Share

บทที่ 403

Author: จันทร์กระจ่างภูผา
ก่อนหน้านี้ไม่ว่ากินสิ่งใดก็ล้วนไม่มีรสชาติ ยากจะกลืนลงไป!

อึก...

เพียงคำเดียว ดวงเนตรของฮ่องเต้หวู่ก็ทอประกายระยับ

รสชาติเข้มข้นระเบิดทั่วทั้งต่อมรับรส!

รสชาติเลิศล้ำเหลือหลาย!

ฮ่องเต้หวู่รู้สึกว่าตนเองมิได้กำลังกินโจ๊ก แต่ดื่มน้ำแกงไก่รสเข้มหนึ่งชาม!

ภายในยังมีรสชาติหอมหวานของโจ๊กอีกด้วย

ความรู้สึกนั้นช่างเหลือจะเชื่อโดยแท้!

ฮ่องเต้หวู่กินโจ๊กครึ่งถ้วยหมดภายในคำเดียว เช็ดพระโอษฐ์ตรัสว่า “เราไม่เคยกินโจ๊กอร่อยเพียงนี้มาก่อน! สหายเว่ย ไปนำโจ๊กมาให้เราอีกชาม!”

เว่ยซวินตื่นเต้นแทบแย่ ขอบตาร้อนผะผ่าว “ฝ่าบาท พระองค์เสวยแล้ว! กระหม่อมจะไปเดี๋ยวนี้...”

ฮ่องเต้หวู่เอ่ยเตือน “ใส่ยาด้วย!”

ภายใต้การทำงานของผงปรุงรสไก่ ฮ่องเต้หวู่เสวยโจ๊กถึงสามชาม อิ่มแล้วก็เรอออกมา ตรัสอย่างสลดใจ “สบายยิ่งนัก! เรามิได้กินอิ่มนานมากแล้ว!”

เว่ยซวินปาดน้ำตา “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท! อาการประชวรของพระองค์หายดีแล้ว! ขอบคุณหมอเทวดาซุนมาก! นางยอดเยี่ยมเหลือเกิน ทั้งๆ ที่เป็นดรุณีน้อยคนหนึ่ง กลับสามารถทำยารักษาอาการประชวรของพระองค์ได้ ช่างมีความสามารถโดยแท้!”

ฮ่องเต้หวู่หันมองทางหลี่หลงหลิน ตรัสอย่างแปลกพร
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1647

    เมื่อข่านเห็นราชสำนักชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ เขาก็ตื่นเต้นอย่างยิ่ง “ดูนั่น! ข้างหน้านั่นคือราชสำนักของเรา!”หลี่หลงหลินทอดสายตามองไป และพบว่าราชสำนักนั้นแตกต่างจากที่เขาจินตนาการไว้อย่างสิ้นเชิงนี่มันราชสำนักที่ไหนกัน?มันก็แค่พื้นที่กระโจมขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่อย่างกระจัดกระจายบนทุ่งหญ้าทั่วทุกหนแห่งเต็มไปด้วยมูลวัว ม้า และแพะในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นเหม็นนานาชนิดหลี่หลงหลินอดที่จะทอดถอนใจไม่ได้ มิน่าเล่าเผ่าหมานพวกนี้ถึงได้คิดแต่จะรุกรานต้าเซี่ยของเราเป็นเพราะพวกเขาอิจฉา พวกเขาริษยา!นี่มันใช่ที่ที่คนจะอยู่อาศัยได้หรือ?หลี่หลงหลินนำทัพใหญ่เดินหน้าต่อไปนอกราชสำนัก ปรากฏชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจำนวนมหาศาลยืนอยู่กันอย่างเนืองแน่นในอ้อมแขนของชาวบ้านต่างก็อุ้มของต่าง ๆ นานาไว้มีทั้งเนื้อวัว เนื้อแพะ สุราชั้นเลิศ นมสด...เมื่อเห็นทหารต้าเซี่ยมาถึง พวกเขาก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง แล้วคุกเข่าลงต่อหน้าหลี่หลงหลินพร้อมเพรียงกัน ขวางเส้นทางเอาไว้ชาวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือชูของที่นำมาขึ้นเหนือศีรษะ แล้วกล่าวด้วยสำเนียงต้าเซี่ยที่ไม่ค่อยคล่องแคล่วนักว่า “ขอต้อนรั

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1646

    นี่เป็นครั้งแรกที่ซูเฟิ่งหลิงได้ยินคำว่า “แพง” จากปากของหลี่หลงหลิน นางจึงเอ่ยถามด้วยสีหน้าตกตะลึง “องค์รัชทายาท การจะสร้างระเบิดขวดเพลิงขึ้นมาสักขวดหนึ่ง มันสิ้นเปลืองถึงเพียงนี้เชียวหรือเพคะ?”หลี่หลงหลินถอนหายใจ “ก็จริงอย่างที่เขาว่า ไม่ได้เป็นคนหาเลี้ยงครอบครัว ย่อมไม่รู้คุณค่าของข้าวของเครื่องใช้”เขาชี้ไปยังลังน้ำตาลทรายขาวที่อยู่ข้าง ๆ แล้วกล่าวว่า “น้ำตาลทรายขาวพวกนี้คือวัตถุดิบพื้นฐานในการทำระเบิดขวดเพลิง เป็นน้ำตาลทรายขาวบริสุทธิ์สูงที่ข้าตั้งใจนำมาจากทะเลตงไห่โดยเฉพาะ เพียงแค่น้ำตาลพวกนี้ก็มีราคาทัดเทียมกับทองคำแล้ว!”ทุกคนต่างตกตะลึง“ทัดเทียมกับทองคำ?”“นี่เป็นเพียงวัตถุดิบพื้นฐานที่สุดน่ะหรือ?”“ไม่น่าเชื่อเลย!”ซุนชิงไต้เอ่ยอย่างทอดถอนใจ “มิน่าเล่าองค์รัชทายาทถึงไม่ยอมให้ข้ากินน้ำตาลพวกนี้ ที่แท้ก็แพงถึงเพียงนี้นี่เอง!”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ที่สำคัญที่สุดก็คือสุราเหินเวหาพวกนี้!”“ระเบิดเพลิงแต่ละลูกต้องใช้สุราเหินเวหาครึ่งไห”ชื่อเสียงของสุราเหินเวหานั้นโด่งดังไปทั่วแคว้นต้าเซี่ยตั้งแต่หญิงชราวัยแปดสิบไปจนถึงเด็กน้อยวัยสามขวบ ทุกคนต่างรู้ดี

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1645

    หลี่หลงหลินหยิบระเบิดขวดขึ้นมา กล่าวว่า “ในเมื่ออ้ายเฟยยังกังวล เช่นนั้นข้าจะสาธิตให้เจ้าดู เพื่อคลายความกังวลในใจ” กล่าวจบ ทุกคนก็พากันเดินออกมานอกกระโจม ซูเฟิ่งหลิงมองหลี่หลงหลินด้วยความอยากรู้อยากเห็น หลี่หลงหลินยิ้มพลางกล่าว “อ้ายเฟย เรื่องอานุภาพของระเบิดขวดนี้ เจ้าลองจินตนาการไปตามที่ใจต้องการเถิด สุดท้ายแล้วมันจะต้องทำให้เจ้าตกใจอย่างแน่นอน” ไม่เพียงแต่ซูเฟิ่งหลิงเท่านั้น ซุนชิงไต้และกงซูหว่านต่างก็มีสีหน้าอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน สีหน้าของหลี่หลงหลินเปลี่ยนไป เขามองไปยังทุกคนด้วยความจริงจัง “ถอยห่างออกไปอีกหน่อย ข้ากลัวว่ามันจะทำร้ายพวกเจ้าได้” ตูม! หลี่หลงหลินจุดไฟที่ระเบิดขวด แล้วปาออกไปบนทุ่งหญ้าที่อยู่นอกค่าย พลันเห็นระเบิดขวดกลายเป็นลูกไฟในอากาศ แล้วในชั่วพริบตาที่กำลังจะตกถึงพื้น ตูม! เปลวไฟก็ระเบิดกระจายออก กลายเป็นกลุ่มควันเพลิง! ราวกับมีนกฟีนิกซ์ที่คืนชีพจากกองไฟกำลังกางปีกออกกลางอากาศ! แรงระเบิดนั้นสร้างแรงกระแทกที่รุนแรง จนม้าที่อยู่โดยรอบต่างตกใจสั่นสะท้าน เหล้าฤทธิ์แรงที่อยู่ในขวดแตกกระจายไปทั่วทุกทิศทาง บริเวณที่เหล้าตกลงไป ล้วนลุกไ

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1644

    ทุกคนต่างมองหลี่หลงหลินด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ระเบิดขวด?” หลี่หลงหลินอธิบาย “ก็อย่างที่ชื่อบอก เป็นขวดที่ทำให้บริเวณรอบๆ ลุกไหม้ หากประดิษฐ์สำเร็จ จะมีประโยชน์อย่างยิ่งในสนามรบ” หลี่หลงหลินหยิบขวดเครื่องเคลือบขึ้นมาถือในมือ แล้วอธิบาย “พูดง่ายๆ ก็คือ เอาดินปืนใส่ลงไปในขวดนี้ แล้วระเบิดขวดก็สำเร็จแล้ว” เหตุที่ในยุคหลัง ระเบิดขวดถูกนำมาใช้ในสนามรบอย่างกว้างขวาง ก็เพราะทำได้ง่าย และมีอานุภาพทำลายล้างสูง แต่ระเบิดขวดส่วนใหญ่จะทำจากขวดแก้ว เป็นเพราะแก้วมีต้นทุนต่ำ ผลิตได้จำนวนมาก พูดง่ายๆ ก็คือถูกและคุ้มค่า เมื่อนำไปใช้ในสนามรบก็ไม่รู้สึกเสียดาย อย่างไรก็ตาม ด้วยระดับวิวัฒนาการการผลิตแก้วของต้าเซี่ยในตอนนี้ การสร้างขวดแก้วหนึ่งใบมีต้นทุนสูงมาก ถึงกับมีค่าเทียบเท่าทองคำน้ำหนักเท่ากันเลยทีเดียว หากจะนำมาใช้เป็นอาวุธสิ้นเปลืองในสนามรบ ก็ออกจะฟุ่มเฟือยเกินไป ดังนั้นหลี่หลงหลินจึงตั้งใจจะใช้ขวดเครื่องเคลือบแทน ซึ่งผลลัพธ์ที่ได้จะไม่ลดลงเลย กงซูหว่านมีสีหน้าสงสัย “องค์รัชทายาท เพียงขวดเล็กๆ เช่นนี้ใส่ดินปืนได้ไม่เท่าไร จะเป็นอาวุธในสนามรบได้อย่างไรกัน?” ในสายตาของกงซูหว่าน หากจะ

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1643

    บนทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่นี้ ยังมีใจคิดจะประดิษฐ์ประดอยสิ่งของ ในใจของเขารู้สึกยินดีอย่างยิ่ง สีหน้าของกงซูหว่านพลันมืดครึ้มลง นางถามว่า “องค์รัชทายาท เหตุใดท่านไม่มาหาข้าน้อยมาหลายวันแล้ว หรือว่าท่านลืมข้าน้อยไปแล้ว?” หลี่หลงหลินอธิบาย “พี่รอง ข้าจะลืมท่านได้อย่างไร” “เพียงแต่หลายวันนี้ท่านก็รู้ว่ามีเรื่องจิปาถะในกองทัพมากมาย จนแทบจะปลีกตัวไม่ได้เลย” กงซูหว่านพยักหน้าเล็กน้อย เมื่อไม่กี่วันก่อน นางก็ได้ยินเรื่องชัยชนะครั้งใหญ่ และการจับตัวท่านข่านชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมาได้ กงซูหว่านครางเสียงแผ่ว แล้วถามว่า “แล้ววันนี้เหตุใดท่านถึงนึกอยากมาหาข้าน้อยเล่า?” ใบหน้าของหลี่หลงหลินเผยรอยยิ้มอันลึกลับ “เพราะข้าจะประดิษฐ์ของเล่นชิ้นใหม่” ดวงตาของกงซูหว่านเป็นประกายด้วยความประหลาดใจ “องค์รัชทายาท! ท่านไม่ได้ประดิษฐ์ของใหม่มานานแล้ว” “แต่ครั้งนี้คงไม่ใช่เครื่องดื่มน้ำเชื่อมรสเสวี่ยปี้อีกกระมัง?” หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “พี่รอง นี่มันยอดเยี่ยมกว่าน้ำเชื่อมนั้นมากนัก!” “น้ำเชื่อมนั้นอย่างมากก็แค่รักษาอาการตาบอดกลางคืนของเหล่าทหาร และช่วยเพิ่มความสามารถในการต่อสู้ให้ทัพต้า

  • องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1642

    ค่ายกองทัพต้าเซี่ย หลี่หลงหลินกำลังก้มหน้าอยู่ภายในกระโจมแม่ทัพ ทอดสายตาลงบนแผนที่ดินแดนทางเหนืออันกว้างใหญ่ กำลังวางแผนเส้นทางการเดินทัพในขั้นต่อไป ซูเฟิ่งหลิงรีบเดินเข้ามาในกระโจมแม่ทัพอย่างร้อนรน “องค์รัชทายาท มีราชโองการด่วนจากเสด็จพ่อส่งมาจากเมืองหลวง!” “มีรับสั่งให้ท่านไปรับตำแหน่งท่านข่านแห่งสวรรค์แทนพระองค์ด้วยตัวท่านเอง!” หลี่หลงหลินรับราชสาส์นมา เหลือบมองอย่างรวดเร็ว ก่อนพยักหน้าเล็กน้อย “ข้ารู้แล้ว” หลี่หลงหลินคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะเป็นเช่นนี้ เพราะเส้นทางจากเมืองหลวงนั้นแสนไกล อีกทั้งสภาพอากาศในเป่ยจิ้งยามนี้ก็เลวร้าย ไม่เหมาะที่องค์ฮ่องเต้จะยกทัพมาด้วยพระองค์เอง แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่จะต้องถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ และจะคงอยู่ไปชั่วกาลนาน เขาไม่อาจตัดสินใจแทนฮ่องเต้หวู่ได้ จึงจำเป็นต้องส่งเรื่องราวทั้งหมดไปที่เมืองหลวง ดวงตาของซูเฟิ่งหลิงเป็นประกาย “องค์รัชทายาทเพคะ แล้วพวกเราจะรออะไรอยู่เล่า? รีบเรียกเหล่าทหารมาเตรียมตัวกันเถอะเพคะ!” “ตอนนี้ท่านข่านก็ตกอยู่ในมือเราแล้ว แม้ราชสำนักชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะหลบซ่อนได้ลึกเพียงใด ก็ไม่อาจซ่

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status