บทที่ 5 การตายขององค์ชายสาม

บทที่ 5 การตายขององค์ชายสาม

ตำหนักเจียงฮวา

“กรี๊ดดดดดดเจ้าพวกเด็กสารเลวนั่น กล้าดีอย่างไรมาทำลูกข้าบาดเจ็บเช่นนี้!” สตรีนางหนึ่งเอ่ยขึ้นมาอย่างคับแค้นใจ พลางมองไปที่บุตรชาย ที่ยามนี้ร่างกายมีบาดแผลหลายแห่งจนนางแทบไม่กล้าดู

“พระสนมโปรดระวังคำกล่าวด้วยเพคะ”

นางกำนัลคนสนิทเอ่ยเตือนสติ เนื่องจากคนที่เจ้านายกำลังก่นด่าอยู่นั้น คือโอรสทั้งสามของฮ่องเต้ซึ่งเกิดจากฮองเฮา อีกทั้งเวลานี้องค์รัชทายาทยังได้รับการแต่งตั้งให้เป็นรัชทายาทแล้ว ศักดิ์และฐานะขององค์รัชทายาท จึงสูงกว่าพระสนมทุกระดับในวังหลัง

หากเรื่องที่พระสนมลบหลู่องค์ชายทั้งสาม แพร่งพรายออกไปให้คนนอกรับรู้ มีหวังหัวหลุดจากบ่าโดยไม่ต้องสอบสวน

“อาหลิว เจ้าบอกให้ข้าระงับโทสะและระวังคำกล่าวอย่างนั้นหรือ เจ้าไม่เห็นหรือว่าลูกของข้ามีสภาพเป็นเช่นไร! แล้วหากเขาเป็นอะไรไป สถานะของข้าในวังหลังแห่งนี้ มันจะตกต่ำขนาดไหน!” พระสนมเกาต้าผินกล่าวออกมาอย่างโกรธจัด

“แม้ข้าจะรู้ดีว่าการที่ไปด่าหรือตำหนิองค์รัชทายาท มันผิดต่อกฎมณเฑียรบาลมากเช่นไร และมีผลเสียมากมายอย่างไร แต่ในฐานะมารดา ข้าไม่สามารถโกรธได้เลยหรือ ที่ลูกของข้าถูกรังแกจนบาดเจ็บทั่วทั้งร่างเช่นนี้” นางกล่าวออกมาด้วยความเศร้าเสียใจ

“หม่อมฉันรู้เพคะว่าพระสนมรู้สึกเช่นไร แต่สถานะของพวกเราต่ำกว่าพวกเขา หากมีใครได้ยินเข้า แล้วนำเรื่องนี้ไปรายงาน เกรงว่าสถานะของพระสนมอาจจะย่ำแย่อย่างที่กังวลก็ได้เพคะ”

นางกำนัลคนสนิทกล่าวเตือนอีกครั้ง พร้อมกับมองซ้ายมองขวาด้วยความหวาดกลัวว่าจะมีใครมาแอบได้ยิน แล้วนำเรื่องนี้ไปรายงานต่อฮ่องเต้ หากเป็นเช่นนั้นจริง นางและพระสนมจะมีปัญหาใหญ่เอาได้

“ข้าไม่กลัว เจ้าอย่าลืมสิว่าบิดาของข้าคือเกาต้าหลี่ถงที่เป็นเสนาบดีของสำนักราชเลขา หากฮ่องเต้จะทรงทำอะไรข้า ก็คงต้องไว้หน้าบิดาข้าบ้าง” พระสนมเชิดหน้ากล่าวออกมาอย่างไม่หวั่นเกรง คิดว่าฮ่องเต้จะต้องไว้หน้าบิดาของนางไม่มากก็น้อย

เมื่อนางกำนัลได้ยินเช่นนั้นก็หมดหนทางที่จะกล่าวอะไรกับผู้เป็นนายอีก จึงทำเพียงไหลไปตามน้ำเท่านั้น

โดยที่สองนายบ่าวไม่รู้เลยว่า ภายในตำหนักเจียงฮวาแห่งนี้มีแขกไม่ได้รับเชิญมายืนอยู่ที่หน้าประตูแล้ว ทั้งยังได้รับรู้ทุกคำกล่าวของทั้งสองอย่างไม่ตกหล่น

แขกที่ไม่ได้รับเชิญยกยิ้มมุมปาก ราวกับว่ากำลังจะมีเรื่องสนุกเกิดขึ้น ก่อนที่ร่างนั้นจะหันหลังแล้วก้าวเดินจากไป

ในค่ำคืนเดียวกันภายในตำหนักเจียงฮวาแห่งนี้ ได้มีร่างปริศนาก้าวเข้ามาภายในเรือนนอนของบุตรชายพระสนมด้วยท่าทางประสงค์ร้าย

“ขอโทษนะเด็กน้อย ข้าจำเป็นต้องจัดการกับเจ้า เมื่อเจ้าตายไปแผนการของข้าก็จะสำเร็จลุล่วงด้วยดี”

เสียงปริศนาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาเอ่ยขึ้นมา จากนั้นจึงเดินไปหยอดยาบางอย่างเข้าไปในปากของเด็กหนุ่ม ไม่นานอีกฝ่ายก็ชักกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะหลับลงและตายไปในที่สุด

“กรี๊ดดดดด ไม่นะ! เหตุใดเจ้าถึงด่วนจากแม่ไปเช่นนี้”

เกาต้าผินกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน นางตั้งใจจะมาดูอาการบุตรชายว่าเป็นเช่นไรบ้าง แต่กลับพบว่าเขาได้จากโลกนี้ไปแล้ว ไม่คิดว่าเหตุการณ์ที่เด็กตีกันมันจะบานปลายมาจนถึงขั้นนี้ ก่อนที่นางจะสลบไปเพราะทำใจไม่ได้

เช้าวันต่อมา...

ข่าวเรื่ององค์ชายที่เกิดจากพระสนมเกาต้าผิน ได้จากโลกนี้ไปแล้ว ก็ไปถึงหูของฮ่องเต้ ฮองเฮา รวมถึงเหล่าองค์ชายและองค์หญิงหลินซูมี่ เรื่องนี้ทำให้ฮ่องเต้โกรธและโมโหบุตรชายทั้งสามคนมากกว่าเดิม เนื่องจากเข้าใจว่าบุตรชายอีกคนได้ตายไปเพราะเหตุการณ์ทะเลาะกันเมื่อวานนี้

ก่อนที่ฮ่องเต้จะออกจากที่นี่แล้วไปที่ตำหนักเจียงฮวา พระองค์ทรงได้เอ่ยกับเหล่าบุตรชายทั้งสามของตนเอง ด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบและแฝงไปด้วยไอสังหารรุนแรง

“พวกเจ้าเตรียมตัวไว้ให้ดี ข้าจะกลับมาจัดการกับพวกเจ้า” กล่าวจบก็เดินจากไปทันที

“พี่ใหญ่!! พวกเราจะทำอย่างไรดี เหตุใดเขาถึงตายได้ล่ะ พวกเราแค่เล่นกันนิดหน่อยเท่านั้น” องค์ชายสี่หลินต้าเหนิงเอ่ยขึ้นมาอย่างร้อนรน เมื่อรับรู้การตายของอีกฝ่าย

องค์รัชทายาทหลินเฟยหลงขมวดคิ้วมุ่น พลางใช้ความคิดทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะกล่าวออกมา

“น้องสี่ เจ้าอย่าเพิ่งร้อนรนไป เมื่อวานพวกเราแค่ใช้กระบี่ไม้ฟาดไปไม่กี่ครั้ง มองอย่างไรเจ้าสามก็ไม่น่าจะตายด้วยสาเหตุนี้ได้หรอก เรื่องนี้ข้าเชื่อว่ามันมีเงื่อนงำอย่างแน่นอน”

“ต่อให้เจ้าสามไม่ได้ตายเพราะพวกเรา แต่อย่างไรเสีย ทุกคนก็ต้องคิดว่าเป็นฝีมือของพวกเราแน่นอน เรื่องนี้เราทั้งสามคน คงยากที่จะหลุดพ้นจากความผิดนี้ไปได้”

องค์ชายรองหลินเฟยหมิงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างกัน

“เป็นอย่างไรล่ะ ข้าเคยบอกพวกท่านพี่แล้วใช่หรือไม่ว่า จะทำอะไรให้คิดให้ดีเสียก่อน หรือไม่ก็วางแผนให้ถี่ถ้วนก่อนลงมือทำ  โดยเฉพาะพี่ใหญ่ที่เป็นทั้งองค์รัชทายาทและเป็นพี่ชายใหญ่ ควรจะสุขุมรอบคอบมากกว่านี้”

หลินซูมี่ที่ยืนอยู่มองพี่ชายทั้งสามคนด้วยสายตาว่างเปล่าครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“มี่เอ๋อร์คนเก่ง ช่วยพี่รองคิดแก้ไขหน่อยนะ” องค์ชายรองหลินเฟยหมิงเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับจับมือข้างหนึ่งของน้องสาวไว้

หลินซูมี่จึงส่ายศีรษะอย่างระอา ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ยามนี้เกิดเรื่องขึ้นแล้วค่อยคิดหาทางแก้ไข แบบนี้มันไม่สายไปหน่อยหรือเจ้าคะ”

ระหว่างนั้นก็มองพี่ชายทั้งสามด้วยสายตาเย็นชา

“มี่เอ๋อร์คนเก่งของพี่ ช่วยพวกพี่ด้วยนะ ถ้าหากท่านพ่อกลับมา พวกพี่ไม่เจ็บหนักก็ต้องตายอย่างแน่นอน พี่ขอร้องให้มี่เอ๋อร์ช่วยเอ่ยกับท่านพ่อแทนพวกเราด้วยนะ บอกท่านพ่อว่าพวกเราไม่ได้ตั้งใจ แค่ล้อเล่นกับเจ้าสามแรงไปหน่อยเท่านั้นเอง”

องค์ชายสี่ได้แต่เอ่ยออกมาอย่างร้อนใจ และเข้ามาจับแขนอีกข้างของน้องสาวไว้อย่างขอร้อง

หลินซูมี่มองซ้ายมองขวาแล้วก็ได้ถอนหายใจออกมาอย่างเหลืออด ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างไม่ปิดบังความหงุดหงิดที่มี

“ตอนทำไม่คิดให้ดี ยามนี้จะให้ข้าช่วยกล่าวกับท่านพ่อ พวกท่านนี่มันจริง ๆ เลย”

“มี่เอ๋อร์ ยามนี้มันไม่ใช่เวลาที่น้องจะมาตำหนิพวกพี่ อย่างไรเราต้องเร่งหาทางแก้ไขกันก่อน เมื่อทุกอย่างได้รับการแก้ไขแล้ว น้องจะทำอย่างไรกับพวกพี่ พวกพี่ก็ยอมให้น้องทุกอย่าง”

องค์ชายรองเอ่ยขอร้องขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมมองไปที่น้องสาวด้วยแววตาคาดหวัง

“พี่ก็จะยอมทำทุกอย่างตามที่มี่เอ๋อร์ต้องการ”

องค์รัชทายาทกล่าวออกมาอย่างหนักแน่น เขาเชื่อว่าหากน้องสาวช่วยแก้ไขในเรื่องนี้ ทุกอย่างจะต้องผ่านพ้นไปได้ด้วยดีแน่

เมื่อได้เห็นแววตาของพวกพี่ชายแล้ว หลินซูมี่ก็แสดงท่าทีเบื่อหน่ายออกมาอย่างไม่ปิดบัง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่บรรดาพี่ชายก่อเรื่องให้นางต้องช่วยแก้ไข แต่ในครั้งนี้นับว่าเป็นเรื่องที่ใหญ่ที่สุด

“นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ข้าจะช่วยพวกท่าน!!”

สิ้นเสียงนั้นของน้องสาว บรรดาพี่ชายของนางก็แสดงสีหน้าที่โล่งอกออกมา เนื่องจากทุกครั้งที่พวกเขาก่อเรื่อง ก็มักจะได้น้องสาวคนนี้ช่วยเหลืออยู่เสมอ และทุกครั้งไม่ว่าเรื่องอะไรก็ผ่านพ้นไปได้เป็นอย่างดี

“เช่นนั้นพวกเราไปยังตำหนักเจียงฮวากันเถิด”

หลินซูมี่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดและมั่นใจ จากนั้นก็เดินนำเหล่าพี่ชายทั้งสามไปยังตำหนักเจียงฮวา ที่ซึ่งพระสนมเกาต้าผินพำนักอยู่

แต่ก่อนที่นางจะออกมาจากตำหนักของพระบิดา หลินซูมี่ได้สั่งหลี่อิงนางกำนัลคนสนิทให้ทำสิ่งสำคัญ โดยนางได้ยื่นจดหมายฉบับหนึ่งไปให้

“เจ้ารีบนำจดหมายนี้ไปส่งให้ถึงจวนของแม่ทัพใหญ่เสวี่ยโดยเร็ว บอกให้ท่านอารีบเข้ามายังวังหลวงโดยด่วน”

องค์หญิงหลินซูมี่สั่งกำชับ ก่อนจะรีบเดินไปที่ตำหนักของพระสนม