บทที่ 10 เข้าร่วมกองทัพ

บทที่ 10 เข้าร่วมกองทัพ

ภายในห้องโถงส่วนตัว ขณะที่กำลังดื่มกินกันอย่างมีความสุขอยู่นั้น ฮองเฮาจึงได้ตรัสถามเจ้าของจวนขึ้นมา ทำให้อีกสามคนชะงักไปเล็กน้อย

“เยวียนสือ เจ้ามีความคิดที่จะแต่งกับสตรีใดหรือไม่”

“ยังไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยขอรับ ข้ายังอยากใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลใด ๆ เช่นนี้ต่อไป ข้ายังไม่พร้อมที่จะมีสตรีนางใดมาข้างกาย”  เสวี่ยเยวียนสือตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

เมื่อได้ยินคำถามนั้น ฮ่องเต้จึงถามฮองเฮาด้วยความสงสัยและขบขัน “นี่เจ้าคิดจะหาภรรยาให้ศิษย์น้องข้าหรือ”

“ข้าคงไม่บังอาจขนาดนั้นหรอก เพียงอยากรู้เท่านั้นว่าเขาคิดจะมีคู่ชีวิตหรือไม่ อายุอานามก็ล่วงเลยเลขสามมาแล้ว หากเป็นคนอื่น ป่านนี้คงแต่งงาน หรือไม่คงมีอนุเป็นสิบแล้วอย่างเช่นท่านอย่างไรล่ะ” ฮองเฮาตอบกลับ ทำว่าคำกล่าวของนางเหมือนจะเหน็บแนมสามีอย่างไรไม่รู้ 

“เจ้าก็รู้ว่าข้าจำใจรับพวกนางไว้ ข้าไม่ได้ชอบพวกนางสักนิด” ได้ยินเช่นนั้น ฮ่องเต้จึงได้ตรัสออกมาด้วยความร้อนรน

“ไม่ได้ชอบพอ แต่ก็อยู่ด้วยกันจนมีลูก เช่นนี้ยังจะให้เชื่ออยู่อีกหรือ”

ฮ่องเต้และฮองเฮาหยอกล้อกันอย่างมีความสุข โดยที่มีสายตาของบุตรสาวคอยจับจ้องอยู่ตลอดเวลา

โดยตัวนางก็ได้จินตนาการ แล้วใฝ่ฝันไปว่าตนกับท่านอาจะได้มีโอกาสได้หยอกล้อกันเช่นนี้สักครั้ง คิดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็หันไปมองบุรุษข้างกายด้วยสายตาหวานชื่น และในครั้งนี้ก็ไม่รอดพ้นสายตาของผู้เป็นมารดาไปอีกเช่นเคย

เมื่อฮองเฮาได้เห็นเช่นนั้น ก็รู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที เนื่องจากฐานะของบุตรสาวนั้นสูงส่งอย่างมาก ส่วนชายผู้นี้แม้ฐานะของเขาจะไม่ต่ำต้อย แต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่าเหมาะสมกับบุตรสาวของนางอยู่ไม่น้อย

ความลังเลนี้จึงวนเวียนอยู่ในใจของฮองเฮาอย่างไม่จบไม่สิ้น ว่านางควรจะหาทางออกอย่างไรดี

ทางด้านแม่ทัพหนุ่มที่ถูกจับจ้องก็เริ่มระมัดระวังตัวมากขึ้น ชายหนุ่มรู้ดีว่าองค์หญิงกำลังมองมาที่ตนด้วยสายตาเช่นไร แต่เขาก็ทำเสมือนว่ามองไม่เห็นสายตาคู่นั้นของนาง เพื่อจะไม่ได้เผลอมอบความหวังให้อีกฝ่ายโดยไม่ตั้งใจ

หลังจากงานเลี้ยงในจวนแม่ทัพใหญ่ผ่านไปได้ไม่นานนัก ก็มีจดหมายจากชายแดน เพื่อแจ้งข่าวทางวังหลวงในเช้าวันหนึ่งว่า ยามนี้ชนกลุ่มน้อยจากหลายเผ่า รวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่เพื่อที่จะโจมตีแคว้นอยู่ที่ชายแดน

กองกำลังรักษาเมืองทำได้เพียงแค่ต้านทานไว้ชั่วคราวเท่านั้น เนื่องจากกำลังทหารไม่เพียงพอ จึงรีบส่งม้าเร็วมาแจ้งข่าว เพื่อขอทัพเสริมไปช่วยรับศึก

เมื่อฮ่องเต้ได้อ่านจดหมาย ใบหน้าของพระองค์ก็มืดครึ้มขึ้นมาอย่างกังวลใจ

“ถ้าหากครั้งนี้ไม่จัดการให้เด็ดขาด ก็อย่ามาเรียกข้าว่า หลินเทียนตี้” ฮ่องเต้ตรัสออกมาอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะหันไปทางชายหนุ่มแล้วสั่งออกไป

“แม่ทัพใหญ่เสวี่ยรับคำสั่ง!”

“กระหม่อมเสวี่ยเยวียนสือ พร้อมรอรับพระบัญชา” ชายหนุ่มก้มศีรษะลงเพื่อรอรับคำสั่ง

“เจ้าจงนำทัพไปปราบพวกคนป่าเหล่านั้นให้หมดสิ้นเดี๋ยวนี้ ข้าให้เจ้าใช้กองกำลังทหารที่มีได้เต็มที่ และให้เจ้าสั่งการได้เพียงผู้เดียว” ฮ่องเต้ตรัสขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมและเต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจ

“น้อมรับพระบัญชา พ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีที่ได้รับคำสั่ง แม่ทัพหนุ่มก็รีบก้าวเข้ามารับคำบัญชา ก่อนจะผละจากที่ประชุมไป เพื่อจัดเตรียมกองทัพให้พร้อมสำหรับการทำศึกครั้งนี้

“อะไรนะ! ท่านอาจะออกรบเพื่อไปปราบชนกลุ่มน้อยอย่างนั้นหรือ” เมื่อองค์หญิงหลินซูมี่ได้รับรู้ข่าวนี้ ก็เอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ

“ใช่แล้ว นี่ท่านแม่ทัพใหญ่ก็กลับไปเตรียมเดินทัพแล้ว” รัชทายาทที่ได้เข้าร่วมประชุมด้วยก็เอ่ยขึ้น เขามาเพื่อส่งข่าวให้น้องสาว

เมื่อได้รับรู้เช่นนั้น หญิงสาวก็รีบตรงไปยังตำหนักของบิดาและเพื่อขอติดตามแม่ทัพใหญ่ไปร่วมทำศึกครั้งนี้ด้วย

“ท่านพ่อ ลูกอยากจะขอติดตามท่านอาไปปราบปรามชนกลุ่มน้อยด้วยเจ้าค่ะ” เมื่อมาถึงนางก็รีบแจ้งความต้องการของตนออกไปทันที

“ไม่ได้! มันอันตรายเกินไป เจ้าเป็นเพียงสตรีจะออกไปรบเช่นนั้นได้อย่างไรกัน” ฮ่องเต้ได้ยินก็ตอบสวนกลับมาทันทีเช่นกัน

“ท่านพ่อเจ้าคะ ถึงแม้ลูกจะเป็นสตรี แต่ท่านพ่อก็ได้ส่งลูกไปร่ำเรียนวิชาการศึกกับท่านอามาก็ไม่ใช่น้อย ถ้าหากร่ำเรียนมาแล้วไม่เอาไปใช้ให้เกิดประโยชน์ แล้วจะให้ลูกจะร่ำเรียนไปเพื่ออะไรเจ้าคะ อีกอย่าง การเดินทัพในครั้งนี้ก็มีทั้งแม่ทัพใหญ่และแม่ทัพคนอื่น ๆ ไปด้วย ลูกเชื่อว่าพวกเขาคงไม่ปล่อยให้ลูกไปพบเจอกับเรื่องอันตรายหรอกเจ้าค่ะ ท่านพ่อให้ลูกไปเถอะนะเจ้าคะ”

องค์หญิงหลินซูมี่ยังคงดื้อดึงจะไปให้ได้ นางยกเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลขึ้นมาอ้าง จนทำให้ฮ่องเต้อึ้งไป ทว่านางยังไม่ยอมหยุดเพียงแค่นั้น นางยังคงกล่าวถึงเหตุผลอื่นขึ้นมาอีก

“และแม้ภายในค่ายจะเต็มไปด้วยบุรุษ แต่ลูกก็มีความเข้มแข็งและห้าวหาญไม่แพ้ชายใด ลูกเชื่อว่าตนเองจะสามารถเรียนรู้และปรับตัวได้ เมื่ออยู่ในกองทัพเจ้าค่ะ”

หลินซูมี่กล่าวออกมารวดเดียวโดยไม่เว้นจังหวะ ราวกับหวั่นเกรงว่าหากปล่อยให้บิดาได้เปิดปากแม้เพียงนิด คำค้านจะพรั่งพรูออกมาจนยากที่นางจะโต้กลับได้

“ปล่อยให้นางไปเถอะเจ้าค่ะท่านพี่ นางจะได้รู้ว่าความยากลำบากของบรรพบุรุษ กว่าจะรวบรวมดินแดนมาได้เป็นอย่างไร”

เมื่อฮองเฮาที่นั่งอยู่ด้วย ได้เห็นแววตาอันมุ่งมั่นของบุตรสาวก็เอ่ยสนับสนุนทันที เนื่องจากในใจของนางมีแผนการบางอย่างเก็บซ่อนไว้อยู่

เมื่อฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้น ภายในใจของเขารู้สึกหนักหน่วงขึ้นมา เพราะในยามนี้สายตาของคนทั้งสอง ต่างก็จ้องมายังเขาด้วยแววตาที่กดดัน

เมื่อถูกแรงกดดันจากภรรยาและบุตรสาวสุดที่รัก ในที่สุดพระองค์ก็จำต้องอนุญาต

“เช่นนั้นก็ได้...แต่เจ้าอย่าได้ปล่อยให้ตนเองต้องตกอยู่ในอันตรายเป็นอันขาด หากได้รับบาดเจ็บกลับมาเพียงนิดเดียว ข้าจะลงโทษแม่ทัพใหญ่ที่เป็นอาจารย์ของเจ้าอย่างหนัก”

ฮ่องเต้ตรัสออกมาอย่างเด็ดขาด เพราะพระองค์รู้ว่าบุตรสาวจะไม่ทำให้ผู้ใดเดือดร้อนเพราะนาง โดยเฉพาะเสวี่ยเยวียนสือ

“เจ้าค่ะ ลูกจะระวังไม่ให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ”

ได้ยินอย่างนั้นก็ทำให้องค์หญิงใหญ่ตอบรับทันที พร้อมกับกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบกลับไปที่ตำหนักของตนเอง เพื่อเก็บของใช้ที่จำเป็นและหยิบกระบี่ที่ท่านแม่ทัพใหญ่เคยมอบให้ออกมาถือไว้อย่างมุ่งมั่น

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว นางก็ก้าวเท้าออกจากตำหนัก ในขณะนั้นนางกำนัลคนสนิทของฮองเฮาก็ตรงเข้ามาหา พร้อมกับยื่นชุดเกราะอ่อนจันทราคาม ชุดเกราะประจำพระองค์ของฮองเฮามาให้

“นี่มันชุดเกราะของท่านแม่มิใช่หรือ” องค์หญิงรับมาพร้อมกับถามออกไปอย่างสงสัย

“ใช่เพคะ นี่คือชุดเกราะอ่อนจันทราคาม ฮองเฮาทรงให้หม่อมฉันนำเสื้อเกราะของพระองค์ มามอบให้องค์หญิงใหญ่เพื่อใส่ออกไปทำศึกเพคะ” นางกำนัลกล่าวออกมาอย่างนอบน้อม

ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น หลินซูมี่ก็ถึงกับนิ่งงันไป ดวงตาไหวระริกด้วยความซาบซึ้งใจ เนื่องจากชุดเกราะนี้ในอดีตคือสิ่งที่มารดาเคยสวมใส่ในยามออกศึกเคียงข้างองค์ฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาของนาง

หลังจากได้รับชุดเกราะมาแล้ว นางก็ไม่รอช้ารีบสวมมันไว้ทันที ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังลานรวมพลในค่ายทหาร ที่แม่ทัพใหญ่ได้จัดเตรียมกองทัพนับแสนไว้แล้ว

และเมื่อได้ก้าวเข้าสู่กองทัพขนาดใหญ่ ทุกสายตาต่างก็จับจ้องมาที่นางด้วยความแปลกใจที่เห็นนางมาปรากฏตัวที่นี่

ยามนี้ใบหน้าของหลินซูมี่ ซึ่งแต่เดิมอ่อนหวานงดงามตามแบบสตรีในห้องหอ ก็แปรเปลี่ยนเป็นความสง่างามที่เปี่ยมด้วยความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว

และเมื่อเรือนร่างนั้นถูกห่อหุ้มด้วยชุดเกราะสีเงินบริสุทธิ์ ภาพของนางในเวลานี้ จึงงดงามราวกับเทพธิดาแห่งสงคราม ที่ก้าวย่างลงจากฟากฟ้า เพื่อกวาดล้างเหล่ามนุษย์ผู้ก่อบาปอันใหญ่หลวง