LOGINShare
บทที่ 568
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1480
ครึ่งชั่วยามต่อมา จางไป่เจิงถูกพามายังท้องพระโรง ทว่าบัดนี้ความองอาจสง่างามของเขามิได้หลงเหลืออยู่ เขาสวมชุดนักโทษ หัวฟู ตัวสกปรก และส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง จางไป่เจิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาถูกจับเข้าคุกหลวงอย่างงงงวย และถูกปล่อยตัวออกมาอย่างงงงวยเช่นกัน พลั่ก! จางไป่เจิงหวาดกลัวอย่างยิ่ง “กระหม่อมขอถวายบังคมฝ่าบาท!” ฮ่องเต้เรียกตนเองมา จะทรงปลิดชีพตนเองแล้วหรือ? ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยสีหน้าอ่อนโยน “จางอ้ายชิง ลุกขึ้นเถิด” จางไป่เจิงงงงวย ค่อยๆ ลุกขึ้น “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่เมตตา!” อ้ายชิงคำเรียกขานที่คุ้นเคยนี้ ฟังดูช่างแปลกหน้าเสียจริง! ฮ่องเต้หวู่มองไปที่หลี่หลงหลิน แล้วกล่าวว่า “หากจางอ้ายชิงต้องการขอบคุณ ก็จงขอบคุณองค์รัชทายาทเถิด การที่ท่านออกมาจากคุกหลวงได้ ล้วนเป็นผลงานขององค์รัชทายาททั้งสิ้น” จางไป่เจิงงงงวย “ฝ่าบาท เกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ?” ฮ่องเต้หวู่ทรงอธิบายเรื่องราวความเป็นมาทั้งหมดให้จางไป่เจิงฟังอย่างละเอียด จางไป่เจิงจึงเข้าใจในที่สุด “อะไรนะ! องค์ชายห้าผู้นั้นเป็นศิษย์ของเสิ่นชิงโจวหรือ?” หลี่หลงหลินพยักหน้า “ถูกต้อง และข้าสงสัยว่าครั้งนี้พวกเขา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1479
“...” ฮ่องเต้หวู่กล่าวเสียงเย็นชา “ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อเจ้า แต่สิ่งที่เจ้าพูดมานั้นมีหลักฐานหรือไม่! พูดเปล่าๆ ไม่มีหลักฐาน หากไม่มีหลักฐานมายืนยัน ไม่มีใครเชื่อคำพูดของเจ้าหรอก” ในสายตาของฮ่องเต้หวู่ เรื่องเหล่านี้มันเหลือเชื่อเกินไป พระองค์ย่อมรู้ดีว่าองค์ชายห้าอ่อนแอ ย่อมไม่มีทางมีวรยุทธ์สูงส่งอย่างที่หลี่หลงหลินกล่าวมาได้เลย ทุกอย่างฟังดูราวกับเรื่องในฝัน มันไม่มีเหตุผลรองรับเลยแม้แต่น้อย ยิ่งกว่านั้นยังเหมือนเรื่องโกหกที่ถูกแต่งขึ้นมาเพื่อล้างบาปเสียมากกว่า หลี่หลงหลินพยักหน้า “เสด็จพ่อ องค์ชายแปดสามารถเป็นพยานให้ลูกได้พ่ะย่ะค่ะ” คิ้วของฮ่องเต้หวู่เลิกขึ้นเล็กน้อย “องค์ชายแปด? เรียกเขาเข้าวัง! ข้าจะถามเขาด้วยตนเอง!” หลี่หลงหลินกล่าวว่า “เสด็จพ่อ ไม่ต้องพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายแปดรออยู่ด้านนอกท้องพระโรงแล้ว” สิ้นเสียง องค์ชายแปดก็ก้าวเดินเข้ามาในวัง “ลูกขอถวายบังคมเสด็จพ่อ!” ฮ่องเต้หวู่โบกมือ “ลุกขึ้นเถิด เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เล่าให้ข้าฟังหน่อย” พลั่ก! องค์ชายแปดคุกเข่าลงบนพื้น “เสด็จพ่อ พระองค์ไม่รู้หรือว่า! พระองค์เกือบจะไม่ได้พบลูกอีกแล้ว!” ในใจของฮ่องเต้หว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1478
เหล่าขุนนางกลุ่มข้าราชการต่างตะโกนว่า “ฝ่าบาท พระองค์ไม่อาจปล่อยให้องค์รัชทายาทกระทำตามอำเภอใจได้อีกแล้ว!” “มิฉะนั้น ไม่รู้ว่าเขาจะก่อเรื่องร้ายแรงอะไรขึ้นอีก!” “วันนี้เขากล้าสังหารสายเลือดที่ใกล้ชิดที่สุด พรุ่งนี้เขาก็กล้าถือดาบขึ้นสู่ท้องพระโรงแล้ว!” “เรื่องนี้ห้ามมองข้ามเด็ดขาด!” ฮ่องเต้หวู่ใบหน้ามืดครึ้ม กล่าวเสียงทุ้ม “ถ่ายทอดคำสั่ง เรียกพระชายาและองค์รัชทายาทเข้าวังมาพบข้า! ข้าจะถามให้กระจ่างแจ้ง!” พระองค์อดทนต่อความเจ็บปวดในใจ จนถึงตอนนี้ พระองค์ก็ยังไม่อาจเชื่อความจริงข้อนี้ได้ แม้แต่พระองค์ยังคงยืนกรานว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง ทั้งสองฝ่ายล้วนเป็นสายเลือดแท้ๆ ของพระองค์ พระองค์ไม่ต้องการเห็นทั้งสองฝ่ายฆ่าฟันกันเอง ยิ่งกว่านั้น หลี่หลงหลินยังเป็นองค์รัชทายาทของราชวงศ์ การกระทำเช่นนี้ย่อมทำลายอนาคตของตนเองเท่านั้น! จะทำให้สถานการณ์ของต้าเซี่ยยิ่งวุ่นวายขึ้น ฮ่องเต้หวู่ส่ายหน้า ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ครึ่งชั่วยามต่อมา หลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงมาถึงท้องพระโรง หลี่หลงหลินประสานมือคารวะ “ลูกขอถวายบังคมเสด็จพ่อ ไม่ทราบว่าเสด็จพ่อเรียกให้ลูกเข้าวังด้วยเหตุใด!”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1477
ฮ่องเต้หวู่ตบบัลลังก์มังกร ลุกขึ้นยืนทันทีแล้วตะโกนว่า “พวกเจ้าไม่ฟังคำพูดของข้าแล้วหรืออย่างไร? พวกเจ้าต้องการอะไร?” เห็นเพียง ขุนนางหลายคนคุกเข่าลงบนพื้น ใบหน้าเปื้อนน้ำตา “ฝ่าบาท ขอทรงโปรดทำใจด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” เสียงร้องไห้โหยหวนดังก้องไปทั่วท้องพระโรง ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึง “ทำใจ? ข้าจะทำใจเรื่องอะไร!” เจ้ากรมกลาโหมกล่าวเสียงสั่น “ฝ่าบาท องค์ชายห้าสิ้นพระชนม์แล้ว ขอทรงโปรดทำใจด้วยพ่ะย่ะค่ะ…” พลั่ก! ฮ่องเต้หวู่โซซัดโซเซ ทรุดลงนั่งบนบัลลังก์มังกร พระองค์ชี้นิ้วไปยังเจ้ากรมกลาโหม ตรัสเสียงสั่น “เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไร! พูดให้ข้าฟังอีกครั้ง!” เจ้ากรมกลาโหมหมอบราบกับพื้น “ฝ่าบาท องค์ชายห้าสิ้นพระชนม์เมื่อคืนนี้พ่ะย่ะค่ะ…” ฮ่องเต้หวู่กุมหน้าอก สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เว่ยซวินรีบเข้ามาปรนนิบัติ ชั่วพริบตา ท้องพระโรงก็เกิดความโกลาหลขึ้นมาทันที “อะไรนะ! องค์ชายห้าสิ้นพระชนม์แล้วหรือ?” “นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นใช่หรือไม่!” “เรื่องจริงแท้แน่นอน! เมื่อคืนองค์รัชทายาทพาคนไปหาเรื่ององค์ชายห้า พระชายาซูเฟิ่งหลิงพูดจาไม่เข้าหู แล้วก็ฆ่าองค์ชายห้าเสียในทันที!” “พระชายา? นางเป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1476
ซูเฟิ่งหลิงแตะสำรวจลมหายใจขององค์ชายห้า ใบหน้าเผยความตกใจ “องค์รัชทายาท เขาขาดใจตายแล้วจริงๆ...” ไม่คาดคิดว่าองค์ชายห้าจะเด็ดเดี่ยวถึงเพียงนี้ เมื่อไร้ทางออกกลับเลือกดื่มยาพิษฆ่าตัวตาย! นางสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ “สมแล้วที่เป็นศิษย์ของเสิ่นชิงโจว การกระทำโหดเหี้ยม ถึงขั้นยอมสละชีวิตของตนเอง เพื่อโยนความผิดให้พวกเรา!” ซูเฟิ่งหลิงเงยหน้ามองหลี่หลงหลิน ใบหน้ากังวล “องค์รัชทายาท ตอนนี้องค์ชายห้าตายแล้ว พวกเราก็ไม่อาจล้างมลทินได้แล้ว...” “ในโลกนี้ไม่มีกำแพงที่ลมไม่พัดผ่าน เรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็วจะต้องแพร่สะพัดเข้าวังหลวง ขุนนางฝ่ายบุ๋นในราชสำนักจะต้องนำไปเป็นข้ออ้าง กล่าวหาว่าองค์รัชทายาท สังหารสายเลือดที่ใกล้ชิดที่สุด...” “ถึงตอนนั้นหากเสด็จพ่อทรงลงโทษ จะทำอย่างไรดีเพคะ?” หลี่หลงหลินกล่าวเบาๆ ว่า “พระชายา กลัวอะไร คนทำอะไร ฟ้าดินรับรู้ ความยุติธรรมอยู่ในใจคน” “แม้เขาจะเป็นองค์ชาย แล้วอย่างไร? ทรยศต้าเซี่ย ขายชาติเพื่อความรุ่งโรจน์ สมควรตายแล้ว!” “ยิ่งกว่านั้น เขาก็ไม่ได้ถูกเจ้าและข้าฆ่า เพียงแต่ความจริงเปิดเผย เลยกลัวความผิดแล้วฆ่าตัวตายเท่านั้น” ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้าเบาๆ หลี่ห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1475
“อีกอย่าง เรื่องที่องค์ชายหกสิ้นพระชนม์ก่อนหน้า มีคนในวังบอกว่าเห็นคนที่มีวรยุทธ์ตัวเบาสูงส่งเป็นผู้กระทำ คนผู้นั้นคือเจ้าสินะ” คำกล่าวนี้เผยออกไป องค์ชายห้าตัวสั่นเป็นลูกนก “หลี่หลงหลิน! เจ้าอย่ามาพูดจาเหลวไหล! ความตายขององค์ชายหกเกี่ยวอะไรกับข้า! ข้าไม่ได้ฆ่า!” องค์ชายแปดและซูเฟิ่งหลิงต่างตกใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ จ้องมององค์ชายห้า ไม่คาดคิดว่าตัวตนของเขาจะซับซ้อนถึงเพียงนี้! ถึงกับเป็นศิษย์ของเสิ่นชิงโจว! ไม่น่าแปลกใจที่วรยุทธ์และวรยุทธ์ตัวเบาจะน่ากลัวถึงเพียงนั้น! หลี่หลงหลินกล่าวว่า “ถ้าไม่ใช่เจ้าฆ่า แล้วจะกังวลอะไร? ตอนที่ข้าบอกว่าเจ้าใส่ร้ายจางไป่เจิง ยังไม่เห็นเจ้ามีปฏิกิริยาเช่นนี้เลย” องค์ชายห้าสูดหายใจลึกๆ พยายามทำให้ตนเองสงบลง แต่เขาพบว่าตนเองทำไม่ได้เลย หลี่หลงหลินเอ่ยต่อไปว่า “รสชาติของการฆ่าน้องชายตัวเองด้วยมือ ไม่น่าจะดีนักใช่หรือไม่? เจ้าคงนึกถึงความรู้สึกตอนนั้นอีกแล้วสินะ?” องค์ชายห้าจ้องมองหลี่หลงหลินอย่างดุดัน อยากจะใช้กระบี่ฟันเขาให้ตาย แต่เขากลับบาดเจ็บสาหัส จนกำกระบี่ไว้ไม่ได้เลย องค์ชายห้าแค่นเสียงหึ “หลี่หลงหลิน! ดูเหมือนที่
