บทที่ 1.4 ไม่มีวันปล่อยมือ

ความฝันครั้งนั้น หลี่เหลียนฮวาไม่อยากให้เกิดขึ้นอีก นางจำได้ว่าตอนนั้นนางรู้สึกเจ็บปวดและสงสารเสี่ยวหาน ชะตากรรมของเขาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง แม้จะตื่นจากฝันแล้วนางยังคงเศร้าและน้ำตาเอ่อล้นไม่รู้ตัว ความรู้สึกนั้นติดอยู่ในใจไปหลายวัน

“เสี่ยวหาน เจ้าหายไปไหนมา รู้ไหมว่าข้าเป็นห่วงเจ้าแค่ไหน”

“ขอโทษที่ทำให้คุณหนูเป็นห่วง ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องร้องไห้นะขอรับ” เสี่ยวหานเห็นหลี่เหลียนฮวาร้องไห้ไม่หยุด และกอดเขาไม่ปล่อย จึงค่อย ๆ ลูบหัวนางช้า ๆ

หลังจากตั้งสติได้ หลี่เหลียนฮวาจึงค่อย ๆ ถอยหลังแล้วเช็ดน้ำตาตัวเอง เสี่ยวหานเล่าว่าที่เขาหายไปหลายวันเพราะทางเดินป่าไม่ค่อยดีจึงเสียเวลาอ้อมไปอ้อมมาอยู่หลายวัน

เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เสี่ยวหานใช้เวลาอยู่ที่จวนสกุลหลี่เรียนการต่อสู้ ทำงานช่วยแม่บ้านจางและพักที่ห้องอาเฉินเป็นส่วนใหญ่ ไม่ค่อยได้กลับบ้านของตนเท่าใดนัก เพื่อความสบายใจของหลี่เหลียนฮวา

ราวกับเหตุการณ์จริงยังไม่ได้เกิดขึ้น หลี่เหลียนฮวาจึงยังไม่ตื่นจากความฝัน ทำให้นางไม่สามารถปล่อยวางความคิดไปได้

เมื่อได้พบเจอกันบ่อย เที่ยวเล่นด้วยกัน พูดคุยกันทุกวันพวกเขาต่างรู้สึกสนิทสนมผูกพันกันมากขึ้น

“เสี่ยวหาน นี่แตงโมที่เจ้าชอบ” หลี่เหลียนฮวาชวนเขามากินแตงโมที่ศาลาหลังจากเลิกเรียน

“ส่วนนี่ซาลาเปาสองลูกของอาเฉินแล้วก็อันนี้ข้าให้เจ้าจิ่วเอ๋อร์” นางจัดแจงของทานเล่นให้ทุกคนอย่างเคยชิน

เรื่องราวในชีวิตประจำวันดำเนินไปได้ด้วยดีจนทำให้หลี่เหลียนฮวาลืมความฝันไปเสียสนิท จนเมื่อได้เห็นใบแป๊ะก๊วยสีเหลืองร่วงหล่นจากต้น ความกลัวของนางจึงเริ่มก่อตัวอีกครา

“เสี่ยวหาน ปีนี้เจ้าไม่ต้องเข้าป่าหาฟืนได้หรือไม่ เหมันตฤดูครั้งนี้ เจ้าอยู่ที่จวนนี้เถิด” หลี่เหลียนฮวาบอกเขาแกมขอร้อง

เสี่ยวหานเข้าใจว่าทำไมหลี่เหลียนฮวาพูดกับเขาเช่นนี้ นางคงกลัวว่าจะเกิดเรื่องเหมือนครั้งก่อนที่เขาไปหาฟืนในป่า เขาไม่อยากเห็นนางต้องร้องไห้เสียน้ำตาเพราะเขา จึงรับปากอย่างง่ายดาย

---------------------------------------------------------------------------

ใบไม้สีเหลืองร่วงหล่นลงพื้นเป็นสัญญาณเปลี่ยนผ่านกาลเวลา เฉกเช่นเดียวกับเรื่องราวในวังหลวง บัดนี้ถึงคราผลัดแผ่นดินเช่นเดียวกัน

“เหลียนฮวา เวลานี้เจ้าอยู่ในจวนอย่าได้ออกไปที่ใด ข้าต้องไปที่วังหลวงจะไม่ได้พบเจ้าสักระยะ” ใต้เท้าหลี่บอกกับบุตรสาวก่อนรีบเดินทางไปวังหลวง

ข่าวคราวการสิ้นพระชนม์ของฮ่องเต้เริ่มกระจายไปนอกวังหลวงผู้คนต่างพากันไว้ทุกข์ตามธรรมเนียม ขุนนางต่าง ๆ กำลังวุ่นวายกับการขึ้นครองบัลลังก์ขององค์รัชทายาท หากแต่เรื่องราวทั้งหมดมีเท่านี้ก็คงจะดีไม่น้อย

เวลาผ่านไปไม่ถึงเดือน กลุ่มชายชุดดำฉวยโอกาสเข้าโจมตีวังหลวงหมายจะเอาชีวิตองค์รัชทายาทและขัดขวางการขึ้นครองราชย์ บัดนี้เหล่าขุนนาง ทหาร ต่างมีหน้าที่ปกป้องเชื้อพระวงศ์ให้รอดจากการลอบทำร้ายครั้งนี้ แม้จะไม่รู้แน่ชัดว่าจุดประสงค์ของคนเหล่านี้คืออะไร แต่การกระทำเช่นนี้คือการก่อกบฏ

ชาวบ้านที่รู้ข่าวย่อมหวาดกลัวพากันเก็บตัวอยู่แต่ในเรือน ถนนหนทางไร้ผู้คน บรรยากาศวังเวงเงียบสงัด

ใต้เท้าหลี่ขอกำลังทหารยามมาเฝ้าที่จวนสกุลหลี่และคอยดูแลบุตรสาวของเขา ผู้คนในจวนต่างวางแผนเพื่อเตรียมรับมือหากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน โดยเฉพาะหลี่เหลียนฮวา เริ่มฤดูหนาวครั้งใดมักมีเรื่องอยู่ร่ำไป

กระนั้นกลุ่มชายชุดดำก็ไม่สามารถโจมตีวังหลวงที่มีกองทหารหลายพันนายคอยสับเปลี่ยนเฝ้ายามอารักขาความปลอดภัยทั้งวันทั้งคืนได้ดังใจ ประกอบกับมีการเคลื่อนไหวในช่วงแผ่นดินมีการเปลี่ยนผ่านและอาศัยความวุ่นวายทางการเมือง ใต้เท้าหลี่ผู้เป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย จึงรู้สึกสงสัยคนบางกลุ่มที่ต้องการสืบทอดอำนาจและความยิ่งใหญ่ เพียงแต่ยังหาหลักฐานที่เชื่อมโยงกันไม่ได้

เหล่าขุนนางฝ่ายซ้ายเริ่มวางกับดักเพื่อจับกุมกลุ่มชายชุดดำนี้ได้ทีละคน แต่การสืบสาวเรื่องราวไม่เกิดผลอันใด คนพวกนั้นไม่ปริปากพูดมูลเหตุจูงใจหรือเปิดเผยข้อมูลของผู้ที่อยู่เบื้องหลัง นอกจากนั้นยังยอมสละชีวิตตนเองกินยาพิษที่พกไว้ติดตัว ไม่ยอมให้ตนต้องโดนคุมขังอีกต่อไป ส่วนคนที่เหลือข้างนอกต่างพากันเก็บตัวเงียบเพื่อรอคำสั่งต่อไป

ราวกับช่วงเวลาแห่งความวุ่นวายและตึงเครียดได้ค่อย ๆ คลี่คลาย ผู้คนจึงเริ่มกลับมาทำมาหากินและใช้ชีวิตตามปกติ โดยไม่มีใครรู้เลยว่ากลุ่มชายชุดดำกำลังวางแผนอย่างลับ ๆ

---------------------------------------------------------------------------

ณ จวนสกุลหลี่

“คุณหนูนายท่านกลับมาแล้วเจ้าค่ะ” แม่บ้านจางรีบมาแจ้งหลี่เหลียนฮวา

“ท่านพ่อกลับมาแล้วหรือ อยู่ที่ศาลาใช่หรือไม่”

“เจ้าค่ะ นายท่านรอคุณหนูอยู่ที่เดิมเจ้าค่ะ”

หลี่เหลียนฮวารีบวิ่งไปหาใต้เท้าหลี่เพราะนางไม่ได้เจอเขาหลายอาทิตย์แล้ว

“เหลียนฮวา เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้านึกเป็นห่วงเจ้าเลยกลับมาที่จวนก่อนผู้ใด” ใต้เท้าหลี่กอดบุตรสาวด้วยความคิดถึง

“ข้าก็คิดถึงท่านพ่อเจ้าค่ะ”

แม้ใต้เท้าหลี่จะเป็นเพียงแค่คนในฝันแต่หลี่เหลียนฮวาก็รู้สึกรักและเคารพเขา ความรู้สึกนั้นเหมือนเป็นความรู้สึกของหลี่เหลียนฮวาตัวจริง

“ข้าแวะมาหาเจ้าเพื่อดูหน้าให้หายคิดถึง แต่ข้ายังมีธุระในวังหลวงที่ต้องทำให้เรียบร้อย อีกสองสามวันเจอกันอีกนะเหลียนฮวา”

พวกเขาทั้งสองทานข้าวด้วยกันหนึ่งมื้อก่อนใต้เท้าหลี่จะกลับไปที่วังหลวงอีกครั้ง

เรื่องราวในวังหลวงผ่านไปได้ด้วยดีเช่นกัน องค์รัชทายาทขึ้นครองราชย์อย่างสมพระเกียรติ ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังกลับเข้าสู่สภาวะปกติ แต่นั่นนำมาซึ่งความไม่พอใจของกลุ่มชายชุดดำที่เหลืออยู่ พวกเขาเริ่มวางแผนที่จะจับครอบครัวของขุนนางเพื่อมาเป็นเครื่องต่อรอง

แม้เหตุการณ์จะคลี่คลายลงบ้างแล้ว แต่ใต้เท้าหลี่ก็ยังให้ตรึงกองกำลังอารักขาบางส่วนไว้เผื่อจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด เพราะไม่รู้ว่าจำนวนคนในกลุ่มชายชุดดำยังเหลืออยู่อีกเท่าใด เขาตั้งใจเข้าไปจัดการเรื่องราวทุกอย่างนี้ในวังหลวงร่วมกับเหล่าขุนนางอื่น ๆ และในคืนนี้เองที่กลุ่มชายชุดดำเริ่มแผนจับตัวประกัน

กลางดึกกลุ่มชายชุดดำแอบเข้าไปที่จวนสกุลหลี่เพื่อจับตัวหลี่เหลียนฮวา บุตรสาวเพียงคนเดียวของใต้เท้าหลี่ผู้เป็นผู้นำในการวางแผนจับกุมพวกเขา

เสียงเปิดประตูเบา ๆ ดังมาจากด้านนอกเรือนของหลี่เหลียนฮวา โชคดีที่คืนนี้นางนอนไม่หลับ เมื่อได้ยินเสียงผิดวิสัย นางจึงรีบจัดผ้าห่มแล้วรีบไปซ่อนข้างหลังกระจกบานใหญ่ตรงมุมห้อง ถือไม้ท่อนใหญ่ที่วางอยู่ ข้าง ๆ ไว้กับตัว

คนรูปร่างสูงผู้หนึ่งค่อย ๆ ย่องเข้ามาในห้องนอนก่อนจะจับตัวคนที่อยู่ใต้ผ้าห่มเพื่อวางยาสลบ หลี่เหลียนฮวาแทบจะหยุดหายใจไม่คิดว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง ชายผู้นี้เพียงแค่สัมผัสผ้าห่มที่อุ่น ๆ อยู่ก็รู้แล้วว่าเมื่อสักครู่มีคนอยู่ที่นี่ เขากวาดตามองหานางแม้รอบห้องจะมีแต่ความมืดมิด

เขาสังเกตว่าห้องนอนนี้ไม่กว้างมาก ทางเข้าออกมีทางเดียวคือทางที่เขาเข้ามา หากจะหนีทางหน้าต่างคงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะข้างนอกยังมีกลุ่มของเขาเฝ้าอยู่ บุตรสาวสกุลหลี่ผู้นี้ต้องอยู่ภายในห้องนี้อย่างแน่นอน

“เจ้ารีบออกมาจะดีกว่า ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ในห้องนี้ อย่าทำข้าเสียเวลา” ชายผู้นั้นพูดเชิงข่มขู่นาง

เรื่องอันใดข้าจะออกไปง่าย ๆ เข้ามาสิ ข้าจะฟาดให้ดู แม้จะกลัวแต่หลี่เหลียนฮวาก็พร้อมที่จะสู้สุดใจ

เขาเดินไปหานางตรงฉากกั้น ตู้เก็บของ แล้วเดินตรงไปที่กระจก นางกลั้นใจจังหวะที่เขาก้มหน้ามาทางด้านหลัง ยกไม้รอแล้วตีไปที่หัวหนึ่งครั้งจนชายผู้นั้นร้องโอ๊ย เขาจึงไม่รอช้ารีบคว้าตัวนางมาเพื่อวางยาสลบ หลี่เหลียนฮวาดิ้นสุดกำลังพลางร้องสุดเสียงและตะโกนให้คนช่วย หวังจะมีสักคนได้ยินเสียงของนาง

เมื่อได้ยินเสียงหลี่เหลียนฮวา ทหารที่เฝ้าจวนอยู่ก็รีบวิ่งกรูเข้ามาที่เรือน แต่โดนพรรคพวกของชายผู้นี้ที่อยู่ด้านนอกมาสกัดกั้นไว้ ชายผู้นี้จึงฉวยโอกาสหลบไปอีกทางโดยไม่รู้ว่ามีคนแอบตามมา

เสี่ยวหานและอาเฉินที่เดินเล่นอยู่ใกล้ ๆ เมื่อได้ยินเสียงร้องของหลี่เหลียนฮวา พวกเขาก็รีบวิ่งมาหานางเช่นกัน ด้านหน้าทหารเฝ้ายามและกองกำลังชุดดำต่อสู้กัน ส่วนอีกฝั่งพวกเขาเห็นนางถูกชายคนหนึ่งอุ้มพาดบ่าออกไป

ระหว่างทางหลี่เหลียนฮวาไม่ได้สลบอย่างที่ชายผู้นี้เข้าใจ นางมองทางที่ถูกพาเขาพามาตลอดทางและเห็นเสี่ยวหานกับอาเฉินกำลังแอบตามมาติด ๆ หลังจากเดินทางมาสักพัก ชายผู้นี้พานางไปซ่อนไว้ที่โรงไม้ในหมู่บ้าน ด้านในมีบุตรหลานของขุนนางที่ถูกจับมาอีกสองสามคน ล้วนแล้วแต่เป็นเพียงเด็กน้อย เขานำหลี่เหลียนฮวาไปขังไว้อีกกรงที่มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ แล้วปิดประตูกรงไว้ก่อนออกมาด้านนอกเพื่อรวมกลุ่มกับคนเฝ้ายามสามสี่คน

กรงขังไม่จำเป็นต้องมีความแน่นหนาอันใดเพราะพวกเขาคิดว่าทายาทของขุนนางนั้นไม่มีทางสู้และไม่สามารถหนีออกมาได้ บัดนี้โดนยาสลบนอนหลับไม่รู้เรื่อง ยกเว้นหลี่เหลียนฮวา

เจ้าโจรพวกนี้ ร้ายกาจยิ่งนัก ทำแบบนี้กับเด็ก ๆ ได้อย่างไร นางคิดในใจก่อนหยิบมีดพกด้ามเล็กที่ซ่อนอยู่ออกมา ค่อย ๆ เลื่อยเชือกคล้องประตู จังหวะเดียวกันกับที่เสี่ยวหานและอาเฉินลอบเข้ามาเจอพอดิบพอดี

“เสี่ยวหาน อาเฉิน รีบไปตามคนมาช่วยพวกเขากัน” หลี่เหลียนฮวาบอกก่อนจะเดินออกไป

“พวกเจ้า รอข้าด้วย” เสียงจากมุมกรงขังดังมา

หลี่เหลียนฮวามองไปทางต้นเสียงแล้วตกใจ

“เย่ชิงหมิง เจ้า” นางรีบไปพยุงตัวเขาแล้วให้อาเฉินที่ร่างกายสูงใหญ่ที่สุดเป็นคนประคอง

พวกเขาทั้งสี่คน ค่อย ๆ เดินออกทางหลังอย่างช้า ๆ ก่อนที่คนอีกกรงหนึ่งตื่นมาพอดีแล้วร้องไห้เสียงดัง จังหวะที่พวกเขาออกไปได้แล้วชายคนหนึ่งก็เข้ามาพอดี เมื่อเห็นกรงที่ขังหลี่เหลียนฮวาว่างเปล่าเขาส่งเสียงบอกคนที่อยู่ด้านนอกสามคน

“วิ่ง!” เสี่ยวหานสั่งทุกคนก่อนวิ่งนำหน้า เขาจูงมือหลี่เหลียนฮวาไปด้วย เพื่อที่จะให้เย่ชิงหมิงที่กำลังสะลึมสะลือตื่น อาเฉินจึงตบหลังเย่ชิงหมิงไปหนึ่งฝ่ามือจนเขาสะดุ้งเฮือกลืมตาตื่น แล้ววิ่งตามหลังเสี่ยวหาน พวกเขาตั้งใจจะตรงดิ่งไปทางวังหลวงเพื่อขอความช่วยเหลือ

ชายชุดดำปามีดบินเล่มเล็กเพื่อหยุดพวกเขา คมมีดเฉียดขาหลี่เหลียนฮวาไปนิดหนึ่ง

“โอ๊ย!” นางร้องเสียงหลงตัวโอนเอนเสียสมดุล เสี่ยวหานที่จับมือนางไม่ปล่อยมองตาอาเฉินราวกับส่งสารบางอย่างก่อนล้มกลิ้งไปตามทางพร้อมหลี่เหลียนฮวา

“โอ๊ย! เจ็บ” นางร้องอีกครั้งเมื่อกลิ้งมาจนถึงพื้นราบ

“คุณหนู ขาท่าน มีแผลเล็กน้อย” เสี่ยวหานฉีกเสื้อผ้าแล้วนำมาพันแผลให้นาง

“อดทนไว้ก่อนนะขอรับ ยิ่งถึงวังหลวงเร็วเท่าใดยิ่งปลอดภัย”

“อื้อ ข้าไม่เป็นอะไรมาก ไปต่อเถอะ”

ทั้งสองกลิ้งตกลงมาตามทางที่มีหิมะปกคลุม แม้จะไม่มีบาดแผลบนร่างกายมากแต่ก็ระบมไม่น้อย การวิ่งในป่าที่ไม่ใช่ทางเดินนั้นยากลำบากนัก ทั้งสองจึงได้แต่ค่อย ๆ ไปตามทางที่แสงจันทร์สาดส่องถึงเพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายอย่างอื่น

เมื่อหนีมาได้ไกลพอสมควรและไม่เห็นวี่แววของชายชุดดำ เสี่ยวหานจึงให้หลี่เหลียนฮวาได้หยุดพักสักครู่หนึ่ง

ตั้งแต่เกิดเรื่องที่จวนสกุลหลี่จนถึงตอนนี้ได้ผ่านมาแล้วประมาณสองชั่วยาม ท้องฟ้าเริ่มส่องแสงบาง ๆ เป็นสัญญาณให้พวกเขารีบวิ่งหนีอีกครั้งก่อนจะชายชุดดำตามมาเจอ

ด้านอาเฉินและเย่ชิงหมิงหนีไปตามทางเดิมและคอยหลบพวกชายชุดดำไปด้วย

“นี่เจ้า ช้าลงหน่อยได้หรือไม่ ข้าไม่ไหวแล้ว” เย่ชิงหมิงกล่าว

“ข้าขอพักก่อน เจ้าได้ยินหรือไม่”

เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับจากอาเฉิน อีกทั้งขาสองข้างไม่มีเรี่ยวแรงวิ่งหนีอีกต่อไปแล้ว เขาทรุดตัวลงกับพื้นอย่างไม่รู้ตัว คนอย่างเขานั้นอยู่แต่ในรั้ววังหลวง เรียนหนังสือ ต่อให้วิ่งเล่นหรือฝึกดาบกับเย่ชิงหลงก็ไม่เคยต้องเหนื่อยหนาสาหัสเช่นนี้มาก่อน ไหนจะยาสลบที่ยังไม่จางดีเท่าไหร่ทำให้ทั้งเหนื่อยทั้งสะลึมสะลือยากจะฝืนใจแม้ถูกไล่ตามอยู่

อาเฉินที่ได้ยินเสียงเขาฟุบลงกับพื้นไม่พูดพร่ำทำเพลง พยุงเขาขึ้นหลังแล้วแบกเขาวิ่งต่อไปอย่างไม่หยุดพัก เขาอดทนต่อความเหนื่อยยากทั้งหลายพาเย่ชิงหมิงหนีไปตามที่ตั้งใจ อีกแค่ไม่กี่อึดใจก็จะถึงวังหลวงแล้ว เขาจะได้รีบหาคนไปช่วยคุณหนูกับเสี่ยวหาน และบอกเรื่องคนอื่น ๆ ที่โดนจับไปด้วย ทั้งยังเรื่องการต่อสู้ที่จวน อาเฉินนึกเป็นห่วงแม่บ้านจางและ จิ่วเอ๋อร์

หลังจากเสี่ยวหานและหลี่เหลียนฮวาวิ่งมาตามทางสักพักก็เริ่มกลับเข้าเส้นทางลัดที่จะไปวังหลวงได้แล้ว พวกเขาต้องมุ่งหน้าไปที่นั่นตามแผน หากนับถึงเวลานี้ทางอาเฉินน่าจะใกล้ถึงวังหลวงแล้ว ถ้าไปตามทางนี้ต่อจะต้องได้พบกับทหารวังหลวงที่สวนทางมาอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นแล้วพวกเขาจะได้หายห่วงไปสักนิดหนึ่ง

“พวกมันอยู่ตรงนั้น” เสียงดังมาจากอีกทางหนึ่งไม่ไกลนัก

“เสี่ยวหาน วิ่ง ๆ” หลี่เหลียนฮวาตกใจรีบบอกเสี่ยวหาน

พูดไม่ทันขาดคำ ธนูดอกหนึ่งพุ่งทะลุป่ามาทางพวกเขา เสี่ยวหานที่หันมามองข้างหลังพอดีจึงได้เอี้ยวตัวหลบไปอย่างหวุดหวิดแล้วจูงมือ หลี่เหลียนฮวาวิ่งต่อ

เสียงพลุจากฟากตัวเมืองดังขึ้นมีแสงไฟพวยพุ่งราวกับเป็นสัญลักษณ์บางอย่าง กลุ่มชายชุดดำเมื่อเห็นพลุก็พูดคุยสื่อสารบางอย่างกันอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนเร่งฝีเท้าตามพวกเขามากขึ้นกว่าเดิม

เมื่อพวกเขาวิ่งตามทางลัดมาได้สักพัก เสี่ยวหานได้ยินเสียงที่มาอีกจากอีกฟาก ภาวนาให้เป็นทหารวังหลวง แต่เมื่อมองดี ๆ แล้วกลับเป็นชายชุดดำสามคน พวกเขาจึงหยุดวิ่งก่อนมองหาทางหนี กลุ่มชายชุดดำจากทั้งสองทางบีบให้พวกเขาถอยร่นเรื่อย ๆ จนมาถึงหน้าผา

ที่นี่อีกแล้วหรือ หน้าผา เสี่ยวหาน ไม่ได้นะ ข้าขอร้อง ใครสักคนมาช่วยพวกเราที ได้โปรด หลี่เหลียนฮวาพร่ำขอร้องอยู่ในใจ ภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย

“พวกเจ้าหนีไม่พ้นแล้ว มานี่ ๆ” ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา

“ข้าบอกให้มานี่” เขาตะคอก

เสี่ยวหานและหลี่เหลียนฮวาไม่ขยับตัวใด ๆ ทั้งสองยืนจับมือกันด้วยความกลัว

เสียงผิวปากดังมาจากทางด้านบน กลุ่มชายชุดดำหันไปมองทางต้นเสียงแล้วพยักหน้าแล้วเดินต้อนทั้งสองคนไปที่ริมผายกดาบเตรียมฟันลงมา เสี่ยวหานรีบเอาตัวมาขวางด้านหน้าหลี่เหลียนฮวา แล้วจับมือนางไว้แน่นกว่าเดิม ชายคนที่ยืนอยู่ไกล ๆ ยกคันธนูขึ้นมาเล็งที่เสี่ยวหาน ลูกธนูหนึ่งดอกพุ่งตรงมาที่เขา

เสี่ยวหานข้าขอโทษ ข้าต้องปกป้องเจ้าให้ได้ หลี่เหลียนฮวาเอี้ยวตัวมาบังข้างหน้าเขา แต่ไฉนเลยเสี่ยวหานกลับเอี้ยวตัวกลับมาด้านหน้านางอีกครั้ง

“เสี่ยวหาน!” หลี่เหลียนฮวาร้องตกใจ

เขามองนางเป็นครั้งสุดท้าย สายตาบ่งบอกว่าเขาจะต้องปกป้องนางสุดชีวิต

แรงจากธนูดอกนี้มหาศาลทำให้เขาทรงตัวไม่อยู่ เมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะตกหน้าผา เขาจึงปล่อยมือจากหลี่เหลียนฮวาแต่นางกลับกุมมือเขาแน่นกว่าเดิมเพื่อพยายามรั้งเขาไว้ ทว่าพื้นดินยามหิมะตกนี้ไม่อาจยืนให้มั่นคงได้เลย นางจึงร่วงหล่นจากหน้าผาไปพร้อมกับเขา

ข้านึกออกแล้ว เหตุการณ์ทั้งหมดในฝันครั้งแรก ที่เขาตกหน้าผาและจมทะเลสาบยามเหมันตฤดูที่หนาวเย็นเป็นเพราะข้าหรอกหรือ ไม่นะ ท่านเทพเทวาช่วยเขาด้วย ได้โปรดช่วยเขาด้วย หลี่เหลียนฮวาร้องไห้