ВойтиShare
บทที่ 1323
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1332
นักการศาลาว่าการพูดต่อว่า “ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ต้องพูดว่าจะสามารถกินอิ่มได้หรือไม่ อาหารมื้อนี้เพียงให้เจ้ากินเพื่อบำรุงแรงกาย อย่างไรเสียมีเพียงกินอิ่มถึงจะมีแรงทำงาน ทำงานก็มีเงินใช้ หากคิดว่าเสบียงอาหารไม่พอกิน ก็สามารถนำเงินไปซื้อเสบียงอาหารได้”เหล่าผู้ลี้ภัยได้ยินก็โห่ร้องขึ้นมาในทันใด ดีใจอย่างมากบัดนี้ผู้ลี้ภัยพลัดถิ่นไม่เพียงมีที่อยู่มั่นคงให้อาศัย ยังสามารถกินข้าวอิ่มท้อง ชนิดที่ว่ายังสามารถทำงานหาเงินได้อีกด้วยเทียบกับชีวิตที่ผ่านมา เมืองใหม่ตงไห่นี้ก็คือสวรรค์ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า สายตาทอประกายระยับ “สหาย เรื่องกินวันละมื้อของรัชทายาทนี้ เจ้าคิดเห็นเช่นไร?”เว่ยซวินพูดเสียงเคร่งขรึม “บ่าวคิดว่าเรื่องนี้สมเหตุสมผลอย่างมาก ราษฎรไม่เพียงไม่หิว ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถหาเลี้ยงชีพได้ ใช้สองมือตนสร้างมูลค่าขึ้นมา”ฮ่องเต้หวู่รับคำ “สหายพูดถูกแล้ว เรื่องรัชทายาทแก้ปัญหาความหิวโหยนี้ไม่ใช่เพราะความสงสารเลยเสียทีเดียว แต่ยังดูแลศักดิ์ศรีและหน้าตาของเหล่าผู้ลี้ภัยอีกด้วย”“สำหรับผู้ลี้ภัยเหล่านี้ ครั้นความหิวโหยและการเอาตัวรอดอยู่เบื้องหน้าย่อมต้องละทิ้งศักดิ์ศรีก่อน พวกเขาอาจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1331
ถูกคนเย้ยหยัน เขาถึงขั้นไม่รู้จะตอบโต้เยี่ยงไรเจ้าหน้าที่เองก็หัวเราะพลางพูดว่า “บุรุษตัวโต รีบถอดเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำเถอะ อย่าเสียเวลาอยู่ที่นี่อีกเลย”สายตาทุกคนล้วนตกลงบนตัวเว่ยซวินจู่ๆ มือใหญ่ก็วางลงบนบ่าของเขามองเห็นฮ่องเต้หวู่ตบบ่าของเว่ยซวินและพูดว่า “ขอทุกท่านอย่าเข้าใจผิด สหายบ้านเกิดเดียวกันไม่ยอมไปอาบน้ำ ก็เพราะเขาป่วยเป็นโรคบางอย่าง กลัวน้ำ จึงไม่สามารถอาบน้ำได้ หวังว่าจะยอมผ่อนปรนให้”เหล่าเจ้าหน้าที่ตกอยู่ในความเงียบพวกเขาเองก็แค่ได้รับคำสั่งมา หากปล่อยไปหนึ่งคน นั่นอาจต้องปล่อยไปอีกสิบคน ถึงตอนนั้นจะอธิบายกับรัชทายาทเยี่ยงไร?ฮ่องเต้หวู่พูดเสียงเครียด “ต่อให้หมอเทวดาซุนมาจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง ก็ยังต้องใคร่ครวญให้ดี อย่างไรเสียถึงตอนนั้นเกิดปัญหาขึ้นมา ผู้ใดจะรับผิดชอบเล่า?”เหล่าเจ้าหน้าที่กลัวเกิดปัญหาจึงพยักหน้าลง “มองเพียงท่าทางของสองท่านนี้แล้ว สวมใส่นับว่าสะอาดสะอ้าน คาดว่าไม่มีโรคอะไร หากไม่อยากอาบก็ไม่ต้องอาบ”เว่ยซวินพรูลมหายใจโล่งอกเฮือกหนึ่ง นับว่าผ่านด่านไปได้แล้วให้เขาถอดเสื้อผ้าล่อนจ้อนอาบน้ำต่อหน้าธารกำนัล เขาไม่อาจหักใจทำได้จริงๆทั้งสอง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1330
ฮ่องเต้หวู่และเว่ยซวินเพิ่งเดินออกจากเพิง ก็มีคนส่งสัญญาณเรียกทั้งสอง: “ทางนี้!” ฮ่องเต้หวู่ทรงสังเกตเห็นว่าแม้ในเมืองใหม่จะมีผู้อพยพจำนวนมาก แต่ก็ไม่ปรากฏความวุ่นวายแม้แต่น้อย ทุกหนแห่งมีเจ้าหน้าที่คอยนำทาง ทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เจ้าหน้าที่ชี้ไปยังป้ายไม้ข้างๆ เอ่ยเสียงเคร่งขรึม: “เข้าแถวตรงนี้ เดี๋ยวจะแจกจ่ายเสื้อผ้าให้ทุกคน พออาบน้ำเสร็จทุกคนต้องเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่” บนป้ายไม้นั้นปรากฏตัวอักษรใหญ่สองตัวเขียนว่า “โรงอาบน้ำ” เหล่าผู้อพยพถามว่า: “ท่านเจ้าหน้าที่ เดี๋ยวพออาบน้ำเสร็จแล้วเสื้อผ้าชุดเก่าของพวกเราจะทำอย่างไร?” เจ้าหน้าที่ชี้ไปยังมุมหนึ่ง เอ่ยเสียงเคร่งขรึม: “เสื้อผ้าชุดเก่าทั้งหมดจะถูกรวบรวมไว้ด้วยกัน แล้วเผารวมกัน” ผู้อพยพบางคนรู้สึกเสียดาย “หา? เผารวมกัน!” “เสื้อผ้าดีๆ แบบนี้ เผาทิ้งไปไม่น่าเสียดายแย่หรือ?” ฮ่องเต้หวู่ทรงขมวดคิ้วเล็กน้อย ทรงรำพึงในใจ: “บัดนี้สถานการณ์ในตงไห่เร่งด่วน ราษฎรก็ใช่ว่าจะร่ำรวย เหตุใดต้องเผาเสื้อผ้าของราษฎรทิ้งด้วย?” เจ้าหน้าที่อธิบายอย่างใจเย็น: “ข้าเข้าใจความรู้สึกของทุกคนดี แต่ท่านหมอเทวดาซุนได้กำชับไว้ว่า ทุก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1329
เว่ยซวินมีไหวพริบ รีบอธิบาย: “นายท่านของข้า แซ่หวงชื่อชาง หวงสีเหลือง ชางจากอาภรณ์พ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้หวู่ทรงถลึงตาใส่เว่ยซวินแวบหนึ่ง หวงชางเป็นถึงขันทีใหญ่แห่งราชวงศ์ก่อน วรยุทธ์สูงส่ง กล้าดีอย่างไรให้เราใช้ชื่อนี้ ช่างบังอาจนัก! เพียงแต่เมื่อครู่พระองค์เกือบจะหลุดปากเปิดเผยฐานะ เว่ยซวินใช้ปัญญาแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า จึงไม่คิดจะถือสาหาความกับเขา ขุนนางมีสีหน้าเข้าใจในบัดดล แล้วพยักหน้า เอ่ยว่า: “ที่แท้ก็นายท่านหวง เช่นนั้นท่านอยู่ที่ชายแดนเหนือ ทำงานอะไรบ้างรึ?” ฮ่องเต้หวู่รับสั่งเสียงเคร่งขรึม: “เมื่อครั้งยังหนุ่มเราพอมีพละกำลังอยู่บ้าง มีวิชาหมัดมวยติดตัวนิดหน่อย เพียงแต่ตอนนี้อายุมากแล้ว ชราภาพร่างกายอ่อนแอ แต่ก็ยังพออ่านออกเขียนได้” ฮ่องเต้หวู่ทรงคิดไปคิดมา ในเมื่อทรงทราบสภาพความเป็นอยู่ของราษฎรตงไห่แล้ว ก็สมควรที่จะต้องสัมผัสชีวิตของราษฎรด้วยพระองค์เอง แววตาของขุนนางเป็นประกาย เกิดความเคารพนับถือ: “ท่านอ่านออกเขียนได้รึ?” ผู้อพยพเหล่านี้ส่วนใหญ่เกิดในตระกูลชาวนา ตลอดชีวิตหน้าสู้ดินหลังสู้ฟ้า รู้จักตัวอักษรไม่กี่ตัว มีคนหนึ่งที่อ่านออกเขียนได้ นับว่าน่าประหลาดใจระค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1328
ฮ่องเต้หวู่ทรงเข้าแถวยาวเหยียดไปพร้อมกับเหล่าผู้อพยพ ผู้อพยพเดินตามถนนหลวงมุ่งหน้าไปยังทิศทางนอกเมือง ถนนหลวงที่เดิมกว้างขวางกลับถูกผู้อพยพอัดแน่นจนแทบไม่มีช่องลม ฮ่องเต้หวู่ทอดสายตาไปเบื้องหน้า สุดสายตาล้วนเป็นผู้อพยพในอาภรณ์ขาดวิ่น ผอมแห้งราวกับไม้ฟืน ผู้อพยพต่างจูงผู้เฒ่าอุ้มเด็ก เดินโซซัดโซเซไปตามถนนหลวงมุ่งออกนอกเมือง ไม่ทราบว่าเดินไปนานเท่าใด ถนนใหญ่สายหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าทุกคนอย่างเด่นชัด ตาของฮ่องเต้หวู่ทอประกายเล็กน้อย เผยแววตกตะลึง ถนนใหญ่เบื้องหน้านี้กว้างเท่าถนนหลวงแปดสาย และยังปูด้วยแผ่นศิลาทั้งแผ่น ต้นทุนการก่อสร้างสูงจนยากจะจินตนาการ! ฮ่องเต้หวู่รับสั่งเสียงเคร่งขรึม: “สหาย สภาพความฟุ่มเฟือยเช่นนี้เรายังไม่เคยเห็นมาก่อน แม้แต่ในพระราชวังต้องห้ามของเราก็ยังไม่มีถนนที่กว้างถึงเพียงนี้! ฟุ่มเฟือยสุรุ่ยสุร่ายเช่นนี้ องค์รัชทายาทจะช่วยเหลือผู้ประสบภัยได้อย่างไร?” ฮ่องเต้หวู่ทรงเป็นถึงโอรสสวรรค์องค์ปัจจุบัน เมื่อทอดสายตาภาพเช่นนี้ก็อดตกตะลึงในใจมิได้ เว่ยซวินส่ายหน้า เขาก็ไม่ทราบเช่นกัน ในตาฮ่องเต้หวู่ฉายแววแข็งกร้าว ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เมื่อพบองค์ชายเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1327
ชายชราชี้นิ้วไปยังตะกอนดินทรายครึ่งชามในถ้วย แล้วเอ่ยว่า: “นายท่าน ใช่ผู้ประสบภัยหรือไม่ ขอเพียงไม่ใช่คนตาบอดก็ล้วนมองออก! ไม่เหมือนขุนนางชั่วบางคน บอกว่าเพื่อให้ผู้ประสบภัยได้มีข้าวกิน กลับจงใจผสมดินทรายลงในข้าวสาร ท่านว่านี่เป็นเรื่องที่คนจะทำกันได้หรือ?” หลู่จงหมิงสุดที่จะทนได้ ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ตะคอกว่า: “ไอ้เฒ่าเนรคุณ! กินโจ๊กที่ข้าบริจาคให้ ยังกล้ามาด่าข้าที่นี่อีก! หากมิใช่เพราะข้า พวกเจ้าคงอดตายไปนานแล้ว!” ชายชราผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าพลันแดงก่ำ ตวาดว่า: “ที่แท้ก็เป็นเจ้า ขุนนางชั่วผู้นี้ที่คิดแผนการชั่วช้าสารเลวอยู่เบื้องหลัง! กล้าผสมทรายลงในข้าวสาร นี่มันทำลายข้าวปลาอาหารชัดๆ!” สำหรับชาวไร่ชาวนาแล้ว สิ่งที่ทนดูไม่ได้ที่สุดก็คือการที่มีคนมาทำลายข้าวปลาอาหาร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงในยามที่เกิดทุพภิกขภัยครั้งใหญ่เช่นนี้ พระเชษฐภาดาถลึงตาด้วยความโกรธ แต่เกรงใจฮ่องเต้หวู่ที่ประทับอยู่ จึงไม่อาจลงมือได้ หลู่จงหมิงชี้นิ้วไปที่จมูกของชายชรา แล้วตวาดว่า: “เจ้าต้องเป็นไส้ศึกของหลี่หลงหลินแน่! เป็นพวกเข้าข้างคนนอก ยังมาพูดแก้ต่างให้หลี่หลงหลินอีก หากเขาดีอย่างที่เจ้าว่าจริง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1326
ฮ่องเต้หวู่ทรงขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าเย็นชาเคร่งขรึม พระองค์คาดไม่ถึงว่าพระเชษฐภาดาจะหยิบยกหลี่หลงหลินขึ้นมาอ้าง เมื่อครุ่นคิดดูดีๆ ก็มีเหตุผลอยู่บ้าง เพราะหากมิใช่หลี่หลงหลินกระทำการตามอำเภอใจ ตงไห่ก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ หลู่จงหมิงสังเกตสีหน้า เห็นฮ่องเต้หวู่มีท่าทีเปลี่ยนไป ก็รีบเอ่ย: “ฝ่าบาท หากทรงคิดว่าคำพูดของกระหม่อมไร้สาระ ที่นี่ล้วนเป็นผู้อพยพที่มาจากชายแดนเหนือ พระองค์สามารถสอบถามพวกเขาดูได้ตามสบาย ดูว่าองค์รัชทายาททรงทำสิ่งใดบ้างในตงไห่!” “ดูว่าคำพูดของกระหม่อมมีความเท็จแม้แต่น้อยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้หวู่ทรงใคร่ครวญครู่หนึ่ง ทรงพยักหน้า จากนั้นจึงเสด็จไปยังกลุ่มผู้อพยพ ชายชราผ่ายผอมผู้หนึ่งกำลังถือชามแตกนั่งยองๆ อยู่ริมกำแพง ปากก็คอยบ้วนน้ำลายลงพื้นเป็นครั้งคราว ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเคร่งขรึม: “ท่านผู้เฒ่า เดินทางมาจากเมืองหลวงตลอดทางเลยหรือ?” ชายชราเงยหน้าขึ้นมองฮ่องเต้หวู่แวบหนึ่ง แล้วพยักหน้า เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคือโอรสสวรรค์องค์ปัจจุบัน และเขาก็ไม่สนใจ เรื่องใดก็ไม่สำคัญเท่ากับการทำให้อิ่มท้องในตอนนี้ ฮ่องเต้หวู่ตรัสต่อ: “การเดินทางจากเมืองห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1325
หลู่จงหมิงมัวแต่ประจบประแจง ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ไหนเลยจะคิดว่าฮ่องเต้หวู่จะเสด็จมาตงไห่อย่างกะทันหัน ทอดสายตาโจ๊กในหม้อด้วยพระองค์เอง ทำให้ตนไม่ทันตั้งตัว หลู่จงหมิงคุกเข่าอยู่บนพื้น ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ใบหน้าซีดขาว สีหน้าฮ่องเต้หวู่เคร่งขรึม ตรัสเสียงดัง: “อธิบายเรื่องนี้ให้เราฟังให้กระจ่าง!” หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงสั่น: “ฝ่าบาท พระองค์ทรงไม่ทราบ...” ฮ่องเต้หวู่ทรงโกรธมาก ความกดดันแผ่ออกมาอย่างเต็มเปี่ยม: “มีเรื่องอันใดที่เราไม่รู้รึ? บอกมาให้หมดตั้งแต่ต้นจนจบ หากไม่เช่นนั้น เราไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ แน่!” หลู่จงหมิงคุกเข่าอยู่บนพื้น เอ่ยเสียงเคร่งขรึม: “ฝ่าบาท นี่คือเสบียงช่วยเหลือผู้ประสบภัยพ่ะย่ะค่ะ ที่กระหม่อมทำเช่นนี้เพราะตั้งใจกระทำ เป็นเจตนาดีอันขมขื่นของกระหม่อมยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วแน่น: “หึ! เจตนาดีอันขมขื่นรึ? อธิบายให้เราฟังเดี๋ยวนี้ ว่านี่เป็นเจตนาดีอันขมขื่นแบบไหนของเจ้า!” ต้องรู้ว่า การช่วยเหลือผู้ประสบภัยของหลู่จงหมิงนั้นอ้างชื่อของพระองค์ นี่มิใช่จงใจทำให้ราษฎรเคียดแค้นพระองค์ คิดว่าพระองค์เป็นฮ่องเต้ผู้โฉดเขลาไร้คุณธรรมหรอกรึ? หลู่จงหมิงแก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1324
แม้ฮ่องเต้หวู่จะสวมชุดลำลอง แต่ก็ไม่ได้บดบังบารมีแห่งจักรพรรดิที่แผ่ออกมาจากร่างกายแม้แต่น้อย! หลู่จงหมิงเห็นฮ่องเต้หวู่ปรากฏตัวเบื้องหน้าอย่างกะทันหัน ก็รู้สึกหวาดหวั่นยิ่งนัก หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงสั่น: “ฝ่าบาท เหตุใดจึงเสด็จมาเล่าพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดมิทรงแจ้งกระหม่อมให้ทราบล่วงหน้า จะได้เตรียมการรับเสด็จพ่ะย่ะค่ะ?” หลู่จงหมิงมองออกว่าในตาของฮ่องเต้หวู่เจือไว้ด้วยโกรธ จึงไม่กล้าเอ่ยวาจามากความ ฮ่องเต้หวู่รับสั่งเสียงเย็น: “เราได้ยินว่าตงไห่เกิดภัยพิบัติ จึงตั้งใจมาดูด้วยตนเอง” สายตาฮ่องเต้หวู่ทอดกวาดไปทั่ว เต็มไปด้วยความพินาศ ผู้อพยพเกลื่อนกลาด ทุกคนล้วนอดอยากหิวโหย เสื้อผ้ามิอาจปกปิดร่างกาย! หรือว่าข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริง? องค์ชายเก้าหลอกลวงเบื้องสูง เห็นชีวิตคนดุจผักปลาจริงๆ รึ! ฮ่องเต้หวู่คาดไม่ถึงเลยว่า เมืองตงไห่ที่เคยอุดมสมบูรณ์ บัดนี้ราษฎรจะเดือดร้อนทุกข์เข็ญ ศพผู้อดอยากเกลื่อนกลาด! ฮ่องเต้หวู่ทอดสายตาราษฎรที่ทุกข์ยาก ทรงรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวใจยิ่ง! ผู้อพยพเหล่านี้ล้วนเป็นพสกนิกรแห่งต้าเซี่ย ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ย่อมเกี่ยวข้องกับฮ่องเต้หวู่อย่างไม่อาจปฏิเสธได้!
Вам тоже понравятся
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่
ชวินเป่ยอี๋644.1K Кол-во прочтенийองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน
ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง137.3K Кол-во прочтенийชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล188 Кол-во прочтенийรัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์
ไห่ตงชิง180.5K Кол-во прочтенийเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา435 Кол-во прочтенийรัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน243.3K Кол-во прочтенийเขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ
เฉินเจียเสี่ยวเกอ549.3K Кол-во прочтений
