายทำให้เสี่ยวมี่ลืมฉัน ทั้งหมดนี้เป็นแผนของนาย”“พูดเหลวไหล คุณเป็นคนยั่วโมโหเธอ คุณไม่
หากคุณรู้ บทที่ 9
ลี่หังจองตั๋วเครื่องบินไปเยอรมนีในสัปดาห์หน้าให้ฉัน ก่อนออกเดินทาง ฉันซื้อมังคุดที่แม่ของฉินเซียวชอบกินที่สุดเตรียมตัวไปเยี่ยมหลุมศพเธอเป็นครั้งสุดท้ายนี่ไม่เกี่ยวกับฉินเซียว เธอมีบุญคุณต่อฉัน แม่ของฉินเซียวถูกฝังอยู่ในสุสานหรูหราที่สุดในชานเมือง รอยยิ้มอบอุ่นและสงบสุขของเธอบนรูปภาพเหมือนกับในความทรงจำของฉันฉันก้มตัวกำลังคิดจะทำความสะอาดหลุมศพ ก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง “คุณฟาง คุณมาได้ยังไง”เป็นสวี่เหวิน เธอพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ทำความสะอาดหลุมศพให้แม่สามีฉันเหรอ คุณใจดีจริง ๆ แต่ว่าต่อไปไม่จำเป็นแล้ว ฉันจะส่งคนมาทำความสะอาดเอง”เธอทิ้งดอกไม้ที่ฉันนำมาไว้ทางด้านข้างต่อหน้าฉัน สายตาของฉันเหลือบมองข้อมือของเธอ สร้อยข้อมือที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน ฉันกำหมัดแน่นทันที “สร้อยข้อมือเส้นนี้อยู่ที่คุณได้ยังไง?” สวี่เหวินแสดงท่าทีภาคภูมิใจอย่างเห็นได้ชัด “ฉินเซียวมอบให้ฉัน เขาบอกว่าเป็นของที่แม่เขามอบให้ลูกสะใภ้ในอนาคต” “ผิดแล้ว ไม่ใช่แบบนี้...” สร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นของที่แม่ของเขามอบให้ฉัน ฉินเซียวไม่มีสิทธิ์มอบมันให้ใคร “ฉินเซียวล่ะ คุณบอกฉันมา เขาไปไหนแล้ว
หากคุณรู้ บทที่ 8
วันนี้น่าจะเป็นวันที่ 15 เดือนพฤศจิกายน ฉันลืมตามองปฏิทินในโทรศัพท์มือถือเมื่อฉันตื่นขึ้นมา มีหมอที่สวมเสื้อกาวน์สีขาวยืนอยู่ข้างกายฉัน ฉันนึกขึ้นมาได้แล้ว เขาชื่อลี่หัง เป็นรุ่นพี่ของฉันและก็เป็นหมอเจ้าของไข้ของฉันด้วย ยังมีผู้ชายอีกคน...เวลานี้เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว“บอกว่าเป็นลมก็เป็นลม ฟางมี่ เธอเริ่มเรียนการแสดงตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันปวดหัวไปวินาทีหนึ่ง ในที่สุดก็นึกสถานะของเขาได้แล้ว“นายหมั้นแล้วไม่ใช่เหรอ ยังมาหาฉันทำไมอีก?”ฉินเซียวหัวเราะ ตอบไม่ตรงคำถามว่า “หลังจากที่ฉันมาส่งเธอ ได้ยินว่าช่วงนี้เธอมาหาไอ้ไก่อ่อนนี่บ่อย ๆ” “ก่อนหน้านี้ฉันยังสงสัยอยู่เลยว่า สองปีที่หายตัวไปเธอใช้ชีวิตยังไง ตอนนี้ดูเหมือนว่าคำตอบจะชัดเจนมากแล้ว”เขาเดินมาหาลี่หัง มองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่ไม่เป็นมิตรอย่างเต็มเปี่ยม “แต่น่าเสียดายนะ นายใช้การไม่ได้ สองปีก็ยังทำไม่สำเร็จ”“สุดท้ายฉันยังคงได้กำไร”คำบอกใบ้ชัดเจนทำให้ฉันปวดใจทันที ฉันหยิบหมอนขึ้นมาปาใส่เขา “ไปให้พ้น นายไสหัวไปเลยนะ”ฉินเซียวไม่หลบ รับการกระทำนี้ไว้เต็ม ๆ ร่างสูงของลี่หังขวางอยู่หน้าพวกเ
หากคุณรู้ บทที่ 7
หลายวันต่อมา รูปถ่ายของฉินเซียวกับประธานซ่างซินกรุ๊ปพบหน้ากันได้ขึ้นพาดหัวข่าวตามสื่อหลักต่าง ๆหลังจากนั้นเขากับสวี่เหวินยืนเคียงข้างกันรับสัมภาษณ์จากนักข่าว สวี่เหวินควงแขนของเขาอย่างสนิทสนม หนุ่มหล่อสาวสวยน่าอิจฉาเป็นที่สุด“คุณสวี่ ไม่ทราบว่าคุณเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับคุณฟางมี่บ้างไหม คุณมีอะไรอยากพูดหรือเปล่า?” สวี่เหวินเอ่ยอย่างสง่างามใจกว้างว่า “สมัยนี้ไม่ว่าใครก็มีอดีตที่เลวร้ายทั้งนั้น สิ่งสำคัญคือตอนนี้ฉันกับฉินเซียวหากันจนเจอ ใช้ชีวิตดี ๆ ในอนาคต คนที่ไม่สำคัญก็ไม่มีความจำเป็นต้องพูดถึงอีกค่ะ” ฉันนั่งอยู่หน้าโทรทัศน์ ดูการสัมภาษณ์ทั้งหมดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก หญิงสาวที่ยืนทำหน้าลำพองใจอย่างเต็มเปี่ยมด้านหลังฉันหนึ่งในนั้นแค่นเสียงเย็น แล้วเดินเข้ามาใกล้ฉัน “เดี๋ยวพี่เหวินก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของประธานฉินแล้ว บ้านหลังนี้ก็จะเป็นทรัพย์สินร่วมกันของพวกเขา คุณรีบฉวยโอกาสย้ายออกไปตอนนี้เถอะ” ฉันคร้านจะสนใจเธอ หยิบสมุดจดเล่มเล็กขึ้นมาจดบันทึก “วันที่ 15 เดือนพฤศจิกายน ฉินเซียวประกาศหมั้นกับผู้หญิงอื่น”วันสองวันนี้ ความทรงจำของฉันแย่ลงเรื่อย ๆ จำเป็นต้องใช้สมุ
