ตอนที่13 พี่น้องแบบพูดไม่ค่อยถูก 1/2

สายตาคู่นั้นใช่ว่าปลาทูจะไม่เห็น แต่เพราะคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้ผิดอะไร จึงเลือกที่จะมองไม่เห็น แต่ก่อนขึ้นเรียนขอลองทำเป็นเดินเข้าไปเฉียดใกล้เขาหน่อย ทว่าไอ้พี่คนซึนก็ไม่รั้งไม่เรียกแม้แต่คำเดียว

ชิ! เมินให้ตลอดละกันไอ้พี่บ้า

“จะงอนให้หนักเลย” บ่นอุบอิบ

“งอนใครเหรอ?” ยิ้มที่เดินมาด้วยกันได้ยินพอดีจึงเอ่ยถาม ขณะที่โบนัสก็เดินตามมาติด ๆ ก็หยุดฟัง

“ปะ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” ฉีกยิ้มกว้างเพื่อยืนยันในคำตอบ ทว่าสายตาดันไปเห็นกลุ่มของพี่สาวคนสวยเมื่อวาน รอยยิ้มจึงค่อย ๆ เลื่อนหุบลงเหลือเพียงบาง ๆ

“น้องปลาทู”

“พี่เค้กส้ม สวัสดีค่ะ” มือน้อยยกไหว้ตามมารยาทรุ่นพี่รุ่นน้อง อึดอัดนิดหน่อยเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายมาหาด้วยเรื่องอะไร

“เป็นไงบ้างจ๊ะ วันนี้พี่มีขนมของอคิณแล้วก็เค้กของน้องปลาทูด้วยนะ ถือว่าเป็นคำขอบคุณที่เมื่อวานน้องช่วยเอาขนมไปให้อคิณ” ที่จริงขนมเค้กในส่วนของเด็กนั้น เค้กส้มไม่ได้ซื้อ เธอกินไม่หมด จะทิ้งก็เสียดาย

ของเหลือ ๆ มันเหมาะกับยัยเด็กนี่ที่สุดแล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เค้กเอากลับไปเถอะ ทั้งของพี่คิณแล้วก็เค้กที่จะให้ปลาทูด้วย” คำขอบคุณอะไรเธอไม่เอาทั้งนั้นแหละตอนนี้

“ทำไมล่ะ อคิณเขาไม่รับเหรอ?” สีหน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

“ค่ะ นอกจากจะไม่รับแล้ว ยังเอาไปทิ้งตามที่ปลาทูคาดไว้ไม่มีผิด แถมยัง...ไล่ให้ปลาทูไปเป็นควายอีกต่างหาก” ประโยคหลังทำเอาทุกคนที่ได้ยินถึงกับหลุดขำ โดยเฉพาะสองสาวเพื่อนของเค้กส้มที่หัวเราะออกเสียงดังกว่าใคร

“โทษ ๆ พี่ไม่ได้ตั้งใจจ้ะ”

ปลาทูยิ้มรับ ก่อนจะหันไปขอโทษพี่สาวคนสวยอย่างจริงจัง “ปลาทูขอโทษจริง ๆ นะคะที่ทำให้ขนมแพง ๆ ของพี่เค้กส้มต้องอยู่ในถังขยะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ” ในใจช่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูดไป เธอกดความรู้สึกภายใต้ใบหน้าที่อ่อนหวาน

“งั้นต่อไปนี้ปลาทูขอไม่รับแล้วนะคะ” ขอขีดเส้นใต้ตัวใหญ่ ๆ แต่ก็แอบกลัวอยู่เหมือนกันว่าคนตรงหน้าจะไม่พอใจ แต่หากจะให้เลือกระหว่างพี่ชายคนนั้นกับพี่สาวคนนี้ ยังไงเธอก็ต้องเลือกพี่ชายคนนั้นอยู่แล้ว

นี่คิดไม่ออกเลย ถ้ายังรับของเขามาอีก ไม่รู้ว่าพี่คิณจะไล่ให้ไปเป็นตัวอะไร เฮ้อออ...เครียดไม่หาย

“งั้นน้องปลาทูช่วยเอาไปให้อคิณแล้วบอกว่าเป็นของเราได้ไหม?” ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะยังไม่หยุด ทั้งที่ปลาทูก็ปฏิเสธไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ปลาทูว่าอย่าเลยดีกว่าค่ะ” ยกมือขึ้นเบรกอีกฝ่ายที่กำลังจะยื่นถุงขนมมาให้

“ทำไมล่ะ หรือว่าน้องปลาทูหวงพี่ชาย?” โทนเสียงไปทางเย้ยหยันนิด ๆ หากรุ่นน้องสังเกตดี ๆ ขณะที่โบนัสเริ่มขมวดคิ้ว

“ไม่ได้หวงค่ะ ปลาทูแค่ไม่อยากมีปัญหากับพี่คิณ” บอกไปตามความจริง

“งั้นก็รับไว้สิ ถ้าน้องไม่ได้หวงแล้วอยากจะเก็บเอาไว้กินเอง” ประโยคนี้เป็นใบข้าวเพื่อนของเค้กส้ม เธอแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน

“พวก...พี่พูดอะไรคะ?”

“อย่าตีหน้าซื่อสิจ๊ะน้องปลาเน่า เอ๊ย น้องปลาทู” นีน่า เพื่อนสาวอีกคนทำทีเหมือนพูดผิดทั้งที่ตั้งใจ ก่อนจะหันไปหัวเราะกับเพื่อนตัวเอง

“นั่นสิ เพื่อนพี่อุตส่าห์ลดตัวลงมาขอร้องแล้วแท้ ๆ”

“อ้าว พี่พูดแบ...” โบนัสออกหน้าปกป้อง แต่ยังพูดไม่ทันจบคนตัวเล็กข้าง ๆ ก็สวนขึ้น

“ถ้าถึงขนาดยอมลดตัว งั้นก็เชิญพี่สาวแบกหน้าเอาขนมไปให้ผู้ชายเองเถอะค่ะ” ใครบอกว่าเป็นรุ่นน้องต้องยอมรุ่นพี่เสมอไป บอกเลยว่าคน ๆ นั้นไม่ใช่ปลาทู “แต่พี่สาวต้องระวังหน่อยนะ เพราะแค่ปลาทูบอกว่าขนมเป็นของพี่สาว พี่คิณก็วิ่งไปคายทิ้งทันที ไม่รู้ว่าที่พี่สาวบอกว่าพี่คิณดีอกดีใจนั้นตอแหลหรือพี่คิณอยู่ในอาการเมาค้างกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ หน้าตาพี่สาวกับนิสัยนี้คนละขั้วกันเลย”

“อีเด็กนี่!”

“อีป้านี่!” ด่ามาด่ากลับ กลัวที่ไหน และก่อนที่เรื่องราวจะเลยเถิดเกิดสงครามหน้าห้องเรียน โบนัสกับยิ้มก็พาคนดีเดือดออกไป ปล่อยให้สามสาวรุ่นพี่มองตามหลังด้วยความเดือดดาล

“ฉันบอกแล้วใช่ไหมเค้กส้มว่าอีเด็กนั่นไม่ธรรมดา”

“นี่คงคิดจะเก็บอคิณของแกไว้กินเองซะมากกว่า”

“...” คนที่กำลังนิ่งกำมือเข้าหากันแน่น ในใจผุดความดำมืดสะท้อนออกผ่านดวงตา

เธอจะเอาคืนเด็กนั้นแน่นอน

ปลาทูสะบัดหัวไล่ความคิดที่ยังคงนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ไม่เข้าใจว่าพี่ผู้หญิงพวกนั้นต้องการจะสื่ออะไร

‘งั้นก็รับไว้สิ ถ้าไม่ได้หวงแล้วอยากจะเก็บเอาไว้กินเอง’

“เก็บไว้กินเองอะไรวะ?” ปากบางบ่นอุบอิบคนเดียว “ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย”

“บ่นไร?” แต่โบนัสที่นั่งข้าง ๆ กลับได้ยิน “อาจารย์สอนแล้ว ตั้งใจเรียนจะได้ไม่ต้องมาขอลอกการบ้านคนอื่น” พลางใช้ปากกาเคาะหัวคนตัวเล็กไปหนึ่งที ปลาทูจึงยู่จมูกให้อย่างไม่สบอารมณ์แต่อีกฝ่ายกลับอมยิ้มกริ่ม ยิ้มที่นั่งอยู่อีกข้างของปลาทูแอบมองด้วยความรู้สึกชื่นชม

เธออยากเป็นแบบปลาทูบ้าง คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น โดยไม่ต้องแคร์ใครหรือกลัวอะไร

เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงบ่าย เป็นเวลาเลิกเรียน ร่างบางเดินลงบันไดมาก็เห็นกลุ่มคนหน้าหล่อของคณะยืนอยู่กันครบทีม เท้าเล็กก็ชะงัก รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง จึงคิดจะกลับขึ้นบันไดเพื่อออกไปอีกทาง แต่ก็ไม่ทันได้หนี

“ปลาทู” รุ่นพี่อาเธอร์เรียกซะเสียงดังพร้อมโบกไม้โบกมือ เจ้าของชื่อจึงส่งยิ้มบาง ๆ จำต้องคว้ามือคนตัวเล็กข้าง ๆ แล้วเดินไปด้วยกัน ก่อนที่ทั้งปลาทูและยิ้มจะยกมือไหว้พร้อมกัน

“สวัสดีค่ะ”

“เลิกเรียนแล้วเหรอเรา?” มาวินถามขึ้นก่อน ขณะที่เพื่อนคนอื่น ๆ เอาแต่มองหน้าสองพี่น้องสลับกันไปมา

ไม่เห็นไอ้คิณกวนน้องมันแบบทุกที มันยิ่งเป็นตัวยืนยันว่าทั้งคู่อยู่ในสนามเกมประสาท

“ค่ะ” ตอบเรียบ ๆ พลางเหลือบมองหน้าคนเป็นพี่ แต่พอเห็นว่าดวงตาเฉียบคมมองตัวเองอยู่ก่อนแล้ว จึงรีบหลบสายตาหนี หันมองนกบ้าง มองต้นไม้บ้างและสุดท้ายก็ก้มมองเท้าตัวเอง

เฮ้อ! ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยว่ะปลาทู

“เฮ้!” โบนัสที่วิ่งตามสองสาวมาร้องเสียงดังลั่น “ฉันบอกให้รอด้วยไง ทำไมลงมาก่อน”

“ก็พวกฉันไม่อยากรอ” ปลาทูตอบไปตรง ๆ

“มีแค่เธอเท่านั้นแหละที่ไม่อยากรอฉัน”

“รู้แล้วจะถามเพื่อ?” ปลาทูตอบกลับตามนิสัยของตัวเองพร้อมยกมือขึ้นกอดอก ทว่าการกระทำนั้นมันกลับส่งผลกับอคิณที่มองอยู่ เริ่มรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกแย่งของรักเพราะนิสัยแง่งอนที่คนตัวเล็กชอบทำกับเขา ตอนนี้มันกำลังถูกใช้กับคนอื่น

“ก็ถามเพื่อให้เธอตะ...”

“อะแฮ่ม” เสียงทุ้มกระแอมเสียงดังขณะยกมือขึ้นปิดปาก ขัดจังหวะโบนัสที่กำลังพูด อาเธอร์เข้าใจในความนัยของคนหน้าตึงจึงพูดขึ้น

“เอ่อ เย็นวันศุกร์ปลาทูกับยิ้มมีธุระไปไหนหรือเปล่า?”

“ยิ้ม...” เหลือบมองหน้าเพื่อนสาวที่ดูนิ่งกว่าทุกวัน “ไม่มีค่ะ” คำตอบที่ได้ทำคนรอฟังพยักหน้า

“แล้วเราล่ะ?”

“พวกพี่...มีอะไรหรือเปล่า?” ปลาทูเลือกที่จะตอบเป็นคำถาม พลางเหลือบมองใบหน้าคนเคร่งขรึม พอถูกจับได้ก็กลอกตาไปทางอื่น อคิณเหมือนจะไม่ใส่ใจแต่มุมปากหยักกลับยกขึ้นบาง ๆ ทั้งสองข้าง

หึ! เด็กขี้โกง