บทที่ 14. ตอนที่ 4. เทพผู้พิทักษ์

เทพธิดานางหนึ่งกระโดดเข้าจับแขนเขาไว้ และส่งยิ้มหวานให้ “อยู่นิ่ง ๆ นะเจ้าคะ ให้ข้าช่วยท่านเถอะ” เทพธิดานางอื่น เห็นแบบนั้นก็รีบเข้ามารุมเกาจางจิ้ง พวกนางหัวเราะกันคึกคักชอบใจ แต่จางจิ้งกลับร้องขอความช่วยเหลือ จนเขาทนไม่ไหว ปล่อยพลังความหงุดหงิดออกมา จนทั่วตัวมีรัศมี บรรดาเทพธิดาสวรรค์ตำหนักซือเว่ย เห็นแบบนั้นแต่ล่ะนางก็สร้างพลังของตนเองขึ้นมาเพื่อข่มจางจิ้ง เกาจางจิ้งเห็นแบบนั้นเขาก็สงบจิตใจให้เย็นลง สุดท้ายก็ต้องยอมพวกนาง เพราะทุกคนเป็นหญิง ถ้าเขาทำรุนแรงออกไปคงไม่ใช่เรื่องดี

“พอแล้ว ผมไม่ใช่ของเล่นของพวกคุณ อย่าเห็นเป็นเรื่องสนุก ผมจะให้ช่วยถอดแค่เกราะเท่านั้น อย่างอื่นผมทำเอง เข้าใจนะ ไม่อย่างนั้นอย่าว่าผมรังแกผู้หญิง เข้าใจกันรึยัง”

คำพูดของจางจิ้งแม้ฟังดูแปลก ๆ แต่ก็พอเข้าใจได้ พวกนางพยักหน้า จางจิ้งถึงกับถอนหายใจออกมา ชายหนุ่มยอมยืนนิ่ง ๆ ให้พวกสาวสวรรค์ช่วยกันแกะเชือกถอดเกราะให้ เกราะโบราณนี่หนักจริง พอพ้นจากตัวจางจิ้งถึงรู้ว่าเขาสวมมันไปได้อย่างไง น้ำหนักมากขนาดนี้ เขาให้บรรดาพวกเทพรับใช้ออกไป ที่เหลือเขาขอจัดการเอง พวกนางก็ยอมออกไปแต่โดยดี 

จางจิ้งเดินสำรวจห้องของตัวเอง ห้องนี้กว้างขวาง แยกเป็นห้องนอน ห้องอาบน้ำที่แม้จะมีแค่ฉากกันแต่ก็ถือว่าลงตัว และห้องนั่งเล่น ที่มองจากหน้าต่างออกไป จะเห็นสวนและสระบัวที่ร่มรื่นงดงาม ถือว่าซื่อเว่ยต้าตี้ นอกจากจะรูปงามแล้วยังมีรสนิยมที่ดีพอสมควร จางจิ้งนึกถึงบุคลิกของซื่อเว่ยต้าตี้แล้วทำให้รู้สึกนึกถึงบางอย่างขึ้นมา เทพเจ้าผู้นี้มักชอบจับมือฟางเฟย ต่อหน้าเขา ที่นิ้วก้อย จางจิ้งนึกขึ้นได้ก็ตาโตขึ้นมา นิ้วก้อยของซื่อเว่ยต้าตี้ เขาใส่แหวนทับทิมของฟางเฟย ตกลงฟางเฟยกับซื่อเว่ยต้าตี้ เจ้าของตำหนักซื่อเว่ย คืออะไร

ตำหนักใหญ่ โออ่าสวยงาม จนจางจิ้งถึงกับตกตะลึงเหมือนฟางเฟยตอนมาครั้งแรก จนหญิงสาวแอบยิ้มกับท่าทางของเกาจางจิ้ง 

“พี่จางจิ้ง นี่แค่สถานที่นะ เดี๋ยวพี่เจอองค์ฮั่นยุหวี่ พี่จะแปลกใจกว่านี้อีก ฉันโดนมาแล้ว พี่มาเองแบบนี้ได้ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่ต้องกลับไปเล่าให้ฟัง มาเห็นด้วยตัวเองไปเลย”

“เธอมัวมาเล่นสนุกอยู่ที่นี่ ปล่อยพี่กับคุณปู่เป็นห่วงแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ”

“ขอโทษค่ะ” ซื่อเว่ยต้าตี้หยุดเดินกระทันหัน ทำให้ฟางเฟยที่เดินตามหลังไม่ทันระวังชนเขาเข้าเต็ม ๆ จนหญิงสาวถึงกับเซถอยหลัง ซื่อเว่ยต้าตี้รีบคว้าแขนหญิงสาวไว้ได้ทัน ก่อนที่จะล้มลง จางจิ้งได้สังเกตเห็นแหวนชัด ๆ อีกครั้ง ชายหนุ่มรีบจับมือซื่อเว่ยต้าตี้ทันที 

“นี่แหวนของฟางเฟย ทำไมถึงไปอยู่กับท่าน ฟางเฟยไหนเธอว่ามันหายไป ทำไมถึงอยู่กับเขาได้”

ซื่อเว่ยต้าตี้ดึงมือจางจิ้งออกจากการจับกุมของเขา “นางสวมแหวนนี้ให้ข้าด้วยตนเอง ปิ่นบนผมของนางก็เป็นของข้า ปิ่นชิ้นนี้บนสวรรค์มีชิ้นเดียวข้ากำนันแด่นาง แล้วข้าก็เป็นคนปักให้นางเอง เจ้าคิดเห็นว่าเช่นไร มีปัญหาอันใดอย่างนั้นหรือเกาจางจิ้ง”