บทที่ 240

ในชั่วพริบตา

ถึงวันงานเลี้ยงบทกวี

พระจันทร์ส่องสว่างลอยเด่นอยู่บนฟ้า

ในสวนดอกไม้จวนตระกูลซู เต็มไปด้วยแขกคนรู้จัก

หนิงชิงโหวพาเหล่าบัณฑิตมาที่นี่เพื่อให้เกียรติหลิ่วหรูเยียน

หลิ่วหรูเยียนมีความสุขมากที่ได้เห็นเพื่อนเก่าของนาง ความเศร้าโศกบนใบหน้านางก็ถูกปัดเป่าหายไป นางต่อบทกวีกับทุกคน พูดคุยถึงบทประพันธ์ต่างๆ อย่างมีความสุข!

หลังจากดื่มไปสามรอบ

หนิงชิงโหวก็เริ่มเมาบ้างแล้ว เขามองไปรอบๆ ก็เห็นเพียงหญิงสาวในตระกูลซูเท่านั้น ไม่มีบุรุษแม้แต่คนเดียว และยิ่งกว่านั้นก็ไม่เห็นเงาร่างขององค์ชายเก้าหลี่หลงหลินผู้นั้นเลย

หนิงชิงโหวยกมุมปากยิ้ม “แม่นางหรูเยียน เหตุใดถึงไม่เห็นองค์ชายเก้า? หรือว่าเขาจะกลัวขายหน้า เลยไม่กล้าโผล่หน้าออกมา?”

“ฮ่าๆๆๆ...”

“เหตุใดองค์ชายเก้าถึงได้เหมือนพวกสตรีเช่นนี้!”

“แต่งบทกวีไม่เป็นก็ช่างเถอะ ขนาดหน้าก็ยังไม่กล้าโผล่มาให้เห็น ช่างน่าขายหน้าจริงๆ!”

“คนสวะเช่นนี้ นอกจากเกิดมาโชคดีแล้ว ก็ไม่มีอะไรดีเลย!”

เหล่าบัณฑิตที่หยิ่งยโสทุกคนต่างก็หัวเราะกันอย่างได้ใจ ไม่มีความปรานีต่อหลี่หลงหลินเลยแม้แต่น้อย

ลั่วอวี้จู๋และซูเฟิ่งหลิงก็อยู่ด้วย สีหน้าของพวกนางตอนน