ตอนที่4 พี่น้องแบบหยุมหัว 2/2

@บ้านอคิณ

เสียงบิ๊กไบก์ขับเข้ามาในบ้าน ปราณี จึงไม่รอช้าที่จะเข้ามาสั่งเสียกับลูกชายเพียงคนเดียวก่อนที่ตัวเธอและ เอกภพ ผู้เป็นสามีต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดสองคืน

“คิณ แม่ทำกับข้าวไว้ในตู้ คิณเอาไปให้น้องด้วยนะลูก” 

“เด็กนั้นอยู่บ้านคนเดียวอีกแล้วเหรอแม่?” เอ่ยถามโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองแม่ตัวเอง แต่กลับหันไปมองบ้านปูนสีขาวสองชั้นที่อยู่ติดกัน ไม่รู้ว่ายัยตัวเล็กนั้นกลับมาหรือยังเพราะอีกฝ่ายให้เพื่อนมาส่ง แต่พอเห็นประตูบ้านเปิดอยู่ก็ได้คำตอบ

“น้าดากับลุงทินพึ่งจะไปเมื่อเช้าน่ะ เห็นว่าอีกอาทิตย์หรือสองอาทิตย์นี้แหละจะกลับมา”

“ร้านอาหารที่นู้นยุ่งเหรอแม่ ช่วงนี้ถึงได้ไปบ่อย” อคิณพยักหน้ารับทราบก่อนจะเดินเข้าบ้านตรงไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมารินใส่แก้ว ไม่ได้นึกแปลกใจอะไรเพราะทั้งบ้านเขาและบ้านเธอก็เป็นแบบนี้เสมอมา

บ้านของปลาทูทำธุรกิจร้านอาหารอยู่ต่างประเทศ ตอนนี้เห็นว่ากำลังจะขยายไปประเทศอื่น ส่วนบ้านเขาทำกิจการโรงแรมและรับเหมาก่อสร้าง เป็นเหตุให้ทั้งพ่อแม่เขาต้องเดินทางอยู่บ่อยครั้งเช่นกัน เพราะงั้นลูกๆทั้งสองบ้านถึงได้อยู่กันเหมือนพี่น้องไปโดยปริยาย

เมื่อแม่กับพ่อสั่งการจนเสร็จสรรพขายาวก็เดินผ่านประตูเชื่อมไปยังบ้านอีกหลังที่รูปทรงคล้ายกับบ้านตัวเอง แต่ติดตรงที่บ้านของปลาทูปลูกดอกไม้เอาไว้ตามรั้วรอบบ้าน ที่จริงทั้งบ้านเขาและบ้านเธอก็รวยนะแต่ชอบที่จะอยู่แบบง่ายๆมากกว่า เวลาที่พ่อแม่ไม่อยู่มันดูแลได้ทั่วถึงดี

ในมือหนาถือพวกกับข้าวที่แม่ทำไว้และขนมไทยต่างๆ คาดว่าน่าจะซื้อมาจากตลาด เป็นของโปรดของยัยตัวแสบ รู้ใจกันดียิ่งกว่าลูกในไส้อย่างเขาซะอีก

ภายในบ้านเงียบกริบ ไม่บอกเขาก็เดาออกว่าเจ้าของบ้านน่าจะนอนดูซีรี่ย์อยู่ในห้องชั้นบน อคิณจึงวางข้าวของทุกอย่างลงบนโต๊ะกินข้าวแล้วเดินไปเปิดโทรทัศน์และเครื่องเล่นเกมส์ราวกับว่าที่นี้คือบ้านตัวเอง

ทว่าคนด้านบนเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำ พอได้ยินเสียงเกมส์ยิงปืนที่ดังขึ้นมาจากด้านล่างก็มุ่ยหน้า “ขี้หูเต็มหูแล้วมั้งถึงได้เปิดเกมส์เสียงดังขนาดนั้น” แล้วประเด็นคือไม่เกรงใจกันด้วยนะ

และเธอรู้ดีว่าต่อให้ลงไปต่อล้อต่อเถียง ไอ้พี่ชายเสิ่นเจิ้นข้างล่างก็ไม่คิดจะเบาเสียงให้อยู่แล้ว จึงเลือกเอื้อมไปหยิบบลูทูธเฮดโฟนสีดำจากโต๊ะหัวเตียงมาครอบใส่หัวแทนอย่างไม่นึกจะสนใจ จนเวลาล่วงเลยไปถึงช่วงค่ำ ท้องไส้ของคนที่นอนดูซีรี่ย์จนตาแฉะก็เริ่มโอดครวญ ร่างเล็กจึงลุกจากเตียงลงไปหาอะไรกินข้างล่าง 

ความมืดมิดที่ปกคลุมไปทั่วชั้นล่าง ประตู หน้าต่างที่ปิดแน่นหนาบอกให้รู้ว่าตอนนี้คนตัวโตได้ออกไปแล้วโดยที่เครื่องปรับอากาศยังเปิดทิ้งไว้ พอมองไปยังบ้านเขาก็เห็นถึงความมืดสนิท ไม่ต้องเดินไปเรียกก็รู้ว่าคุณลุงเอกกับคุณป้าปราณีไม่อยู่บ้าน รวมทั้งพี่อคิณก็ด้วย ซึ่งน่าจะออกไปดื่มกับเพื่อนเขาที่ผับของพี่เพทาย

“อุ๊ต๊ะ!” ปากบางอุทานออกมาพร้อมกับเบิกตากว้างเมื่อกดสวิทซ์เปิดไฟแล้วเห็นจานข้าวและกล่องขนมที่กินแล้วเกลื่อนอยู่บนโต๊ะกินข้าว เล่นเอาปรี๊ดแตกในทันใด “ไอ้พี่คิณคนชั่ว!!!”

อีกด้าน

“ฮัดชิ้ว!” ใบหน้าคมคายร้องจามออกมาเสียงดัง ปิดปากตัวเองก็ไม่ทัน ทำเอาทั้งโต๊ะที่มีสาวๆนั่งอยู่ข้างกายหันไปมอง ขนาดเสียงเพลงในผับยังเอาไม่อยู่ 

“เกินไป” เพทาย เพื่อนที่มักจะประหยัดคำพูดที่สุดถึงกับต้องเอ่ยปาก ส่วนคนอื่นๆก็กลั้วขำ ถ้าเดาไม่ผิดคงถูกน้องสาวข้างบ้านสาปแช่งอยู่เป็นแน่

“อคิณโอเคหรือเปล่าคะ?” ร่างบอบบางสวมใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นนั่งบนตักหันมาสนใจพร้อมวางมือบนอกแกร่งอย่างเป็นห่วง คิดว่าเขาอาจจะไม่สบาย

“อึม” เสียงทุ้มตอบผ่านลำคอ ยกมือขึ้นถูปลายจมูกแรงๆ อยู่ๆก็คันขึ้นมาจนคิดว่าจะจามขึ้นมาอีก จึงผลักคนตัวเล็กลงจากตักพร้อมโยนความผิด “เธอได้อาบน้ำมาหรือเปล่า?” 

“...” คนที่พึ่งถูกผลักอ้าปากเหวอสีหน้าไปไม่ถูก 

“มึงแมนมากไอ้คิณ” อาเธอร์กลั้นขำ ซบหน้าลงกับไหล่มนของสาวข้างกาย อคิณไม่ได้สนใจคำพูดนั้น ดึงแขนเล็กกลับมานั่งตักอีกครั้งพร้อมกับเปิดหน้าจอมือถือ ส่งข้อความหา...

[ ยัยเด็กทิงเจอร์ ]

พรุ่งนี้เช้าไปเรียนกับฉัน แล้วแต่งตัวให้เรียบร้อย ไม่งั้นเธอได้วิ่งรอบตึกแน่