เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1237
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1238
แสงอาทิตย์อัสดง ซูเฟิ่งหลิงควบม้านำหน้า มาถึงก่อนกองทัพหลัก นางสงสัยใคร่รู้นักว่า เหตุใดเบื้องหน้าจึงมีกองทัพปรากฏขึ้น ต้องรู้ว่า ที่นี่คือนอกเมืองหลวง เป็นไปไม่ได้ที่จะมีกองทัพใดมาตั้งค่ายอยู่โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้ ยิ่งคิด ซูเฟิ่งหลิงก็ยิ่งสงสัย ในเรื่องนี้ต้องมีความไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน ซูเฟิ่งหลิงขี่ม้าข้ามที่ลุ่มต่ำ ทิวทัศน์เบื้องหน้าทำให้นางตกตะลึงอย่างยิ่ง! บนลานกว้างเบื้องหน้า เต็มไปด้วยกองกำลังทหารม้า! ลมหนาวพัดผ่าน ธงทัพโบกสะบัดเสียงดังลั่นในอากาศ ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยเสียงเย็นชา: “ข้าจะดูซิว่านี่เป็นกองทัพใดกัน!” เมื่อเพ่งมองอย่างละเอียด อักษร “ซู”ขนาดใหญ่ปรากฏสู่สายตา ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย: “ธงทัพตระกูลซู?” “นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึงอย่างมาก ในตระกูลซูปัจจุบัน นอกจากนางแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดกล้าใช้ชื่อทัพตระกูลซูออกศึก! ซูเฟิ่งหลิงหันกลับไปมอง นางไม่ได้ตาฝาด กองกำลังของนางกำลังเคลื่อนทัพตามมาข้างหลัง แล้วกองทัพที่อยู่เบื้องหน้านี้มาจากไหนกัน? “บังอาจยิ่งนัก! กลับมีคนกล้าแอบอ้างเป็นทัพตระกูลซู!” “นี่เป็นโทษประหารชีวิตสถาน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1239
“พวกเรามิได้มาส่งเจ้า อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” เสียงคุ้นเคยของหลี่หลงหลินดังมาจากด้านหลัง ทำลายบรรยากาศทันที ซูเฟิ่งหลิงถลึงตาใส่หลี่หลงหลิน ตวาดว่า: “เจ้ายังจะหลอกข้าอีก! ทุกคนอยู่ที่นี่หมด ถ้าไม่ใช่มาส่งข้า แล้วจะเป็นอะไรไปได้!” แววตาของซูเฟิ่งหลิงคมปานดาบ อยากจะใช้สายตาแทงหลี่หลงหลินให้ทะลุ หลี่หลงหลินแย้มยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า: “ข้าเพิ่งบอกไปมิใช่หรือว่า ข้าก็มีเรื่องสำคัญต้องทำ เพียงแต่บังเอิญเดินทางไปทางเดียวกับเจ้าเท่านั้น” ฮูหยินผู้เฒ่าซูจับมือซูเฟิ่งหลิงไว้ เอ่ยเสียงหนักแน่น: “เฟิ่งหลิงเอ๋ย ครานี้พวกเราจะติดตามเจ้าไปยังตงไห่ พอดีมารออยู่ที่นี่ จะได้คอยดูแลกันระหว่างทาง” “ไปตงไห่หรือเจ้าคะ? ท่านย่า ตอนนี้สถานการณ์ที่ตงไห่สับสนวุ่นวาย ท่านจะไปตงไห่ทำไมเจ้าคะ?” ในความทรงจำของซูเฟิ่งหลิง ฮูหยินผู้เฒ่าซูปลดเกราะคืนถิ่นนานแล้ว ไม่ได้นำทัพอีก ยิ่งไปกว่านั้น บัดนี้ฮูหยินผู้เฒ่าซูอายุมากแล้ว ไม่มีเรี่ยวแรงจะนำทัพออกรบอีกต่อไป ควรจะพำนักอยู่ในเมืองหลวง ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุข เหตุใดยังต้องเดินทางไปลำบากที่ตงไห่อีก? ฮูหยินผู้เฒ่าซูแย้มยิ้ม เอ่ยว่า: “เฟิ่งหลิง ก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1240
จากเมืองหลวงถึงตงไห่ หนทางยาวไกล แม้การเดินทางสู่ตงไห่ทางน้ำจะประหยัดเวลากว่า แต่ฮูหยินผู้เฒ่าซูอายุมากแล้ว เกรงว่าจะเมาเรือ ยังมีเหตุผลพิเศษอีกประการหนึ่ง ที่หลี่หลงหลินจงใจเลือกเดินทางทางบก แต่ซูเฟิ่งหลิงไม่พอใจอย่างยิ่งในเรื่องนี้ ในมุมมองของซูเฟิ่งหลิง การทหารเน้นความรวดเร็ว หากต้องการสร้างผลงานการรบ ก็ต้องจู่โจมโดยไม่คาดคิด โจมตีเมื่อไม่ทันตั้งตัว ด้วยความเร็วในการเดินทัพเช่นนี้ของหลี่หลงหลิน กว่าจะถึงตงไห่ เกรงว่าทุกอย่างจะสายเกินไปเสียแล้ว “หยุดเดินทัพ! วันนี้ตั้งค่ายพักแรมที่นี่ จัดระเบียบวินัย!” หลี่หลงหลินพลิกตัวลงจากหลังม้า ยืดเส้นยืดสาย ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยเสียงเข้ม: “วันนี้เพิ่งเดินทัพได้ครึ่งวัน ยังไม่มืดค่ำอยู่ เหตุใดจึงไม่เดินทัพต่อ!” ซูเฟิ่งหลิงไม่พอใจการจัดการของหลี่หลงหลินอย่างยิ่ง แต่หลี่หลงหลินดำรงตำแหน่งรัชทายาท ถือตราพยัคฆ์ การเคลื่อนทัพทั้งหมดของทัพตระกูลซูล้วนขึ้นอยู่กับคำสั่งของเขา ต่อให้ซูเฟิ่งหลิงไม่เต็มใจเพียงใด ก็ต้องปฏิบัติตามคำสั่งทหาร แต่การจัดการของหลี่หลงหลินในตอนนี้ ทำให้ซูเฟิ่งหลิงยากจะยอมรับได้จริงๆ ออกจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1241
เพียงหลิ่วหรูเยียนเอ่ยออกมา สะใภ้ทุกท่านก็ดีใจขึ้นมาในทันใดอย่างไรเสียอยู่ในสกุลซู หลิ่วหรูเยียนรู้ศาสตร์เย็บปักถักร้อยของสตรีที่สุด ปกติมักสืบเสาะหาข่าวบำรุงผิวพรรณให้งดงามอยู่เสมอดูท่าแล้วหลี่หลงหลินไม่ได้พูดปดซูเฟิ่งหลิงได้ยิน ทันใดนั้นโมโหขึ้นมาถึงสามจั้ง!มิน่าเล่าวันนี้ถึงได้เสร็จสิ้นการเดินทัพเร็วถึงเพียงนี้!ที่แท้ที่นี่ก็มีบ่อน้ำพุร้อนให้แช่นี่เอง!ซูเฟิ่งหลิงถูกโทสะครอบงำ คิดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินจะเห็นเรื่องเดินทัพเป็นเรื่องเล่นเช่นนี้!ซูเฟิ่งหลิงอยากบันดาลโทสะสะใภ้เหล่านั้นกลับโห่ร้องยินดีเตรียมไปบ่อน้ำพุร้อนพร้อมกันแม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าซูเองก็เผยท่าทีอยากไปแช่น้ำพุร้อนเพื่อคลายความอ่อนล้าของร่างกายซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ ดึงแขนของซูเฟิ่งหลิง พูดอย่างสนิทสนม “น้องหญิงเล็ก เจ้าจะไปกับพวกพี่สะใภ้หรือไม่?”“บ่อน้ำพุร้อนนี้หาที่เมืองหลวงไม่ได้นะ”ใบหน้าซูเฟิ่งหลิงเคร่งขรึมลงไป นางอยากปฏิเสธแต่นางรู้ ตอนนี้ปฏิเสธไปก็ไร้ความหมาย จึงให้เหล่าทหารตั้งกระโจมยิ่งไปกว่านั้นเพียงนึกถึงสรรพคุณบำรุงผิวพรรณที่หลี่หลงหลินคุยโวโอ้อวดเอาไว้ รู้สึกหวั่นไหวภายในใจอยู่บ้าง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1242
หลี่หลงหลินเพิ่งออกจากบ่อน้ำพุร้อนก็ถูกซูเฟิ่งหลิงขวางไว้“องค์ชาย ท่านจะยื้อเวลาไปถึงยามใด?”ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย นัยน์ตาหงส์เปี่ยมความไม่พอใจหลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “อะไรกัน สนมรักเจ้าร้อนใจแล้วหรือ?”ซูเฟิ่งหลิงพูดเสียงเย็นชา “สถานการณ์ในตอนนี้ข้าไม่ร้อนใจได้หรือ? ตอนนี้เสียเวลาระหว่างทางไปหลายวัน ราษฎร์ตงไห่จะทำเช่นไร?”“พวกเราได้รับคำสั่งจากราชสำนักส่งทหารไปปราบปรามกบฏ แต่ระหว่างเดินทางกลับมาเล่นน้ำ ราวกับไม่มีท่าทางการเดินทัพอย่างไรอย่างนั้น!”“ความฉับไวคือหัวใจของชัยชนะ ท่านรู้หรือไม่ว่าไปช้าหนึ่งวันจะต้องมีราษฎร์เคราะห์ร้ายมากน้อยเพียงใด? หรือท่านไม่ใส่ใจความเป็นตายของราษฎร์เหล่านี้กระนั้น?”จากเมืองหลวงถึงตงไห่ระยะทางไม่นับว่าไกลอิงตามความเร็วในการเดินทัพตอนนี้ อย่างน้อยอีกครึ่งเดือนจึงจะถึงตงไห่ตอนนั้นตงไห่คงตกอยู่ในความทุกข์ยากอย่างแสนสาหัสหลี่หลงหลินพูดเสียงเครียด “เฟิ่งหลิง ข้ารู้เจ้าคิดถึงเพียงราษฎร์ หมายมั่นจะปราบกบฏโดยเร็ว ตงไห่เป็นที่ดินศักดินาของข้า ราษฎร์ตงไห่ก็คือราษฎร์ของข้า ไฉนเลยจะไม่ใส่ใจความเป็นตายของราษฎร์?”“เจ้าเองก็ต้องตระหนักถึงฮูหยินผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1243
ทั้ง ๆ ที่ข้าบอกนางแล้ว ตงไห่เกิดความโกลาหล สถานการณ์ซับซ้อน จะต้องวางแผนระยะยาวหลี่หลงหลินถอนหายใจทีหนึ่ง รู้สึกเอือมระอาอยู่บ้างภายในใจเขาค่อยๆ พลิกเปิดหน้ากระดาษ บนนั้นเขียนไว้แปดคำ “รู้เขารู้เรา รบชนะร้อยครั้ง!”“เฮ้อ เหตุใดเจ้าไม่เข้าใจความทุกข์ใจของข้ากันเล่า?”ตอนนี้เอง ฮูหยินผู้เฒ่าซูดึงสติกลับมาได้ พูดเสียงโกรธจัด “เด็กคนนี้ ทำเลยเถิดเกินไปมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว! ออกศึกเป็นเรื่องเล่นหรือ? นางเป็นถึงแม่ทัพ หากไม่เคารพกฎทหาร ไฉนเลยจะควบคุมทหารได้”“เข้ามา!”“ตามนางกลับมา! ข้าจะใช้กฎทหารลงโทษ ไม่มีวันยอมผ่อนปรน!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไปฮูหยินผู้เฒ่าซูรักษากฎทหารเข้มงวดถึงเพียงนี้!ซูเฟิ่งหลิงเป็นทายาทเพียงคนเดียวของสกุลซูแต่ไหนแต่มากฎทหารของสกุลซูเข้มงวดอย่างมากนำทหารออกไปโดยพลการเป็นความผิดใหญ่หลวง หากใช้กฎทหารจัดการ อย่างน้อยก็ถูกโบยแปดสิบไม้ ไม่ตายก็พิการ!ลั่วอวี้จู๋รีบถลันขึ้นไป พูดเกลี้ยกล่อม “ฮูหยินผู้เฒ่า จะใช้กฎทหารไม่ได้นะเจ้าคะ! น้องหญิงเล็กวู่วามไปชั่วขณะ การกระทำบุ่มบ่าม ไม่ถึงขั้นต้องลงโทษเช่นนี้!”กงซูหว่านเผยสีหน้ากังวล “ใช่แล้วเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1244
ข่าวรัชทายาทหลี่หลงหลินนำกองทัพสกุลซูมาปราบเมืองตงไห่แพร่งพรายมาแล้วตงไห่ตกอยู่ในความโกลาหลเหล่าราษฎร์ต่างวิตกกังวลใจ พูดซุบซิบนินทาตั้งแต่หัวถนนจนสุดตรอกเรื่องดีปกปิดไว้อย่างเงียบเชียบ เรื่องร้ายแพร่งพรายไปนับพันลี้คนตงไห่ต่างรู้ชื่อเสียงฉาวโฉ่ของหลี่หลงหลินอย่างถ้วนทั่วบัดนี้ตงไห่กลายเป็นที่ดินศักดินาของเขาแล้ว ไม่ว่าพ่อค้าหาบเร่หรือตระกูลสูงศักดิ์ทั้งหมดก็ล้วนต้องประสบเคราะห์ร้ายทว่าแปดตระกูลใหญ่ขุนนางขั้นสูงตงไห่กลับเงียบงันมาโดยตลอดในเวลาเพียงชั่วพริบตาสถานการณ์ของตงไห่ก็กลายเป็นเปราะบางขึ้นมาท้องฟ้าปลอดโปร่งสะท้อนผืนน้ำสีฟ้าใสดุจกระจกองค์หญิงใหญ่ยืนบนเรือใหญ่ ทอดสายตามองมหาสมุทรสีฟ้ากว้างใหญ่ลึกสุดหยั่ง ขมวดคิ้วแน่น ตั้งแต่ต้นจนจบไม่พูดจา“องค์หญิงใหญ่ สถานการณ์อยู่เหนือการควบคุมเล็กน้อย”นินจาคนหนึ่งคุกเข่าข้างเดียว กระซิบพูดเสียงค่อยใบหน้าด้านข้างขององค์หญิงใหญ่เย็นชา ริมฝีปากแดงขบเม้มเล็กน้อยตนเองยืมมือพี่เขยของฝ่าบาทฆ่าเจ้าเมืองตงไห่ เดิมทีวางแผนเชือดไก่ให้ลิงดู ทำให้ตระกูลขุนนางขั้นสูงตงไห่ยอมศิโรราบคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินจะอาจหาญวู่วามถึงเพียงนี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1245
ขุนนางขั้นสูงฉวยโอกาสตอนเมาเอ่ยถาม “พระเชษฐภาดา ได้ยินมาว่ารัชทายาทยกทัพมาปราบกบฏที่ตงไห่ เรื่องนี้จริงหรือไม่?”ข่าวลือหลากหลายอย่างแพร่งพรายไปในหมู่ราษฎร์เพียงแต่นานมากถึงเพียงนี้ กลับยังไม่เห็นเงาของหลี่หลงหลินขุนนางขั้นสูงบ่นขึ้นมาภายในใจขุนนางขั้นสูงล้วนหันมองหลู่จงหมิงไม่มีพ่อค้าไม่คดโกงพวกขุนนางขั้นสูงเหล่านี้ไม่ใช่เดินทางมาเพื่อดื่มสุราเท่านั้น พวกเขายังต้องการล้วงข่าวบางอย่างจากปากของพี่เขยฝ่าบาทอีกด้วยบางครั้งข่าวเพียงเรื่องเดียวก็สามารถตัดสินความเป็นตายได้หลู่จงหมิงสบถเสสียงเย็น “ดูท่าแล้วเหมือนอย่างที่องค์หญิงใหญ่พูดไม่ผิดไปดังคาด คนเหล่านี้มองดูแล้วมีอำนาจบบาตรใหญ่ แต่ก็แค่พวกจิตใจโลเลเปลี่ยนไปตามทิศทางลมเท่านั้น! ทว่าข้าสามารถใช้งานได้พอดี!”หลู่จงหมิงยกจอกสุราขึ้น ใบหน้าลึกลับ “พวกเจ้าคิดว่าเรื่องนี้เป็นความจริงหรือเท็จเล่า?”เหล่าขุนนางขั้นสูงต่างหันหน้ามองกัน แต่ละคนส่ายหน้า“พระเชษฐภาดา ท่านอย่าล้อพวกเราเล่นอีกเลย หากข่าวที่พวกเราได้รับรวดเร็วแม่นยำเหมือนท่าน ไฉนเลยจะต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดทั้งวัน?”“ใช่แล้ว พระเชษฐภาดา! ท่านเป็นญาติของเชื้อพระวงศ์ ข่า
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
