บทที่ 1413

ฮ่องเต้หวู่พยักหน้าเล็กน้อย แต่ความสงสัยในใจไม่ได้จางหาย

เว่ยซวินกระซิบ “องค์รัชทายาท แม้เรือลำใหญ่ลำนี้จะแล่นในทะเลได้โดยไม่มีปัญหา แต่ฝ่าบาทไม่เคยขับเรือมาก่อน การที่เสด็จขึ้นมาบังคับเรือสมบัติแห่งต้าเซี่ยลำใหญ่เช่นนี้ ย่อมไม่สมควรนัก”

หลี่หลงหลินส่ายศีรษะ “เว่ยกงกง ท่านหารู้ไม่ เรือสมบัติแห่งต้าเซี่ยลำนี้ขับเคลื่อนด้วยใบเรือ เมื่อทดลองเดินเรือ เหล่าทหารเพียงแค่กางใบแข็งขึ้น ลมทะเลก็จะพัดพาเรือสมบัติให้แล่นไปข้างหน้า เสด็จพ่อเพียงแค่ทรงชี้นำทิศทางที่เรือสมบัติจะแล่นไปก็พอ”

“ต้าเซี่ยในปัจจุบันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากเรือลำใหญ่ ขุนนางในราชสำนักก็คือใบเรือ ส่วนเจตนารมณ์ของราษฎรทั่วหล้าก็คือลมทะเล เสด็จพ่อคือผู้ถือหางเสือเรือ อาศัยการตัดสินใจของพระองค์เอง กำหนดว่าเรือสมบัติแห่งต้าเซี่ยลำนี้จะแล่นไปถึงที่ใด”

“ในเมื่อเรือสมบัติใหญ่แห่งต้าเซี่ย เสด็จพ่อยังทรงบังคับให้แล่นได้อย่างมั่นคง แล้วเหตุใดเรือสมบัติแห่งต้าเซี่ยลำเล็กๆ นี้ จะต้องนำมาใส่ใจเล่า?”

เมื่อฮ่องเต้หวู่ได้ยินดังนั้น ก็ทรงปิติยินดียิ่งนัก!

สมแล้วที่เป็นเจ้าเก้า หยั่งรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจของตนได้อย่างทะลุปรุโปร่ง!

เว่ย