ยังอยากได้อยู่ (4)

รับผิดชอบ?

"ทำหน้าแบบนั้นคือจะไม่รับ?"

"ไม่ใช่นะคะ! ฉันแค่ตกใจเฉยๆ" ทั้งงุนงง ทั้งตกใจเลยล่ะ จะให้ตอบยังไงละเนี่ย ที่ไปไล่ปล้ำผู้ชายแบบนั้น ดูแล้วตอบอะไรไปก็ผิด

"..."

"คือ...ฉันปล้ำคุณสำเร็จไหม"

"!?"

"ฉันหมายถึง...เหมือนฉันไม่รู้สึกอะไรเลย"

"ไม่รู้สึก!?" คนที่รู้สึกอยู่ฝ่ายเดียวอ้าปากเหวอมองคนตรงหน้าอย่างโมโห ไอ้ที่นัวเนียกันขนาดนั้นจำอะไรไม่ได้สักอย่าง แล้วไอ้รอยแดงๆ นั่นอีก! เมื่อคืนครางรับเสียงสั่นขนาดนั้น

เช้ามาบอกไม่รู้สึก!

"คะ...คือฉันเมามาก" เธอรีบอธิบายเสียงสั่นเมื่อเห็นท่าทางไม่สบอารมณ์ของเขา

"ก็รู้ตัวนี่ว่าเมามาก"

"...."

"แล้วรู้ตัวไหมว่าเมื่อคืนไปคนเดียว แถมเวลาเมาแล้วไม่รู้เรื่องแบบนี้มันอันตรายแค่ไหน ไอ้ที่ที่คุณไปน่ะ ไม่มีใครเขาใสๆ คิดดีกันคุณหรอกนะ จ้องจะลากคุณกลับกันทั้งนั้นแหละ"

พูดตรงๆ ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อน หนึ่งในนั้นที่จ้องจะลากเธอขึ้นเตียงก็คือตัวเขาเองนี่แหละ

รวีธารก้มน้างุดท่าทางสำนึกผิด นิ่งฟังคนมากประสบการณ์เทศนา

"ระ...รู้"

"รู้แล้วยังไป?" เขาขึ้นเสียงสูงถามกลับทันที 

ทำไมถึงทำตัวได้น่าเป็นห่วงขนาดนี้นะ แล้วทำไมกูต้องห่วงด้วย! ธารณ์คิดอย่างหงุดหงิด

"ขอโทษ..."

"คุณไม่ได้โชคดีแบบนี้เสมอไปหรอกนะ" รวีธารพยักหน้าตอบรับหน้าสลด เข้าใจดีเลยล่ะในสิ่งที่เขาพูด เธอโชคดีขนาดไหนที่เป็นเขา

และที่สำคัญเหตุการณ์เมื่อวานมันทำให้เธอรู้เลย ว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษขนาดไหน หากเป็นคนอื่น เรื่องเมื่อคืนอาจจะไม่ได้จบแบบนี้

"แล้วนี่ทำอะไรกิน" คนที่เป็นสุภาพบุรุษในสายตาคนอื่นเอ่ยถามขึ้นน้ำเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นท่าทางสำนึกผิด และสีหน้าเคร่งเครียดของเธอ

"ฉันทำอาหารเช้าให้คุณ เอากาแฟด้วยไหมคะ ฉันมีเครื่องชงกาแฟอยู่" ธารณ์เพียงพยักหน้าตอบรับ คนตัวเล็กจึงรีบวิ่งย้อนกลับไปในครัวทันที ปล่อยให้คนที่ยืนดุเธอเสียงแข็งก่อนหน้านี้มองตามสีหน้าเอือมๆ

แต่ที่พูดมาทั้งหมดมันออกมาจากใจเขาจริงๆ เธอใช้ชีวิตไม่ระวังเอาซะเลย คิดดูหากเป็นคนอื่น เมื่อคืนจะเป็นยังไง

คนที่ถูกมองว่าเป็นสุภาพบุรุษย้อนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน หลังจากที่เขาพาน้องชายไปปลอบในห้องน้ำเรียบร้อย เพียงแค่ปลดล็อกประตู อยู่ๆ เจ้าของห้องก็วิ่งพรวดเข้ามา ก่อนจะอ้วกออกมาจนหมดไส้หมดพุง

เป็นธุระเขาที่ต้องคอยไปลูบหลัง ไม่พอยังต้องจัดการถอดเสื้อผ้าเธอและเขาที่เปื้อนไปด้วยอ้วก พาเธออาบน้ำล้างตัว ก่อนจะพาขึ้นไปนอนบนเตียงอีกครั้ง ซึ่งในแต่ละขั้นตอนกว่าจะผ่านพ้นไปได้ เล่นเอาเขาแทบหมดแรง

ความเป็นหมอมักจะเห็นร่างกายเป็นเพียงร่างกาย แต่ร่างกายเธอมันดันขยับได้นี่สิ!

เขาอาบน้ำล้างตัวให้ เธอก็ดิ้นไปดิ้นมา จนอะไรต่อมิอะไรเสียดสีจนเขาแทบอดใจไม่อยู่

ความจริงก็ยอมรับว่าอดใจไม่อยู่นั่นแหละ! ไอ้รอยแดงๆ ที่เธอคิดว่ายุงกัดมันก็มาจากยุงตัวนี้ทั้งนั้นแหละ!

หลังจากที่นัวเนียกันต่อรอบสอง สุภาพบุรุษอย่างเขาก็รู้ตัวแล้วว่ากำลังจะหยุดตัวเองไม่ไหว เลยต้องปล่อยให้เธอแก้ผ้าทั้งอย่างนั้น ทำได้ดีสุดแค่เอาผ้าห่มพันกายให้แน่นๆ ก่อนจะออกมาเข้าห้องน้ำรอบที่สอง นอกจากจะซักเสื้อตัวเองและเอาไปแช่แล้ว ยังต้องจัดการไอ้น้องชายตัวดีอีกรอบ

ไม่อย่างนั้นคงได้ตาแข็งนอนไม่หลับ แข็งไปทั้งตัวแน่!

"ขอบคุณมากนะคะหมอไทม์" เธอเอ่ยขอบคุณคนตัวสูงอีกครั้งเสียงอ่อย เมื่อเดินมาส่งเขาหน้าประตู  หลังจากที่พวกเธอต่างกินอาหารเช้าเรียบร้อย เขาต้องกลับไปเปลี่ยนชุดที่คอนโดก่อนไปทำงาน ส่วนเธอตั้งใจจะรีบเก็บของออกไปเช่นเดียวกัน

"..."

"เสื้อคุณเดี๋ยวซักเสร็จฉันเอาไปคืนนะ"

"ครับ" ธารณ์ตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเดินลงลิฟต์ไป ก้มมองเสื้อยืดตัวใหญ่ที่เธอยื่นให้ใส่แทนตัวเดิม บอกว่าเป็นเสื้อของพี่ชาย  

คนตัวสูงเดินพ้นลิฟต์ไปเปิดประตูออกจากล็อบบี้ เดินไปยังโซนจอดรถ visitor ที่เข้ามาจอดเป็นครั้งที่สอง เมื่อเปิดประตูเข้าไปนั่งด้านในกำลังจะสตาร์ทรถก็ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นคนคุ้นตาที่มักเจอกันที่โรงพยาบาล เดินเลี้ยวออกมาตรงลานจอดรถสำหรับผู้มีสติ๊กเกอร์ที่นี่เท่านั้น

ไม่ยักรู้ว่ามันมีห้องที่นี่ด้วย

หมอเจตต์