บทที่ 6. ตอนที่ 4. ต้องตาต้องใจ

จางจิ้งยิ้มมุมปาก ก่อนตั้งท่าแล้ววาดลวดลายเพลงดาบ ที่แข็งแรงหนักหน่วงรุนแรง แต่กลับมีความพลิ้วไหวและรวดเร็ว แบบนี้อย่างไงเล่าคู่ต่อสู้ถึงตกเป็นลอง ยิ่งหากเวลาลงมือคู่ต่อสู้ขาดสติ คิดแต่ใช้แรงบุกโจมตี ยิ่งเป็นการเปิดช่องว่างทำให้จางจิ้งใช้ความว่องไวที่พลิ้วไหว โจมตีได้อย่างง่ายดาย ฟางเฟยปรบมือให้กับเกาจางจิ้ง ทันทีที่เขาฝึกเสร็จ

“พี่จางจิ้งสุดยอดไปเลย ยิ่งได้เห็นชัด ๆ แบบนี้ ฉันยิ่งรู้ว่าพี่จางจิ้งของฉันเก่งมาก”

“ชมพี่เกินไปแล้ว ไม่มีใครเก่งที่สุดหรอก เราพัฒนาคู่ต่อสู้ก็พัฒนา บางครั้งในสักวันหนึ่งเราอาจเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำพลาดท่าก็ได้”

“ก็จริงค่ะ เพราะแบบนี้ถึงต้องฝึกบ่อย ๆ ใช่ไหม”

“สิ่งที่พี่เป็นอยู่ ผิดแผกจากท่านปู่มาก เพราะการต่อสู้ทุกวันนี้ไม่ใช่แค่อาวุธแบบนี้ แต่มีอย่างอื่นด้วย”

“เหมือนที่พี่สามารถใช้ดาบปัดกระสุนปืนได้ใช่ไหม” จางจิ้งมองหน้าหญิงสาว

“เธอมองเห็นเหรอ”

“ใช่ค่ะฉันเห็นพี่ใช้ดาบปัดลูกกระสุน ก่อนที่มันจะแฉลบแล่นมาทางฉัน”

“พี่ขอโทษ ในเวลานั้นมันไม่สามารถควบคุมทิศทางได้ และพี่ไม่รู้ว่าเธอยืนตรงนั้น”จางจิ้งมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ แค่พี่ป้องกันตัวเองได้ ก็วิเศษมากแล้ว และฉันก็ไม่เป็นอะไรเห็นไหม”

จางจิ้งยิ้มให้หญิงสาว ถ้าเธอเป็นอะไรไปเขาคงไม่ให้อภัยตัวเองเป็นอันขาด 

“พี่ฝึกมากกว่าแค่การใช้ดาบ พี่มีดวงตาที่พิเศษที่มองเห็นในความมืดได้ มีหูที่ได้ยินในความเงียบที่สงัดที่สุดได้ นอกจากอาวุธที่ต้องชำนาญในการใช้ สิ่งเหล่านี้ล้วนสำคัญ”

“พี่จางจิ้งทำได้อย่างไง มันคือความสามารถพิเศษเหรอค่ะ”

“ไม่ใช่ ทั้งหมดนี้มันคือการฝึกฝน”

ฝางเฝยมองหน้าจางจิ้งที่เหม่อมองไปในอากาศ เมื่อพูดถึงการฝึกฝนที่ผ่านมา เกาจางจิ้งนายน้อยแห่งสกุลเกา กว่าจะมีวันนี้ได้ต้องผ่านอะไรมาบ้างนะ เทียบกับเธอแล้วช่างต่างกันจริง ๆ ฟางเฟยจับมือพี่ชายเอาไว้

“พี่จางจิ้งพอแล้ว เราไม่พูดถึงอดีตดีกว่า ต่อไปนี้เราสองคนจะมีแค่วันนี้กับพรุ่งนี้ ดีไหม”

จางจิ้งยิ้มให้เธอแล้วพยักหน้า 

“พี่จางจิ้งหิวไหม ไปกันค่ะ ฉันจะทำของอะไรอร่อย ๆ ให้กินดีกว่า ถือว่าตอบแทนที่พี่จางจิ้งซื้อของให้ฉัน แล้วยังจะไปเซียงไฮ้กับฉันอีก พี่แน่ใจนะว่าไม่ติดอะไร จากเดิมตั้งใจไปแค่ 3 วัน ตอนนี้ต้องไปเป็นอาทิตย์เลย”

“ไม่มีปัญหา การดูแลเธอเป็นหน้าที่ส่วนหนึ่งของพี่”

ฟางเฟยให้ซินเอาของไปเก็บ แล้วให้รีบตามไปที่ครัว

“พี่จางจิ้งรอฉันตรงนี้ รอกินของอร่อยฝีมือฉันนะ”

ฟางเฟยพาจางจิ้งมานั่งรอที่สวนข้างบ้านของเธอ ซึ่งเป็นพื้นที่ขั้นกลางระหว่างบ้านของเธอและบ้านของเขาที่อาศัยอยู่กับคุณปูเกาซูว่าน สวนขนาดใหญ่ที่มีสระบัวและศาลากลางน้ำ ตามแบบบ้านโบราณ เพียงครู่เดียวฟางเฟยก็เดินมา โดยมีซินถือถาดอาหารเดินตามหลังมา

“ทำไมเร็วจัง จะกินได้รึเปล่า หวังว่าพี่คงไม่ใช่หนูทดลองนะ”

“พี่จางจิ้งอย่าสบประมาทกันสิค่ะ เมื่อเช้าคุณปู่ยังชมเลยว่า ฉันทำอาหารอร่อย”

“ไหนดูสิเธอทำอะไร”

“ฉันทำบะจ่างพอดีรู้สึกอยากกิน แต่ไม่ได้ใช้ใบไม้ห่อนะ ฉันทำใส่ถ้วยเลย อาจขาดอรรถรสแต่รสชาติอร่อยมาก ส่วนนี้สับปะรดลอยแก้วแบบไทย”

จางจิ้งกินของที่ฟางเฟยทำให้อย่างเอร็ดอร่อย จนทุกอย่างหมดเกลี้ยงในเวลาอันรวดเร็ว

“อร่อยมาก แบบนี้แม่ครัวตกงานแน่”

ฟางเฟยหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เห็นทุกคนชอบอาหารฝีมือเธอ หญิงสาวก็ดีใจ