หากคุณรู้

ปีที่สี่ของการถูกฉินเซียวกักขัง เขาก็มีคู่หมั้นแล้ว

ได้ยินว่าสวี่เหวิน คุณหนูของซ่างซินกรุ๊ปมีนิสัยอ่อนโยนเฉลียวฉลาด เธอกับฉินเซียวเป็นคู่ครองที่สมบูรณ์แบบ

ทั้งสองคนติดต่อคุยกันมากว่าครึ่งปี จนมาถึงขั้นคุยเรื่องการแต่งงานแล้ว

หลายปีมานี้ ผู้หญิงข้างกายฉินเซียวมีเพียงผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ส่วนมากเหมือนกับชมดูดอกไม้อย่างผิวเผิน ไม่เคยเห็นเขาใส่ใจคนไหนเลย

เพื่อนโทรศัพท์มาเตือนฉันว่า “ดูท่าคราวนี้เขาจริงจังแล้วนะ อีกฝ่ายไม่เพียงแค่สวย แถมยังช่วยสนับสนุนธุรกิจของเขาด้วย”

ฉันได้ยินมาบ้าง คิดไม่ถึงว่าครั้งแรกที่ได้เจอสวี่เหวิน คือที่บริษัทของฉินเซียว

เช้าวันนั้นฉันไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจอาการเพิ่มเติม หมอเจ้าของไข้คือรุ่นพี่ของฉัน เขาบอกฉันว่าโรคลุกลามไวมาก อาจจะเหลือเวลาเพียงสามเดือนเท่านั้น ฉันก็จะลืมเรื่องราวทั้งหมด

“เธอไม่บอกฉินเซียวจริง ๆ เหรอ ถ้าบอกเขาตอนนี้ ไม่แน่ว่าเขายังหันกลับมาได้นะ”

ฉันครุ่นคิดแล้วก็ปล่อยไปดีกว่า

ทำไมต้องเปิดเผยบาดแผลให้คนที่เปลี่ยนใจไปแล้วดูด้วย แต่ฉันยังต้องไปหาเขาเพื่อให้เขาช่วยเซ็นสัญญาฉบับหนึ่ง

โรคนี้ไม่ทำให้ตาย ที่ต่างประเทศมีสถานพักฟื้นดูแลอาการแบบฉันโดยเฉพาะ เพียงแต่ค่าใช้จ่ายสูงมาก

พ่อแม่ของฉันเสียไปนานแล้ว และไม่มีญาติสนิทคนอื่น ทำได้เพียงฝากเรื่องของฉันให้กับเขา ให้เขาช่วยฉันจัดการ

ฉันไม่ได้ทำการนัดหมายล่วงหน้ากับเลขาของฉินเซียว หลังจากที่ไปบริษัทถึงค่อยพบว่าสวี่เหวินก็อยู่ด้วย

ฉันกับเธอนั่งอยู่คนละฝั่งของห้องรับแขก พนักงานหลายคนล้อมรอบกายเธอ ทุกคนต่างเรียกเธอว่า “คุณนาย” ทำให้เธอยิ้มแย้มอย่างมีความสุข

“คนคนนั้นคือใคร?” เธอเอ่ยถาม

เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเบะปากอย่างดูแคลน “ฟางมี่”

คนที่อยู่ข้างกายฉินเซียวต่างรู้ว่าฉันเป็นใคร

สวี่เหวินกวาดมองฉันด้วยสายตาสำรวจรอบหนึ่ง ก่อนจะทักทายอย่างเป็นธรรมชาติมากกว่า “คุณคือฟางมี่เหรอ?”

ฉันมองเธอ ไม่ได้พูดอะไร ถือว่าเป็นการยอมรับโดยปริยาย

“คุณแตกต่างจากที่ฉันจินตนาการไว้มากเลย”

เสียงของเธอเบามาก น้ำเสียงก็อ่อนโยนมากด้วย “ทุกคนบอกว่าฉินเซียวเลี้ยงดูคนที่เขารักฝังใจคิดถึงอยู่ตลอดเวลา แต่พอฉันเห็นเธอ เห็นได้ว่าสายตาสมัยที่เขายังหนุ่ม ๆ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย”

มีเพื่อนร่วมงานลอบหัวเราะขึ้นมา แถมยังไม่ลืมฉวยโอกาสประจบประแจง “เธอจะเทียบกับคุณหนูสวี่ได้ยังไงคะ”

“คุณไม่รู้หรอกว่าสถานะของฟางมี่ในบริษัท ขนาดสุนัขผ่านทางยังเตะเธอสองทีได้เลย”

ฉันไม่มีคลื่นอารมณ์ปั่นป่วนในใจเลยสักนิดเดียว ถึงอย่างไรสิ่งที่พวกเขาพูดก็เป็นความจริง ฉันไม่มีอะไรจะโกรธ

ไม่มีใครจินตนาการได้ว่าถึงแม้ฉันถูกคนภายนอกลือว่าเป็นผู้หญิงที่ฉินเซียวคิดถึงอยู่ทุกเมื่อ แต่สถานะที่แท้จริงยังสู้สุนัขผ่านทางไม่ได้เลย

เมื่อเห็นฉันไม่พูดอะไร สวี่เหวินก็รู้สึกล้มเหลวเหมือนกำลังต่อยใส่ปุยฝ้าย เธอมองฉันแล้วเพิ่มเสียงสูงขึ้นกล่าวต่อว่า “ฉันได้ยินว่าเธอจากไปตอนที่ฉินเซียวกำลังลำบาก ทำไมถึงโผล่มาอีกล่ะ?”

“การแสร้งปล่อยเพื่อจับเป็นวิธีการจับผู้ชายที่ไม่เลว แต่ฉินเซียวไม่ใช่ผู้ชายทั่วไปหรอกนะ”

“ถ้าเธอต้องการเงิน ฉันช่วยเธอได้ แต่ด้วยสภาพของเธอ เงินที่ได้คงไม่มากนัก”

เธอปัดผมหน้าม้าตรงหน้าผาก เผยให้เห็นไฝคนงามตรงกลางหน้าผาก ฉันถึงค่อยพบว่าเธอคล้ายคลึงกับฉันนิดหน่อยจริง ๆ เพียงแต่ไฝของฉันถูกกำจัดไปเมื่อหกปีก่อนแล้ว

เธอเห็นฉันยังไม่พูดอะไร ในที่สุดก็ทนไม่ไหว เอ่ยถามกับเพื่อนร่วมงานที่เข้ามาซ้ำเติมว่า “เธอเป็นพนักงานต้อนรับยังไง ปล่อยให้ใครก็ได้เข้ามาได้ตามใจชอบ?”

เพื่อนร่วมงานสาวที่ถูกเรียกเหลือบมองฉันแวบหนึ่ง แล้วอธิบายอย่างยากลำบากว่า “แต่ประธานฉินเคยสั่งว่า...”

“ฉันไม่สน ไปเชิญเธอออกไปเดี๋ยวนี้ ถ้าเกิดเธอไม่ยอมไป งั้นฉันไปเอง”

ทั่วทั้งบริษัทมีเพียงพนักงานต้อนรับที่เคยมีน้ำใจกับฉัน ฉันฝืนทำให้เธอลำบากใจไม่ได้ “พอเจอฉินเซียวแล้ว ฉันจะไปทันที ไม่ต้องให้คุณไล่หรอกค่ะ”