เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 8
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1685
ยิ่งไปกว่านั้น อนาคตหลี่หลงหลินคือผู้ครองแผ่นดิน หากในเรื่องอภิเษกยังวุ่นวายเหลวไหลเยี่ยงนี้! แล้วเหล่าขุนนางในราชสำนักจะคิดเห็นอย่างไร? แล้วราษฎรทั่วหล้าจะคิดเห็นอย่างไร? แล้วคนรุ่นหลังจะประเมินเช่นไร? นี่อาจเป็นการก้าวพลาดเพียงครั้งเดียว แต่ต้องเสียใจไปชั่วกาลนาน! คิ้วของไทเฮาขมวดแน่น สีหน้าเคร่งเครียดยิ่งนัก หากตนพยักหน้าตกลงในตอนนี้ เห็นชอบกับการสมรสครั้งนี้ ก็เท่ากับผลักหลี่หลงหลินลงสู่เหวเพลิงด้วยสองมือ!ไม่ได้!ต่อให้หลี่หลงหลินจะเคืองแค้นตนชั่วครู่ ก็ยังดีกว่าให้หลี่หลงหลินต้องถูกผู้คนชี้หลังไปชั่วชีวิต! ไทเฮาจ้องมองหลี่หลงหลิน เอ่ยด้วยดวงเตาแน่วแน่ “มิได้! ข้าไม่เห็นด้วยกับการสมรสครั้งนี้!” ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึง “เสด็จแม่...” ไทเฮาตรัสเสียงเย็นเยียบ “ฮ่องเต้ เจ้าอย่าพูดอีกเลย! ข้าตัดสินใจแล้ว เรื่องนี้ไม่อาจเป็นไปได้ก็ย่อมไม่อาจเป็นไปได้!” “ต่อให้ฟ้าถล่มแผ่นดินทลายก็ไม่อาจเปลี่ยนใจได้!” แววหม่นหมองฉายขึ้นบนพระพักตร์ฮ่องเต้หวู่ นี่คือสิ่งเดียวที่พระองค์สามารถทำเพื่อหลี่หลงหลินได้แล้ว เดิมทีคิดว่าเมื่อหยิบยกความชอบในศึกมาอ้าง ไทเฮาจะยอมผ่อนปรนลงบ้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1684
ไทเฮาชะงักไปครู่หนึ่ง “เรื่องอภิเษกขององค์รัชทายาทหรือ?” “รัชทายาทมิใช่ว่าได้เข้าพิธีสมรสกับชายารัชทายาทไปแล้วหรอกหรือ เหตุใดจึงยังมีเรื่องให้ข้องใจ หรือว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองมิราบรื่น มีช่องว่างในใจอยู่หรือ?” ฮ่องเต้กดเสียงต่ำ “สิ่งที่ลูกเอ่ยถึง มิใช่เรื่องของเจ้าเก้ากับชายารัชทายาท...” คิ้วเรียวงามของไทเฮาขมวดมุ่นขึ้น พระนางมีลางสังหรณ์ไม่สู้ดีอยู่บ้าง ท้ายที่สุด เรื่องราวเกี่ยวกับความรักของหลี่หลงหลิน นางก็เคยได้ยินมาอยู่แล้ว ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ครานี้เจ้าเก้าได้สร้างคุณความชอบอันยิ่งใหญ่ เพื่อต้าเซี่ยปราบแดนเหนือ กำราบหมานอี๋ ถือเป็นผลงานใหญ่หลวงนัก” “ด้วยความชอบเช่นนี้ เราแทบไม่รู้ว่าจะพระราชทานรางวัลสิ่งใดให้เหมาะสม” “จึงคิดว่าจะตอบแทนด้วยการช่วยให้สำเร็จสมปรารถนาในสิ่งหนึ่ง” “ดังนั้น...” สีหน้าของไทเฮาแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “ดังนั้นเจ้าจึงคิดจะพระราชทานสมรสให้เขารึ?” ฮ่องเต้รีบอธิบาย “ลูกหาได้ตัดสินใจเอาเองไม่ แต่ตั้งใจมาเพื่อหารือกับเสด็จแม่ต่างหาก” ถึงแม้จะอยากตัดสินใจเอง ฮ่องเต้ก็ไม่กล้าพอ เพราะเรื่องฝ่ายใน ล้วนเป็นสิทธิ์ข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1683
หลี่หลงหลินชะงักไปครู่หนึ่ง ฮ่องเต้หวู่พูดได้มีเหตุผลนัก แม้ฮ่องเต้หวู่ทรงเป็นโอรสแห่งสวรรค์ ผู้ครองบัลลังก์แห่งต้าเซี่ย ทว่าเรื่องที่เขาจะอภิเษกกับลั่วอวี้จู๋และหลิ่วหรูเยียนนั้น หาใช่ราชกิจบ้านเมือง แต่เป็นเรื่องของฝ่ายใน ซึ่งบัดนี้ เรื่องราวของฝ่ายในล้วนอยู่ในการตัดสินใจของไทเฮา หลี่หลงหลินประสานมือคำนับ พลางเอ่ยว่า “เสด็จพ่อ ลูกเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ” “หากเรื่องนี้ทำให้เสด็จพ่อทรงลำบากพระทัย เช่นนั้นลูกจะเลื่อนไปก่อน เรื่องนี้มิใช่สิ่งที่ต้องรีบร้อนนัก” “ในเมื่อข้างกายลูกยังมีเฟิ่งหลิงอยู่ ทั้งยังมีราชกิจสำคัญติดพัน” ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม“เจ้าเก้า สิ่งที่เราพูดมิใช่ว่าไม่เห็นด้วยกับการสมรสของเจ้าครั้งนี้” “ท้ายที่สุดแล้ว ลั่วอวี้จู๋กับหลิ่วหรูเยียนนั้น ล้วนเหมาะสมกับเจ้ายิ่งนัก” “หากสามารถอภิเษกสมรสอย่างเปิดเผยตามธรรมเนียมได้ นางทั้งสองจะได้อยู่เคียงข้างเจ้า ช่วยเหลือดูแลกิจการฝ่ายในในภายหน้า เราก็จักวางใจ” “ความหมายของเราก็คือ เรื่องนี้จำต้องหารือกับไทเฮา” “เราสามารถพาเจ้าไปพบไทเฮาได้ แต่ไทเฮาจะทรงเห็นชอบหรือไม่ นางจะว่าอย่างไรนั้น เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1682
ฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรไปยังหลี่หลงหลินด้วยความสนพระทัยยิ่ง “เจ้าเก้า ครั้งนี้ที่ต้าเซี่ยสามารถยึดดินแดนทางเหนือกลับคืนมาได้ เจ้าคือผู้ที่มีคุณงามความดีสูงสุด” “เจ้าคือวีรบุรุษของต้าเซี่ย!”“หากข้าไม่มอบรางวัลให้เจ้า มีหวังต้องกลายเป็นที่ครหา ให้คนนำไปนินทาลับหลังได้”“กระทั่งในหน้าประวัติศาสตร์อาจจะจารึกว่าข้าเป็นฮ่องเต้ที่ขี้เหนียวที่สุด”“ดังนั้น เพื่อรักษาหน้าของข้า เจ้าลองคิดดูให้ดีว่ามีเรื่องใดที่อยากจะทำหรือไม่”“ให้ข้าได้ช่วยเติมเต็มความปรารถนาของเจ้าสักเรื่องหนึ่ง”“อย่าให้ข้าต้องติดค้างในใจเลย”ฮ่องเต้หวู่ทรงทราบดีว่าหลี่หลงหลินไม่ได้ขาดแคลนสิ่งใดเพียงแค่คุณค่าที่เกิดจากสิ่งประดิษฐ์ต่าง ๆ ของเขาก็ประเมินค่าไม่ได้แล้วต่อให้จะกล่าวว่าหลี่หลงหลินร่ำรวยเทียบเท่าแผ่นดินก็ไม่นับว่าเกินจริงยิ่งไปกว่านั้น ตนเองก็อายุมากแล้วคงจะประทับอยู่บนบัลลังก์ฮ่องเต้ได้อีกไม่นานเมื่อถึงเวลานั้นหลี่หลงหลินก็จะขึ้นมานั่งบนบัลลังก์มังกรนี้แทนพระองค์เขาจะกลายเป็นโอรสสวรรค์ที่ทำได้ทุกสิ่งในใต้หล้าแต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ ฮ่องเต้หวู่ก็ยิ่งไม่ต้องการติดค้างสิ่งใดกับหลี่หลงหลินหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1681
“แล้วข้อเสนอแนะอีกข้อหนึ่งคืออะไรเล่า?”หลี่หลงหลินประสานหมัดคารวะแล้วกล่าวว่า “ลูกทูลขอพระราชทานอนุญาต หวังว่าเสด็จพ่อจะโปรดให้องค์ชายเจ็ดประจำการอยู่ที่ค่ายทหารดินแดนทางเหนือ เพื่อข่มขวัญเหล่ากากเดนของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ และคืนความสงบสุขให้แก่ราษฎรในดินแดนทางเหนือพ่ะย่ะค่ะ”“แม้ว่าตอนนี้กองกำลังหลักของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะถูกกำจัดสิ้นซากไปแล้ว แต่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่เหลืออยู่ก็ใช่ว่าจะยอมรามือโดยง่าย”“มีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขาจะฉวยโอกาสก่อความวุ่นวายอย่างลับ ๆ”“จำเป็นต้องวางกำลังป้องกันอย่างแน่นหนาที่ชายแดน”“และองค์ชายเจ็ดก็คือผู้ที่เหมาะสมที่สุด!”หลังจากพูดเช่นนั้นออกไปเหล่าขุนนางก็พลันโกลาหลฮือฮา“ฝ่าบาท ไม่ได้เด็ดขาดนะพ่ะย่ะค่ะ!”“องค์ชายเจ็ดทรงเป็นเชื้อพระวงศ์ จะให้ประจำการอยู่ในดินแดนทางเหนืออันป่าเถื่อนได้อย่างไร?”“ยิ่งไปกว่านั้น การประจำการที่ดินแดนทางเหนือก็มีแม่ทัพจางคอยดูแลอยู่แล้ว จะถึงตาขององค์ชายเจ็ดได้อย่างไร?”“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ! ฝ่าบาท!”“ขอฝ่าบาททรงไตร่ตรองด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”เหล่าขุนนางต่างคนต่างก็มีแผนการในใจบัดนี้หลี่หล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1680
ฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรไปยังหลี่หลงหลินด้วยความสนพระทัยอย่างยิ่งเขาในฐานะที่มาจากเหล่าทัพ กรำศึกมาครึ่งค่อนชีวิตในพระทัยย่อมทรงทราบดีว่าหากสามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้ ย่อมมีแต่คุณไม่มีโทษ!จะสามารถเสริมสร้างความแข็งแกร่งของแคว้นให้แก่ต้าเซี่ยได้โดยตรง!สภาพของกองทัพตระกูลซูนั้น ทุกคนต่างประจักษ์แก่สายตาแต่ทหารชั้นยอดและแม่ทัพเหล่านั้น ล้วนเป็นผู้ที่หลี่หลงหลินทุ่มเทเงินทองไปมหาศาล ใช้เวลาและแรงกายแรงใจอย่างยิ่งยวดในการฝึกฝนขึ้นมาในสนามรบ พวกเขาต่อสู้อย่างนองเลือด สังหารศัตรูอย่างกล้าหาญนอกสนามรบก็ดูน่าเกรงขาม มีระเบียบวินัยที่เข้มงวดสามารถทำให้ข้าศึกยอมจำนนได้โดยไม่ต้องรบ!เขาไม่กล้าจินตนาการเลยว่า หากทหารต้าเซี่ยทุกคนเป็นดั่งกองทัพตระกูลซู นั่นจะเป็นเรื่องที่น่าสะพรึงกลัวเพียงใด!เมื่อนั้นแล้ว การที่ต้าเซี่ยจะครอบครองใต้หล้าก็อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม!สายตาของหลี่หลงหลินกวาดมองไปทั่วเหล่าขุนนาง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เสด็จพ่อ ลูกมีข้อเสนอแนะสองประการพ่ะย่ะค่ะ”“ประการแรก ให้เรียกตัวฮูหยินผู้เฒ่าซูกลับคืนสู่เมืองหลวงทันที”“แต่งตั้งแม่ทัพอาวุโสซูและตระกูลซูผู้ภักดีทั้
