LOGINShare
บทที่ 1357
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1360
ณ จวนอ๋องตงไห่ ฮ่องเต้หวู่บรรทมอยู่บนเตียง ลูกธนูดอกนั้นยังคงปักคาอยู่ที่แขนขวา สีหน้าซีดขาว ไร้สีเลือด ซุนชิงไต้พอทราบข่าวก็รีบมา พอเห็นสภาพของฮ่องเต้หวู่ก็ตกใจจนหน้าซีด “องค์รัชทายาท ฝ่าบาททรงเป็นอะไรไปเพคะ?” หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงขรึม “พระเชษฐภาดาก่อกบฏ ส่งมือสังหารมาลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท โชคดีที่ฝีมือยิงธนูของอีกฝ่ายไม่แม่นยำ ไม่โดนเส้นเลือดใหญ่ของเสด็จพ่อ จึงทรงรอดชีวิตมาได้” ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็นชา “ไอ้ฟ้าผ่าหลู่จงหมิง เราไม่มีวันปล่อยมันไปง่ายๆ แน่!” แม้ซุนชิงไต้จะได้รับยกย่องเป็นหมอเทวดาแห่งต้าเซี่ย ทะนงในวิชาแพทย์ของตนยิ่งนัก แต่พอเห็นบาดแผลจากธนูเช่นนี้ของฮ่องเต้หวู่ ก็อดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ชั่วขณะ หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงขรึม “แผลธนูลึกเกินไป จัดการไม่ง่ายนัก เสด็จพ่อ เดี๋ยวพระองค์อาจจะต้องทรงอดทนหน่อยพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้หวู่ทรงมีสีหน้าเคร่งขรึม ตรัสเสียงขรึม “เรากรำศึกบนหลังม้ามาครึ่งชีวิต บาดแผลแบบไหนบ้างที่ไม่เคยเห็น แผลธนูแค่นี้เราเห็นมานับไม่ถ้วน ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึง!” หลี่หลงหลินส่ายหน้า เอ่ยว่า “เสด็จพ่อ ลูกดูแล้ว หัวลูกธนูที่มือสังหารฝ่ายนั้นใช้หล่อขึ้นเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1359
หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงขรึม “เสด็จพ่อ ตามความเห็นของลูก ตระกูลหลู่ล้วนมีใจคิดกบฏ ลูกทูลขอให้เสด็จพ่อทรงมีพระบัญชาประหารเก้าชั่วโคตร เพื่อถอนรากถอนโคนเภทภัยให้สิ้นซากพ่ะย่ะค่ะ!” “มิเช่นนั้นแล้ว ไฟป่าไม่อาจเผาไหม้จนหมด ลมวสันต์พัดมาย่อมงอกงามใหม่ ตระกูลหลู่จะต้องกลับมาสร้างความเดือดร้อนให้ต้าเซี่ยอีกเป็นแน่!” ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า ตรัสว่า “เราขอเตือนเจ้า อย่าได้ดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์อีกเลย! ไม่มีประโยชน์อันใดแล้ว ผลลัพธ์ถูกกำหนดไว้แล้ว!” เดิมทีหลู่จงหมิงตั้งใจจะสู้ตายถวายชีวิตให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่คิดไม่ถึงว่า คิดขโมยไก่ไม่สำเร็จ กลับเสียข้าวสารไปกำมือ หลู่จงหมิงยิ้มขื่น “ผลลัพธ์ถูกกำหนดไว้แล้ว? ข้าว่าไม่แน่เสมอไป!” เอ่ยจบ หน่วยกล้าตายกลุ่มหนึ่งก็ทยอยเข้ามาเป็นสาย ทั่วทั้งหอละอองฝนอันใหญ่โต กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ชิ้นส่วนแขนขากระจายเกลื่อนพื้น ทั่วทุกแห่งคือร่องรอยการต่อสู้ ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยเสียงขรึม “ที่จวนพระเชษฐภาดาเลี้ยงดูหน่วยกล้าตายไว้มากเท่าใดกันแน่?” ภายในห้องพักส่วนตัวอันใหญ่โตล้วนเต็มไปด้วยซากศพที่นอนทับถมกัน กองสูงเป็นเนินเขาเล็กๆ หลี่หลงหลินเอ่ยเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1358
ณ หอละอองฝน เหล่าองครักษ์เสื้อแพรต้านทานอย่างยากลำบาก แม้จะต้องเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่มีจำนวนมากกว่าหลายเท่า ก็ยังคงต่อต้านอย่างทรหด องครักษ์กลุ่มหนึ่งคุ้มกันฮ่องเต้หวู่และหลี่หลงหลินไว้เบื้องหลังอย่างแน่นหนา แม้การต่อสู้จะดุเดือดอย่างยิ่ง แต่ทั้งสองพระองค์ก็มิได้บาดเจ็บแม้แต่เส้นขน องครักษ์ตะโกน “ต้านไว้อีกหน่อย! กองหนุนใกล้จะมาถึงแล้ว ท่านรองผู้บัญชาการจางกำลังเดินทางกลับมา!” หลู่จงหมิงแหงนหน้าหัวเราะเสียงดัง “ช่างเป็นสุนัขรับใช้ที่ดีจริงๆ ใกล้จะตายถึงเพียงนี้ยังภักดีนัก! เกรงว่าคนที่ไปส่งข่าวคงหนีรอดไปได้นานแล้ว ไม่สนใจความเป็นความตายของพวกเจ้าหรอก!” “ข้าจะให้โอกาสสุดท้ายแก่พวกเจ้าอีกครั้ง หากยอมจำนนทันที เดี๋ยวข้าจะให้พวกเจ้าตายอย่างสบาย!” เหล่าองครักษ์ต่างกำดาบเหล็กกล้าในมือแน่น เอ่ยเสียงเย็นชา “ฝันไปเถอะ! ต่อให้ตาย พวกเราก็ไม่เป็นไอ้ขี้ขลาด!” แต๊ง! ทวนเงินเล่มหนึ่งพุ่งทะลุหน้าต่างเข้ามา เฉียดปลายจมูกของหลู่จงหมิง ปักลึกลงไปในผนังตรงๆ ใบหน้าของหลู่จงหมิงซีดขาว ไร้สีเลือด เมื่อครู่หากตนก้าวไปข้างหน้าอีกเพียงก้าวเล็กๆ เกรงว่าตอนนี้คงโลหิตสาดกระเซ็น ตายอย่างผิดธ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1357
“ไสหัวไป!” จางอี้ถีบประตูห้องพักส่วนตัวเปิดออก ฟันดาบเดียวแยกมือสังหารที่ขวางอยู่หน้าประตูออกเป็นสองซีก อย่างสะอาดหมดจดเด็ดขาด ไม่มีความอ้อยอิ่งลังเลแม้แต่น้อย! จางอี้วิ่งตรงไปยังคอกม้า พลิกตัวขึ้นหลังม้า ควบม้าบุกไปยังจวนอ๋อง หลู่จงหมิงมองตามแผ่นหลังของจางอี้ไป ในแววตาเต็มไปด้วยความดูแคลน “ข้านึกว่าเป็นผู้ภักดีหาญกล้าสักเพียงใด ที่แท้ก็แค่ ต่างคนต่างหนีเมื่อภัยมา พูดจาไพเราะ แต่กลับหนีเร็วยิ่งกว่าใคร” หลู่จงหมิงกวาดตามอง ตอนนี้องครักษ์เสื้อแพรเหลือเพียงสามสี่คนที่ยังคงต้านทานอย่างยากลำบาก ที่เหลือบ้าตาย บ้างก็บาดเจ็บ หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเย็นชา “ฮ่องเต้หวู่ หากตอนนี้พระองค์มีรับสั่งราชโองการด้วยวาจาทันที สละราชสมบัติให้แก่ข้า ข้าก็จะใจกว้างเมตตา ไว้ชีวิตพระองค์สักครั้ง!” ฮ่องเต้หวู่แค่นเสียงเย็นชา ในสายตาเต็มไปด้วยความดูแคลน “ข้าราชการกบฏขุนนางทรยศเช่นเจ้า ก็คู่ควรที่จะพูดจากับเราเช่นนี้รึ!” ใบหน้าของหลู่จงหมิงปรากฏแววอำมหิต “ฝ่าบาท อย่าได้ทรงดื้อดึงไม่ยอมรับความปรานีเลยพ่ะย่ะค่ะ โบราณว่า ผู้รู้สถานการณ์คือยอดคน พระองค์ทรงคิดว่าตอนนี้พระองค์ทรงเข้าพระทัยในสถานการณ์ปัจจุบันแล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1356
จางอี้ชักดาบปักลายออกมา กวัดแกว่งขวางหน้า ตวาดเสียงดัง “องครักษ์เสื้อแพร คุ้มกัน! ปกป้องฝ่าบาทและองค์รัชทายาทจนตัวตาย!” เหล่าองครักษ์เสื้อแพรใช้ร่างของตนเป็นเกราะกำบังเบื้องหน้าฮ่องเต้หวู่และหลี่หลงหลิน ประหนึ่งกำแพงเหล็กสูงตระหง่าน หลู่จงหมิงยิ้มเหี้ยม “ยังจะแสร้งทำเป็นเก่งกาจอันใดอีก? ต่อให้เจ้าจัดการหน่วยกล้าตายหลายสิบคนของข้าได้ ร่างกายก็คงเต็มไปด้วยบาดแผล! บัดนี้จะมาเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้อย่างไร?” “ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้คนของข้ากำลังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ!” หลู่จงหมิงรู้สึกว่าตนกุมชัยชนะไว้ในมือแล้ว หลี่หลงหลินย่อมหมดหนทางพลิกสถานการณ์! แววตาของจางอี้ดุจคมกระบี่ ประหนึ่งคมดาบสังหาร จ้องเขม็งไปยังหลู่จงหมิง เมื่อครู่ขณะฝ่าวงล้อมเพื่อช่วยเสด็จ ด้วยใจร้อนรนที่จะช่วยนายของตน จึงถูกหน่วยกล้าตายจับช่องโหว่ได้ ถูกฟันเข้าที่ไหล่หนึ่งดาบ จนถึงตอนนี้มือที่กุมด้ามดาบยังคงสั่นเทาไม่หยุด จางอี้เอ่ยเสียงเย็นชา “วันนี้ต่อให้ต้องตายในที่รบ ก็ต้องสังหารไอ้คนใจหมาป่าปอดสุนัขเช่นเจ้าให้ได้!” หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงขรึม “คิดจะฆ่าข้า? คงต้องถามเหล่าหน่วยกล้าตายพวกนี้ก่อนว่ายินยอมหรือไม่ อีกอย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1355
ทีแรกเขาคิดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะตามมาด้วย ยิ่งคิดไม่ถึงว่าเขาจะคุ้นเคยกับเหล่ายอดบุปผาในหอเริงรมย์ถึงเพียงนี้ เดิมทีหลู่จงหมิงตั้งใจจะรอให้คนทั้งสองเมามายไม่ได้สติก่อนค่อยลงมือ ดูท่าตอนนี้ แผนการจำต้องเลื่อนให้เร็วขึ้นแล้ว หลี่หลงหลินเหลือบมองนิ้วมือของแม่นางหลิงเอ๋อร์ แล้วส่ายหน้า “ช่างเป็นเรียวมืองามดุจหยกเสียนี่กระไร แต่น่าเสียดายจริงๆ” หลิงเอ๋อร์ชะงัก ถามว่า “คุณชายหลี่ มีอันใดน่าเสียดายหรือเจ้าคะ?” หลี่หลงหลินเอ่ย “น่าเสียดายเพียงว่ามืองามคู่นี้เกิดเป็นไตแข็งขึ้นมาเสียแล้ว มิเช่นนั้นเพียงแค่มือคู่นี้ก็สามารถทำให้ทั่วทั้งต้าเซี่ยตื่นตะลึงได้” หลิงเอ๋อร์เอ่ยเสียงเบา “หลิงเอ๋อร์ฝึกพิณมาตั้งแต่เด็ก ฝึกฝนอย่างหนักทุกวัน ตั้งแต่ฤดูร้อนอันแสนระอุถึงฤดูหนาวอันเย็นยะเยือกไม่เคยหยุดพักเลย ดังนั้นมือคู่นี้จึงเกิดเป็นไตแข็งบางๆ ขึ้นมา ในใจหลิงเอ๋อร์ก็รู้สึกเสียใจอยู่บ้างเจ้าค่ะ” เอ่ยจบ หลิงเอ๋อร์ยังแสร้งทำเป็นน้อยเนื้อต่ำใจ ป้ายน้ำตาสองสามหยด หลี่หลงหลินยิ้มเย็นชา เอ่ยเรียบๆ “ไม่ทราบว่าแม่นางหลิงเอ๋อร์ฝึกวิชาพิณแขนงใดกัน ถึงกับทำให้ข้อนิ้วชี้เกิดเป็นไตแข็งหนาถึงเพียงนี้ได้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1354
ภายในห้องพักส่วนตัว เสียงพิณบรรเลงแผ่วเบา มือเรียวงามดุจหยกของแม่นางหลิงเอ๋อร์พลิ้วไหวขึ้นลง เผยให้เห็นข้อมือขาวผ่องดุจหิมะ ท่วงท่ายั่วยวนชวนมองยิ่งนัก ฮ่องเต้หวู่ทอดสายตามองอย่างเหม่อลอย เรื่องกลัดกลุ้มในพระทัยถูกโยนทิ้งไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวแล้ว หลี่หลงหลินเหลือบมองฮ่องเต้หวู่ ในใจครุ่นคิดเงียบๆ “ ปรากฏว่าบุรุษนั้นแม้นตายไปก็ยังคงเป็นดั่งเด็กหนุ่มจริงๆ แม้แต่เสด็จพ่อก็ยังทรงโปรดสตรีวัยสิบแปดเสมอ” “ช่างตรงกับคำกล่าวที่ว่า ไม่มีใครอายุสิบแปดไปตลอดกาล แต่มีคนอายุสิบแปดอยู่เสมอ” หลู่จงหมิงยกจอกสุราขึ้น ใบหน้าประจบประแจง “ฝ่าบาท...” ดวงตาของฮ่องเต้หวู่จับจ้อง ถลึงตาใส่หลู่จงหมิงแวบหนึ่ง หลู่จงหมิงเพิ่งตระหนักว่าตนเองเอ่ยผิดไป ระหว่างทาง ฮ่องเต้หวู่ทรงกำชับเป็นพิเศษว่า อย่างไรก็ตามห้ามเปิดเผยฐานะโอรสสวรรค์ของพระองค์ เพื่อเลี่ยงปัญหายุ่งยากที่ไม่จำเป็น ให้ใช้ชื่อท่านผู้เฒ่าหวงแทน หลู่จงหมิงยิ้มประจบ “ข้าน้อยขอดื่มลงโทษตนเองสามจอก เพื่อเป็นการขออภัย” สุราทำให้คนขลาดกล้าขึ้น สุราแรงสามจอกลงท้อง สติของหลู่จงหมิงเริ่มเลื่อนลอยไปบ้างแล้ว ถึงขั้นเริ่มไม่เห็นฮ่องเต้หวู่และหล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1353
“วันนี้ได้ยินว่าท่านพระเชษฐภาดาเป็นเจ้าภาพ เชิญเสด็จพ่อมาฟังดนตรีคลายความอัดอั้นพระทัย อีกทั้งยังเชิญแม่นางหลิงเอ๋อร์มาด้วย เรื่องดีๆ เช่นนี้ ลูกไหนเลยจะพลาดได้พ่ะย่ะค่ะ?” “ลูกได้ยินชื่อเสียงของแม่นางหลิงเอ๋อร์มานานแล้ว แต่ยังไม่เคยได้ยลโฉม วันนี้อาศัยบารมีเสด็จพ่อ ขอเปิดหูเปิดตาเสียหน่อย” เอ่ยจบ หลี่หลงหลินยังเหลือบมองหลู่จงหมิงอย่างจงใจ หลู่จงหมิงใบหน้าเคร่งขรึม เขาคาดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินผู้ไม่ดูตาม้าตาเรือผู้นี้จะมาถึงที่นี่เอง! ทันใดนั้น หลู่จงหมิงพลันเปลี่ยนความคิด บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเย็นชา สวรรค์มีทางเจ้าไม่เดิน! นรกไร้ประตูเจ้ากลับพุ่งเข้าใส่! กำลังกลุ้มใจว่าหาโอกาสลงมือกับเจ้าไม่ได้ วันนี้เมื่อเจ้ามาส่งตัวเองถึงที่ ก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ! มาหนึ่งข้าฆ่าหนึ่ง! มาสองข้าก็ฆ่าทั้งคู่! เพียงแค่สามารถกำจัดพวกเจ้าสองคนได้ทั้งหมด ถึงตอนนั้นข้าค่อยปลอมแปลงราชโองการ ต่อไปภายหน้าแผ่นดินต้าเซี่ยนี้ก็จะเป็นของข้า หลู่จงหมิงแต่เพียงผู้เดียว! เมื่อคิดถึงตรงนี้ บนใบหน้าของหลู่จงหมิงก็ปรากฏรอยยิ้มอันเย็นเยียบอำมหิต หลู่จงหมิงเอ่ย “องค์รัชทายาท ข้าคำนึงว่าพระองค์ทร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1352
เมืองใหม่ตงไห่ หลี่หลงหลินกำลังวางแผนสร้างเรือนพักเพิ่มเติม ราษฎรผู้อพยพที่เดินทางมายังเมืองใหม่มีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่เมืองใหม่เองก็ต้องพิจารณาเรื่องการขยายอาณาเขตแล้ว องครักษ์นายหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา “องค์รัชทายาท เกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่หลงหลินชะงัก วางพู่กันและหมึกลง “เกิดเรื่องอันใดขึ้น เหตุใดจึงรีบร้อนเช่นนี้?” เขามีลางสังหรณ์ไม่ดีอยู่ในใจ องครักษ์หอบหายใจ เอ่ยว่า “เมื่อครู่ฝ่าบาทเสด็จออกไปพร้อมกับท่านพระเชษฐภาดาพ่ะย่ะค่ะ” หลี่หลงหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย “พวกเขาสองคนออกไปทำอันใด?” หลี่หลงหลินคิดแล้วคิดเล่าก็นึกไม่ออกว่าหลู่จงหมิงกับฝ่าบาทออกไปข้างนอกจะทำเรื่องดีอันใดได้ องครักษ์เอ่ยเสียงขรึม “วันนี้ท่านพระเชษฐภาดามาเข้าเฝ้าฝ่าบาทที่จวนกะทันหัน บอกว่าเกรงฝ่าบาทจะทรงเบื่อหน่ายที่ประทับในจวนหลายวันนี้ จึงชวนพระองค์ออกไปสถานเริงรมย์ฟังดนตรีขับกล่อม เพื่อคลายความอัดอั้นพระทัย” “เหมือนจะบอกว่าไปหอที่ชื่อหอละอองฝนอะไรสักอย่าง ตามหาแม่นางหลิงเอ๋อร์ รายละเอียดหลังจากนั้น ข้าน้อยก็ไม่ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ...” หลี่หลงหลินพึมพำ “แม่นางหลิงเอ๋อร์?” แม้ว่าตอนนี้ต
You may also like
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน
เหลียงซานเหลากุ่ย343.1K viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา454 viewsผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา623 viewsรัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน244.1K viewsจะไม่ทนกับบทบาทนางร้าย [รีไรท์ตอนจบ]
คุณยอดวิทย์26 viewsบัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่
ชวินเป่ยอี๋645.5K viewsองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน
ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง140.7K views
