Share

บทที่ 1364

Author: จันทร์กระจ่างภูผา
ซูเฟิ่งหลิงพูดเสียงเคร่งขรึม “องค์ชาย หากไม่ได้จริงๆ ก็ให้ข้าพาทหารออกไปต่อสู้กับพวกเขา ด้วยความกล้าหาญของกองทัพสกุลซู ต่อสู้กับอันธพาลอย่างพวกเขาเหล่านี้ เดิมทีก็ไม่เพียงพอให้เอ่ยถึง!”

หลี่หลงหลินพยักหน้าเบาๆ เงียบงันครู่หนึ่ง “ตอนนี้หลู่จงหมิงกำเริบเสิบสานต้องการตัวคน จะต้องมั่นใจว่าฝ่าบาทถูกธนูยิ่งได้รับบาดเจ็บแน่ สถานการณ์เร่งด่วนอย่างมาก”

“ไม่สู้วางแผนซ้อนแผนเขา จะได้ให้ข้าเห็นว่าตกลงใครเป็นผู้บงการหลู่จงหมิงอยู่เบื้องหลัง ตกลงจะเล่นลูกไม้อะไรกันแน่!”

หลี่หลงหลินมาถึงเมืองตงไห่ก็พบว่าจะเมินข้ามความสามารถของหลู่จงหมิงไม่ได้

หลี่หลงหลินพูดเสียงเครียด “เสด็จพ่อ อิงตามการมองของลูก หลู่จงหมิงกล้ากำเริบเสิบสานถึงเพียงนี้ ไม่เพียงเพราะฐานะพระเชษฐภาดาของเขา สำคัญที่สุดคือในมือของหลู่จงหมิงมีทรัพยากรส่วนมากของตงไห่ มีผลประโยชน์ให้แสวงหา”

“บัดนี้หลู่จงหมิงจนตรอก ก็เพราะที่ดินศักดินาของสกุลหลู่ในตงไห่ถูกลูกจัดสรรให้ราษฎร์หมดแล้ว ดังนั้นจึงตัดสินใจเช่นนี้ออกมา เกิดความคิดสังหารเสด็จพ่อ”

ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า สีหน้าค่อยๆ เคร่งขรึมลง “เหตุใดเราคิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้หลู่จงหมิงจะกล้าถึงเพียงนี
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1536

    เซียวหงออกคำสั่ง เหล่าทหารในเมืองก็รวมพลกันเสร็จสิ้น เขามายังคลังอาวุธและพบอาวุธคู่ใจของตนเอง นั่นคือดาบผ่าม้าหนักสี่สิบชั่ง ยาวสองเมตร แต่ก่อนเซียวหงใช้ดาบผ่าม้านี้ได้อย่างยอดเยี่ยม ไร้ที่ติ แต่ในวันนี้ เขากลับพบว่าตนเองไม่สามารถยกดาบผ่าม้านี้ได้เสียแล้ว สิ่งนี้ทำให้เซียวหงตกใจมาก โรคระบาดนี้สามารถทำให้พละกำลังของคนลดลงได้เร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ หากปล่อยไว้นานกว่านี้ เมืองซั่วเป่ยก็จะต้องพังทลายลงเอง! เซียวหงไม่กล้าลังเล รีบเลือกหอกม้าที่เบากว่าอันหนึ่ง พลิกตัวขึ้นม้า พุ่งตรงไปยังประตูเมือง โครม! ประตูเมืองค่อยๆ เปิดออก เซียวหงนำทัพม้าเหล็กของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือพุ่งออกจากเมืองซั่วเป่ย ทันทีที่พ้นประตูเมือง แสงอาทิตย์ยามอัสดงที่แดงฉานราวกับเลือด ฟ้าดินเป็นหนึ่งเดียวกัน เซียวหงก็เห็นว่าทัพต้าเซี่ยได้ตั้งทัพรออยู่แล้วในสนามรบ ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามอัสดง ธงทัพต้าเซี่ยพลิ้วไหวตามลม เสียงสะบัดธงดังสนั่น ด้านหน้าสุดของกองทัพมีธงสามผืน ตรงกลางคือธงของหลี่หลงหลิน บนธงปักอักษรหลี่ขนาดใหญ่ด้วยสีทองอร่าม! นั่นคือราชสมัญญานามของราชวงศ์ต้าเซี่ย ด้า

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1535

    นอกจากนั้น น้ำในบ่อก็ถูกปนเปื้อนด้วยซากศพ เริ่มส่งกลิ่นเหม็นเน่า เมืองซั่วเป่ยทั้งเมืองราวกับถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกทมิฬ ไม่นาน สิ่งที่เซียวหงกังวลที่สุดก็เกิดขึ้น มีคนในกองทัพเริ่มป่วย! อาเจียน ตัวสั่น ไข้สูง บางคนถึงขั้นอาเจียนเป็นเลือด! ตามมาด้วยการตายอย่างฉับพลัน! โรคระบาดมาถึงแล้ว! สิ่งที่ทำให้เซียวหงสิ้นหวังยิ่งกว่านั้นคือ เขาเคยได้ยินชื่อโรคระบาดนี้มาก่อน! กาฬโรค! โรคนี้ร้ายแรงกว่าไข้มาลาเรียที่ทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเคยใช้ยุงเป็นพาหะแพร่เชื้อหลายเท่า! เดิมทีแพร่มาจากทางตะวันตก มีอัตราการตายสูงมาก ว่ากันว่าทำให้ประชากรทางตะวันตกลดลงไปกว่าครึ่งหนึ่ง กาฬโรคนี้แพร่เชื้อโดยหนู หรือพูดให้ถูกคือหนูที่แทะกินซากศพแพร่เชื้อ! เซียวหงรวบรวมทหารทันที ขณะเผาศพ ก็กำจัดหนูไปด้วย แต่ผลที่ได้กลับน้อยนิด! แม้เมืองซั่วเป่ยจะเป็นเมืองที่แข็งแกร่งดุจทองคำ แต่ก็ไม่อาจกันหนูได้ จำนวนทหารที่ติดเชื้อและเสียชีวิตเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ตอนแรกมีเพียงไม่กี่สิบคน ไม่นานก็เพิ่มขึ้นเป็นหลายร้อยคน ทุกวันมีทหารอาเจียนเป็นเลือดและเสียชีวิต สภาพการตายนั้นน่าสังเวชยิ่งนัก

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1534

    ภายในกระโจม เงียบสงัด มีเพียงเสียงน้ำเดือดพล่านในหม้อทองแดงเท่านั้น ซุนชิงไต้และกงซูหว่านต่างเคยเห็นวิธีการของเสิ่นชิงโจวด้วยตาตนเอง แผนร้ายซ้อนแผนร้าย ทำให้ตาพร่าไปหมด แต่… ทั้งสองเงยหน้าขึ้น มองหลี่หลงหลินอย่างลึกซึ้ง เสิ่นชิงโจวแม้จะเก่งกาจเพียงใด เมื่อเทียบกับหลี่หลงหลินแล้ว ก็ยังด้อยกว่ามาก ว่าด้วยเรื่องแผนร้าย เสิ่นชิงโจวก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่หลงหลิน “ฮึบ…” กงซูหว่านพลันสูดลมหายใจเย็นเฉียบ “ท่านกับเสิ่นชิงโจว ยอดนักวางแผนร้ายทั้งสอง ใช้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นกระดานหมาก เปิดศึกสังหาร! คราวนี้ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะต้องประสบเคราะห์กรรมแล้ว!” ซุนชิงไต้กลืนน้ำลายลงคอ คราวนี้ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไม่เพียงแต่ประสบเคราะห์กรรม แต่ยังอาจถึงขั้นล่มสลายเลยก็เป็นได้ ไม่ว่าจะเป็นหลี่หลงหลิน หรือเสิ่นชิงโจว แผนร้ายของทั้งสองคนนั้นโหดเหี้ยมเกินไป ใช้ทุกวิถีทาง ไม่หยุดยั้งที่จะทำลายขีดจำกัดทางศีลธรรม ต่อจากนี้ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะต้องได้ชมการแสดงที่น่าตื่นเต้นแล้ว หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย ยกจอกเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมด “เสิ่นชิงโจว ก็

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1533

    กล่าวโดยรวมแล้ว ในเมืองหลวงไม่มีอาหารเลิศรสเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงซุนชิงไต้และกงซูหว่าน แม้แต่ซูเฟิ่งหลิงก็เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก และรู้สึกแปลกใหม่ยิ่งนัก ซุนชิงไต้เป็นคนตะกละ ได้ยินว่ามีเนื้อกิน ก็รีบร้อนเข้าไปนั่งประจำที่ มือถือชามกระเบื้อง จ้องมองเนื้อแกะในหม้อทองแดงด้วยแววตาหิวโหย กงซูหว่านนั้นมาจากตระกูลขุนนาง มีกิริยามารยาทดีเยี่ยม หลังจากทำความเคารพหลี่หลงหลินแล้ว จึงนั่งลงตรงข้ามเขา หลี่หลงหลินลวกเนื้อแกะไปพลาง ถามไปพลางว่า “พี่สะใภ้ทั้งสอง สถานการณ์ทางตงไห่เป็นอย่างไรบ้าง?” กงซูหว่านเม้มริมฝีปากแดงบางๆ แล้วกล่าวเบาๆ ว่า “ทางตงไห่มีฮูหยินผู้เฒ่าประจำการอยู่ ท่านไม่ต้องกังวล เมืองใหม่ตงไห่มีพี่สะใภ้ใหญ่และน้องสี่อยู่ที่นั่น ก็จะไม่พลาดกำหนดการก่อสร้าง!” “ส่วนโจรสลัด ท่านได้สั่งสอนบทเรียนแก่พวกมันอย่างเจ็บปวดแล้ว!” “ช่วงนี้ โจรสลัดหายไป ชาวบ้านต่างแซ่ซ้องสรรเสริญท่าน มีคนถึงกับสร้างศาลและตั้งป้ายให้ท่าน สร้างศาลเจ้าให้ผู้ที่ยังมีชีวิต” หลี่หลงหลินมีสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย ชาวบ้านดีใจเร็วเกินไปแล้ว โจรสลัดผู้หมายจะทำลายต้าเซี่ย จิตใจชั่วร้ายไม่เคยตายจากไป จะต้อ

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1532

    หนึ่งวันหนึ่งคืนให้หลัง ณ ค่ายต้าเซี่ย ศพถูกโยนออกไปเกือบหมดแล้ว ซุนชิงไต้พาหมอหญิงน้อยน่ารักกลุ่มหนึ่ง สวมเสื้อสีขาว ใบหน้าสวมหน้ากากอนามัย กำลังฉีดสุรากลั่นบริสุทธิ์ฆ่าเชื้อบริเวณกองศพ เพื่อป้องกันการปนเปื้อนของโรคระบาด ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นสุราที่เข้มข้น ทำให้มึนงงไปหมด กลิ่นศพที่เคยมีอยู่ ก็หายไปโดยสิ้นเชิง เหล่าทหารรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาก หายใจสะดวกขึ้นเยอะ “ฮิฮิฮิ แผนการขององค์รัชทายาทช่างร้ายกาจยิ่งนัก!” “กลิ่นศพไม่ได้หายไปไหน แต่ย้ายไปอยู่ที่เมืองซั่วเป่ยต่างหาก” “ให้พวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้สูดกลิ่นศพดูบ้าง!” “หลายวันนี้ ข้าอัดอั้นจะแย่ ไม่กล้าหายใจแรงๆ เลย” ชั่วขณะหนึ่ง ขวัญกำลังใจของกองทัพต้าเซี่ยก็ฮึกเหิมขึ้นมาทันที จางไป่เจิงมองไปยังประตูเมืองซั่วเป่ยที่ปิดแน่น ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “รัชทายาท แผนการของท่าน แม้จะร้ายกาจ แต่สุดท้ายก็ล้มเหลวอยู่ดี!” หลี่หลงหลินเลิกคิ้วขึ้น “ล้มเหลวหรือ? ท่านแม่ทัพจางกล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?” จางไป่เจิงสีหน้าเคร่งขรึม รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ชนะก็คือชนะ แพ้ก็คือแพ้ มีอะไรที่ไม่อาจยอมรับได้? ท่

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1531

    ในวันนั้น… ที่ เมืองซั่วเป่ย ร่างศพดุจสายฝน! “อ้วก…” เหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไม่เคยเห็นฉากเช่นนี้มาก่อน จึงพากันอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง พากันทรุดลงกับพื้นอาเจียนไม่หยุด เซียวหงตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ ใบหน้าแดงก่ำ แม้ศพจะไม่มีฤทธิ์ทำลายล้าง แต่เป็นการดูหมิ่นที่รุนแรงยิ่งนัก! ในขณะนี้ เซียวหงรู้สึกตาพร่ามัว แทบจะหมดสติ เขาเข้าใจแล้วว่า หลี่หลงหลินต้องการทำอะไร องค์รัชทายาทผู้นี้ช่างโหดร้ายยิ่งนัก! ถึงกับคิดใช้กลอุบายอันชั่วร้าย อย่างการทิ้งศพเข้าเมือง! ราวกับเป็นยมทูตเดินดิน! ศพเหล่านี้เน่าเปื่อยไปแล้ว มีความเป็นไปได้สูงที่จะติดเชื้อโรคระบาด หากโรคระบาดแพร่กระจายในเมือง ผลลัพธ์ที่ตามมาจะเลวร้ายเกินคาดเดา! “คนมานี่!” “อย่ามัวแต่อาเจียน!” “รีบขนศพออกไป!” เซียวหงเป็นถึงแม่ทัพผู้โด่งดังแห่งทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ย่อมมีไหวพริบอยู่บ้าง จึงรีบตอบสนองและตะโกนด้วยเสียงดังลั่น ศพเหล่านี้จะต้องถูกรวบรวมและเผาทันที มิฉะนั้น ก็จะเกิดปัญหาใหญ่! เหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็เข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน จึงรีบทำตามคำสั่งของเซียวหง ไม่นานหลังจากนั

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status