ตอนที่13 พี่น้องแบบพูดไม่ค่อยถูก 1/2

สายตาคู่นั้นใช่ว่าปลาทูจะไม่เห็น แต่เพราะคิดว่าตัวเองก็ไม่ได้ผิดอะไร จึงเลือกที่จะมองไม่เห็น แต่ก่อนขึ้นเรียนขอลองทำเป็นเดินเข้าไปเฉียดใกล้เขาหน่อย ทว่าไอ้พี่คนซืนก็ไม่รั้งไม่เรียกแม้แต่คำเดียว

ชิ! เมินให้ตลอดละกันไอ้พี่บ้า 

“จะงอนให้หนักเลย” บ่นอุบอิบ 

“งอนใครเหรอ?” ยิ้มที่เดินมาด้วยกันได้ยินพอดีจึงเอ่ยถาม ขณะที่โบนัสก็เดินตามมาติดๆก็หยุดฟัง

“ปะ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” ฉีกยิ้มกว้างเพื่อยืนยันในคำตอบ ทว่าสายตาดันไปเห็นกลุ่มของพี่สาวคนสวยเมื่อวาน รอยยิ้มจึงค่อยๆเลื่อยหุบลงเหลือเพียงบางๆ

“น้องปลาทู”

“พี่เค้กส้ม สวัสดีค่ะ” มือน้อยยกไหว้ตามมารยาทรุ่นพี่รุ่นน้อง อึดอัดนิดหน่อยเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายมาหาด้วยเรื่องอะไร 

“เป็นไงบ้างจ๊ะ วันนี้พี่มีขนมของอคิณแล้วก็เค้กของน้องปลาทูด้วยนะ ถือว่าเป็นคำขอบคุณที่เมื่อวานน้องช่วยเอาขนมไปให้อคิณ” ที่จริงขนมเค้กในส่วนของเด็กนั้นเค้กส้มไม่ได้ซื้อ เธอกินไม่หมด จะทิ้งก็เสียดาย

ของเหลือๆมันเหมาะกับยัยเด็กนี้ที่สุดแล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เค้กเอากลับไปเถอะ ทั้งของพี่คิณแล้วก็เค้กที่จะให้ปลาทูด้วย” คำขอบคุณอะไรเธอไม่เอาทั้งนั้นแหละตอนนี้

“ทำไมล่ะ อคิณเขาไม่รับเหรอ?” สีหน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

“ค่ะ นอกจากจะไม่รับแล้ว ยังเอาไปทิ้งตามที่ปลาทูคาดไว้ไม่มีผิด แถมยัง...ไล่ให้ปลาทูไปเป็นควายอีกต่างหาก” ประโยคหลังทำเอาทุกคนที่ได้ยินถึงกับหลุดขำ โดยเฉพาะสองสาวเพื่อนของเค้กส้มที่หัวเราะออกเสียงดังกว่าใคร

“โทษๆ พี่ไม่ได้ตั้งใจจ๊ะ” 

ปลาทูยิ้มรับ ก่อนจะหันไปขอโทษพี่สาวคนสวยอย่างจริงจัง “ปลาทูขอโทษจริงๆนะคะที่ทำให้ขนมแพงๆของพี่เค้กส้มต้องอยู่ในถังขยะ”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ” ในใจช่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูดไป เธอกดความรู้สึกภายใต้ใบหน้าที่อ่อนหวาน

“งั้นต่อไปนี้ปลาทูขอไม่รับแล้วนะคะ” ขอขีดเส้นใต้ตัวใหญ่ๆ แต่ก็แอบกลัวอยู่เหมือนกันว่าคนตรงหน้าจะไม่พอใจ แต่หากจะให้เลือกระหว่างพี่ชายคนนั้นกับพี่สาวคนนี้ ยังไงเธอก็ต้องเลือกพี่ชายคนนั้นอยู่แล้ว

นี่คิดไม่ออกเลย ถ้ายังรับของเขามาอีก ไม่รู้ว่าพี่คิณจะไล่ให้ไปเป็นตัวอะไร เฮ้อออ...เครียดไม่หาย

“งั้นน้องปลาทูช่วยเอาไปให้อคิณแล้วว่าเป็นของเราได้ไหม?” ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะยังไม่หยุด ทั้งที่ปลาทูก็ปฏิเสธไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ปลาทูว่าอย่าเลยดีกว่าค่ะ” ยกมือขึ้นเบรกอีกฝ่ายที่กำลังจะยื่นถุงขนมมาให้

“ทำไมล่ะ หรือว่าน้องปลาทูหวงพี่ชาย?” โทนเสียงไปทางเย้ยหยันนิดๆ หากรุ่นน้องสังเกตดีๆ ขณะที่โบนัสเริ่มขมวดคิ้ว

“ไม่ได้หวงค่ะ ปลาทูแค่ไม่อยากมีปัญหากับพี่คิณ” บอกไปตามความจริง

“งั้นก็รับไว้สิ ถ้าน้องไม่ได้หวงแล้วอยากจะเก็บเอาไว้กินเอง” ประโยคนี้เป็นใบข้าวเพื่อนของเค้กส้ม เธอแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน

“พวก...พี่พูดอะไรคะ?” 

“อย่าตีหน้าซื่อสิจ๊ะน้องปลาเน่า เอ๊ย น้องปลาทู” นีน่า เพื่อนสาวอีกคนทำทีเหมือนพูดผิดทั้งที่ตั้งใจ ก่อนจะหันไปหัวเราะกับเพื่อนตัวเอง

“นั้นสิ เพื่อนพี่อุส่าห์ลดตัวลงมาขอร้องแล้วแท้ๆ”

“อ้าว พี่พูดแบ...” โบนัสออกหน้าปกป้อง แต่ยังพูดไม่ทันจบคนตัวเล็กข้างๆก็สวนขึ้น

“ถ้าถึงขนาดยอมลดตัว งั้นก็เชิญพี่สาวแบกหน้าเอาขนมไปให้ผู้ชายเองเถอะค่ะ” ใครบอกว่าเป็นรุ่นน้องต้องยอมรุ่นพี่เสมอไป บอกเลยว่าคนๆนั้นไม่ใช่ปลาทู “แต่พี่สาวต้องระวังหน่อยนะ เพราะแค่ปลาทูบอกว่าขนมเป็นของพี่สาว พี่คิณก็วิ่งไปคายทิ้งทันที ไม่รู้ว่าที่พี่สาวบอกว่าพี่คิณดีอกดีใจนั้นตอแหลหรือพี่คิณอยู่ในอาการเมาค้างกันแน่ แต่ที่แน่ๆหน้าตาพี่สาวกับนิสัยนี้คนละขั่วกันเลย”

“อีเด็กนี้!” 

“อีป้านี้!” ด่ามาด่ากลับ กลัวที่ไหน และก่อนที่เรื่องราวจะเลยเถิดเกิดสงครามหน้าห้องเรียน โบนัสกับยิ้มก็พาคนดีเดือดออกไป ปล่อยให้สามสาวรุ่นพี่มองตามหลังด้วยความเดือดดาล

“ฉันบอกแล้วใช่ไหมเค้กส้มว่าอีเด็กนั้นไม่ธรรมดา” 

“นี้คงคิดจะเก็บอคิณของแกไว้กินเองซะมากกว่า”

“...” คนที่กำลังนิ่งกำมือเข้าหากันแน่น ในใจผุดความดำมืดเอาไว้จนมันสะท้อนออกผ่านดวงตาเธอจะเอาคืนเด็กนั้นแน่นอน

ปลาทูสะบัดหัวไล่ความคิด ที่ยังคงนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ไม่เข้าใจว่าพี่ผู้หญิงพวกนั้นต้องการจะสื่ออะไร

‘งั้นก็รับไว้สิ ถ้าไม่ได้หวงแล้วอยากจะเก็บเอาไว้กินเอง’

“เก็บไว้กินเองอะไรวะ?” ปากบางบ่นอุบอิบคนเดียว “ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย”

“บ่นไร?” แต่โบนัสที่นั่งข้างๆกลับได้ยิน “อาจารย์สอนแล้ว ตั้งใจเรียนจะได้ไม่ต้องมาขอลอกการบ้านคนอื่น” พลางใช้ปากกาเคาะหัวคนตัวเล็กไปหนึ่งที ปลาทูจึงยู่จมูกให้อย่างไม่สบอารมณ์แต่อีกฝ่ายกลับอมยิ้มกริ่ม ขณะยิ้มที่นั่งอยู่อีกข้างของปลาทูลอบมองด้วยความรู้สึกชื่นชม

เธออยากเป็นแบบปลาทูบ้าง คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น โดยไม่ต้องแคร์ใครหรือกลัวอะไร

เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงบ่าย เป็นเวลาเลิกเรียน ร่างบางเดินลงบันไดมาก็เห็นกลุ่มคนหน้าหล่อของคณะยืนอยู่กันครบทีม เท้าเล็กก็ชะงัก รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง จึงคิดจะกลับขึ้นบันไดเพื่อออกไปอีกทาง แต่ก็ไม่ทันได้ตอบ 

“ปลาทู” รุ่นพี่อาเธอร์เรียกซะเสียงดังพร้อมโบกไม้โบกมือ เจ้าของชื่อจึงส่งยิ้มบางๆ จำต้องคว้ามือคนตัวเล็กข้างๆแล้วเดินไปด้วยกัน ก่อนที่ทั้งปลาทูและยิ้มยกมือไหว้พร้อมกัน

“สวัสดีค่ะ”

“เลิกเรียนแล้วเหรอเรา?” มาวินถามขึ้นก่อน ขณะที่เพื่อนคนอื่นๆเอาแต่มองหน้าสองพี่น้องสลับกันไปมา 

ไม่เห็นไอ้คิณกวนน้องมันแบบทุกที มันยิ่งเป็นตัวยืนยันว่าทั้งคู่อยู่ในสนามเกมส์ประสาท

“ค่ะ” ตอบเรียบๆ พลางเหลือบมองหน้าคนเป็นพี่ แต่พอเห็นว่าดวงตาเฉียบคมมองตัวเองอยู่ก่อนแล้ว จึงรีบเสสายตาหนี หันมองนกบ้าง มองต้นไม้บ้างและสุดท้ายก็ก้มมองเท้าตัวเอง 

เฮ้อ! ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยวะปลาทู

“เฮ้!” โบนัสที่วิ่งตามสองสาวมาร้องเสียงดังลั่น “ฉันบอกให้รอด้วยไง ทำไมลงมาก่อน”

“ก็พวกฉันไม่อยากรอ” ปลาทูตอบไปตรงๆ 

“มีแค่เธอเท่านั้นแหละที่ไม่อยากรอฉัน” 

“รู้แล้วจะถามเพื่อ?” ปลาทูตอบกลับตามนิสัยของตัวเองพร้อมยกมือขึ้นกอดอก ทว่าการกระทำนั้นมันกลับส่งผลกับอคิณที่มองอยู่ เริ่มรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกแย่งของรักเพราะนิสัยแง่งอนที่คนตัวเล็กชอบทำกับเขา ตอนนี้มันกำลังถูกใช้กับคนอื่น

“ก็ถามเพื่อให้เธอตะ...”

“อะแฮ่ม” เสียงทุ้มกระแอมเสียงดังขณะยกมือขึ้นปิดปาก ขัดจังหวะโบนัสที่กำลังพูด อาเธอร์เข้าใจในความนัยของคนหน้าตึงจึงพูดขึ้น

“เอ่อ เย็นวันศุกร์ปลาทูกับยิ้มมีธุระไปไหนหรือเปล่า?”

“ยิ้ม...” เหลือบมองหน้าเพื่อนสาวที่ดูนิ่งกว่าทุกวัน “ไม่มีค่ะ” คำตอบที่ได้ทำคนรอฟังพยักหน้า

“แล้วเราล่ะ?”

“พวกพี่...มีอะไรหรือเปล่า?” ปลาทูเลือกที่จะตอบเป็นคำถาม พลางเหลือบมองใบหน้าคนเคร่งขรึม พอถูกจับได้ก็กลอกตาไปทางอื่น อคิณเหมือนจะไม่ใส่ใจแต่มุมปากหยักกลับยกขึ้นบางๆทั้งสองข้าง

หึ! เด็กขี้โกง