บทที่เก้า สามหนุ่มสามมุม

บทที่เก้า

สามหนุ่มสามมุม

ชายหนุ่มใหญ่จากไปอย่างลึกลับไม่ต่างกับตอนลอบเข้ามา

เพียงไม่กี่วัน ฉันได้รับรู้ว่าร่างนี้พัวพันกับชายหนุ่มถึงสี่คน แต่ละคนมีความเป็นมาที่ไม่ธรรมดาและมีความซับซ้อนชวนเข้าใจยาก ฉันคงต้องค่อยๆคิดพิจารณาอย่างถี่ถ้วนว่าจะเชื่อหรือจะฝากชีวิตไว้ที่ใครได้บ้าง

เช้านี้ฉันตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียเพราะการรบกวนของยมทูตหน้าอ่อนกับหนุ่มใหญ่หล่อล่ำเมื่อคืน ทำให้ฉันนอนหลับได้ไม่เต็มที่

“เสี่ยวหนิงงงง” เสียงสดใสดังมาแต่ไกล

“ข้านำอาหารที่เจ้าชอบมาอีกแล้ว ข้าต้องตื่นตั้งแต่ฟ้ามืดเพื่อไปรอแป้งทอดร้านนี้มาเชียวนะ เจ้ารีบออกมากินตั้งแต่ยังร้อนๆเร็วเข้า” เสียงชายหนุ่มตะโกนเร่งให้ฉันออกไปกินอาหารเช้า

ฉันค่อยๆเดินเยื้องย่างด้วยยังไม่หายง่วง แต่เมื่อได้กลิ่นแป้งทอดที่เขานำมา ก็ลืมตาโตมองหาทันที

“อืม...กลิ่นหอมมาก” ฉันเดินตรงเข้าหาแป้งทอดที่ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาหลอกล่อ

“แป้งทอดอันใด อาหารไร้ประโยชน์ ข้านำอาหารเลิศรสจากพ่อครัวในวังหลวงมาให้ เจ้าชิมอาหารของข้าดีกว่า” เสียงชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามา พร้อมขบวนนางกำนัลนำอาหารหลายจานมาวางจนล้นโต๊ะกลาง เดือดร้อนอันอันกับผิงอันต้องเข้ามาช่วยจัดระเบียบ

“คารวะองค์ชายสี่พ่ะย่ะค่ะ” ไปฮั่วจิงจำใจต้องทำความเคารพด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“คารวะองค์ชายสี่เพคะ” ฉันก็จำเป็นต้องทำความเคารพหลังจากที่รู้แล้วว่าเขาเป็นใคร

“เจ้าเรียกข้าว่า ‘หลางเอ๋อ’ เถอะนะ ‘หนิงเอ๋อ’” องค์ชายสี่ใช้คำพูดเหมือนจะทวนความจำให้ฉัน

“หม่อมฉันมิบังอาจเพคะ หากไม่รู้ย่อมไม่ผิด แต่เมื่อรู้แล้วหม่อมฉันคงทำเช่นเดิมไม่ได้” ฉันไม่กล้าเรียกอย่างที่เขาบอกมาหรอกนะ เพราะยังไม่แน่ใจว่านั่นคือความจริงไหม

องค์ชายสี่แสดงสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าบังคับฉันจึงเลี่ยงไปเชิญชวนให้กินอาหารแทน

“อาหารเหล่านี้เจ้าชื่นชอบมาก พวกเราแอบนำมากินด้วยกันอยู่บ่อยครั้ง”

เอ๊ะ! ฉันมีความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาทันทีที่เขาพูดจบ หรือว่านี่จะคือความรู้สึกที่ยมทูตเบนบอกเมื่อคืนว่าหากมีผู้โกหกฉันจะรู้สึกได้เอง ถ้างั้นประโยคนี้ของเขาน่าจะโกหก

ฉันกวาดสายตาไปทางอาหารหน้าตาน่ากิน ยิ่งมองยิ่งไม่คุ้น จึงเลือกหยิบแป้งทอดส่งเข้าปาก

“หม่อมฉันไม่ทานอาหารเช้ามากมายเพียงนี้เพคะ หม่อมฉันให้นางกำนัลเก็บไว้อุ่นกินยามสายนะเพคะ” ยังไม่กล้าปฏิเสธตรงๆจึงหาทางเลี่ยง

องค์ชายสี่มองแป้งทอดอย่างไม่พอใจหนักขึ้น ก่อนจะหันไปมองไป่ฮั่วถิงด้วยสีหน้าดุดัน

“วันนี้พวกเราจะไปทบทวนความจำที่ใดดี” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะกลายเป็นศึกอาหารเช้า

“ไปสวนดอกเหมย” เสียงองค์ชายสี่

“ไปตลาดในเมือง”เสียงไป่ฮั่วถิง

ชายหนุ่มทั้งสองตอบออกมาพร้อมกัน และหันไปมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร       

“ไปซื้อเสื้อผ้าเครื่องประดับดีหรือไม่” เสียงชายหนุ่มใหญ่เดินเข้ามาเป็นคนที่สาม

ทุกคนหันไปมองหน้าเขาโดยพร้อมเพียงกันด้วยสีหน้าสงสัยว่านี่คือใคร?

ฉันลอบสังเกตสีหน้าของทุกคนแม้กระทั่งอันอันและผิงอัน

อืม...น่าจะไม่มีใครรู้จักหนุ่มใหญ่คนนี้อย่างที่เขาบอกไว้

“อ้อ...ข้าขอแนะนำตัว ข้าชื่อ’ซูเทียนเป่า’ เป็นญาติฝ่ายแม่ของหรูหนิง พวกเจ้าคงไม่เคยพบข้าแต่ข้าเคยพบหรูหนิงหลายครั้งแล้ว วันนี้ข้าผ่านทางมาจึงอยากมาทำหน้าที่ญาติผู้ใหญ่พาหรูหนิงไปหาซื้อข้าวของเผื่อจะได้ผ่อนคลายและฟื้นความทรงจำอันใดได้บ้าง” ชายหนุ่มเอ่ยยาวขณะขยิบตาให้ฉันก่อนจะนั่งลงคีบอาหารที่องค์ชายสี่นำมากินหน้าตาเฉย

ฉันมีความรู้สึกแปลกๆขึ้นมาเหมือนตอนที่องค์ชายสี่พูดเรื่องอาหาร ถ้าเช่นนั้นคำพูดเมื่อครู่ของซูเทียนเป่าก็คือการโกหก

ชายหนุ่มสองคนแรกหันมามองหน้าฉันเหมือนนัดกัน รวมทั้งอันอันและผิงอันซึ่งคงสงสัยว่าพวกเราไปพบเจอกันตอนไหนทำไมพวกนางไม่เคยเห็น

“ท่านน้าเทียนเป่า ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมข้า” ฉันมอบตำแหน่งน้าให้เสียเลยอยากเป็นญาติผู้ใหญ่ของฉันดีนัก

ชายหนุ่มใหญ่ถึงกับสำลักอาหารที่กินเข้าไปต้องกวาดมือมาคว้าน้ำชาตรงหน้าฉันไปเทใส่ลำคออย่างเร็วก่อนที่มองมาด้วยสายตาคาดโทษ

ฮ่าฮ่าฮ่า สนุกจริงได้แกล้งชายสูงวัย ความจริงถ้าอยู่ในร่างที่ฉันจากมาพวกเราก็คงอายุพอๆกัน แต่สำหรับร่างนี้ ถือว่าชายหนุ่มหล่อเข้มคนนี้มีอายุมากกว่าเป็นสิบปีทีเดียว

สุดท้ายฉันก็เป็นคนตัดสินใจไปหาซื้อเสื้อผ้าเครื่องประดับตามข้อเสนอของซูเทียนเป่า ซึ่งน่าสนใจว่าการไปชมสวนหรือเดินตลาดมากมายนัก