เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 242
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 243
จากนี้จะมาขอให้นางช่วยเหลืออะไรอีกเช่นนั้นหรือ?ฝันไปเถอะ!ซูเฟิ่งหลิงโกรธจนทนไม่ไหว หยิกแขนของหลี่หลงหลินแล้วกระซิบ “ท่านมัวแต่นั่งบื้ออะไรอยู่เล่า?! ทำไมยังไม่รีบไปขอโทษสหายหนิงอีก?...”หลี่หลงหลินลุกขึ้นยืน เดินมาหาหนิงชิงโหวแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าไม่กล้าโต้กวีกับข้า หนีไปกลางศึก พวกเราสองคน ใครกันแน่ที่ขี้ขลาด?”หนิงชิงโหวหยุดชะงัก หันกลับมามองหลี่หลงหลินด้วยความประหลาดใจ และหัวเราะเยาะ “ท่านตกลงจะโต้กวีกับข้า? แค่ท่านหรือ?”ฮ่าๆๆๆ!เหล่าผู้สุดขีดหยุดฝีเท้า เงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะร่าหนิงชิงโหวมากความสามารถ ในด้านกวีไร้ผู้ใดเทียบเทียม หากไม่ใช่เพราะมีพวกคนทรามมาตีกรอบ เขาคงกลายเป็นปราชญ์อันดับหนึ่งด้านกวีไปนานแล้ว!องค์ชายเก้าเช่นเจ้านับเป็นอะไรได้?คนไร้ประโยชน์ โง่งมไม่รู้จักสุนทรีย์ มีผู้ใดไม่รู้ มีผู้ใดไม่เห็น!เจ้าขึ้นเหนือไปดูแลกองทัพ แต่กลับทูลความเท็จทางทหาร หนีไปกลางศึก ทำให้กองทัพตระกูลซูถูกกวาดล้าง ชายแดนเหนือพังทลาย!เจ้าร่ำเรียนอยู่ในสำนักศึกษาแห่งแคว้น แต่กลับไม่เคยตั้งใจเรียนเลยสักครั้ง เข้าห้องเรียนยามใดก็เอาแต่คอยเล่นจิ้งหรีดจนถูกอาจารย์ท่านไล่ตะเพิดออกน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 244
แต่ว่าหลิ่วหรูเยียนไม่คิดว่าหลี่หลงหลินจะมีพรสวรรค์ในการเขียนบทกวีชายแดนเขาต้องเตรียมบทกวีสามบทเอาไว้ล่วงหน้า เพื่อมาอวดบารมี!ใบหน้าของหนิงชิงโหวมืดมนลงเล็กน้อยบทกวีชายแดน?สิ่งที่เขาชำนาญน้อยที่สุดก็คือบทกวีชายแดนอย่างไรเสียบัณฑิตนักกวีที่อ่อนแอไม่อาจอยู่ในสนามรบ ยากจะอธิบายการต่อสู้ในสนามรบที่โหดร้าย!ทว่าหนิงชิงโหวเองก็มากพรสวรรค์คุ้นเคยกับบทกวีสามร้อยบท ไม่ได้แต่งมาก่อนก็ชนะได้ไม่ว่าบทกวีชายแดนของเขาจะย่ำแย่ แต่ก็ยังดีพอที่จะเอาชนะหลี่หลงหลินหนิงชิงโหวพยักหน้าตกลง “ได้! มาโต้บทกวีชายแดนกัน!”หลี่หลงลินยิ้มและพูดว่า “ในเมื่อเป็นการโต้กวี เช่นนั้นรางวัลเล่า?”หนิงชิงโหวหัวเราะเยาะ “ในเมื่อเป็นบทกวีชายแดน ผู้ชนะคือราชา ผู้แพ้คือโจร! ผู้แพ้ต้องตกเป็นของผู้ชนะ ท่านกล้าหรือไม่?”องค์ชายเก้าผู้นี้ ช่างน่ารังเกียจจริงๆ!หนิงชิงโหวได้ตัดสินใจแล้ว หากหลี่หลงหลินพ่ายแพ้ เขาจะให้อีกฝ่ายระบำเปลือยก้น ทำตัวโง่เขลาต่อหน้าธารกำนัล อับอายตายไปเสีย!อยู่ที่ว่าเขากล้าหรือไม่แล้ว!หลี่หลงหลินพยักหน้าโดยไม่ต้องคิดว่า “ตกลง!”ภายใต้สายตาจับจ้องของทุกคน หลี่หลงหลินหันไปมองซูเฟิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 245
“ศีรษะของชายหนุ่มขาวหม่น ความโศกเศร้าล่องลอยว่างเปล่า...”เสียงของหลี่หลงหลินดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เข้าถึงอารมณ์มากขึ้น ทำให้ผู้คนรู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูกซูเฟิ่งหลิงคิดร่างของท่านปู่ในใจ แล้วค่อยๆ รำหอกเงินตามความรู้สึก!ความรู้สึกที่จินตภาพนี้สื่อออกมา ช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้บทกวีได้อย่างยิ่ง!“แดนเหนือจนใจ ยังโปรยหิมะ!”“แค้นชังของประชา เมื่อใดม้วย!”“นั่งรถม้าไกล ทะลวงเขาเหอหลาน!”“ยามฝันลิ้มรสเนื้อศัตรู!”“ยามสรรค์ดื่มเลือดคนเถื่อน!”“เริ่มต้นใหม่ ปัดกวาดภูเขาลำน้ำเก่าแก่ สร้างวังแห่งสวรรค์!”กวีอีกสองสามบรรทัดถัดมา เสียงของหลี่หลงหลิน เริ่มน่าหลงใหลมากขึ้นเรื่อยๆ!ดวงตาของซูเฟิ่งหลิงฉายแววเกลียดชังไม่รู้จบ หอกสีเงินราวกับสายลม รัศมีสังหารแสนดุร้าย ราวกับว่านางกำลังต่อสู้กับคนป่าเถื่อนในสนามรบ!จบบทแล้ว!ทั้งสถานที่เงียบกริบ!หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็รู้สึกตัว โห่ร้องออกมาเสียงดัง“เยี่ยม!”“ช่างไพเราะนัก!”โดยเฉพาะญาติสตรีของตระกูลซูที่ต่างปรบมือชื่นชมด้วยกวีเพียงไม่กี่บรรทัด กลับแสดงถึงความโกรธที่ทหารของต้าเซี่ยมีต่อพวกหม่านอี๋ออกมาได้จนหมดในขณะเดียวกันก็พ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 246
หนิงชิงโหวทั้งเสียใจและมึนงงบทกวีบทแรกของหลี่หลงหลินนั้นยอดเยี่ยม บรรยายถึงท่วงท่าที่กล้าหาญของแม่ทัพผู้เฒ่าซู และยังแสดงถึงความใฝ่ฝันของบัณฑิตทั่วหล้า!ใครบ้างไม่อยากฟื้นฟูแม่น้ำภูเขาที่เก่าแก่เหล่านั้นของต้าเซี่ยกลับคืนมา?บทกวีบทที่สอง แม้เทียบกันแล้วจะหยาบคาย แต่ก็เหมือนกับการรู้แจ้ง ปลุกหนิงชิงโหวขึ้นมาอย่างสมบูรณ์เขายังเป็นสุภาพชนยังมีหัวใจที่บริสุทธิ์!บัดนี้ ภูเขาลำน้ำพังทลาย หม่านอี๋ข่มเหงพวกเขาอย่างไร้ความปรานี ตนยังยอมทำตนเสื่อมทราม หลงระเริงอยู่ในหมูคณิกาตลอดทั้งวันได้อีกหรือ?ข้าเองก็อยากรับใช้ชาติ!ข้ายังต้องการทำอะไรเพื่อแว่นแคว้นและประชาชนแต่ว่า...ทำอันใดเล่า?หนิงชิงโหว ไร้ความรู้ด้านนี้แม้ว่าเขาจะเป็นพวกสุดโต่งและหยิ่งผยอง มักชี้ฟ้าด่าดิน กล่าวตำหนิราชสำนักแต่พูดให้ชัดแล้ว เขาเป็นนักรบชำระแค้นของคนรุ่นหลังเต็มไปด้วยมีความหลงใหล มีความทะเยอทะยานมากมาย แต่ไม่มีทางให้ได้รับใช้ชาติ วีรบุรุษไร้ที่ให้ได้เป็น!นี่คือความเศร้าที่แท้จริง!ผู้สุดขีดคนอื่นๆ ก็เหมือนกันกับหนิงชิงโหว หัวใจเจ็บปวด น่าสังเวชยิ่งกว่าเดิมในเวลานี้ กวีบทที่สามของหลี่หลงหลินก็ด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 247
คนไม่มีพื้นฐานเข้าร่วมกองทัพ ต่อให้เก่งแค่ไหนก็จะถูกกลบฝัง ส่งไปแนวหน้าเป็นอาหารปืนใหญ่ ตายอย่างคนไร้ค่านี่เป็นเหตุผลว่าเหตุใดหนิงชิงโหวจึงไม่เต็มใจที่จะเข้าร่วมกองทัพรับราชการก็ไม่ได้ เข้ากองทัพก็ไม่ได้!ไม่มีทางอื่นที่จะไปในโลกนี้เหรอ?ข้าเพียงแค่อยากรับใช้ชาติเท่านั้นเอง!เหตุใดถึงได้ยากขนาดนี้?ดวงตาของหนิงชิงโหวเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง!หลี่หลงหลินมองไปที่หนิงชิงโหวอย่างเฉยเมยและพูดว่า “ทางข้ามีอยู่หนึ่งเส้นทาง ไม่รู้ว่าเจ้าจะยอมเดินหรือไม่?”หนิงชิงโหวตกใจ “เส้นทางใด?”หลี่หลงหลินพูดเสียงทุ้ม “ข้าต้องการสร้างกองทัพใหม่ ต้องการแม่ทัพที่มีความสามารถ! จากนี้ไป หากพวกเจ้าติดตาม! ข้าจะไม่ให้เกียรติ ไม่ให้ความมั่งคั่งกับพวกเจ้า เพราะนั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว! แต่สัญญาว่าสักวันหนึ่ง พวกเจ้าจะเอาชนะพวกหม่านอี๋ด้วยน้ำมือของตนเอง ดื่มร่วมอาชาทะเลเหนือ ผนึกหล่างจูซวี[footnoteRef:1]!” [1: เป็นภูเขาซึ่งก็คือภูเขาเคนต์ทางตะวันออกของอูลานบาตอร์ เมืองหลวงของมองโกเลีย ในเวลานั้นเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับจัดพิธีบูชาฟ้าดินของซยงหนู] ทุกคนถึงกับตกใจ!พวกเขาว่าบ้าแล้ว แต่หลี่หล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 248
หนิงชิงโหวเดินออกมาจากจวนตระกูลซูด้วยสีหน้างุนงง ฝีเท้าโซเซไปมา ราวกับว่าสูญเสียสติไปสิ้นแล้ว“สหายหนิง ยังเช้าอยู่ ไม่สู้พวกเราไปที่สำนักการสังคีต ไม่เมาไม่กลับ…” ผู้สุดขีดคนหนึ่งเสนอขึ้นมาคนอื่นๆ ต่างตอบรับอย่างเป็นเอกฉันท์อารมณ์ของพวกเขาถูกหลิ่วหรูเยียนผู้มากเสน่ห์ปลุกเร้า ต้องการไประบายอารมณ์กลับเหล่าคณิกาที่สำนักการสังคีต“พวกเข้าไปเถอะ ฉันไม่ไป...”หนิงชิงโหวพูดด้วยเสียงต่ำ“เอ๊ะ?”ผู้สุดขีดทั้งหมดตกใจ “แล้วเจ้าจะไปไหน?”หนิงชิงโหวตอบตรงๆ “กลับบ้าน ร่ำเรียน”ทุกคนละอายใจในหมู่พวกเขา สหายหนิงเป็นคนที่มีความสามารถมากที่สุด แต่เขากลับต้องกลับบ้านไปอ่านหนังสือความขยันหมั่นเพียรนี้ ช่างน่าจดจำเป็นประวัติการณ์ดูเหมือนว่า ผลกระทบจากบทกวีทั้งสามของหลี่หลงหลิน จะส่งผลต่อหนิงชิงโหวอย่างใหญ่หลวง ปลุกกระตุ้นเขาอย่างรุนแรง!“ถ้าเช่นนั้น... ข้าก็จะกลับบ้านไปร่ำเรียนด้วย!”“แยกย้ายกันไปเถอะๆ!”ผู้สุดขีดทั้งหลายพบว่ามันน่าเบื่อ จึงแยกย้ายกันกลับบ้านทีละคนทว่า ยังมีคนไม่กี่คนที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ แอบมาเล่นสนุกที่สำนักการสังคีตในขณะที่ดื่มด่ำกับคณิกา ก็อดไม่ได้ที่จะท่องกวีส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 249
จวนหรงกั๋วกงคุณชายใหญ่จางอี้ที่ไม่กลับมาทั้งคืน รีบวิ่งเข้าไปในบ้านแล้วตะโกนว่า “ท่านพ่อ! ท่านพ่อ!”หรงกั๋วกงจางเฉวียนตื่นตระหนก ยืนขึ้นด่า “เช้าขนาดนี้มายืนตะโกนอยู่ข้างหูข้า เจ้าเป็นคนแบบนี้ได้อย่างไรกัน?”จางอี้พูดอย่างตื่นเต้น “ท่านพ่อ ดูบทกวีทั้งสามนี้สิ! ข้าได้มาจากสำนักการสังคีตเมื่อคืนนี้!”เมื่อจางเฉวียนได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวทันทีสำนักการสังคีตมารดามันเถอะ เจ้าจะออกไปเที่ยวที่สำนักการสังคีตทั้งคืนอีกแล้วหรือ?เจ้าออกไปเที่ยวก็ออกไปเที่ยว แต่กลับกลับบ้านมาตะโกนโหวกเหวกรบกวนความฝันของผู้อื่น?ยังมาบอกว่าคัดลอกเอากวีกลับมา?ก็แค่บทกวีไม่กี่บท วุ่นวายอะไรเพียงนั้น?ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่คัดลอกเอามาจากสำนักการสังคีต ย่อมต้องผิดปกติพิลึกพิเรนทร์เป็นแน่....“ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”จางเฉวียนโกรธมาก ถอดรองเท้าออก เตรียมจะทุบตีจางอี้“นายท่าน!”อวี่ซื่อเองก็ตื่นขึ้นมาแล้ว รีบห้ามจางเฉวียนไว้อย่างรวดเร็ว โน้มน้าวเขา “ท่านอย่าเพิ่งโทสะเลยเจ้าค่ะ แท้จริงแล้วเป็นกวีเช่นไร ท่านดูก่อนแล้วค่อยพูดเถอะ!”จางเฉวียนระงับความโกรธ ก้มศีรษะลงอ่านบทกวีทันใดนั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 250
จวนตระกูลซูหลี่หลงหลินถูกเสียงเอะอะนอกเรือนปลุกให้ตื่นตั้งแต่เช้าเขาอ้าปากหาววอด เดินลงมาที่สนาม บังเอิญพบกับซูเฟิ่งหลิงจึงถามว่า “ข้างนอกเอะอะอะไรกัน?”ซูเฟิ่งหลิงมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาแปลกๆ “ท่านไฟไหม้[footnoteRef:1]แล้ว!” [1: เดือดร้อน เป็นเรื่องใหญ่โต] หลี่หลงหลินตกใจ “ไฟอยู่ไหน?”ซูเฟิ่งหลิงพูดอย่างโกรธๆ “ไม่ใช่ท่านโดนไฟไหม้! แต่เป็นท่านไฟไหม้แล้ว! เมื่อคืนพวกผู้สุดขีดเอาบทกวีของท่านไปอ่านอยู่ที่สำนักการสังคีต! ผลที่ตามมาคือเช้านี้ มันแพร่กระจายเหมือนไฟลามทุ่ง ทุกคนรู้เรื่องนี้กันหมดแล้ว!”“จากนั้นยิ่งแพร่ก็ยิ่งลึกลับ!”“บางคนถึงกับบอกว่าท่านดาวกวีมาเยือนโลก!”“ประชาชนข้างนอกเพื่อตามหาลายมือของท่าน แม้แต่ขยะที่ตระกูลซูเอาไปทิ้งก็ยังไปคุ้นมา ทำราวกับว่าพบสมบัติก็มิปาน!”หลี่หลงหลินยิ้มและพูดว่า “แฟนคลับในยุคนี้ก็คลั่งไคล้เช่นนี้เลย? นี่ข้าเดบิวต์ได้เลยด้วยรึเปล่า?”ซูเฟิ่งหลิงตกใจ ขมวดคิ้วและพูดว่า “ท่านพูดจาพิลึกอะไรอยู่?”หลี่หลงหลินโบกมือแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าไม่เข้าใจหรอก!”ซูเฟิ่งหลิงพูดด้วยความโกรธ “ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดอะไรก็จริง! แต่ข้ารู้แล้วว่าท่านกำลังจ
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
