ยังอยากได้อยู่ (3)

เสียงตั้งปลุกที่ตั้งอัตโนมัติดังแจ้งเตือนคนที่นอนหลับใหลอยู่ให้ตื่นจากนิทรา ถึงแม้จะรู้สึกร่างกายอ่อนแรง เหนื่อยล้าเพียงใด

แต่ด้วยความเคยชินทำให้เจ้าของเตียงนอนกว้างต้องฝืนร่างกายลุกขึ้นเหมือนทุกวัน เพื่อเตรียมตัวไปช่วยที่ร้าน เนื่องจากโดยปกติช่วงเช้าจะเป็นช่วงที่วุ่นวายที่สุด

รวีธารผุดลุกขึ้นบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยขบ ก่อนจะรู้สึกถึงอุณหภูมิในห้องที่ดูหนาวกว่าปกติ ไหนจะร่างกายที่ดูโล่งแปลกๆ

คนตัวเล็กก้มใบหน้ามองตัวเองอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสภาพร่างกายตนเองดวงตาก็เบิกกว้างอย่างตกใจ พยายามหาสิ่งผิดปกติในร่างกายตนเองแต่ก็ไม่มี จะมีก็แต่รอยแดงเป็นจ้ำๆ ตรงลำคอและเนินอก

"เมื่อคืนไปนอนเมาให้ยุงกัดที่ไหนวะเนี่ย" คนที่รู้ว่าเมาแต่ไม่รู้ว่ากลับมายังไงเกาศีรษะอย่างมึนงง พยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ภาพจำสุดท้ายคือเธอนั่งอยู่กับหมอไทม์...

"หมอไทม์!" คนตัวเล็กอุทานเรียกชื่อคุณหมอหนุ่มเสียงดัง เมื่อเริ่มจะคิดอะไรบางอย่างออก คุ้นๆ ว่าเขาเป็นคนมาส่ง เธอขอให้เขามาช่วยเปลี่ยนหลอดไฟ ตามด้วยเธอเดินมึนๆ ไปหาน้ำให้เขากิน หลังจากนั้น....

รวีธารมองสำรวจตัวเองอีกรอบ จำได้ว่าเธอกับเขานัวเนียกันพักใหญ่ หลังจากนั้นก็ภาพตัด  คนตัวเล็กยกมือทึ้งผมตัวเองเครียดๆ จำไม่ได้แล้วว่าเรื่องราวหลังจากนั้นเป็นยังไง เธอมานอนแก้ผ้าอยู่ตรงนี้ได้ยังไงยังไม่รู้เลย

ร่างบางตัดสินใจลุกไปอาบน้ำล้างตัวให้เรียบร้อย เผื่อถ้าร่างกายสดชื่นแล้ว  อาจจะพอจำอะไรได้บ้าง หญิงสาวเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกาย แต่สายตาดันมองผ่านตะกร้าผ้า ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นเสื้อที่ไม่คุ้นวางแช่ในกะละมังเล็กๆ ข้างกัน

รวีธารตัดสินใจหยิบขึ้นมาดู ดวงตาเบิกกว้างอีกหน คราวนี้กว้างกว่าที่ผ่านมา เมื่อคุ้นๆ แล้วว่านี่เสื้อใคร

เสื้อหมอไทม์!

แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว เธอจึงยกกะละมังเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมน้ำยาซักผ้า ตัดสินใจซักมือให้เขาง่ายๆ แล้วค่อยไปอบแห้งด้านนอก ตอนนี้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ที่ไหน

รวีธารรู้ในลำดับต่อมา หลังจากที่อาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อย เมื่อเปิดประตูห้องนอนออกมา ก็เห็นร่างสูงนอนถอดเสื้ออยู่บนโซฟากว้างด้านนอก พยายามหลบเลี่ยงไม่มองหุ่นกำยำขาวเนียนที่แผ่หลาท้าทายสายตากันอยู่

สรุปได้ว่าเมื่อคืนเขานอนที่นี่ แต่เรื่องราวเป็นยังไงคงต้องรอให้เจ้าตัวตอบเอง

คนตัวเล็กเดินเข้าไปในครัว  ตั้งใจทำอาหารเช้าง่ายๆ ให้ตัวเองและคนที่ยังนอนอยู่ โชคดีที่มีไส้กรอก แฮมและไข่อยู่ในตู้เย็น โดยปกติเธอจะไปกินอาหารเช้าที่ร้าน เลยไม่ได้มีของสดสักเท่าไหร่

หญิงสาวตั้งใจทำอาหารเช้าง่ายๆ ด้วยการทอดไส้กรอก แฮมและไข่ดาว ใช้เวลาเตรียมและทอดไม่นาน อาหารทุกอย่างก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะอาหารขนาดเล็ก ที่ปกติจะมีเพียงเธอใช้งานอยู่คนเดียว

คนตัวเล็กหมุนตัวหันหลังจะเดินไปหยิบน้ำส้ม และเปิดเครื่องชงกาแฟ แต่ต้องสะดุ้งโหยงตกใจ เมื่อเห็นคนที่เคยนอนอยู่บนโซฟา ยืนกอดอกพิงขอบประตูจ้องมองมานิ่งๆ 

"หมอไทม์!"

"ไง"

"คะ...มอนิ่งค่ะ" เธอไม่รู้จะพูดอะไรได้ดีกว่านี้แล้ว ยิ่งเห็นสายตากรุ่นโกรธที่มองมา ยิ่งเสียวสันหลังวาบ ไม่รู้ว่าเมื่อคืนทำอะไรลงไปบ้าง แต่ดูแล้วไม่น่าจะใช่เรื่องดี

"..." เขาไม่ตอบอะไรแต่สายตายังคงมองกันนิ่ง แบบนั้นยิ่งทำให้เธอกดดันไม่กล้าขยับตัวไปไหน

เคยคิดว่าอยากมีมื้อเช้าร่วมกับเขา อยากลองตื่นมาแล้วพูดมอนิ่งสวัสดีตอนเช้า แต่พอถึงเวลาจริงๆ ไม่คิดว่ามันจะเกิดจากสถานการณ์แบบนี้ เป็นการมอนิ่งที่เฝื่อนสุดๆ

"อะ..เอ่อ ฉันทำอาหารเช้าไว้ให้" เธอชี้ไปยังอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ "กินด้วยกันก่อนสิคะ"

"ไม่ถามหน่อยรึไงว่าเมื่อคืนทำอะไรไปบ้าง" 

นั่นไง! มาแล้ว

"อ่า...ฉันทำอะไรไม่ดีกับคุณแน่ๆ ขอโทษนะคะ" เธอรีบชิงขอโทษก่อนเลย เผื่อเขาจะใจเย็นลง 

"ขอโทษ?"

ดูแล้วไม่น่าเย็น...

"แปลว่ารู้แล้วสิว่าทำอะไรกับผมไว้บ้าง"

"มะ...ไม่รู้" จะโกหกก็กลัวโดนฟอก มอบให้จบๆ ไปเลยแล้วกัน!

"หึ! แล้วขอโทษทำไม?"

"ก็...ไม่รู้นี่คะ คุณก็พูดมาสิ!" เมื่ออดทนไม่ไหว คนตัวเล็กจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นอย่างโมโห มากดดันกันอยู่ได้

"ได้! เมื่อคืนคุณแค่จะปล้ำผม แล้วอยู่ๆ ก็ชิงหลับไป พอผมเข้าห้องน้ำ อยู่ๆ คุณก็วิ่งเข้ามา แล้วอ้วกพุ่งใส่ผม"

อะ...อ้วกพุ่ง!

นี่เธอทำแบบนั้นกับคนที่กำลังจีบจริงเหรอ!

"ไม่เชื่อก็ไปดูเสื้อที่แช่อยู่ข้างตะกร้าสิ นั่นผมซักไปแล้วรอบนึง"

"ฉะ..ฉันซักให้แล้วอบให้อยู่ค่ะ" เธอตอบรับเสียงอ่อย

"เอาล่ะ แล้วคุณจะรับผิดชอบที่ไล่ปล้ำผมยังไง"