LOGINShare
บทที่ 839
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 840
แม้ว่าการให้กำเนิดทายาทจะเป็นเรื่องสำคัญอันดับหนึ่งแต่หลี่หลงหลินก็ยังไม่เข้าใจว่า สิ่งนี้เกี่ยวข้องอะไรกับการแต่งงานกับพี่สะใภ้ทั้งสี่ฮ่องเต้หวู่ทรงเห็นความสงสัยของหลี่หลงหลิน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเก้า เจ้าชาญฉลาดมาตลอด แต่คราวนี้กลับสะเพร่าเสียได้! เจ้าคิดจริงหรือว่าการไปหาสตรีตระกูลซูจะเป็นเรื่องยาก? แค่ทำให้พวกนางตั้งครรภ์ลูกของเจ้า เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้วมิใช่หรือ?”“ถึงตอนนั้น ข้าอยากจะรู้ว่า ผู้ใดกันที่กล้าคัดค้าน?”“อย่าว่าแต่สตรีตระกูลซู ล้วนเป็นสตรีที่มีหน้ามีตา!”“แม้จะเป็นเพียงนางกำนัลที่มีฐานะต่ำต้อย หรือแม้แต่นางคณิกาในสำนักการสังคีต”“ตราบใดที่ตั้งครรภ์มังกร ก็ต้องเข้าวัง เสวยสุขมิใช่หรือ?”“เป็นอย่างไร?”“ให้ความกล้าแก่ขุนนางสิบส่วน พวกเขาจะกล้าปล่อยให้ทายาทมังกรตกทุกข์ได้ยากหรือ?”หลี่หลงหลินราวกับถูกฟ้าผ่า ตกตะลึงไปอย่างสมบูรณ์เช่นนี้ก็ได้หรือ?ตั้งครรภ์ก่อนแต่งงาน บีบบังคับให้ขุนนางต้องยอมรับ?สมแล้วที่เป็นฮ่องเต้หวู่!ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด!ปัญหาที่ตนคิดว่าไร้ทางแก้ พระองค์กลับแก้ไขได้อย่างง่ายดายหลี่หลงหลินดีใจจนแทบคลั่ง โค้งคำนับฮ่องเต้หวู่ ตรัสอย่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 841
ลั่วชิงซานดื่มเหล้าไปหลายจอก จนเมาหมดสติ แต่บุตรชายทั้งสามของลั่วชิงซาน กลับรู้สึกอึดอัดใจมาก บุตรชายคนโตบ่นพึมพำ “ท่านพ่อ ท่านดีใจอะไรกันนัก กับการที่องค์ชายเก้าเป็นรัชทายาท? ตระกูลลั่วของเราเกี่ยวอะไรกับองค์รัชทายาทด้วย?” บุตรชายคนที่สองก็เอ่ยคล้อยตาม “ใช่ขอรับ ท่านพ่อ! คราวนี้ท่านขนธัญพืชขึ้นเหนือ เสียเงินไปตั้งมากมาย ยังจะมีอารมณ์มาจัดเลี้ยง เลี้ยงแขกอีกหรือ!” บุตรชายคนเล็กเอ่ยเสริมว่า “พี่ใหญ่และพี่รองพูดถูก! แต่ สำหรับท่านก็ช่างเถอะ แต่ท่านถึงขั้นยกตำแหน่งหัวหน้าตระกูลให้กับน้องหญิงนี่สิ! นางเป็นเพียงผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว และยังเป็นม่าย! มันไม่ยุติธรรมเลย!” แล้วงานเลี้ยงที่ครึกครื้น ก็เงียบเสียงลงทันที การเมืองในวังหลังนั้นดุเดือด และการต่อสู้ภายในครอบครัวของตระกูลลั่วก็รุนแรงไม่แพ้กัน บุตรชายทั้งสามของลั่วชิงซานมักจะมีปัญหากันทั้งแบบเปิดเผยและลับตา จนไม่มีใครยอมให้กัน ในครั้งนี้พวกเขากลับร่วมมือกัน มาสร้างความวุ่นวายในงานเลี้ยงตระกูล เหตุผลก็ง่ายมาก พวกเขามีศัตรูร่วมกัน นั่นก็คือลั่วอวี้จู๋ผู้เป็นน้องสาว ลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้ว เป็นเหมือนน้ำที่ถูกเท
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 842
เมาจนพูดผิด! ลั่วชิงซานเผลอพูดความจริงออกมา ในตอนนี้ ข่าวการหมั้นของลั่วอวี้จู๋กับหลี่หลงหลิน คงแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเจียงหนานแล้ว ในไม่ช้า ข่าวนี้ก็คงจะไปถึงเมืองหลวง! “แล้วแบบนี้...จะทำยังไงดี?” ลั่วชิงซานรู้สึกว้าวุ่นใจ จนไม่มีสมาธิ เพราะว่า หลี่หลงหลินเคยกำชับเขาอย่างหนักแน่นแล้วว่าอย่าให้ตนเปิดเผยเรื่องนี้ แต่ผลคือ ตนกลับเผลอพูดออกไป! ถ้าหลี่หลงหลินโกรธจนถอนหมั้นล่ะจะทำยังไง? เรื่องที่ตัวเองพูดออกไปนั้น กลายเป็นคำอวดไปแล้ว แล้วในอนาคตตระกูลลั่วจะยืนหยัดอยู่ในเจียงหนานได้ยังไง? ยิ่งคิดลั่วชิงซานก็ยิ่งรู้สึกเสียดาย สุดท้ายเขาก็เขียนจดหมายขอโทษแล้วสั่งให้ส่งไปยังเมืองหลวงอย่างเร่งด่วน แต่ข่าวลือกลับแพร่กระจายไปเร็วกว่าจดหมาย! ไม่กี่วันต่อมา ในเมืองหลวงก็มีข่าวลือหนาหู องค์รัชทายาทหลี่หลงหลินเตรียมที่จะนำให้ลั่วอวี้จู๋มาเป็นอนุ! ในทุกยุคสมัย ผู้คนมักชอบข่าวซุบซิบนินทา และข่าวนี้มันช่างร้อนแรงเกินไปจริงๆ! ลั่วอวี้จู๋เป็นพี่สะใภ้ของหลี่หลงหลิน! องค์รัชทายาทจะแต่งงานกับพี่สะใภ้? แทบไม่มีใครเคยมีมาก่อนและจะไม่มีใครมาอีกในอนาคต! ทันใดนั้น ตามถน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 843
ชีวิตที่เข้มแข็งไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบาย ถือว่าฉีดยาต้านเพื่อป้องกันไว้ก็แล้วกัน สักวันหนึ่ง เมื่อหลี่หลงหลินแต่งงานกับลั่วอวี้จู๋จริง ๆ ประชาชนก็จะชินกับเรื่องนี้แล้ว ปฏิกิริยาก็จะไม่รุนแรงนัก ซูเฟิ่งหลิงกัดฟันพูด “ใช่! เรื่องของท่านกับพี่สะใภ้! ข้าไม่คิดเลยว่า หลี่หลงหลินไอ้คนชาติชั่ว ท่านจะต่ำช้าและไร้ยางอายขนาดนี้! เพื่อหลอกลวงองค์ชายใหญ่ ไม่ให้เขาก่อกบฏ ท่านถึงขั้นทำให้พี่สะใภ้เสียชื่อ!” ??? หลี่หลงหลินสีหน้าเหม่อลอย เดิมทีเขารู้สึกเหมือนถูกจับได้ว่ามีชู้ เขาจึงเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความตาย แต่ซูเฟิ่งหลิงกำลังพูดอะไรอยู่? ทำไมถึงบอกว่าเขาทำให้พี่สะใภ้เสียชื่อ? หรือนางคิดว่าข่าวนี้ เขาเป็นคนปล่อยออกไปหรือ? ไม่ถูก! นางจะรู้ได้ยังไงว่าเขาวางแผนจะลดความน่าเชื่อถือเพื่อหลอกลวงองค์ชายใหญ่? ด้วยสมองที่ไม่เฉลียวฉลาดของซูเฟิ่งหลิง มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย! คงไม่ใช่เสด็จพ่อแน่นอน! เสด็จพ่อกับนางไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย หลี่หลงหลินถามอย่างระมัดระวัง “ใครเป็นคนบอกเจ้าล่ะ?” ซูเฟิ่งหลิงส่งเสียงหึครั้งหนึ่ง “แน่นอนว่าท่านย่าบอกข้า! ความคิดของท่านจะปิดนางไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 844
หลี่หลงหลินรู้สึกเสียใจอย่างมาก! ถ้ารู้ว่า ซูเฟิ่งหลิงจะพูดคุยง่ายขนาดนี้ เขาน่าจะสร้างข่าวลือขึ้นมา ไม่ใช่แค่ลั่วอวี้จู๋ แต่รวมถึงพี่สะใภ้สามหลิ่วหรูเยียน กงซูหว่าน และซุนชิงไต้ เช่นนี้แล้ว ซูเฟิ่งหลิงจะต้องบังคับให้คนแต่งงานกับพี่สะใภ้ทั้งสามแน่! แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมาก็รู้สึกสบายใจ เพียงแค่ลั่วอวี้จู๋ก็ทำให้ซูเฟิ่งหลิงโมโหขนาดนี้ ถ้าพี่สะใภ้ทั้งสามรวมกัน ซูเฟิ่งหลิงคงจะโกรธจนระเบิดแน่! บางที นางอาจจะไม่ให้เขาอธิบายอะไรเลยและแทงเขาตายไปเลยก็ได้! ยังดี ยังดี โชคดีที่เขารอดมาได้! อาหารต้องกินทีละคำ ผู้หญิงต้องจีบทีละคน และพี่สะใภ้ต้องแต่งงานทีละคน ใจร้อนจะกินเต้าหู้ร้อนๆ ไม่ได้! ต้องไม่ใจร้อนเด็ดขาด! หลี่หลงหลินจึงสาบานต่อหน้าซูเฟิ่งหลิงว่าเขาจะรับผิดชอบลั่วอวี้จู๋แน่ ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกพอใจและเดินออกไปอย่างมีความสุข ยังไงก็ตาม... ซูเฟิ่งหลิงเพิ่งเดินออกไป ลั่วอวี้จู๋ก็เดินหน้าซีดเข้ามาในห้องของหลี่หลงหลิน “พี่สะใภ้ใหญ่” “เกิดอะไรขึ้น...” หลี่หลงหลินมองลั่วอวี้จู๋ในชุดขาว รูปร่างอวบอิ่มและสวยงาม และสังเกตเห็นว่านางมีรอยแดงรอบดวงตา เห็น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 845
อย่างน้อยก็เป็นพ่อค้าใหญ่ ทำไมถึงทำงานไม่เป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้! หลี่หลงหลินรับจดหมายขอโทษจากลั่วอวี้จู๋ และอ่านอย่างละเอียด ในจดหมาย ลั่วชิงซานรู้สึกตื่นตระหนกและประหม่า ราวกับจะฉี่ราด! เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอนาคตของตระกูลลั่ว! หากฝ่าบาททรงกริ้วขึ้นมา เลือดจะนองไปทั่ว! ตอนนี้หลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท ไม่ต่างจากฝ่าบาทเท่าไร ถ้าหลี่หลงหลินโกรธตระกูลลั่วจริง ๆ แค่มีพระราชาบัญชา ตระกูลลั่วก็จะถูกทำลาย! ลั่วอวี้จู๋ลดหน้าลง พูดอีกครั้ง “องค์รัชทายาทโปรดลงโทษ!” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “จริง ๆ แล้ว... ท่านพ่อของท่านไม่เพียงแต่ไม่มีความผิด แต่ยังมีคุณงามความดีด้วย! การลงโทษจึงไม่จำเป็น!” ลั่วอวี้จู๋งุนงง และเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “ไม่มีความผิดแล้วมีคุณงามความดีได้ยังไง? ความน่าเกรงขามของพระองค์ตกต่ำลงถึงจุดต่ำสุด จะมีคุณงามความดีที่ไหน?” หลี่หลงหลินมองด้วยดวงตาเปล่งประกาย และเอ่ยต่อ “ถ้าความน่าเกรงขามของข้ามีตกต่ำลง มันก็ดีแล้ว! ยิ่งความน่าเกรงขามของข้าต่ำลงมาเท่าไหร่ พี่ใหญ่และพี่สามก็จะไม่กล้าก่อกบฏ! แต่ยังไงก็ตาม ถ้าข้าปล่อยข่าวเองเพื่อทำลายความน่าเกรงขามของข้า มั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 846
สำหรับคนอื่น ๆ ฮ่องเต้หวู่จะไม่อธิบายอะไรมากนัก แต่กับเว่ยซวินนั้นแตกต่างออกไป หนึ่งคือเพราะเว่ยซวินติดตามฮ่องเต้หวู่มาหลายปี ดูแลการกิน การอยู่ของพระองค์ จึงได้รับความไว้วางใจอย่างสูง สองคือ การเปลี่ยนแปลงในราชสำนักครั้งนี้ เว่ยซวินก็มีจุดยืนที่มั่นคง เคียงข้างเจ้าเก้าและทำคุณงามความดีไว้มาก ดังนั้น นอกจากหลี่หลงหลินแล้ว คนที่ฮ่องเต้หวู่ไว้วางใจมากที่สุดก็คือเว่ยซวิน! เว่ยซวินรู้ถึงเหตุผลนี้จึงรู้สึกตกใจและเป็นเกียรติอย่างมาก พร้อมกันนั้น เว่ยซวินได้คิดถึงคำพูดของฮ่องเต้หวู่ ซึ่งทำให้จิตใจของเขาสั่นสะเทือน ทำไมต้าเซี่ยถึงเกิดปัญหาภายใน? เหตุใดเหล่าองค์ชายถึงก่อการกบฏกันมากมาย? สาเหตุที่แท้จริงคือฮ่องเต้หวู่ไม่แต่งตั้งรัชทายาท ทำให้เกิดการช่วงชิงอำนาจ ดังนั้น ฮ่องเต้หวู่จึงตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวที่จะแต่งตั้งหลี่หลงหลินให้เป็นรัชทายาท หลังจากที่ได้พิจารณาอย่างถี่ถ้วน การแย่งชิงราชบัลลังก์ของเก้าองค์ชายในที่สุดก็มีผลสรุปแล้ว ไม่มีใครคาดคิดว่าองค์ชายเก้าที่ไม่เป็นที่รู้จักอย่างหลี่หลงหลินจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างก้าวกระโดด สร้างผลงานอันโดดเด่นจนกลายเป็นผู้ชนะใ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 847
แต่ เสิ่นชิงโจวอยู่ในคุก ไม่มีใครมาเล่นหมากรุกด้วย จึงต้องเล่นกับตัวเอง เมื่อเล่นบ่อย ๆ เขาก็รู้สึกเบื่อหน่าย หมากรุกเหมือนสนามรบ ต้องมีการวางแผน พูดให้ชัดแล้วก็แค่การต่อสู้ทางจิตใจ การต่อสู้กับคนอื่นนั้นย่อมสนุกกว่า แต่การต่อสู้กับตัวเองนั้น เมื่อมองเห็นทุกการวางแผนชัดเจน ก็เลยไร้ซึ่งความสนุก กลับกัน หมากห้าแถวเล่นง่าย ไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมาก แม้จะเล่นกับตัวเอง ก็ยังน่าตื่นเต้น และยังสนุกมาก ดังนั้น เสิ่นชิงโจวจึงเล่นอย่างสนุกสนาน ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ แม้จะถึงเวลากลางคืน เขาก็ยังเล่นต่อไปภายใต้แสงของเทียน จนกระทั่งเสียงจากประตูคุกดังขึ้น มีคนเข้ามา เสิ่นชิงโจวยังคิดว่าเป็นนายทหารนำอาหารมา จึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง “วางอาหารไว้เถอะ!” หลังจากเงียบไปสักพัก ผู้มาเยือนก็เอ่ยด้วยเสียงเบา “อาจารย์ เป็นศิษย์เอง!” เสิ่นชิงโจวได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจึงแปลกใจ และเงยหน้าขึ้นมอง เป็นชายที่สวมเสื้อคลุมสีดำ หัวมีหมวกปิดบังใบหน้าในเงามืด สามารถมองเห็นได้เพียงริมฝีปากที่เรียวบางและสันจมูกที่ตรง “รัชทายาท..” “ทำไมท่านถึงมา!” เสิ่นชิงโจวขมวดคิ้วแน่น แน่นิ่งมองผู้มาเยือนด้วย
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
