บทที่ 579

องค์ชายสี่หลี่จือพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “เจ้าเก้า ในเมื่อเจ้ามั่นใจเช่นนั้น ก็ลองประลองกับท่านราชครูชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือดูสิ! ถ้าชนะได้ก็จะช่วยเชิดชูเกียรติให้ต้าเซี่ย!”

หลี่หลงหลินปรายตามองหลี่จือแวบหนึ่ง “เหอะเหอะ!”

เจ้าพูดว่าจะประลองบทกวี แล้วก็จะประลองเลยหรือ?

ต่อหน้าฮ่องเต้ ฮองเฮา และไทฮองไทเฮา ตัวเจ้าถือเป็นใครกัน!

ไทฮองไทเฮาค่อนข้างแปลกใจ จึงหันไปถามซูเฟิ่งหลิงที่อยู่ข้าง ๆ “เจ้าเก้ายังแต่งบทกวีเป็นด้วยหรือ? เหตุใดข้าถึงจำได้ว่าเขาเกลียดการอ่านหนังสือตั้งแต่เด็ก ไม่มีความรู้ ความสามารถ หรือขาดการศึกษา?”

แม้บทกวีชายแดนสามบทของหลี่หลงหลินจะโด่งดังในเมืองหลวง

แต่ไทฮองไทเฮาอยู่ในพระราชวังชั้นในมานาน ไม่เคยออกไปข้างนอกเลย และไม่ได้สนใจบทกวี จึงไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของเขา

ซูเฟิ่งหลิงรีบพูด “เสด็จย่า! พระองค์คงยังไม่ทราบ หลี่หลงหลินนั้นมีพรสวรรค์อย่างล้นเหลือ บทกวีชายแดนสามบทของเขา ทำให้คนทั้งเมืองหลวงต้องตกตะลึง! โดยเฉพาะบทกวีหม่านเจียงหงที่ปลุกใจผู้คนได้อย่างมหัศจรรย์!”

“นอกจากนี้ เขายังเคยสอนศิษย์ถึงสองคน คนหนึ่งได้ตำแหน่งจอหงวน อีกคนหนึ่งสอบติดบัณฑิตชั้นสูง!