로그인공유
บทที่ 356
관련 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 357
มันช่างเป็นคำชื่นชมที่ขัดต่อกฎธรรมชาติจริงๆซูเฟิ่งหลิงละอายใจจริงๆ!หลี่หลงหลินมองไปที่ธงเกียรติยศเขาทิศประจิมทั้งหมดที่กำลังกระพือ กลับรู้สึกพอใจมากธงเกียรติยศ!คำด้านบนนี้อาจจะฟังดูเลี่ยนหน่อย ถึงจะมีประโยชน์ในการโฆษณา!แต่ว่าธงเกียรติยศเป็นเพียงผลพลอยได้ การโฆษณาจริงๆ คือหนิงชิงโหวและจางอี้สองคนนั้นต่างหากหลี่หลงหลินโบกมือเรียกหนิงชิงโหวมาและอธิบายให้ชนชั้นสูงทุกคนได้ฟัง “ชื่อของเขาคือหนิงชิงโหว เขาคือบัณฑิตจอหงวนในการสอบขุนนางพระราชทานครั้งนี้!”ขุนนางต่างรู้สึกตื่นเต้นอย่างยิ่ง พร้อมกับยกมือขึ้นคำนับ “ชื่นชมชื่อเสียงมานานแล้ว!”หนิงชิงโหวไม่ชอบเลียแข้งเลียขาผู้มีอำนาจ เขาคุ้นเคยกับการหยิ่งผยอง เขาเพียงยกมือขึ้นแล้วกล่าวว่า “มิกล้า!”นั่นก็ยิ่งทำให้เหล่าชนชั้นสูงรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ“สมแล้วที่เป็นบัณฑิตจอหงวน!”“ช่างน่าชื่นชมมากจริงๆ!”“ข้าได้ยินมาว่าหนิงเซิงผู้นี้ก่อนเป็นบัณฑิตจอหงวน เขาถูกขนานนามว่าเป็นบัณฑิตหยิ่งยโสอันดับหนึ่งในใต้หล้า!”“ช่างเป็นยอดฝีมือมาก! น่าทึ่งมากจริงๆ!”เหล่าชนชั้นสูงล้วนเป็นคนหยาบกระด้าง สำหรับบัณฑิต และยิ่งกับหนิงชิงโหวที่เป็น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 358
ตามที่หลี่หลงหลินคาดไว้ เหล่าชนชั้นสูงที่มักจะแย่งชิงก่อนใคร กลับไม่มีใครเดินออกมาสมัคร“ข้าหูฝาดไปหรือไม่? องค์ชายเก้าเมื่อครู่นี้เพิ่งจะพูดเรื่องเงินหรือ?”“ครึ่งปีการศึกษาละหนึ่งพันตำลึงเลยหรือ แบบนี้หนึ่งปีไม่เท่ากับว่าต้องจ่ายสองพันตำลึงหรือ!”“แม้จะเป็นหนึ่งในสี่สถาบันหลัก ค่าเล่าเรียนก็ไม่แพงขนาดนี้!”“พวกเราเป็นคนชนชั้นสูง เรียนตำราไปจะมีประโยชน์อะไร หรือว่าจะสามารถเข้าไปเป็นขุนนางในราชสำนัก สุดท้ายมันก็แค่เพื่อหน้าตาเท่านั้น!”“ถูกต้อง! เพื่อหน้าตา กลับต้องจ่ายเงินไปมากมายขนาดนั้น มันไม่คุ้มค่าเลยจริงๆ!”พวกชนชั้นสูงพากันถอยทันทีแม้พวกเขาทุกคนจะอิจฉาหรงกั๋วกงที่มีลูกชายอย่างจางอี้แต่พวกเขากลับต้องใช้เงินก้อนใหญ่หนึ่งพันตำลึง เพื่อจะส่งลูกหลานไปเรียนที่เขาทิศประจิมพวกเขาจึงปฏิเสธทันที!“องค์ชาย เจ้าเก็บค่าเล่าเรียนสูงเกินไปหรือไม่ เลอะเทอะสิ้นดี...”หนิงชิงโหวมีสีหน้าร้อนรนเล็กน้อยตอนนี้เขาเป็นครูที่โรงเรียนทหารซีซาน หากไม่ได้รับนักเรียน แล้วเขาจะสอนใคร?หลี่หลงหลินกลับไม่ได้แสดงสีหน้าตื่นตระหนกเลยและพูดด้วยรอยยิ้ม “พวกเจ้าทุกคนเป็นชนชั้นสูง! แม้ว่าลูกหลานของพว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 359
ถือเป็นโอกาสอันดีในการสร้างอาชีพ!พวกชนชั้นสูงต่างก็เดือดพล่าน“องค์ชายเก้า ข้าจะส่งลูกชายข้าไปเรียนที่โรงเรียนทหารซีซาน!”“ข้าก็ขอสมัครด้วย!”“ข้าขอสมัครให้หลานชายของข้า!”“องค์ชายเก้า ข้าขอสมัครก่อน แล้วจะรีบกลับไปเอาตั๋วเงินจากจวนมาให้!”“ข้ามีตั๋วเงินติดตัวมาด้วย แต่ไม่ถึงหนึ่งพันตำลึง ข้าขอมัดจำก่อน!”เหล่าชนชั้นสูงโบกตั๋วเงินในมือและลงทะเบียนอย่างกระตือรือร้นหลี่หลงหลินเผยรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วพูดกับหนิงชิงโหว “หนิงเซิงนับรายชื่อ แล้วส่งให้ข้าโดยเร็วที่สุด!”เมื่อพูดจบแล้วหลี่หลงหลินก็เอามือไพล่หลังแล้วเดินไปที่ห้องใต้หลังคาบนเนินเขาอย่างช้าๆนักเรียนคนหนึ่ง หนึ่งภาคเรียนใช้เงินหนึ่งพันตำลึงหนึ่งร้อยคนก็เท่ากับหนึ่งแสนตำลึง!หนึ่งพันคนก็หนึ่งล้านตำลึง!มิน่าล่ะ สำนักศึกษาขงจื๊อถึงได้ยืนหยัดมาเป็นเวลาหลายพันปี สำนักศึกษาใหญ่ๆ ก็เจริญรุ่งเรืองไปทุกที่ในใต้หล้านี้ มีกิจการใดที่สามารถทำเงินได้เท่ากับกิจการการศึกษาหรือไม่ถ้ามีล่ะก็คงจะเป็นด้านที่ดินอสังหาเท่านั้น!แต่หลี่หลงหลินไม่ได้รีบร้อนกินข้าวต้องกินทีละคำ จะกินให้อ้วนในมื้อเดียวไม่ได้!ก่อนอื่นต้องรับนัก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 360
“หลอกลวงหรือไม่?”“เงินสามตำลึง มันสูงเกินไป!”“เพื่อนบ้านของข้าก็ถูกหลอกด้วยราคาที่สูง เกือบถูกขายไปเป็นกุลีในเขา!”“โลกนี้ช่างยากลำบาก การระวังผู้อื่นนั้นมิควรขาด!”ผู้ลี้ภัยมองดูหลี่หลงหลินด้วยสายตาที่น่าสงสัยพวกเขาเดิมทีก็เป็นชาวบ้านที่ใจดีและใสซื่อ ไม่มีความระแวงใดๆแต่หลังจากที่พวกเขามาถึงเมืองหลวง ช่วงนี้พวกเขาถูกหลอกจนน่าสงสาร!กลางวันทำงานบ่อยๆ ไม่ได้รับค่าจ้าง ทั้งถูกคนทุบตี ถูกเตะ กระทั่งไปบอกทางการ ก็ยังถูกปล่อยผ่านโดนหลอกก่อนถึงจะได้รับบทเรียนผู้ลี้ภัยได้เรียนรู้ที่จะปกป้องตัวเอง จึงไม่วางใจเชื่อคนอื่นปัจจุบันนี้ค่าแรงในเมืองหลวงอยู่ที่เดือนละหนึ่งตำลึงเท่านั้นชายหนุ่มที่แต่งตัวหรูหราตรงหน้าเสนอเงินให้สามตำลึง ซึ่งเป็นราคาสามเท่า แถมยังสรุปบัญชีทุกวัน ไม่ว่าคิดอย่างไรก็ปกติ!!หลิวเกินเซิงก็อยู่ในฝูงชนเช่นกัน เขาขยี้ตาแล้วอุทานว่า “องค์ชายเก้า! นั่นองค์ชายเก้า!”หลังจากเสียงเตือนขึ้นมาเช่นนั้น ผู้ลี้ภัยก็จำหลี่หลงหลินได้ “ท้องฟ้ามืดแล้ว เมื่อครู่นี้มองไม่ชัด นั่นองค์ชายเก้าจริงๆ!”“องค์ชายเก้าไม่เคยโกหกใคร ถ้าเขาบอกว่าเดือนละสามตำลึงก็คือสามตำลึง!”ปัจจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 361
แม้แต่องค์ชายก็ไม่ได้! หลายวันต่อมา ฮ่องเต้หวู่ที่เพิ่งเลิกจากการว่าราชการ เมื่อเดินทางมาถึงห้องทรงพระอักษร ก็เห็นฎีกาของเหล่าบัณฑิตที่กล่าวโทษองค์ชายเก้า หลังจากอ่านฎีกาแล้ว ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย: “เจ้าเก้ากำลังทำอะไรอยู่? เขาบอกว่าจะไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงไปเปิดโรงเรียนทหารที่ภูเขาทิศประจิม แล้วยังฉวยโอกาสหาเงินอีก?” “ภายในเวลาไม่กี่วันสั้นๆ เขาก็เก็บภาษีอย่างไม่เป็นธรรมไปกว่าแสนตำลึงแล้วหรือ?” “ช่างน่ารังเกียจจริงๆ!” ที่จริงแล้วฮ่องเต้หวู่รู้สึกอิจฉา เราจนถึงขั้นเหลือแค่เหรียญ เจ้าน่ะเป็นถึงองค์ชาย กลับออกไปกอบโกยเงินทองเป็นกอบเป็นกำ? ใครจะทนได้? โดยเฉพาะเมื่อฮ่องเต้หวู่ทรงทราบว่า องค์ชายเก้าจงใจนำจี้ที่ตนประทานให้ ไปแขวนไว้ที่โรงเรียนทหารซีซาน ก็ยิ่งทรงกริ้วมากขึ้น! “เจ้าเก้าคนนี้!” “ถึงกับใช้ชื่อของเราไปหลอกลวงต้มตุ๋น!” “สหายเว่ย ประกาศพระราชโองการของเราออกไป ให้เจ้าเก้ารีบมาที่นี่ เราจะต้องตำหนิเขาสักหน่อย เพื่อไม่ให้เขาเหลิงจนเกินไป แล้วก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมา!” ฮ่องเต้หวู่สั่งเว่ยซวิน เว่ยซวินถูกหลี่หลงหลินซื้อตัวไปแล้ว และเป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 362
ที่จริงแล้วเว่ยซวินได้เตรียมการเรื่องหน่วยองครักษ์เสื้อแพรไว้เกือบเสร็จแล้ว ทุกอย่างพร้อมแล้ว ขาดเพียงลมตะวันออก รอเพียงชุดมัจฉาบินและดาบปักลาย เพื่อจะไปรีดไถพวกชนชั้นสูงให้หนัก แต่เมื่อเวลาผ่านไป หลี่หลงหลินก็ยังไม่มีข่าวคราว เว่ยซวินเริ่มสงสัย องค์ชายเก้า ทำไมถึงเชื่อถือไม่ได้เลย? ก็แค่ดาบเล่มหนึ่ง เสื้อผ้าชุดหนึ่ง ทำไมต้องใช้เวลานานขนาดนี้? ดูเหมือนว่า วันนี้หลังจากทำงานเสร็จแล้ว เราต้องออกจากวังไปถามองค์ชายเก้าสักหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น! ณ หอละอองฝนใน จวนตระกูลซู เมื่อหลี่หลงหลินได้รับข่าวว่าชุดมัจฉาบินเสร็จแล้ว ก็รีบพาซูเฟิ่งหลิงมาที่นี่อย่างตื่นเต้น: “พี่สะใภ้สี่ ชุดมัจฉาบินเสร็จแล้วหรือยัง?” หลิ่วหรูเยียนส่งยิ้มหวานดุจบุปผาพลางชี้นิ้วไปที่เสื้อผ้าบนโต๊ะ: “เสร็จแล้ว! ให้น้องหญิงเล็กไปลองสวมดูสิ!” หลี่หลงหลินหยิบชุดมัจฉาบินขึ้นมา ดูอย่างละเอียด แล้วก็อดที่จะประหลาดใจไม่ได้ หลิ่วหรูเยียนมีฝีมือที่ยอดเยี่ยม ชุดมัจฉาบินชุดนี้ เหมือนกับที่เขาจินตนาการไว้ไม่มีผิด ซูเฟิ่งหลิงถามอย่างอยากรู้อยากเห็น: “ชุดนี้น่ะ เท่และสง่างามอย่างที่เจ้าพูดจริงหรือ?” หลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 363
ฉึบฉึบฉึบ ๆ ๆ... แสงดาบสาดส่องไปทั่ว ดุจพายุที่พัดกระหน่ำจนไม่อาจต้านทาน ใบไผ่ร่วงหล่นไม่ขาดสาย กระทบกับคมดาบแล้วแหลกเป็นผุยผง! ในหัวของหลี่หลงหลิน ก็ภาพจากภาพยนตร์เรื่อง “ศัตรูรอบด้าน”ผุดขึ้นมา สาวงามผู้กล้าหาญอย่างซูเฟิ่งหลิง สวมชุดมัจฉาบิน โบกสะบัดดาบปักลาย ช่างงดงามและสง่ามากจริงๆ! แป๊ะแป๊ะแป๊ะ... ทันใดนั้นก็มีคนปรบมืออยู่ข้างหลัง และชมเชยว่า: “ดาบก็คม! คนก็สง่างาม!” หลี่หลงหลินหันกลับไปมอง พบว่าลั่วอวี้จู๋ได้พาขันทีเฒ่าในชุดปักลายหม่างมาด้วย และเขาก็คือพระเก้าพันปีเว่ยซวิน “เว่ยกงกง!” หลี่หลงหลินตกใจเล็กน้อย และถามด้วยความประหลาดใจ: “ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?” เว่ยซวินสีหน้าเศร้าหมอง เขาเอ่ยพลางถอนหายใจ: “องค์ชายเก้า ท่านไปกอบโกยเงินอยู่ที่ภูเขาทิศประจิม ทำให้ผลประโยชน์ของเหล่าบัณฑิตเสียหาย พวกเขารวมตัวกันฟ้องร้องท่าน ทำให้ฝ่าบาททรงกริ้วมาก!” หลี่หลงหลินสีหน้าเคร่งขรึม บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ ใจแคบขนาดนี้เชียว?ข้าเปิดโรงเรียนทหารของข้า พวกท่านก็เปิดสำนักศึกษาของพวกเขา มันเกี่ยวอะไรกับพวกเขาด้วย? เดิมทีก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่ก้าวก่ายกัน เหมือนถนนใหญ่ที่มุ่งสู่ฟ้า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 364
เว่ยซวินจากไปอย่างมีความสุข ฝ่ายลั่วอวี้จู๋ยังคงอยู่ลูบๆ ถูๆ ดาบปักลายอย่างลังเล: “ดาบที่ดีขนาดนี้ เรียกได้ว่าเป็นอาวุธเทพ! ขายแค่ร้อยตำลึง ถูกเกินไปแล้ว!” หลี่หลงหลินยิ้ม: “แล้วท่านว่าควรขายเท่าไหร่?” ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้ว: “อาวุธเทพ หายากยิ่ง! ถ้าเอาดาบปักลายเล่มนี้ไปขายในตลาด อย่างน้อยก็ต้องพันตำลึง หรืออาจจะแพงกว่านั้น! ครั้งนี้พวกเราขาดทุนแล้ว!” หลี่หลงหลินเอ่ยคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม: “พันตำลึง มันคุ้มค่าขนาดนั้นจริงหรือ?” กงซูหว่านพยักหน้า: “นั่นคือเหล็กกล้าที่ตีหนึ่งร้อยครั้งนะ! ต่อให้ไม่ตีเป็นดาบ แค่เหล็กกล้าที่ตีหนึ่งร้อยครั้งก้อนหนึ่ง ราคาในตลาดก็เกินห้าร้อยตำลึงแล้ว...” หลี่หลงหลินยิ้ม และเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ: “ช่างมันเถอะ! ถือว่าขายให้หน่วยองครักษ์เสื้อแพรในราคาถูกก็แล้วกัน!” ซูเฟิ่งหลิงเบ้ปาก เอ่ยอย่างไม่พอใจ: “ทำไมเจ้าไม่ขายให้กองทัพตระกูลซูในราคาถูกบ้างล่ะ? ดาบดีขนาดนี้ ทำไมต้องขายให้หน่วยองครักษ์เสื้อแพรก่อน? ของดีไม่ควรตกไปอยู่ในมือคนนอก หรือว่ากองทัพตระกูลซูคู่ควรแค่ใช้ดาบห่วย ๆ?” หลี่หลงหลินส่ายหัว: “ความคิดของเจ้าน่ะดี แต่ทำได้ยาก” ซูเฟิ่งหลิงไม่เข้าใจ:
최신 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
