ภาพบาดตา

-ของขวัญ-

มหาวิทยาลัย

"...พี่จี" ฉันโบกไม้โบกมือให้รุ่นพี่สาวที่ยืนเหม่ออยู่นาน ตอนแรกลังเลว่าจะรอให้พี่จีเดินออกมาจากตรงนั้นก่อนค่อยทัก ทว่ารุ่นพี่สาวกลับไม่ยอมก้าวขาออกมาจากตรงนั้นสักที สีหน้าเหมือนคนกำลังเก็บบางสิ่งบางอย่างมาคิดอยู่ในหัว เหมือนคนมีเรื่องให้ไม่สบายใจ

"น้องขวัญ" พี่จีน่าสะบัดหัวแรงๆ ก่อนจะยิ้มให้ฉัน สีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีส่งผลให้ฉันผายมือไปที่ฝั่งร้านกาแฟทันที

"กาแฟสักแก้วไหมคะเผื่อจะดีขึ้น"

"ดีเลยค่ะ น้องขวัญรีบไหมไปกับพี่นะ"

"ไม่รีบค่ะ ขวัญรอเพื่อนอยู่พอดี"

"เคเลย" พี่จีน่าตรงไปยังร้านกาแฟพร้อมฉัน เราสั่งเครื่องดื่มพร้อมกันก่อนจะเดินมานั่งรอด้วยกัน

"เมื่อคืนกลับดึกมากเหรอคะ เหมือนคนนอนน้อยเลย"

"งั้นเหรอ วันนี้พี่แต่งหน้าไม่สวยหรือเปล่า รีบๆ หน่อย" รุ่นพี่สาวรีบล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเข้าไปที่กล้องหน้าเพื่อเช็กใบหน้าของตัวเอง

"เหมือนคนพักผ่อนไม่ค่อยเต็มที่ค่ะพี่จี แต่ยังสวยเหมือนเดิมนะคะ"

"ปากหวานนะเนี่ย แต่ก็นั่นแหละ สวยก็ใช่ว่าจะสวยสำหรับทุกคน"

"คะ?" ฉันเอียงคอมองสบตากับคนตรงหน้า ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่พี่จีน่าพูดมันหมายความว่ายังไง

หมายความว่ามีใครสักคนบอกว่าพี่จีน่าไม่สวยและคนคนนั้นดันเป็นคนที่พี่จีน่าแคร์แบบนั้นหรือเปล่า?

"พี่ก็เพ้อไปเรื่อยนั่นแหละ วันนี้มีเรียนเช้าเหมือนกันเหรอคะ"

"ใช่ค่ะ หนูทำแซนวิชง่ายๆ มาฝากพี่องศาด้วยแต่ยังไม่เจอกันเลย" ฉันหยิบแซนวิชที่อยู่ในกล่องออกมาจากกระเป๋าผ้า แอบก้มมองของที่อยู่ด้านในเล็กน้อยกลัวว่ามันจะเสียหายระหว่างที่เดินทางมามหาวิทยาลัย แต่พอพบว่ามันยังดีเหมือนเดิมรอยยิ้มก็ค่อยๆ หลุดออกมา

"ว้าว น่ารักอ่ะ ต้องทำให้มันขนาดนี้เลยเหรอ พี่ว่าน้องขวัญซื้อจากร้านหน้ามอ. ให้องศามันก็ได้ มันกินได้หมดแหละ"

"หนูตั้งใจทำค่ะ มันอาจจะไม่ค่อยสวยและไม่อร่อยเท่าไหร่ แต่หนูชิมแล้วมันพอกินได้อยู่นะคะ"

"น่ารักนะเนี่ย องศามันจะรู้หรือเปล่าว่าคู่หมั้นของมันน่ารักขนาดนี้" พี่จีน่ามองหน้าฉันตาละห้อย มองแบบเสียดายก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนั้น

"ทำไมพี่จีถึงมองแบบนั้นล่ะคะ หน้าหนู..."

"ไม่มีอะไรติดเลยค่ะนอกจากความสวย น่ารักแล้วก็สดใส เหมาะกับองศาที่สุดแล้ว" ฉันยิ้มแทนคำตอบ เวลาได้คุยกับพี่จีน่าฉันรู้สึกโอเคมากๆ พี่จีน่าดูจริงใจมากจริงๆ

"เจอน้องขวัญก็ดีแล้ว วันเสาร์นี้ว่างไหมคะ"

"วันเสาร์นี้? ว่างนะคะ"

"วันเกิดพี่ น้องขวัญพอจะมีเวลาให้พี่ไหมคะ"

"วันเกิดเหรอคะ ว่างค่ะ"

"แต่พี่จัดวันเกิดที่เขาใหญ่นะ ไปวันศุกร์ตอนเย็นกลับวันอาทิตย์ช่วงเย็นน้องขวัญไปกับพี่นะ ถือว่าไปเพื่อพี่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับองศา นะๆ" ฉันพ่ายแพ้ให้กับความน่ารักและลูกอ้อนของพี่จีน่าไปโดยปริยาย

"ได้เลยค่ะ แล้ววันศุกร์หนูต้องไปยังไงคะ"

"ไปกับพี่เลยค่ะ คือต่างคนต่างไป ถ้าไอ้พวกนั้นมันขี้เกียจขับรถ มันก็คงจะยัดกันไปในรถคันเดียวนั่นแหละ ส่วนน้องขวัญไปพร้อมพี่เลย พี่ถือว่าน้องขวัญเป็นแขกคนพิเศษ ไปแบบไม่ต้องบอกพวกนั้นล่วงหน้า ดีเลย พวกนั้นจะได้ไม่หาเรื่องอะไรมาแกล้งพี่ได้อีก" ฉันยิ้มแทนคำตอบ พี่จีน่าน่ารักขนาดนี้ ไม่ให้แกล้งยังไงไหว แต่ฉันก็เชื่อแหละว่าพวกพี่ๆ แค่แกล้งแต่ไม่มีใครคิดร้ายกับพี่จีน่าอย่างแน่นอน

ฉันแยกจากพี่จีน่าหลังจากที่ได้เครื่องดื่มของตัวเอง รออยู่พักใหญ่ๆ ถึงยอมไลน์ไปหาพี่องศา อยากรู้ถึงรสชาติแซนวิชที่ฉันทำ

[ของขวัญ : กินแซนวิชหรือยังคะ อยากรู้ว่ารสชาติเป็นยังไงบ้าง]

[องศา : ทำเอง?]

[ของขวัญ : ใช่ค่ะ ทำเองเลย^^]

[ของขวัญ : ถ้าพี่องศาคิดว่าต้องปรับปรุงตรงไหนบอกได้นะคะ]

[องศา : อร่อยดี แต่ไม่ต้องเหนื่อยทำก็ได้]

[ของขวัญ : แค่พี่ชอบก็พอแล้วค่ะ]

[ของขวัญ : ไปเรียนแล้วนะคะ] ฉันพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้ม

เหตุผลที่ลงทุนทำและคิดว่าพี่องศาต้องกินเพราะเมื่อคืนพี่องศาและเพื่อนๆ ของเขาไปดื่มกัน ช่วงเช้าก็คงไม่มีอะไรตกถึงท้องแน่ๆ อย่างน้อยๆ ก็คงเป็นเวลาที่เร่งรีบเลยทำให้ไม่มีเวลาทานอะไร และเหมือนว่าสิ่งที่ฉันคิดมันจะถูกต้องจริงๆ

ฝนเทกระหน่ำลงมาในช่วงเวลาสี่โมงกว่า เพราะวันนี้มีงานค้างที่ต้องเคลียร์เลยได้กลับช้ามากกว่าทุกวัน วันนี้มีนก็ดันท้องเสียมีเหตุผลให้กลับก่อน ฉันเลยเป็นฝ่ายหงอยเวลาที่ต้องมองหารถกลับ และในหัวมันก็ดันคิดถึงคนแค่คนเดียวที่อยากให้มารับเวลานี้ เวลาที่ปลีกตัวออกไปหารถยากจริงๆ

มือเรียวล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าในขณะที่ตากลมสวยมองออกไปรอบๆ บริเวณเผื่อจะมีเพื่อนคนไหนที่พอจะติดรถกลับได้บ้าง

ฉับพลันตาของฉันกลับประสานเข้ากับแผ่นหลังของใครบางคน ซึ่งปลายนิ้วของฉันกำลังกดโทรออกหาเขาอยู่พอดี

"พี่องศา..." เรียวปากเอิบอิ่มขยับเอ่ยเรียกชื่อนั้นอย่างแผ่วเบา

รู้อยู่เต็มอกว่าต่อให้ฉันจะพยายามก้าวขาหรือวิ่งไปหาเขามันก็ไม่ทันแน่ๆ สิ่งที่ทำได้ตอนนั้นก็คือยืนมองคู่หมั้นของตัวเอง ในขณะที่มือถือกำลังโทรออกและรอการรับสาย

ทว่าไม่มีคนรับ สิ่งที่ฉันเห็นคือมีผู้หญิงคนหนึ่งถือร่มสีชมพูไปที่รถของพี่องศา ไม่ทันได้เห็นหน้าเห็นแค่ว่าผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปบนรถบนตำแหน่งที่ฉันเคยนั่ง พี่องศาเป็นคนเก็บร่มก่อนจะเดินอ้อมไปฝั่งของตัวเอง

สายโทรศัพท์ที่อยู่ในมือถูกตัดไปแล้ว ตัวฉันเองก็ชาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ยังไม่อยากคิดว่าผู้หญิงคนนั้นที่ขึ้นรถเขาคือใคร ความรู้สึกสั่งให้ฉันโทรซ้ำ หากก่อนหน้านี้ที่ฉันโทรแล้วเขาไม่รับสาย เหตุผลคือโทรศัพท์อยู่ในรถ ในตอนที่รถถูกขับออกไปแล้วเขาก็ต้องรู้สิว่าฉันกำลังโทรหา

แล้วน้ำตาบ้าๆ มันก็ซึมออกมาเพียงแค่ว่าเขาไม่รับสายฉัน โทรกี่ครั้งเขาก็ไม่รับอยู่ดี

ฉันทำอะไรไม่ถูกจนต้องรีบเคลื่อนไหวตัวเองลงไปที่ชั้นล่าง พยายามคิดในแง่ดีว่าผู้หญิงคนนั้นอาจเป็นพี่จีน่า แต่โชคชะตาไม่ได้ใจดีกับฉันเลยสักนิดเพราะฉันเจอพี่จีน่าอยู่ด้านล่างกับพี่เซย์

"นะ น้องขวัญ ยังไม่กลับเหรอคะ" พี่จีน่าดูตกใจมากที่เห็นฉัน และทั้งพี่จีและพี่เซย์ก็รีบผละออกจากกันทันที

"เคลียร์งานที่ค้างส่งเพิ่งเสร็จอ่ะค่ะ"

"แล้ว...น้องขวัญกลับยังไงคะ"

"โทรหาพี่องศาแล้วค่ะ แต่พี่องศาไปรับสาย" ฉันพยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่น และไม่รู้เลยว่ามันหลุดความสั่นออกไปหรือเปล่า แต่พี่จีน่าหันมองสบตากับพี่เซย์ทันที

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ"

"พี่องศากลับแล้วเหรอคะ"

"มันเพิ่งกลับไปอ่ะ ไม่รู้ว่ามันปิดเสียงหรืออะไร ไว้ถ้าพี่เจอมัน เดี๋ยวพี่บอกให้มันโทรกลับดีไหม" พี่จีน่าไม่ยิ้มเลย แต่มือที่คว้ามาจับมือฉันบ่งบอกว่าพี่จีน่าอยากปลอบใจ

"เซย์ไปส่งน้องก่อน"

"อืม" พี่เซย์ตอบรับสั้นๆ และปรายตามองฉันเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ ซึ่งฉันจำตำแหน่งนี้ได้ดีว่ามันมีรถพี่องศาจอดอยู่ก่อนหน้านี้

ดีไม่ดีทั้งพี่เซย์และพี่จีน่ารู้ดีว่าผู้หญิงที่นั่งรถออกไปกับพี่องศาคือใคร!

-----------

ในตัวองศาไม่มีเลือดพ่อเลยสักนิด!