บทที่ 10 ต้มยาแก้พิษ

 

“พระองค์ทรงหมายถึง องค์รัชทายาท”

“ใช่ เพียงแต่ข้าแค่ไม่เข้าใจว่า เหตุใด เขาถึงอยากเร่งเอาชีวิตข้ามากนัก ก่อนหน้านี้ เขาไม่ทำแผนที่ต่ำทรามแบบนี้ ตั้งแต่เราแต่งงานกัน ก็มีเรื่องแบบนี้มาเรื่อยๆ ข้า ไม่เข้าใจ”

“พระองค์คิดว่า มีคนอื่นร่วมทำการครั้งนี้ด้วย”

“ข้าก็เริ่มนึกไม่ออกแล้ว หากต้องการชีวิตข้า ก็เพียงแค่วางยาข้าก็จบ แต่เหตุใดต้องทำร้ายเจ้าด้วย นี่คือสิ่งที่ทำให้ข้าไม่มั่นใจจุดประสงค์ของเขา”

“แย่แล้ว การที่ข้าทำแบบนี้ ก็เท่ากับว่าแหวกหญ้าให้งูตื่นเสียแล้ว”

“ข้ากลับคิดกลับกันนะ ว่าให้เขารับรู้ไปเลยว่าเรารู้แผนชั่วนี่ เขาจะได้เปิดเผยตัวเสียที จะได้ไม่ลอบกัดอีก"

“แล้วห้องที่ถูกวางยาพิษล่ะ ต้องทำอะไรบ้าง”

“เรื่องนี้ไม่ยากเพคะ ที่ให้ปิดไว้ เพราะพิษจะได้ไม่ระเหยออกมาภายนอก มาจากกำยาน ก็แก้ด้วยกำยาน คืนนี้หม่อมฉันจะทำยาถอนพิษ และให้เอาไปจุดวันพรุ่งนี้ ก็ไม่มีปัญหาแล้วเพคะ”

“แต่ว่าตอนนี้มันดึกแล้วนะ เจ้าพึ่งจะฟื้นจากพิษขึ้นมา”

“ไม่เป็นไรเพคะ ใช้เวลาแค่ไม่นาน สมุนไพรและของที่ต้องใช้มีอยู่แล้ว อันเหมยก็พร้อมแล้ว เดี๋ยวหม่อมฉันจะไปห้องยา เพื่อปรุงยาเพื่อแก้พิษให้ในห้องเพคะ พระองค์ พักผ่อนไปก่อนนะเพคะ”

“ข้าไปกับเจ้าด้วย”

“แต่ว่า….”

“ไม่มีแต่ ไปเถอะ เจ้าบอกว่าจะไปปรุงยานี่นา หลายคนช่วยกัน น่าจะเร็วกว่าเจ้าสองคนทำนะ”

มู่เหรินพาซีเฟยออกไป นางเดินนำเขาไปที่ห้องปรุงยา ซึ่งก่อนหน้านี้นางได้ขอเอาไว้ เขาเดินเข้าไปพร้อมกับฉุนกลิ่นสมุนไพรหลากหลายชนิด นางจัดวางของได้อย่างเรียบร้อย

“อันเหมย เตรียมของเรียบร้อยแล้วหรือไม่”

“พระชายา เรียบร้อยเพคะ เหลือแค่ ลอกหนังกบเพคะ”

“จะ เจ้าว่าอะไรนะ ละ ลอกหนังกบงั้นหรือ”

เว่ยอีที่ขออาสาท่านอ๋องมาช่วยด้วยเพราะเขานอนห้องอื่นไม่หลับ ถึงกับรู้สึกขนลุก

“ใช่ ต้องเอาหนังมันมาย่างและบดเพื่อผสมในตัวยา”

“เจ้า เรื่องนี้ เจ้าทำเองงั้นหรือ”

“งั้นสิ ไม่งั้นเจ้าจะช่วยข้างั้นหรือ”

“เอ่อ อันเหมย เจ้าดูห้าวเหมือนผู้ชายก็จริง แต่ไม่คิดว่าเจ้า จะกล้า อ๊ากกก พระชายา ทำอะไรน่ะพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยอีหันไปตกใจงูเห่าตัวใหญ่ในมือนาง  ที่พระชายาพึ่งเจาะที่ตัวมันเพื่อจะเอาบางอย่างออกมา และมืออีกข้างของนางถือมีดคมกริบอยู่

“เว่ยอี เจ้าตกใจอะไร ข้าแค่เจาะเอาดีงูเห่าออกมา อ้อ ที่เหลือนี่ก็ ฝากเจ้าด้วยละกันนะ เห็นว่าพวกบ่าวไพร่ชอบกินเนื้อมัน เจ้าก็เอาไปให้พวกเขาที”

เว่ยอีมองพระชายา และอันเหมย ที่ทำเรื่องพวกนี้เหมือนเป็นเรื่องปกติเหมือนพวกนางกำลังทำกับข้าวอยู่ เขาหันมามองท่านอ๋องของเขา ที่ยืนตัวแข็ง หน้าซีด เขาคิดว่า ท่านอ๋องเองก็คงรู้สึกไม่ต่างจากเขามากนัก

“เอ่อ ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม ขอตัวสักครู่นะพ่ะย่ะค่ะ จะเอา ไอ้ตัวนี้ ไปให้เสี่ยวหลงพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยอีบอกและรีบวิ่งไป มู่เหรินมองพระชายาที่ตอนนี้กำลังบีบดีงูที่ได้มา ลงในถ้วยที่เตรียมไว้ นางสวมถุงมือและผ้าปิดปากเรียบร้อยแล้ว นางหันมามองเขา

“ท่านอ๋อง ท่านก็ควรใส่ผ้าปิดปากนี่ด้วยเพคะ ป้องกันเอาไว้ก่อน”

นางเดินมา เอาผ้าใส่ให้เขา และผูกให้เขาอย่างเบามือ มู่เหรินหันไปมองนาง ตอนนี้ แก้มนางห่างจากหน้าเขาไม่ถึงสองข้อนิ้ว ช่างน่าหอมนัก หากไม่เห็นภาพที่นางล้วงเอาดีงูออกมากับตาเมื่อครู่ เขาคงไม่คิดมาก แต่ตอนนี้ เขามาช่วยนาง เรื่องอื่นไม่ควรคิด

“เจ้าจะให้ข้าช่วยอะไรหรือไม่ล่ะ”

“เอ่อ ถ้าอย่างนั้น รออันเหมยย่างหนังกบนี่เสร็จ แล้วพระองค์ก็บดให้ละเอียดก็แล้วกันเพคะ แรงผู้ชาย น่าจะบดได้ละเอียดเร็วกว่าพวกหม่อมฉัน”

“ได้สิ อันเหมย เจ้าส่งมาสิ”

“เพคะท่านอ๋อง”

“ท่านอ๋อง สวมถุงมือนี่ก่อนเพคะ หนังกบมีพิษ ต้องป้องกันเอาไว้ด้วยเพคะ”

ซีเฟยเอาถุงมือมาสวมให้เขา ก่อนสอนเขาใช้เครื่องบด ตอนนี้นางวิ่งไปดึงสมุนไพรมารวบรวมเพื่อจะผสมรวมกัน เว่ยอีมาแล้ว เขาทิ้งหน้าที่บดหนังคางคกให้เว่ยอี และเดินตามพระชายาของเขาแทน

“พวกนี้ เจ้าปลุกเองทั้งหมดเลยหรือ”

“ไม่ทุกอย่างเพคะ บางส่วนต้องไปซื้อที่ร้านยามาเก็บไว้ อย่างหญ้าฝรั่นนี่ ต้องสั่งมาเพคะ ออกตามฤดูกาล ไม่พบเห็นได้ง่าย ส่วนกะวานกับจันทร์แปดกลีบ ต้องเอามาตากจนแห้งและเก็บใส่โหลไว้ เวลานำมาใช้งานจะได้ง่ายขึ้น”

“เรื่องพวกนี้ เจ้าเรียนจากอาจารย์เจ้าหรือ”

“เพคะ อาจารย์หม่อมฉันเป็นหมอเทวดา ท่านชอบท่องเที่ยว และไม่รับลูกศิษย์”

“แล้วเหตุใดจึงสอนเจ้าได้ล่ะ”

“พูดแล้วเรื่องมันยาวเพคะ ตอนนั้นหม่อมฉันถูกพิษ และตกเขา ไปเจอท่านพอดี เกือบไม่รอดแล้ว อาจารย์รักษาหม่อมฉันอยู่หลายวัน กว่าหม่อมฉันจะฟื้น ก็พบว่าในร่างกายหม่อมฉัน มีพิษมากเกินไป จนไม่สามารถใช้ชีวิตปกติได้ ข้าเลยขอให้ท่านสอนวิชาแก้พิษเพื่อช่วยแก้พิษให้ตัวเอง และช่วยผู้อื่น อาจารย์ให้หม่อมฉันสาบานว่าจะไม่นำพิษที่เรียน ไปทำร้ายผู้อื่น หากเขาจับได้ จะฆ่าข้าทันทีที่หาข้าเจอเพคะ”

“แล้วเหตุใดเจ้าถึงได้ถูกวางยาพิษล่ะ ใครเป็นผู้วางยาเจ้ากัน”

ซีเฟยนิ่ง ไม่ตอบ และนางก็หันไปมองอันเหมย

“อันเหมย รีดพิษแมงมุมดำหรือยัง ข้าจะได้รีบผสม พิษแมงมุมต้องรีดแล้วใช้เลย เสียเวลาไม่ได้ เร็วเข้า”

“เพคะ พระชายา”

นางจงใจเลี่ยงคำถามข้าสินะ ถังมู่เหรินรู้สึกอยากรู้เรื่องราวก่อนหน้านี้ของพระชายาของเขายิ่งนัก นางถูกวางยาพิษมาตั้งแต่เด็ก และช่วยเหลือตัวเองมาตลอด จนมีชีวิตรอดจนถึงทุกวันนี้ มองภายนอก ดูเหมือนนางเป็นสตรีที่อ่อนหวาน เรียบร้อย และดูอ่อนแอ

แต่ตั้งแต่นางอภิเษกกับเขา เข้ามาเป็นพระชายา นางก็ไม่เคยบกพร่องในหน้าที่ดูแลตำหนักอ๋องนี้เลยสักนิด นางชนะใจบ่าวไพร่ทุกคน มีน้ำใจ นอกจากเรื่องเข้าหอแล้ว นางถือได้ว่าทำหน้าที่พระชายาชินอ๋องได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว

มู่เหรินมองนาง ผสมสมุนไพรทุกอย่างลงในหม้อต้มยา และเริ่มเคี่ยว หากว่าคืนนี้ไม่ได้นาง เขาคงถูกปลิดชีพไปพร้อมกับเว่ยอีแล้ว นางโดนพิษก่อนเป็นคนแรก เขานึกอยากรู้ ว่าตอนนี้ในร่างกายของนาง มีพิษอยู่สักเท่าไหร่กันนะ ตอนนี้นางหันมาตำบางอย่างที่ติดกับเตาต้มยา นางสลับพัดไปด้วย และตำยาไปด้วย เขาฉวยโอกาส ไปนั่งใกล้ๆ นาง

“ข้าตำเอง เจ้าต้มยาไปเถอะ”

“ขอบพระทัยเพคะ”

มู่เหรินหันมามองหน้านาง ที่บัดนี้มีรอยดำจากเขม่าควันติดอยู่ พวกเขาถอดถุงมือกันหมดแล้ว มู่เหรินจึงจับนางหันมา และใช้ผ้าสะอาดที่วางอยู่ข้างๆ มาเช็ดให้นาง ซีเฟยตกใจ แต่ก็ยอมให้เขาเช็ดโดยดี

“จมูกเจ้ามีเขม่าติดน่ะ”

“ขอบพระทัยเพคะ”

“เป็นเรื่องที่ข้าควรทำน่ะ อันนี้ ต้องตำอีกนานเท่าไหร่หรือ”

“ต้องตำให้ละเอียดที่สุดเพคะ เสร็จแล้วจะเอามาผสมกับยาที่เคี่ยวนี้ และปั้นเป็นก้อน รอให้แห้ง และนำไปจัดผสมกับกำยาน เท่านี้ก็แก้พิษได้แล้วเพคะ”

พวกเขาทำงานกันไปอย่างเงียบๆ ท่างเว่ยอีก็พัดให้อันเหมยที่กำลังจุดเตาใหญ่เพื่อต้มยาที่เหลือ เขารับหน้าที่ตำยาให้นางเช่นกัน พวกเขาดูสนุกสนานมากกว่าจะเครียดกับการทำยาครั้งนี้ ชินอ๋องมององครักษ์ของเขาเช็ดเหงื่อและพัดให้ฉู่อันเหมยและนึกขำ เว่ยอีก็มีมุมนี้กับเขาเหมือนกัน

มู่เหรินหันมามองพระชายาของเขา ซึ่งตอนนี้นางได้เท้าแขนขึ้นมา แล้วหลับสนิทอยู่ข้างๆ เขา เขาค่อยๆ เอาพัดออกมาจากมือนาง และจับตัวนางพิงกับเขา เขาตำยาได้ละเอียดแล้ว จึงเรียกอันเหมยเบาๆ

“อันเหมย ๆ มาดูสิ ใช้ได้หรือยัง”

อันเหมยเห็นว่าซีเฟยหลับอยู่ นางจึงเดินเบาที่สุด และเดินมามอง

“ทูลท่านอ๋องละเอียดพอแล้วเพคะ พระองค์พาพระชายาไปพักผ่อนก่อนเถอะเพคะ ที่เหลือ หม่อมฉันจัดการเองเพคะ”

“ข้าให้เว่ยอีอยู่ช่วยเจ้าที่นี่ เว่ยอี ฝากเจ้าด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

ชินอ๋องค่อยๆ ช้อนตัวพระชายาขึ้นมา และอุ้มนางเพื่อไปที่ห้องพักผ่อนของพวกเขาสองคน