บทที่ 11 กองทัพมาถึงแล้ว

บทที่ 11 กองทัพมาถึงแล้ว

เมื่อแม่ทัพใหญ่เห็นว่าใครกำลังเดินเข้ามา จิตใจของเขาก็สั่นไหวอย่างรุนแรง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเดินทางไปทำศึกในครั้งนี้ด้วย จึงเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง

“องค์หญิง ท่านแน่ใจแล้วหรือว่าจะเดินทางไปกับพวกเรา ข้าขอเตือนท่านไว้ก่อนว่า นี่คือสนามรบหาใช่สนามเด็กเล่นหรือสนามฝึกซ้อม ดังนั้นอาจเกิดอันตรายจนถึงแก่ชีวิตได้ทุกเมื่อ”

“ขอบคุณท่านอาเจ้าค่ะที่เตือน แต่ข้าตัดสินใจมาดีแล้วว่าจะไปร่วมรบในครั้งนี้ด้วย เพื่อจะทดสอบว่าวิชาที่ท่านอาสอนให้นั้นใช้ได้จริงหรือไม่ และท่านพ่อก็ได้อนุญาตแล้ว”

องค์หญิงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน พลางจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาท้าทาย โดยที่ไม่ได้บอกถึงโทษที่เขาจะได้รับ หากว่านางได้รับบาดเจ็บ

“ดี! ถ้าอย่างนั้นข้าจะรอดูฝีมือเจ้า” เขาหันมากล่าวกับนางอย่างแข็งกร้าว ก่อนจะหันไปมองทหารจำนวนมากที่อยู่ตรงหน้า แล้วประกาศเสียงดัง

“ในเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ไป...ออกเดินทางได้!”

เมื่อสิ้นเสียงนั้น ขบวนทัพที่มีทหารนับแสนก็เคลื่อนตัวด้วยความรวดเร็วและเป็นระเบียบทันที โดยองค์หญิงหลินซูมี่ได้นั่งรถม้าตามไป ส่วนแม่ทัพใหญ่และคนอื่น ๆ ก็ขี่ม้าไปข้าง ๆ

โดยการไปรบในครั้งนี้ นอกจากจะมีแม่ทัพใหญ่เสวี่ยเยวียนสือเป็นผู้นำทัพแล้ว ยังมีแม่ทัพที่ร่วมออกรบในศึกครั้งนี้อีกได้แก่ แม่ทัพอุดร ‘เหออี้’ แม่ทัพประจิม ‘หนานเหริ่น’ และรองแม่ทัพแห่งทัพบูรพา ‘ตงตี้’ ซึ่งทั้งสามล้วนเป็นยอดขุนพลผู้เกรียงไกร เพราะต่างมีฝีมือเป็นเลิศและเป็นที่ยอมรับในหมู่ทหารทั่วทั้งดินแดน

นับตั้งแต่ออกเดินทัพ เวลาล่วงเลยไปเพียงเจ็ดวันเท่านั้น กองทัพนับแสนก็มาถึงจุดหมายปลายทาง โดยที่เมืองแห่งนี้มีชื่อว่าเมืองจงเจี้ยน เป็นเมืองชายแดนที่ตั้งอยู่ติดกับทุ่งหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา และเป็นที่อยู่อาศัยของชนเผ่ากลุ่มน้อยนับพันกลุ่ม แต่ทุกกลุ่มก็อยู่ใต้การปกครองของฮ่องเต้แคว้นหลิน

“ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดพวกท่านก็มาถึงแล้ว”

เจ้าเมืองผู้รักษาการเอ่ยออกมาอย่างดีใจ แล้วคุกเข่าทำความเคารพกับฟ้าดิน ก่อนจะรีบวิ่งมาหากองทัพที่ยกมาจากเมืองหลวง

“คารวะทุกท่าน เชิญเข้ามาด้านในก่อน” เจ้าเมืองกล่าวออกมาอย่างยินดีกับเสวี่ยเยวียนสือที่อยู่บนหลังม้า

แม่ทัพใหญ่พยักหน้าเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้น “อื่ม ไปกันเถอะ”

จากนั้นนายทหารที่เป็นระดับแม่ทัพ รวมถึงองค์หญิงหลินซูมี่ ก็รีบเร่งเดินเข้าไปในเรือนรับรองเพื่อประชุมการศึก

“สถานการณ์เป็นเช่นไรบ้าง” แม่ทัพใหญ่เอ่ยถามขึ้นมาทันที เมื่อเข้ามายังด้านในเรือนรับรองเรียบร้อยแล้ว

“จากที่ข้าได้ส่งคนไปสืบมาพบว่า ผู้นำของชนกลุ่มน้อยเหล่านี้คือเผ่าน่าหลัวปู้ ผู้บัญชาการของฝ่ายนั้นก็คือ น่าหลัวปู้ฉีชิง นับตั้งแต่ที่ข้าเป็นเจ้าเมืองมาหลายสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบเห็นคนจากชนเผ่านอกด่านที่เก่งกาจขนาดนี้ ด้วยกองกำลังของข้าที่มีอยู่ในมือ ไม่เพียงพอที่จะต่อต้านพวกเขาได้เลย”

เจ้าเมืองรายงานสถานการณ์ข้างต้นให้กับแม่ทัพใหญ่เสวี่ยรับฟังด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

“พวกมันต้องการสิ่งใด” แม่ทัพหนุ่มถามขึ้นทันที

“พวกมันต้องการยึดเมืองนี้ไปปกครองเอง โดยได้ส่งสารมาข่มขู่ว่า หากไม่ยอมเปิดประตูเมืองให้โดยดี พวกมันจะยกทัพเข้ามาโจมตี และจะสังหารผู้คนทั้งหมดในเมืองโดยไม่ละเว้นผู้ใด” เจ้าเมืองตอบกลับมาอย่างไม่ปิดบัง

“บังอาจเกินไปแล้ว” หลินซูมี่ที่ได้ฟังก็กล่าวออกมาอย่างแข็งกร้าว จนเรียกสายตาจากเหล่าแม่ทัพทุกคนรวมทั้งเจ้าเมือง

“ท่านนี้คือ...” เจ้าเมืองเอ่ยถามขึ้นมาอย่างแปลกใจที่ในกองทัพมีสตรีอยู่ด้วย

“ท่านนี้คือองค์หญิงใหญ่หลินซูมี่ พระองค์จะมาร่วมรบกับทุกคน” แม่ทัพอุดรเหออี้กล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง

“คารวะองค์หญิงใหญ่” เจ้าเมืองรีบก้มศีรษะคารวะทันทีที่รู้ว่านางเป็นใคร

“ไม่ต้องมากพิธี ข้ามาที่นี่ในฐานะทหารคนหนึ่งเท่านั้น” องค์หญิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“เอาล่ะ มาจัดการเรื่องรบก่อนเถอะ ยามนี้เจ้าให้คนของเจ้าถอนตัวมาพักรักษาก่อน แล้วใช้กองกำลังทหารที่ข้านำมาไปประจำการแทน” เสวี่ยเยวียนสือที่นิ่งฟังอยู่ครู่หนึ่งก็สั่งการออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“ขอรับท่านแม่ทัพใหญ่ ข้าขอบคุณแทนทุกคนที่มาที่นี่ ถือว่าเมืองแห่งนี้ยังมีวาสนาดีอยู่ ที่ท่านมาได้ทันเวลา” เจ้าเมืองกล่าวขึ้นมาอย่างยินดี ก่อนที่เขาจะรีบไปดำเนินการตามคำสั่งของแม่ทัพใหญ่ทันที

หลังจากที่เจ้าเมืองจากไปแล้ว คนของแม่ทัพใหญ่ก็ได้วิ่งเข้ามารายงานสถานการณ์ ในสิ่งที่ตนไปสำรวจชนเผ่านอกด่านมา จากนั้นก็ได้ร่วมประชุมกันเพื่อวางแผนการศึกต่อ

“จากที่ข้าได้ฟังมา กลยุทธ์ที่จะใช้ในครั้งนี้ น่าจะเป็นกลยุทธ์ง้างคันศรใช่หรือไม่ท่านอา”

เมื่อประชุมกันไปได้สักพัก องค์หญิงใหญ่ก็เอ่ยถามขึ้นมา และในคำกล่าวของนางนั้นก็ถือว่าถูกต้อง เพราะกองกำลังของชนเผ่านอกด่าน ได้วางกองกำลังแบบเป็นเป้าขนาดใหญ่ การใช้กลยุทธ์ง้างคันศรจึงเหมาะสมที่สุด

“ถูกต้อง ฝ่ายนั้นวางกองกำลังเป็นรูปแบบป้อมวงกลม จึงถือว่าเป็นเป้านิ่งที่ดี กลยุทธ์ง้างคันศรถือว่าเป็นกลยุทธ์ที่ใช้ได้ดีกับการศึกครั้งนี้” เสวี่ยเยวียนสือกล่าวขึ้นมาเพื่อยืนยันคำตอบ ก่อนจะหันไปออกคำสั่งกับแม่ทัพคนอื่น

“เอาล่ะตงตี้ เหออี้ พวกเจ้าจงไปจัดเตรียมกองทัพในกลยุทธ์ง้างคันศรให้พร้อม พรุ่งนี้พวกเราจะทำการบุกทะลวงอีกฝ่ายทันที ส่วนจำนวนทหารที่ใช้ในครั้งนี้คือแปดหมื่นนาย ส่วนอีกสองหมื่นนายที่เหลือ ให้อยู่ที่นี่เพื่อป้องกันเมือง”

“ขอรับ ท่านแม่ทัพใหญ่” แม่ทัพทั้งสองต่างก็ขานรับคำสั่ง

เมื่อคนทั้งคู่ได้รับคำสั่งเช่นนั้น พวกเขาก็ไม่รอช้ารีบไปปฏิบัติตามทันที

“ส่วนเจ้าก็จงอยู่ที่นี่ เพื่อคอยบัญชาการกองทัพของทหารที่เหลือ” คราวนี้เสวี่ยเยวียนสือเอ่ยขึ้นมากับองค์หญิง ราวกับรู้ว่าในใจว่าอีกฝ่ายกำลังจะเอ่ยอะไรออกมา

เมื่อหลินซูมี่ได้ยินเช่นนั้น คิ้วของนางก็ขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ แต่นางก็ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา เพราะรู้ว่าในกองทัพนั้น คำสั่งของแม่ทัพใหญ่ถือว่าเป็นสิ่งที่ไม่สามารถโต้แย้งได้

และเมื่อแม่ทัพใหญ่จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็ออกไปจากเรือนรับรอง เพื่อตรวจสอบสถานการณ์โดยรวมด้วยตัวเอง โดยมีแม่ทัพประจิมหนานเหริ่นเดินประกบไปด้วย

“หนานเหริ่น กองกำลังของอีกฝ่ายมีประมาณเท่าไร” แม่ทัพใหญ่ถามขณะที่เดินออกมา

“จากที่หน่วยสอดแนมได้ไปสำรวจมา กองกำลังของพวกเขามีราว ๆ สามหมื่นคนขอรับ โดยในสามหมื่นคนมีเด็กและคนแก่ประมาณหนึ่งหมื่นคนขอรับ”

“เป็นเช่นนั้นเองหรือ เจ้าจงถ่ายทอดคำสั่งออกไป ให้สังหารแต่บุรุษที่โตเต็มวัย ส่วนคนแก่กับเด็กและสตรี ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าได้ทำร้ายพวกเขา แต่ให้จับขังไว้ก่อน”

“แล้วถ้าพวกเขา...” แม่ทัพประจิมถามขึ้นมาอย่างลังเล

“ถ้าพวกนั้นขัดขืน ก็จงจัดการตามสมควรเถอะ” แม่ทัพใหญ่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย เพราะเขาไม่อยากทำร้ายเด็ก สตรี และคนชรา แต่หากคนเหล่านั้นทำให้เกิดปัญหา เขาก็ไม่มีทางเลือก

“ขอรับท่านแม่ทัพ”

แม่ทัพประจิมก้มศีรษะรับคำสั่งอีกครั้ง จากนั้นก็เดินออกไป โดยทิ้งให้ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ยืนมองสถานการณ์รบจากบนกำแพงเมือง