13

รถเก๋งค่อยๆขยับตัวไปได้ทีละนิด เพราะรถค่อนข้างติดยิ่งฝนตกแบบนี้ด้วยคงนานแน่ๆกว่าจะถึงบ้าน

"ไปบ้านผมนะจะสะดวกที่สุด"

เค้าบอกออกมาแล้วมองคนข้างตัว

"ถ้าอาจารย์คิดว่าดีหนูก็ไม่แย้งหรอกค่ะ"

นับดาวบอกเสียงเรียบ รณพีร์หยิบโทรศัพท์ข้างตัวขึ้นมากดโทรออก

"เอาข้าวเปล่า2 คะน้าหมูกรอบ แกงจืดไข่น้ำ ผัดกระเพราทะเลครับ อีกสักชั่วโมงผมไปรับนะ" เสียงเค้าโทรสั่งอาหารออกไป

"มันคงดูไม่ดีถ้าใครมาเจอเราอยู่ด้วยกันตามลำพังแบบนี้ ไปบ้านผมสะดวกที่สุดนะ"

เค้าบอกอีกครั้งก่อนจะแอบมองหน้าเธอแล้วยิ้ม ผู้หญิงคนนี้น่ารักจัง นับดาวหันมามองเค้าที่กำลังยิ้มแล้วยิ้มตามออกมา

"ยิ้มอะไรคะคิดอะไรอยู่" รณพีร์ก้มหน้าลงซุกหน้ากับแขนตัวเองระหว่างที่รถติดไฟแดงยาวนานกว่าสามนาที

"ผมเขินมากคุณน่ารักจริงๆนับดาว" เค้าบอกตามตรง

"อาจารย์ชมหนูแต่อาจารย์มาเขินหนูหรอคะ"

"ใช่ชมเองแต่เขินเองนี่แหละ"

รณพีร์ยอมรับออกมา "กว่าจะไปถึงบ้านกว่าจะมาส่งคุณ คงดึกแน่คืนนี้ คุณโอเคใช่ไหม"

เค้าถามเพราะเป็นห่วง "หนูอยู่คนเดียวค่ะ ไม่มีใครรอให้หนูกลับบ้านหรอก" เสียงเธอบอกออกมา

"ถ้าเราจะเจอกันแบบนี้บ่อยๆจะได้ไหมนับดาว"

"หมายถึงว่า ถ้าวันหยุดเราจะใช้เวลาด้วยกันบ้างคุณคิดว่ายังไง"

รถเก๋งเข้ามาจอดที่หมู่บ้านกลางเมืองไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก ถ้าฝนไม่ตกหนักขนาดนี้ ระยะเวลาน่าจะไม่ถึงชั่วโมงสำหรับการเดินทางในเขตนี้ แสงไฟหน้าบ้านเปิดออกมาอัตโนมัติ ทันทีที่แสงพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป ฝนข้างนอกยังคงตกพรำๆไม่ขาดสาย

"ถึงแล้วครับ" เค้าแวะร้านอาหารหน้าปากซอย ก่อนจะลงไปรับกับข้าวมื้อเย็นในวันนี้ที่โทรสั่งไว้ นับดาวรีบก้าวลงจากรถ แล้วเดินตามเค้าเข้าไปในบ้าน

บ้านหลังไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่ราคาคงแพงน่าดู เธอวางกระเป๋าของตัวเอง แล้วถามออกไป

"ขอใช้ห้องน้ำได้ไหมคะ" เค้าชี้ไปที่ประตูเล็กด้านในบอกทาง

"ผมจัดโต๊ะเลยนะ จะสองทุ่มแล้ว เดี๋ยวคุณจะหิว"

นับดาวทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วก็มองหน้าตัวเองในกระจก เธอกำลังทำบ้าอะไรเนี่ย แต่เธอก็ทำ ใบหน้าสวยมีรอยยิ้มออกมา เธอมีความสุขเพราะเค้า อาจารย์รณพีร์

ชายหนุ่มจัดโต๊ะอาหารอย่างเร่งรีบเค้าไม่อยากให้ช้าไปมากกว่านี้ เธอเดินออกมาจากห้องน้ำเข้ามาในครัวที่มีโต๊ะกินข้าวขนาดเล็กวางอยู่

"กินเลยนะ ผมหิวแล้ว" เค้าจัดการตักกับข้าวใส่จานของเธอก่อน แล้วตักใส่จานตัวเอง ก่อนจะตักเข้าปาก นับดาวค่อยๆทานข้าวตามเค้าอย่างช้าๆ

"วันนี้ทั้งวันกินอะไรไม่ลงเลย" เค้าพูดออกมาแล้วมองหน้าเธอ

"เมื่อวานอาจารย์ซื้อขนมมาให้หนูหรอคะ"

เค้าสำลักทันทีกับคำถามของเธอ นับดาวยิ้มออกมา

"ใช่ซื้อมาตั้งหลายอย่างแต่ไม่มีคนกิน เพราะไม่กล้าให้ กลัวจะไม่อร่อยเท่าชีสทาร์ต"

คนตัวโตกว่าเป็นสิบปีแต่ขี้งอนเหลือเกิน นับดาวยิ้มแล้วพูดกับเค้าอย่างตั้งใจ

"หนูก็ยังไม่ได้กินชีสทาร์ตนะคะ กินไม่ลงเหมือนกัน"

รณพีร์กำลังเก็บจานไปล้างที่อ่างล้างจานหลังจากทานอาหารเย็นอิ่มแล้ว กับข้าวหมดเกลี้ยงทีเดียวอาจจะเพราะหิวด้วยกันทั้งคู่ด้วยละมั้ง ทำให้ไม่เหลืออะไรสักอย่าง

"ขนมในตู้เย็นไม่มีเลย "

เค้าบอกออกมา "วันหลังจะซื้อมารอนะ"

เค้าบอกเสียงเบาออกมา

"อะไรนะคะ"

เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วขยับตัวไปยืนข้างเค้า แล้วถามอีกครั้ง

"วันหลังผมจะซื้อขนมมารอคุณนะนับดาว"

คนฟังพยักหน้าแล้วยิ้ม "อาจารย์จะให้หนูมาหาอีกหรอคะ"

"มาสิวันหยุดไง มาอยู่ด้วยกันไม่ต้องไปทำงานได้ไหมละ" เค้าถามเสียงอ้อน

เสียงทีวีเปิดเอาไว้เพื่อไม่ให้บ้านเงียบจนเกินไป เค้ามองคนข้างตัวที่มองบ้านของเค้าอยู่ ก่อนจะค่อยๆดึงมือเธอมาจับไว้แล้วโน้มตัวเองไปนอนที่ตักของเธอ แว่นสายตาค่อยๆถอดออกไปช้าๆแล้ววางลงบนโต๊ะกลาง

"โอ้ยเหมือนฝันแต่จริงใช่ไหม" เค้าบอกออกมา แล้วจับมือเธอเอาไว้แน่น นับดาวรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว ทำไมอาจารย์พีร์ถึงน่ารักขนาดนี้