บทที่ 1354

ภายในห้องพักส่วนตัว เสียงพิณบรรเลงแผ่วเบา

มือเรียวงามดุจหยกของแม่นางหลิงเอ๋อร์พลิ้วไหวขึ้นลง เผยให้เห็นข้อมือขาวผ่องดุจหิมะ ท่วงท่ายั่วยวนชวนมองยิ่งนัก

ฮ่องเต้หวู่ทอดสายตามองอย่างเหม่อลอย เรื่องกลัดกลุ้มในพระทัยถูกโยนทิ้งไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวแล้ว

หลี่หลงหลินเหลือบมองฮ่องเต้หวู่ ในใจครุ่นคิดเงียบๆ “ ปรากฏว่าบุรุษนั้นแม้นตายไปก็ยังคงเป็นดั่งเด็กหนุ่มจริงๆ แม้แต่เสด็จพ่อก็ยังทรงโปรดสตรีวัยสิบแปดเสมอ”

“ช่างตรงกับคำกล่าวที่ว่า ไม่มีใครอายุสิบแปดไปตลอดกาล แต่มีคนอายุสิบแปดอยู่เสมอ”

หลู่จงหมิงยกจอกสุราขึ้น ใบหน้าประจบประแจง “ฝ่าบาท...”

ดวงตาของฮ่องเต้หวู่จับจ้อง ถลึงตาใส่หลู่จงหมิงแวบหนึ่ง

หลู่จงหมิงเพิ่งตระหนักว่าตนเองเอ่ยผิดไป

ระหว่างทาง ฮ่องเต้หวู่ทรงกำชับเป็นพิเศษว่า อย่างไรก็ตามห้ามเปิดเผยฐานะโอรสสวรรค์ของพระองค์ เพื่อเลี่ยงปัญหายุ่งยากที่ไม่จำเป็น ให้ใช้ชื่อท่านผู้เฒ่าหวงแทน

หลู่จงหมิงยิ้มประจบ “ข้าน้อยขอดื่มลงโทษตนเองสามจอก เพื่อเป็นการขออภัย”

สุราทำให้คนขลาดกล้าขึ้น

สุราแรงสามจอกลงท้อง สติของหลู่จงหมิงเริ่มเลื่อนลอยไปบ้างแล้ว

ถึงขั้นเริ่มไม่เห็นฮ่องเต้หวู่และหล