เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 28
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 29
“จบราชโองการ!” เว่ยซวินอ่านราชโองการหลี่หลงหลินรับราชโองการ “ลูกขอบพระทัยความเมตตาของเสด็จพ่อ! ทรงอายุยืนหมื่นปี หมื่นปี! หมื่น ๆปี!”สำหรับราชโองการฉบับนี้ อย่างไรเสียหลี่หลงหลินก็รู้ล่วงหน้าแล้ว จึงไม่รู้สึกประหลาดใจเลยสักนิดคนตระกูลซูกลับตกตะลึงกันไปหมดโดยเฉพาะอย่างยิ่งซูเฟิ่งหลิง เรียกได้ว่าไม่กล้าที่จะเชื่อหูของตนเองฝ่าบาททรงพระราชทานชุดกินเลน นี่ยังไม่เท่าไหร่ ถือว่าเป็นของรางวัลปกติปัญหาคือ หลี่หลงหลินไอ้ชาติชั่วนี่ คิดไม่ถึงว่าจะถูกฝ่าบาททรงแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพยกทัพออกศึกไปยังดินแดนทางตอนเหนือ สร้างกองทัพทหารตระกูลซูขึ้นมาใหม่?หลี่หลงหลินร้องขอรางวัลที่มากเกินไปขนาดนี้กับฝ่าบาท แต่ฝ่าบาทกลับทรงรับปากจริง ๆอย่างนั้นหรือ?เป็นไปได้อย่างไรกัน?แต่ว่า ราชโองการอยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าพวกนางไม่เชื่อ!“แค่ก ๆ...”เมื่อเว่ยซวินเห็นว่าคนของตระกูลซูไม่ยอมกล่าวขอบคุณ จึงกระแอมสองทีเพื่อเป็นการเตือนสติฮูหยินผู้เฒ่าซูราวกับเพิ่งตื่นจากความฝัน เพิ่งฟื้นคืนสติ รีบพาคนตระกูลซูคุกเข่าพร้อมกล่าวขอบคุณ “ฝ่าบาทอายุยืนหมื่นปี หมื่น ๆ ปี!”เว่ยซวินพยักหน้า “ลุกขึ้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 30
เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ หลี่หลงหลินก็รู้สึกตื่นตระหนกถึงแม้ว่าซูเฟิ่งหลิงจะสวยงามมาก แต่ที่มีมากกว่าคือความองอาจผ่าเผยหรือพูดอีกอย่างว่า นางไม่ได้มีความเป็นกุลสตรีเท่าใดนักแต่หญิงสาวตรงหน้า เป็นคนละขั้วกับซูเฟิ่งหลิงสวมกระโปรงยาว ใบหน้าแบบฉบับที่งดงามละเอียดอ่อน รูปร่างเพรียวบางสง่างาม เต็มไปด้วยเสน่ห์ของหญิงสาวที่โตเป็นผู้ใหญ่“นางเป็นใคร?”หลี่หลงหลินตกตะลึง “คนที่งามกินใจคนเช่นนี้ หรือว่าจะเป็นพี่สาวของซูเฟิ่งหลิง? ไม่ใช่สิ! ซูเฟิ่งหลิงเป็นสายเลือดคนสุดท้ายของตระกูลซูไม่ใช่หรือ?”ฮูหยินผู้เฒ่าซูอธิบายพร้อมรอยยิ้ม “องค์ชายเก้าอาจจะยังไม่ทราบ! นางคือลั่วอวี้จู๋พี่สะใภ้ใหญ่ของท่าน นอกจากนางแล้ว ท่านยังมีพี่สะใภ้อีกหลายคนที่ไม่ได้อยู่บ้าน ไว้มีโอกาสค่อยพามาแนะนำให้ท่านรู้จัก!”หลี่หลงหลินเข้าใจทันที “ข้าคิดว่าเป็นพี่สาวเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นพี่สะใภ้!”ซูเฟิ่งหลิงเป็นลูกสาวคนเล็กสุดของตระกูลซู นางยังมีพี่ชายอีกหลายคนสวรรค์ไม่มีตา ให้ผู้ชายทั้งหมดของตระกูลซูต้องตายในสนามรบ สละชีพเพื่อชาติ เหลือไว้แต่เด็กกำพร้าและแม่หม้ายลั่วอวี้จู๋หญิงสาวที่หน้าตางดงามและอ่อนเยาว์แบบนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 31
ถูกต้อง!ในราชโองการของฝ่าบาท เพียงแค่กล่าวว่าสร้างทหารตระกูลซูขึ้นมาใหม่เท่านั้นแต่ว่าสร้างอย่างไร จัดสรรเบี้ยเลี้ยงทหารเท่าไหร่ กลับไม่ได้เอ่ยถึงเลยแม้แต่น้อย!งานจะประสบผลสำเร็จได้ยากหากขาดเงื่อนไขสำคัญไม่มีเงิน แม้ว่าเทพจะมา ก็ไม่มีทาง!ซูเฟิ่งหลิงยังไม่ยอมแพ้ “ฝ่าบาทจัดสรรเบี้ยเลี้ยงทหาร จะต้องผ่านความเห็นชอบของกรมคลัง กรมกลาโหม รวมทั้งสำนักเลขาธิการ ต้องใช้เวลานาน พวกเราอดทนรอหน่อยเถอะ เชื่อว่าฝ่าบาทจะต้องจัดสรรเบี้ยเลี้ยงให้ในไม่ช้าแน่นอน”ลั่วอวี้จู๋ส่ายหน้า “น้องเล็ก เจ้าอาจจะยังไม่รู้ ราชสำนักในตอนนี้ ขาดดุลอย่างหนัก รายรับน้อยกว่ารายจ่าย! แม้กระทั่งเบี้ยเลี้ยงทหารรักษาพระองค์หนึ่งแสนนาย รวมทั้งพลทหารที่ชายแดน ยังค้างจ่ายมาหลายเดือนแล้ว”“ฝ่าบาทจะเอาเงินที่ไหนมาให้องค์ชายเก้าสร้างทหารตระกูลซูขึ้นมาใหม่อีกครั้งกันล่ะ?”ซูเฟิ่งหลิงงุนงง “เช่นนั้นเหตุใดฝ่าบาทถึงได้ถ่ายทอดราชโองการลงมา...”ลั่วอวี้จู๋มองหลี่หลงหลินแวบหนึ่ง กล่าว “เกรงว่าจะเป็นองค์ชายเก้าสมรู้ร่วมคิดกับฝ่าบาท ใช้แผนการถ่วงเวลานี้ อยากจะถ่วงตระกูลซูของพวกเราเอาไว้ ฉวยโอกาสเจรจาสงบศึกกับชนเผ่าป่าเถื่อนทาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 32
ราตรีอันเงียบสงบณ คุกหลวงฮ่องเต้หวู่เสด็จมายังห้องขังขององค์ชายหกหลี่เซวียนเพียงลำพัง“เสด็จพ่อ!”“ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ทรงเมตตาไม่ประหารชีวิต!”หลี่เซวียนคุกเข่าบนพื้น น้ำตาไหลอาบแก้มก่อการกบฏ ถือเป็นความผิดมหันต์เดิมทีเขาคิดว่า ตนเองจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยคิดไม่ถึงว่า ฮ่องเต้หวู่ให้โอกาส ไว้ชีวิตตนสักครั้งถึงแม้ว่าจะถูกส่งเข้าคุกหลวง แต่ขอเพียงแค่มีชีวิตอยู่ ก็มีความหวังรอให้ผ่านไปอีกสักระยะหนึ่ง เมื่อโทสะของฮ่องเต้หวู่คลายลง ค่อยให้ฉินกุ้ยเฟยเสด็จแม่ของตนมาร้องขอความเมตตา จะปล่อยให้ตนเองไม่เห็นเดือนเห็นตะวันอีกไม่ได้ฮ่องเต้หวู่พ่นลมหายใจอย่างเยาะหยัน “เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า! จะขอบคุณ เจ้าควรจะไปขอบคุณเจ้าเก้า! หากไม่ใช่เพราะเขาขอควาเมตตาแทนเจ้า เราไม่มีทางให้อภัยอย่างเด็ดขาด เจ้าคงต้องโทษประหารตามกฎหมายเป็นแน่!”หลี่เซวียนตกตะลึง “เจ้าเก้า? เป็นเขา!”เขาไม่สามารถเชื่อได้จริง ๆ ว่าที่ตนเองตกอยู่ในสภาพอับจน จะมีเพียงแค่เจ้าเก้าที่ขอความเมตตาให้ตนสิ่งที่ยิ่งทำให้หลี่เซวียนยิ่งไม่เชื่อก็คือ คิดไม่ถึงว่าท่านพ่อจะยอมรับปากเจ้าเก้า ไม่สังหารตนเองจริง ๆ !จากมุ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 33
ถ้าหากหลี่เซวียนมีเงินหนึ่งล้านตำลึงจริง เช่นนั้นหากเขายังก่อการกบฏไม่สำเร็จอีก ก็คงเป็นไอ้โง่จริง ๆ แล้วหลี่เซวียนมั่นใจในตนเองอย่างยิ่ง คิดว่าตนเองก่อการกบฏไม่สำเร็จ เป็นเพราะจังหวะและโชคชะตาเขาไม่มีทางยอมให้คนอื่นมาดูหมิ่นสติปัญญาของตนเองเด็ดขาดฮ่องเต้หวู่สีหน้าเคร่งขรึมทันที “เลิกพูดจาเหลวไหล! เราบอกว่าเงินหนึ่งล้านตำลึง ก็คือหนึ่งล้านตำลึง! ถ้าเจ้ายังมัวลังเลอยู่ ระวังเราจะเปลี่ยนใจ ลากตัวเจ้าไปประหารเสีย!”หลี่เซวียนตกใจจนเหงื่อท่วมกาย รีบประทับรอยนิ้วมือลงนามฮ่องเต้หวู่เก็บคำให้การ จ้องมองหลี่เซวียนด้วยสายตาล้ำลึกแวบหนึ่ง กล่าวอย่างเคร่งขรึม “ไม่ว่าผู้ใดจะมาถามเจ้า เจ้าก็ต้องตอบว่าเป็นเบี้ยเลี้ยงทหารหนึ่งล้านตำลึง! ไม่อย่างนั้น ก็จะมีโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูง! เราจะสังหารเจ้าแน่!”หลี่เซวียนคุกเข่าอยู่บนพื้น โขกหัวป๊อกๆ ราวทุบกระเทียม “ลูกจะจำเอาไว้พ่ะย่ะค่ะ!”หนึ่งล้านตำลึง ก็หนึ่งล้านตำลึง!ถึงอย่างไรตนก็ก่อการกบฏความผิดใหญ่หลวง เบี้ยเลี้ยงทหารในการก่อกบฏหนึ่งแสนตำลึง หรือว่าหนึ่งล้านตำลึง ก็ไม่สำคัญแล้วเพียงแต่หลี่เซวียนไม่เข้าใจว่า เพราะเหตุใดเสด็จพ่อจึงต้องสนใจ เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 34
ฮ่องเต้หวู่เหลือบมองเว่ยซวิน ยิ้มเยาะในใจทันทีถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะเจ้าเก้าเตือนสติ เรายังไม่รู้เลยว่า เจ้าสุนัขแก่ตัวนี้ที่ปกติชอบใช้อำนาจข่มขู่ผู้อื่น จะแอบใช้ชื่อเสียงของเราฉกฉวยเงินมาได้มากขนาดไหน!นั่นเป็นเงินของเราทั้งหมด!พระเก้าพันปี?เจ้าเป็นแค่ขันทีคนหนึ่ง ก็กล้าเรียกตนเองว่าพระเก้าพันปี!ถุย!ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ฮ่องเต้หวู่เห็นเว่ยซวินร้องไห้อย่างเจ็บปวด ร้องไห้อย่างน่าเวทนาเช่นนี้ อาจจะใจอ่อนได้ ถ้าเชื่อคำพูดเหลวไหลของเขาครั้งนี้ ฮ่องเต้หวู่กลับมีการเตรียมตัวมาอย่างเต็มที่ หากทำให้เว่ยซวินต้องเจ็บปวดแสนสาหัสไม่ได้ ก็จะไม่มีทางรามือ!ตุบ!ฮ่องเต้หวู่สีหน้าเย็นชา นำคำให้การขององค์ชายหกโยนลงไปตรงหน้าของเว่ยซวิน “เจ้าอ่านเอาเองเถอะ! เขียนเอาไว้ในนั้นอย่างชัดเจน! เจ้าหกยอมรับแล้ว ว่าตนเองซ่อนเงินเอาไว้ในเรือนหนึ่งล้านตำลึง!”เว่ยซวินหยิบคำให้การขึ้นมาดู ก็งุนงงไปทันทีเป็นเรื่องจริง!องค์ชายหกเสียสติไปแล้วใช่หรือไม่?ท่านโอ้อวดอะไรในคำให้การ?ตอนนี้ ทำให้ตนต้องเดือดร้อนแล้ว!เว่ยซวินด่าองค์ชายหกอยู่ในใจอยู่หลายครั้ง แต่กลับยังคงปากแข็ง “ฝ่าบาท! องค์ชายหกอาจจะจำผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 35
เจ้าเก้าอัจฉริยะจริง ๆ! ระยะเวลาสั้น ๆภายในสามวัน ก็สามารถคลี่คลายปัญหาเบี้ยเลี้ยงทหารได้แล้ว!หากเป็นเช่นนี้ หลังจากที่ทหารรักษาพระองค์หนึ่งแสนนายได้รับเบี้ยเลี้ยงทหาร ขวัญกำลังใจจะต้องเพิ่มขึ้นมาแน่!ถ้าหากทหารรักษาพระองค์ได้รับชัยชนะ ปราบเผ่าหมานชนะ เช่นนั้นก็จะเป็นความชอบครั้งแรกของหลี่หลงหลิน!ฮ่องเต้หวู่รีบเรียกจางไป่เจิงมาทันที “นี่คือเบี้ยเลี้ยงทหารหนึ่งล้านตำลึง เจ้ารีบส่งไปให้แนวหน้า เพื่อปูนบำเหน็จรางวัลให้เหล่าทหาร! การศึกครั้งนี้ เกี่ยวพันกับชะตาของต้าเซี่ย ต้องชนะเท่านั้น ห้ามพ่ายแพ้!”เมื่อจางไป่เจิงเห็นเงินเยอะมากมายขนาดนี้ ก็เบิกตากว้างทันทีเดิมทีเขาคิดว่า ราชสำนักคงไม่สามารถนำเบี้ยเลี้ยงทหารจำนวนมากมายขนาดนี้ออกมาได้ ถึงไม่ยอมไปที่แนวหน้าเสียทีคาดไม่ถึงว่าฝ่าบาทจะทรงพระปรีชาเช่นนี้ สามารถรวบรวมเบี้ยเลี้ยงทหารหนึ่งล้านตำลึงได้จนครบ!จางไป่เจิงดีใจออกนอหน้า “มีเบี้ยเลี้ยงทหาร เหล่าพลทหารจะต้องยอมสู้จนตัวตาย ด้วยความจงรักภักดีต่อประเทศชาติแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “ดี! จะชักช้าไม่ได้ เจ้ารีบออกเดินทางเดี๋ยวนี้!”จางไป่เจิงดีใจ รับราชโองการพร้อมออ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 36
ฮ่องเต้หวู่ยิ้มเยาะ “มารดาพึ่งพาลูก! ตอนนั้นที่พระชายาโหรวอยู่วังหลัง ถูกบรรดาพระสนมกลั่นแกล้ง เป็นเพราะเจ้าเก้าไม่เปิดเผยความสามารถ แสร้งทำเป็นโง่เขลา ไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดีจากเรา! บัดนี้ เจ้าเก้าได้เผยความสามารถ ได้รับความสำคัญจากเรา! เราไม่เชื่อว่า ยังจะมีผู้ใดกล้ากลั่นแกล้งพระชายาโหรวอีก!”“เจ้าพยายามขัดขวางเรา ไม่ให้เราไปพบพระชายาโหรว หรือว่าเจ้ามีเหตุผลอื่น?”เว่ยซวินเหงื่อแตกพลั่กทันที รีบคุกเข่าลงบนพื้น “ฝ่าบาท กระหม่อมมิกล้า! กระหม่อมเป็นเพราะว่า...ใช่แล้ว! เป็นเพราะ วันนี้องค์ชายเก้าจะเข้าวังหลวง มาถวายพระพรพระชายาโหรวพ่ะย่ะค่ะ”“พระชายาโหรวดีพระทัยเป็นอย่างยิ่ง สองคนแม่ลูกกำลังระบายความในใจกันอยู่ ยังให้องค์ชายเก้าค้างคืนในตำหนักด้วยพ่ะย่ะค่ะ”“ถ้าหากฝ่าบาททรงเสด็จไป เกรงว่าจะไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่พ่ะย่ะค่ะ..”เมื่อฮ่องเต้หวู่ได้ยินดังนั้น บนใบหน้าก็เผยสีหน้าปีติยินดี “งั้นหรือ? เจ้าเก้าเพิ่งได้รับการแต่งตั้ง งานราชการยุ่งมาก ยังเข้าวังมาถวายพระพรเสด็จแม่อีกหรือ? เด็กคนนี้กตัญญูน่าสรรเสริญ เราปลื้มใจยิ่งนัก!”ต้าเซี่ยปกครองใต้หล้าด้วยความกตัญญูเป็นเวลาหลายสิบปีแล้
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
