로그인공유
บทที่ 606
관련 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 607
ทุกสิ่งทุกอย่างในสายตาของฮ่องเต้หวู่ชัดเจนแจ่มแจ้ง เห็นได้ทุกสิ่งแม้แต่เส้นขนเล็กๆ ก็มองเห็นได้ การที่มันถูกเรียกว่า "ตาพันลี้" อาจจะเกินจริงไปบ้าง แต่การมองได้ไกลหลายร้อยจ้างก็ไม่ใช่ปัญหา! ขุนนางทั้งหลายที่เห็นท่าทางของฮ่องเต้หวู่ ต่างก็รู้สึกอยากลองใช้งานบ้าง รู้สึกราวกับมีลูกแมวกำลังใช้เล็บข่วนอยู่ กล้องส่องทางไกลนี้มันน่าอัศจรรย์ขนาดนี้เลยหรือ? หลี่หลงหลินหันไปถามกงซูหว่าน: “พี่สะใภ้รอง เจ้ายังมีกล้องส่องทางไกลอีกหรือไม่?” กงซูหว่านพยักหน้า: “ช่องก่อนหน้านี้ข้าเบื่อๆ เลยทำมาอีกสิบกว่าตัว!” ทันใดนั้น กงซูหว่านก็สั่งให้คนเอากล้องส่องทางไกลสิบตัวมา และแบ่งให้เหล่าชนชั้นสูงและข้าราชการ วันนี้ที่ภูเขาประจิม เต็มไปด้วยเสียงคึกคักของผู้คน มีเหล่าชนชั้นสูง ข้าราชการและทหารมากกว่าร้อยนาย แต่กลับมีกล้องส่องทางไกลเพียงสิบอัน จำนวนไม่พอกับความต้องการ ขุนนางบางคนก็รีบแย่งชิงอย่างไม่กลัวเสียกิริยา “ให้ข้าดูบ้าง…” “ข้าก่อน!” “ข้าตำแหน่งสูงกว่าเจ้า!” “เจ้าคือใครกัน? ข้าเป็นกั๋วกง!” “ว้าว เห็นชัดจริงๆ นี่มันวิธีการของเทพเจ้าชัด ๆ!” ข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 608
เพราะมีทหารจากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนั่งอยู่ข้างๆ ฮ่องเต้หวู่จึงไม่สามารถตำหนิองค์ชายสี่ต่อหน้าได้มากนัก เพราะกลัวว่าเรื่องภายในจะถูกเปิดเผยออกไป และทำให้คนภายนอกหัวเราะเยาะ ดังนั้น ฮ่องเต้หวู่จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา และหันไปถามกงซูหว่าน: “กล้องส่องทางไกลนี้เป็นผลงานของสถาบันวิจัยภูเขาประจิมหรือ?” กงซูหว่านพยักหน้าและตอบว่า: “กราบทูลฝ่าบาท ใช่เพคะ!” ฮ่องเต้หวู่ยิ้มออกมาอย่างยินดี: “เยี่ยมมาก! สถาบันวิจัยภูเขาประจิม เพิ่งตั้งขึ้นได้ไม่นาน แต่สามารถมีผลงานที่โดดเด่นเช่นนี้ได้ มีความดีความชอบมาก เราจะให้ประทานรางวัลให้เจ้าอย่างหนัก…” กงซูหว่านส่ายหัวและพูดความจริง: “กล้องส่องทางไกลนี้เป็นผลงานที่หม่อมฉันดำเนินการศึกษาและพัฒนา แต่ผู้ประดิษฐ์ที่แท้จริงคือองค์ชายเก้า! ถ้าฝ่าบาทจะให้ประทานรางวัล ก็ขอให้ประทานให้กับองค์ชายเก้าเถอะ หม่อมฉันไม่กล้ารับ…” เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ ทุกคนในที่นั้นต่างก็ตกใจ เป็นผลงานขององค์ชายเก้าอีกแล้วหรือ? หรือลมบนฟ้าทั้งใต้หล้านี้ จะพัดให้เจ้าคนเดียวหรือ? หลี่จือคบเขี้ยวเคี้ยวฟัน มองไปที่หลี่หลงหลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 609
ฮ่องเต้หวู่ราวกับว่ากลับไปเป็นหนุ่มอีกครั้ง เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่ท่ามกลางสนามรบที่เต็มไปด้วยควันไฟและเสียงระเบิด! ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน แต่ยังพยายามยืนหยัดอยู่ได้ กลุ่มข้าราชการที่นำโดยตู้เหวินหยวน ต่างตกใจจนตัวสั่น กลัวจนแทบขาดใจ กอดหัวล้มลงกับพื้น และสั่นเทาด้วยความกลัว เซียวเม่ยเอ๋อร์ที่สุดท้ายแล้วก็เป็นแค่เด็กผู้หญิง ก็ถูกฉากที่น่ากลัวนี้ทำให้ร้องไห้ออกมา ป๊อก... กล้องส่องทางไกลในมือของเซียวเซวียนเช่อหล่นลงบนพื้น หัวใจของเขาแทบแตกสลาย! พลังของปืนใหญ่สายฟ้าเหินเวหามันเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจได้ ถึงแม้จะเป็นปืนใหญ่หงอีร้อยกระบอก ก็ไม่น่าจะมีพลังทำลายล้างสูงขนาดนี้! และที่สำคัญ เขาได้เห็นด้วยตาของตัวเองผ่านกล้องส่องทางไกล หลี่หลงหลินไม่ได้ทำการหลอกลวง! กระสุนที่มีพลังมหาศาลนั้นพุ่งออกมาจากปืนใหญ่สายฟ้าเหินเวหาจริงๆ! เขาแพ้อีกครั้งแล้ว! แพ้อย่างสมบูรณ์! เซียวเซวียนเช่อไม่ได้กังวลว่าตนเองจะแพ้ในสัญญาเขาทิศประจิม การเสียหน้าเป็นเรื่องเล็กน้อย ยังไงเสีย การเดินทางมาต้าเซี่ยครั้งนี้ เขาก็เสียหน้าไปแล้ว! ก็ไม่แปลกอะไรที
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 610
ฮ่องเต้หวู่ทรงมองดูซากศพแกะที่นอนอยู่บนพื้น ทั่วทั้งร่างก็รู้สึกตกตะลึงไปชั่วขณะ! ซากศพส่วนใหญ่ของแกะ ไม่เห็นแม้แต่บาดแผลสักนิดเดียว ปืนใหญ่สายฟ้าเหินเวหา ที่ถูกเรียกว่า "ปืนไร้ความเมตตา" เนื่องจากมันมีขอบเขตทำลายล้างที่กว้างขวางมาก ไม่เหมือนกับปืนใหญ่หงอี ที่ต้องให้กระสุนโดนตัวเป้าหมายก่อน จึงจะทำให้เกิดความเสียหายต่อชีวิตได้ เมื่อถุงดินปืนระเบิดขึ้น มันจะปล่อยแรงกระแทกที่รุนแรงออกมา สิ่งมีชีวิตในระยะไม่กี่จั้งจากจุดระเบิด จะได้รับแรงกระแทกจนลำไส้ฉีกขาด หูตาเลือดออก เสียชีวิตทันที สำหรับผู้ที่โดนถุงดินปืนตรงๆ ก็จะกลายเป็นผุยผง เนื้อหนังแหลกละเอียด ไม่มีชิ้นดี จนทำให้บริเวณที่โดนระเบิด ไม่มีผู้รอดชีวิตเลย พื้นดินถูกเผาจนดำสนิท มีหลุมบ่อกระจัดกระจาย ดูเหมือนพื้นผิวดวงจันทร์ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” ฮ่องเต้หวู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง: “พลังของปืนใหญ่สายฟ้าเหินเวหานี้ เป็นพระพรจากฟ้าที่อวยพรแก่ต้าเซี่ยจริงๆ!” ขุนนางทั้งหลายที่มองเห็นเหตุการณ์ ต่างตกตะลึงและพากันคุกเข่าลง พร้อมกับกล่าวออกมา: “พลังของปืนใหญ่สายฟ้าเหินเวหา! เป็นพระพรจากฟ้าที่อวยพรแก่ต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 611
หลี่หลงหลินยิ้มเย็น “ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือของพวกเจ้า มีสิทธิ์อะไรเจรจากับต้าเซี่ย? ที่ให้คณะทูตของพวกเจ้ามาต้าเซี่ย ล้วนเป็นเพราะฝ่าบาทใจกว้างมีเมตตา ไว้หน้าพวกเจ้า!”“แข่งตำราพิชัยยุทธ์ พวกเจ้าแพ้แล้ว!”“แข่งบทกวี พวกเจ้าแพ้แล้ว!”“แข่งทหารม้า พวกเจ้าแพ้แล้ว!”“แข่งรถขนอาวุธปืน พวกเจ้าก็แพ้อีกแล้ว!”“ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมีสิทธิ์อะไรต่อสู้กับต้าเซี่ย?”“ไม่ยอมถอยใช่หรือไม่?”“จงรีบไสหัวออกจากต้าเซี่ยบัดเดี๋ยวนี้ บอกหัวหน้าชนเผ่าของพวกเจ้า!”“สักวันหนึ่ง ข้าจะนำทัพไปด้วยตนเอง เหยียบย่ำท้องพระโรงของเจ้า ทำให้บ้านเมืองของพวกเจ้าล่มสลาย บดขยี้ให้กลายเป็นเถ้าธุลี!”เจรจา?เจรจาบ้าบอนะสิ!นับตั้งแต่เริ่ม หลี่หลงหลินก็ไม่คิดเจรจากับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ!ต่อให้ต้าเซี่ยต้องจ่ายเงินชดเชยสงคราม แลกกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือออกจากตอนเหนือก็เป็นเรื่องน่าคับแค้นใจเกินพอแล้ว!สกุลซูจงรักภักดีทั้งตระกูล จะอธิบายเยี่ยงไร?ทหารตายในสนามรบของต้าเซี่ย จะอธิบายเยี่ยงไร?ราษฎร์ถูกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสังหารหมู่ จะอธิบายเยี่ยงไร?หลี่หลงหลินแสดงแสนยานุภาพทางทหารของต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 612
เสียงโห่ร้องปีติยินดีดังไปทั่วทั้งภูเขาทิศประจิม“องค์ชายเก้า! วันนี้ ท่านสร้างบารมีให้ต้าเซี่ย ตบหน้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ คลายโทสะได้จริงๆ! โปรดรับการคารวะจากข้าด้วย!”“หลังผ่านวันนี้ไป ชื่อเสียงขององค์ชายเก้าจะโด่งดังก้องหู สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งแว่นแคว้น!”“องค์ชายเก้า คือวีรบุรุษของต้าเซี่ยโดยแท้!”เหล่าขุนนางชนชั้นสูงต่างพากันคารวะชื่นชมหลี่หลงหลินเสียงชื่นชม ดังกึกก้องไม่มีที่สิ้นสุดมีคนจริงใจจริงๆ ช่างรู้สึกมีความสุขยิ่งยังมีคนอย่างเช่นตู้เหวินยวนและคนอื่นๆ ที่กำลังยกย่องสรรเสริญ แต่เห็นได้ชัดว่ากำลังสรรเสริญให้หลงระเริงจนตายไปหลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ จับข้อมือซูเฟิ่งหลิง เดินออกจากกลุ่มคนต้าเซี่ยยอมนานเกินไปแล้ว!แต่นี่เป็นเพียงชัยชนะทางการทูตเท่านั้นก็เรียกว่าวีรบุรุษแล้วหรือ?หลี่หลงหลินไม่มีความคิดตื้นเขินเพียงนั้นในสายตาของเขา มีเพียงสกุลซูจงรักภักดียอมรบจนตายเพื่อบ้านเมือง นี่ต่างหากเรียกว่าวีรบุรุษ!ตนเองยังไม่คู่ควร!กลุ่มคนหลีกทางออกเป็นสองฝั่ง เสียงปรบมือดังก้อง ไม่มีที่สิ้นสุดต่อให้หลี่หลงหลินพาซูเฟิ่งหลิง กลับห้องหัวหน้าสำนักศึกษาของภูเขาทิศป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 613
ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสมเป็นชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ!ครู่ต่อมา ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยปากว่า “แต่ ฝ่าบาทสั่งให้คณะทูตของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจากไปภายในสามวัน หรือพวกเขาจะกล้าขัดพระบัญชา?”หลี่หลงหลินส่ายหน้าเบาๆ อธิบาย “ปัญหาไม่ได้อยู่ที่กล้าหรือไม่กล้า! แต่เป้าหมายในการเดินทางมาต้าเซี่ยของคณะทูตของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยังไม่เสร็จสมบูรณ์! เซียวเซวียนเช่อไม่มีวันยอมกลับไปอย่างง่ายดาย!”ซูเฟิ่งหลิงงุนงง “ท่านกำลังพูดถึงการเจรจา?”หลี่หลงหลินยิ้มเย็น “ไม่! เงื่อนไขที่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเสนอ ไม่มีความจริงใจเลยแม้แต่น้อย! ตั้งแต่เริ่มต้น ก็คือปิดบังเป้าหมายที่แท้จริง! เพียงแต่ ภายในราชสำนักมีแต่คนชั่วอยู่ในอำนาจ เหล่าขุนนางล้วนเป็นพวกโง่กลุ่มหนึ่ง ทั้งหมดถูกหลอกแล้ว!”ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึง “หา? คณะทูตของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเดินทางมาต้าเซี่ย มิใช่เพื่อเจรจา? นั่นเพราะอะไร? คงมิใช่เพื่อหาราชบุตรเขยให้องค์หญิงเซียวเซวียนเช่อหรอกกระมัง?”แม้นางไม่เชี่ยวชาญกลยุทธ์แต่อาศัยเพียงสัญชาตญาณของผู้หญิง ก็สังเกตได้ว่าภายในนี้ต้องมีปัญหา!หลี่หลงหลินมองซูเฟิ่งหลิงแวบหนึ่ง “เจ้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 614
“เว้นเสียแต่เรื่องนี้...”ดวงตาหลี่หลงหลินทอประกายวาวโรจน์เขาเกิดลางสังหรณ์บางอย่างคนบงการอยู่เบื้องหลัง ใกล้จะเผยตัวออกมาแล้ว!จากนี้ไป สถานการณ์ของเมืองหลวง จะเปลี่ยนแปลงจนไม่อาจคาดการณ์ได้ อันตรายอย่างมาก!วันต่อมาหลี่หลงหลินถูกเรียกตัวเข้าวัง เข้าเฝ้าฮ่องเต้หวู่ที่ตำหนักหยั่งซิน “เสด็จพ่อ!”หลี่หลงหลินทำความเคารพฮ่องเต้หวู่โบกมือ ออกคำสั่งเว่ยซวิน “ไปเฝ้าหน้าประตู!”เว่ยซวินไม่พูดมาก สบมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาลุ่มลึกแวบหนึ่ง แล้วจึงออกไปตำหนักหยั่งซินกว้างใหญ่ มีเพียงสองพ่อลูก“เจ้าเก้า!”ฮ่องเต้หวู่ยิ้มกว้าง “เมื่อวาน เจ้าทำความดีความชอบครั้งใหญ่! แต่ เรามีหนึ่งเรื่อง คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ”หลี่หลงหลินเงยหน้า “เสด็จพ่อ ตรัสเถิดพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว “แสนยานุภาพของปืนใหญ่สายฟ้าเหินเวหา อยู่เหนือความคาดหมายของเรา! แต่ เราคิดว่า อาวุธสังหารเช่นนี้ เจ้าไม่สมควรเปิดเผยออกมาให้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือรู้! แต่สมควรนำไปใช้ในสนามรบโดยตรง!”“บัดนี้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมีทางป้องกันแล้ว นี่มิใช่เรื่องดี!”หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “เสด็จพ่อ ความนัยของพระองค์คือ
최신 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
