ตอนที่3 พี่น้องแบบหยุมหัว 1/2

หลังจากที่ร่วมกิจกรรมเสร็จนักศึกษาทุกคนก็แยกย้าย ปลาทูจึงเดินไปยังโรงอาหารเพื่อหาของเย็น ๆ มาดับร้อนในร่างกาย

วันนี้เป็นวันที่สองของการเปิดภาคเรียน ทั้งมหาวิทยาลัยก็จะดูครึกครื้น ไปทางไหนก็มีแต่เสียงหัวเราะพูดคุยเจี๊ยวจ๊าว ตามประสาของคนที่พึ่งกลับมาเจอกัน

มหาวิทยาลัย Star Light University แห่งนี้ค่อนข้างจะคัดนักศึกษา กว่าจะเข้าได้ไม่ใช่เรื่องง่าย หากจะง่ายสุดก็คงต้องกระเป๋าหนัก ฉะนั้นยอมรับซะตรงนี้เลยว่าปลาทูไม่มีเพื่อนที่มาด้วยกันจากโรงเรียนเดิมเลย มันจึงไม่แปลกที่ตอนนี้เธอจะเดินอยู่คนเดียว แต่ใช่ว่าจะเหงาเพราะตั้งแต่เดินเข้าโรงอาหารมา สายตาของทุกคนก็เอาแต่จับจ้องมาที่เธอ ทว่าปลาทูก็ไม่คิดจะสนใจ

“ปลาทู” ได้ยินคนเรียกชื่อ ใบหน้าหวานจึงหันไปยังต้นเสียง พร้อมส่งรอยยิ้มเป็นมิตรให้แก่หญิงสาวรุ่นเดียวกัน ขณะที่อีกฝ่ายก็ชูป้ายชื่อของตัวเองให้ดู

“ยิ้ม?” ดวงตาคู่น้อยมองดูแล้วอ่านออกเสียง

“อื้ม” ขานรับในลำคอแล้วเม้มปากแน่น

ยิ้ม เป็นสาวน้อยขี้อายที่ไม่กล้าแสดงออก ต่างกับปลาทูที่กล้าแสดงออกไปทุกอย่าง แม้แต่ร้องเต้นต่อหน้าคนหมู่มาก ยังไม่รู้สึกเคอะเขินแม้แต่น้อย แถมยังดูน่ารักสดใสอีกต่างหาก เธอจึงรวบรวมความกล้าเพื่อมาขอเป็นเพื่อน เพราะเข้าสังคมไม่เก่ง เพื่อนที่มาด้วยกันก็แยกไปมีเพื่อนใหม่กันหมด

“มีอะไรหรือเปล่า?”

“เรา...กำลังหาเพื่อน คือ...” ทั้งที่เตรียมตัวเอาไว้แล้ว แต่คนพูดไม่เก่งก็ยังคงอึกอัก

“อยากเป็นเพื่อนกับเราเหรอ?” เอ่ยถามตรง ๆ พร้อมกับทำแก้มป่อง

“อื้ม” พยักหน้าหงึก ๆ

“เอาสิ” มุมปากฉีกยิ้มจนเห็นฟันเรียงสวย เธอเองก็ไม่มีเพื่อน ไม่รู้จักใครนอกจากพี่อคิณและแก๊งเพื่อน ๆ เขา ได้มีเพื่อนสักคนก็ดีไม่น้อย แต่ไม่วายขอเอ่ยเตือน “แต่เธอจะปวดหัวเอานะ”

“...” ยิ้มถึงกับนิ่งไป ไม่แน่ใจว่าเพื่อนใหม่กำลังแกล้งหรือพูดถึงเรื่องอะไร

“ล้อเล่น” แต่แล้วปลาทูก็กลั้วขำ ก่อนจะคว้าแขนยิ้มให้เดินไปต่อแถวซื้อน้ำด้วยกัน สัมผัสได้ว่ายิ้มเป็นคนหัวอ่อนเชื่อคนง่ายไม่มีพิษมีภัย

ขณะที่อีกฝ่ายเอาแต่คิดแล้วคิดอีกถึงเรื่องที่พึ่งกระทำไป ไม่แน่ใจว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่มาขอเป็นเพื่อนกับเธอคนนี้

แต่พอเวลาผ่านไปจนกระทั่งเลิกเรียน ยิ้มก็แน่ใจแล้วว่าปลาทูเป็นคนน่ารัก นิสัยดีแถมยังยิ้มเก่ง ร่าเริงจนคนรอบข้างต่างก็อยากเข้าใกล้ อยากพูดคุยด้วย ทำเอาเธอแทบจะกลายเป็นส่วนเกิน แต่ปลาทูก็ยังไม่ลืม พยายามเอาเธอเข้าไปอยู่ในบทสนทนาด้วยตลอด เป็นอะไรที่ฮีลใจคนขี้อายขี้กลัวอย่างเธอมาก

“ยิ้มกลับบ้านยังไงเหรอ?” ปลาทูเอ่ยถามขณะเดินลงบันไดมาพร้อมกัน หากอีกฝ่ายขับรถมาเธอจะขอไหว้วานให้ไปส่งที่บ้าน

“เราขะ...”

“จะกลับบ้านหรือเปล่า?” โทนเสียงทุ้มที่คุ้นเคย ทำดวงหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มหมองลงทันที แต่เป็นยิ้มที่ดูจะมีท่าทีตื่นเต้นเมื่อรู้ว่ารุ่นพี่อคิณ รุ่นพี่อาเธอร์ รุ่นพี่มาวิน รุ่นพี่เพทายและรุ่นพี่การิน เดินเข้ามาทางนี้ แต่ละคนหล่อระดับตัวพ่อทั้งนั้น ขนาดสาว ๆ ที่อยู่ระแวกนี้ยังหันมามองเป็นตาเดียว

ถึงจะไม่ค่อยได้คุยกับใครแต่ก็พอจะได้ยินคนอื่น ๆ พูดกันมาบ้างว่าพวกรุ่นพี่เป็นเหมือนสมบัติของคณะ ต่างก็เย่อหยิ่ง ไม่ชอบยุ่งวุ่นวายกับใครแต่ไหงเดินหน้าตั้งมาทางนี้ได้

“ปลาทูรู้จักพี่ ๆ เขาด้วยเหรอ” ยิ้มกระซิบถาม เพราะแน่ใจว่าประโยคเมื่อครู่ ชายหนุ่มไม่ได้ถามเธอแน่นอน

“มั้ง” คนได้รับคำตอบปั้นหน้าสงสัย ท่าทีของเพื่อนสาวดูเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างชัดเจน

“ฉันถาม หูเธอตึงเลยไม่ได้ยินหรือไงวะ” สีหน้าเรียบเฉยแต่น้ำเสียงนี้นำไปก่อน รู้เลยว่าเริ่มจะฉุนที่น้องไม่ตอบ

“ได้ยิน แต่ขี้เกียจจะสนใจ” กอดอกพร้อมเชิดหน้าใส่

“ขี้เกียจจะสนใจเหรอ หา?” คนฟังถึงกับหมั่นไส้ ยื่นมือไปบีบจมูกน้องแล้วดึงเบา ๆ เข้าหาตัวเป็นการสั่งสอน

“โอ๊ย! ไอ้พี่บ้า” ปลาทูปัดมือหนาออกพร้อมกับโวยวายเสียงดัง ใครจะคิดว่าไอ้ผู้ชายหน้าตาดีมีตำแหน่งเป็นถึงรองประ ธานรุ่นคณะวิศวกรรมจะกล้าทำร้ายร่างกายเธอต่อหน้าประชาชีแบบนี้

“เฮ้ย! ไอ้คิณมึงทำน้องทำไมเนี่ย?” มาวิน รีบเข้าไปจับแขนเพื่อน ขณะที่เพทายก็ช่วยจับอีกข้าง การินกับอาเธอร์จึงเข้าไปช่วยดูคนเจ็บ

สนิทกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ภาพแบบนี้พวกเขาเคยเห็นกันจนชินตาแต่ก็อดติงไม่ได้อยู่ดี เพราะยังไงปลาทูก็เปรียบเหมือนน้องสาวของพวกเขาไปแล้วคนหนึ่ง

 “มึงบ้าปะวะ โตแล้วนะเว้ย”

“เล่นเป็นเด็กไปได้”

“เล่นไม่รู้เรื่อง” เด็กน้อยใช้ฝ่ามือถูจมูกตัวเอง มองคนก่อเหตุอย่างเง้างอดแล้วเบี่ยงตัวหลบอยู่หลังมาวิน “กลับบ้านไป ปลาทูจะฟ้องลุงเอกกับป้าณี พี่โดนหักค่าขนมแน่”

“เห็นไหม พวกมึงเห็นฤทธิ์ยัยเด็กแสบนี้ปะ” แม้จะถูกเพื่อนรวบแขนไว้ทั้งสองข้าง แต่อคิณก็ยังยกมือชี้หน้าคนที่เด็กกว่า ไม่รู้มันเป็นอะไร เห็นยัยตัวเล็กนี้แล้วมันหมั่นไส้มันเขี้ยว จนบางครั้งก็อยากจะจับกิน แล้วกลืนลงท้องซะให้เข็ด

“ก็มึงทำน้องมันก่อน”

“ใช่ มีอย่างที่ไหน มาดึงจมูกคนอื่นในที่โล่งแจ้งแบบนี้วะ”

“จริงค่ะ” ปลาทูได้ที เห็นคนให้ท้ายก็รีบรับบทคนน่าสงสาร แต่ไม่วายแอบเหน็บแนม “เรื่องแบบนี้ไม่มีคนสติดีที่ไหนเขาทำกันหรอกค่ะ”

“ดู พวกมึงดู” เตรียมพุ่งตัวจะหยุมหัวเด็กอวดดีอีกครั้ง ส่วนคนน้องเห็นเหล่าเพื่อน ๆ เขาหันมาก็ตีหน้าเศร้า แต่พอลับหลังกลับแลบลิ้นใส่เป็นลิงหน้าไหว้หลังหลอก

เพื่อน ๆ แต่ละคนถึงกับกุมขมับเหนื่อยหน่าย ไม่มีครั้งไหนที่เห็นสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วชีวิตจะสงบสุข ขณะที่ยิ้มเองก็เริ่มจะเข้าใจประโยคของเพื่อนที่พูดเอาไว้ก่อนหน้า ‘แต่เธอจะปวดหัวเอานะ’ เพราะตอนนี้เธอเริ่มจะปวดหัวขึ้นมาบ้างแล้วจริง ๆ