บทที่ 12 ถูกลอบทำร้าย

บทที่ 12 ถูกลอบทำร้าย

เสวี่ยเยวียนสือหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ ความทรงจำในอดีตก็แทรกเข้ามาในหัวอย่างห้ามไม่ได้ ซึ่งภาพนั้นเป็นตอนที่เขายังเป็นเด็ก และอยู่กับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

เวลานั้นเขากำลังวิ่งเล่นอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งผู้คนล้วนแล้วแต่ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ครอบครัวของเขาคือผู้นำหมู่บ้าน ที่ชื่อว่าเสิ่นจง

สถานที่ตั้งของหมู่บ้านอยู่กลางหุบเขาแห่งหนึ่ง รอบหมู่บ้านเต็มไปด้วยป่าไม้ ภูเขา ลำธารและสัตว์ป่าที่อุดมสมบูรณ์

และสิ่งหนึ่งที่หมู่บ้านแห่งนี้มีอยู่มากมายเป็นพิเศษ นั่นก็คืออัญมณีหยกและทองคำ จึงทำให้พวกที่ละโมบจากทั่วทุกสารทิศ ต่างหมายปองและต้องการครอบครองหมู่บ้านแห่งนี้

หมู่บ้านแห่งนี้ตั้งอยู่ในจุดยุทธศาสตร์ อยู่ตรงกลางระหว่าง   ห้าแคว้นใหญ่ ทำให้เป็นที่หมายตาของเหล่าผู้มีอำนาจจากทุกสารทิศ และถึงแม้ว่าผู้คนอยากจะแย่งชิงความมั่งคั่งไปมากเพียงใด แต่การบุกโจมตีเพื่อยึดครองหมู่บ้านแห่งนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เนื่องด้วยที่นี่มีปราการธรรมชาติที่แข็งแกร่ง หมู่บ้านเสิ่นจงจึงได้รับการปกป้องอย่างเหนียวแน่นจากธรรมชาติโดยรอบ

แต่แล้ววันหนึ่งกลับมีกลุ่มคนที่สามารถฝ่าปราการธรรมชาติเหล่านั้นเข้ามาได้ คนกลุ่มนั้นได้ฉกชิงอัญมณีและทองคำบางส่วนจากชาวบ้านไป

เมื่อพวกมันเอาอัญมณีเหล่านี้และทองคำไปขาย เรื่องราวของหมู่บ้านเสิ่นจงได้แพร่กระจายไปทั่วอย่างรวดเร็ว

ความโลภได้ครอบงำผู้คนจากทั่วทุกสารทิศ พวกเขาจึงรวมกลุ่มกัน เพื่อหวังที่จะบุกฝ่าปราการธรรมชาติมาชิงทรัพย์เอาสมบัติอันล้ำค่านี้ไป

แต่แล้วภาพในหัวของเสวี่ยเยวียนสือก็เปลี่ยนไป เนื่องจากครั้งนี้ภาพที่ปรากฏขึ้นมา กลับกลายเป็นหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงโหมกระหน่ำ

บิดามารดาและเหล่าพี่ ๆ ของเขา รวมถึงชาวบ้าน ต่างก็พากันหนีออกจากหมู่บ้านเพื่อเอาชีวิตรอด โดยได้นำเขาไปซ่อนไว้ที่ถ้ำแห่งหนึ่ง

ในเวลานั้นตัวของเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะแขนขาไม่มีเรี่ยวแรง เด็กน้อยจึงทำได้เพียงนั่งมองพ่อแม่และพี่ ๆ ด้วยสายตาที่สิ้นหวัง ที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

“ลูกแม่ เจ้าจะต้องปลอดภัย แม่ขอให้หลังจากนี้ เจ้ามีแต่ความสุขและได้พบเจอคนรักที่ดี แม่รักลูกนะ” แม่เอ่ยกับเขาอย่างอ่อนโยน จนเด็กน้อยผวาจะตามไปด้วย แต่ไร้เรี่ยวแรง

“ลูกไม่ต้องกังวล ยานี้แค่ทำให้เจ้าหมดแรงไปชั่วคราวเท่านั้น หลังจากนี้อีกห้าชั่วยาม เจ้าก็จะขยับได้อีกครั้ง พอถึงเวลานั้น เรื่องราวทุกอย่างก็คงจบสิ้นแล้ว” แม่ของเขาเอ่ยขึ้นมาราวกับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ทันทีที่นางกล่าวจบ ผู้เป็นบิดาและเหล่าพี่ชายก็ดันหินมาปิดปากถ้ำทันที

เมื่อเด็กน้อยได้เห็นเช่นนั้น ใบหน้าของเขาก็อาบย้อมไปด้วยหยาดน้ำตา ความเจ็บปวดที่ท่วมท้นจิตใจนั้น ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำกล่าวใดได้ อีกทั้งร่างกายยังไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะส่งเสียงใดออกมา ทำได้เพียงนั่งเงียบ เพื่อฟังเสียงอ้อนวอน และเสียงกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานของผู้คนจากภายนอก ที่ดังแว่วเข้ามาให้ได้ยิน นั่นทำให้จิตใจของเขาเหมือนถูกกดทับเอาไว้ เนื่องจากไม่สามารถทำอะไรได้เลย

เมื่อสามารถออกไปยังนอกถ้ำได้แล้ว ภาพที่เห็นเบื้องหน้าก็คือ ซากศพของผู้คนในหมู่บ้าน ที่นอนกองเกลื่อนกันเป็นภูเขา ไม่ว่าจะเป็นเด็ก คนชราหรือสตรี ทุกคนต่างก็ต้องตายอย่างอนาถ โดยที่เสื้อผ้าของพวกเขาเหล่านั้น ต่างก็ถูกฉีกกระชากและเผาทำลาย

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าที่มันเป็นเช่นนี้ เพราะพวกคนที่บุกเข้ามาต้องการค้นหาอัญมณีและทองคำ ที่อาจจะถูกซุกซ่อนอยู่ภายในร่างกายของผู้คน

เด็กชายตัวน้อยเดินไปเรื่อย ๆ ก่อนที่จะพบเข้ากับสิ่งที่ทำให้สะเทือนใจ จนอยากจะกรีดร้องออกมา

นั่นคือร่างของพ่อ แม่ และพี่ ๆ ที่ถูกมัดตรึงไว้กับเสาไม้ เสื้อผ้าของพวกเขาไม่หลงเหลือแม้ชิ้นเดียว สภาพที่เห็นนั้นน่าเวทนาจนเกินจะบรรยายได้

ร่างกายของพวกเขามีแต่รอยกรีดลึก และมีบาดแผลทั่วร่าง เหมือนกับว่ารอยพวกนั้นถูกสร้างขึ้นอย่างจงใจ เพื่อระบายเลือดไปใช้ทำอะไรบางอย่าง

ภาพอันโหดร้ายนี้ ทำให้หัวใจของเด็กน้อยแตกสลาย และน้ำตาก็ไม่อาจหยุดไหลได้ เขาได้แต่จ้องมองร่างที่ไร้ชีวิตของครอบครัวอย่างทุกข์ใจ

และนี่คืออีกหนึ่งความลับของสายเลือดตระกูลเสิ่นจง เนื่องจากสายเลือดของตระกูลนี้ มีความพิเศษอย่างหนึ่งก็คือ เลือดของพวกเขาสามารถนำไปกลั่นเป็นยาอายุวัฒนะได้

ผู้ใดหากได้ดื่มมันเข้าไปแล้ว ก็จะสามารถคงรูปลักษณ์ที่เยาว์วัยเอาไว้ได้ อีกทั้งยังมีสรรพคุณในการรักษาโรคได้เกือบทุกโรคอีกด้วย

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างก็ค่อย ๆ เลือนหายไป เสวี่ยเยวียนสือค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ยามนี้แววตาของเขาอัดแน่นไปด้วยเจ็บแค้น

ส่วนทางด้านองค์หญิงใหญ่ หลังจากได้รับมอบหมายหน้าที่ของตนแล้ว นางจึงได้ออกไปสำรวจแถวพื้นที่โดยรอบกำแพงเมืองทันที

ระหว่างนั้นนางสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ที่มันผิดปกติได้จากนายทหารกลุ่มหนึ่ง เห็นว่าทหารกลุ่มนั้นแอบซุ่มอยู่และกำลังเทอะไรบางอย่างลงไปในอาหารและน้ำดื่มสำหรับทหารที่ถูกส่งมาเฝ้ารักษาการณ์รอบกำแพงเมือง

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว พวกเขาก็รีบออกไปจากบริเวณนั้นด้วยความลุกลี้ลุกลนทันที

หลินซูมี่ได้เห็นเช่นนั้นก็ไม่รอช้า นางรีบเดินเข้าไปสำรวจ พร้อมกับรีบตักน้ำขึ้นมา เพื่อดมหาสิ่งแปลกปลอมทันที

จากนั้นนางก็พบว่าในน้ำและอาหารพวกนี้ มีตัวยาที่ส่งผลทำให้ร่างกายอ่อนแรงผสมอยู่

หญิงสาวรีบหันหลังกลับไปทางเดิม เพื่อที่จะไปแจ้งเรื่องนี้แก่แม่ทัพใหญ่ แต่แล้วกลับมีวัตถุปริศนาฟาดลงมาที่ศีรษะของนางอย่างแรง จากนั้นสติของนางจะดับวูบไป

“อืมมม”

เสียงอ่อนเบาครางขึ้นมาในลำคอ พร้อมกับที่เจ้าของร่างค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ภาพแรกที่เห็นก็คือสถานที่อันรกร้างแห่งหนึ่ง และเมื่อนางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็พบว่าบัดนี้รอบตัวของนางมีบุรุษอยู่ไม่ต่ำกว่าสิบคนกำลังส่งสายตามองมาที่นาง

แต่ก่อนที่นางจะปรับสายตาให้ชัดขึ้นกว่าเดิม เสียงของคนผู้หนึ่งก็ดังขึ้นมา

“ลูกพี่ นางตื่นแล้ว”

ทันทีที่หลินซูมี่หันไปมองชายผู้นั้น ก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังยืนเท้าเอวและจ้องมาที่นาง ด้วยใบหน้าที่ไม่เป็นมิตรนัก

“สาวน้อย ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าเป็นใคร แต่เจ้าล่วงรู้แผนของพวกข้าแล้ว ข้าคงปล่อยให้เจ้ารอดชีวิตกลับไปไม่ได้”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายร่างใหญ่ดังขึ้นมา นั่นทำให้บรรยากาศรอบตัวนาง ยิ่งหนักอึ้งมากเข้าไปอีก

“แต่ไม่ต้องห่วง ถ้าเจ้าทำตัวดี ๆ อยู่แต่ที่นี่อย่างเงียบ ๆ ไม่ทำให้เสียเรื่อง หลังจากที่ข้าทำการตีเมืองนี้แตกแล้ว ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป ว่าแต่เจ้าเป็นใคร”

ชายคนที่ถูกเรียกว่าลูกพี่เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเดินมาหาด้วยท่าทางที่เป็นมิตรกว่าอีกคน

แม้จะเอ่ยถามเช่นนั้น แต่หลินซูมี่ไม่ได้เอ่ยหรือตอบอะไรออกไป เนื่องจากนางกำลังพยายามจะตัดเชือกที่มัดมือออกด้วยกริชสั้นที่นางมักจะพกเอาไว้ติดกายเสมอ

“ลูกพี่ ท่านจะใจดีเกินไปแล้ว ดูก็รู้ว่านางต้องเป็นคนใหญ่คนโตทางฝั่งนั้นแน่”

“ใช่ ท่านใจดีเกินไป ข้าคิดว่าเราฆ่านางแล้วตัดหัวไปให้พวกมัน ก็น่าจะสะใจกว่าไม่ใช่หรือ” ชายอีกคนเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง ดวงตาของเขาจ้องมองสตรีตรงหน้าอย่างเหี้ยมเกรียม พร้อมจะสังหารนางได้ทุกเมื่อ

“เจ้าก็น่าจะรับรู้ว่านายท่านเป็นคนเช่นไร ท่านจะไม่สังหารสตรี เด็ก และคนชราถ้าไม่จำเป็น” คนที่เป็นหัวหน้าเอ่ยขึ้นมาอย่างแข็งกร้าว

“แล้วอีกอย่าง ดูก็รู้ว่านางน่าจะยังไม่ถึงสิบห้า ยังไม่ได้ปักปิ่นเลยด้วยซ้ำ ละเว้นชีวิตนางไว้ให้นางเติบโตก่อน แล้วค่อยนำมาปรนเปรอนายท่านก็ได้ เจ้าไม่เห็นหรือว่านางมีใบหน้าที่งดงามเพียงใด ผิวพรรณของนางดูก็รู้ว่าเป็นคนชั้นสูงจากแคว้นนี้ ถ้าเราเลี้ยงนางจนถึงวัยปักปิ่น แล้วนำไปมอบให้กับนายท่าน ความดีความชอบที่เราจะได้รับ มันจะมหาศาลสักเพียงใด”

ชายคนที่ถูกเรียกว่าหัวหน้าได้เอ่ยถึงแผนการของตนออกมา เพราะคิดเอาไว้แล้วว่า เมื่อเด็กคนนี้ถึงวัยปักปิ่น เขาก็จะส่งมอบให้กับนายท่านเพื่อรับรางวัลก้อนใหญ่

“สมแล้วที่ท่านเป็นหัวหน้าของพวกเรา ความคิดท่านช่างลึกซึ้งจริง ๆ” ชายคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะหันมามองหลินซูมี่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความละโมบ

ระหว่างนั้นหลินซูมี่ก็ได้ตัดเชือกที่พันธนาการตนเองไว้เสร็จแล้ว แต่ยังแกล้งทำเป็นถูกมัดเอาไว้อยู่ เพื่อรอเวลาที่จะหนีออกไป