EP.9

“ขอโทษนะคะ”

         ชายหนุ่มทั้งสองหยุดพูดและหันมามองดลยา

         “คุณจินณ์จะออกไปกับดาด้าได้ไหมคะ”

         จินณ์หลุบตามองนาฬิกาข้อมือ แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาดาราสาว

         “ผมต้องขอโทษด้วย วันนี้คงออกไปกับคุณไม่ได้จริงๆ”

         ได้ฟังคำตอบหญิงสาวก็ได้แต่ฝืนยิ้ม

         “ไม่เป็นไรค่ะ ดาด้าผิดเองที่มาหาโดยไม่บอกล่วงหน้า เอาไว้คราวหน้าเราค่อยออกไปด้วยกันนะคะ” พูดจบร่างงดงามก็ลุกขึ้นยืน พลางหันไปสบตากริช “ด้ากลับก่อนนะคะ”

         กริชโน้มศีรษะให้ดาราสาว แล้วเดินไปเปิดประตูให้อีกฝ่าย พอดลยากลับออกไปเขาก็ปิดประตูและเดินกลับมายังโต๊ะทำงานของเจ้านาย

         เสียงถอนหายใจเบาๆ ของจินณ์ทำให้กริชยิ้มออกมาจางๆ

         “ผมต้องขอโทษที่กลับมาช้าไปนิด” อันที่จริงเขายังกลับมาไม่ได้หรอก แต่เพราะจินณ์ส่งข้อความไปเร่ง จึงต้องรีบทำธุระให้เสร็จแล้วกลับเข้าจัดการปัญหาเฉพาะหน้า

         “ท่าทางเด็กคุณจะตกใจ” จินณ์กล่าวลอยๆ สีหน้ายังคงราบเรียบ แต่แววตามีร่องรอยขบขัน กริชเห็นดังนั้นจึงยิ้ม

         “หนูดีไม่ใช่เด็กของผมครับ” เขาตอบพลางมองสบตาคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน และดูเหมือนจะว่างงานลงทันทีหลังจากที่ดาราสาวก้าวออกจากห้อง ที่ทำท่ายุ่งวุ่นวายก่อนหน้านี้คงแกล้งทำนั่นแหละ

         “แน่ใจ?”

         กริชโน้มศีรษะเล็กน้อย ก่อนเอ่ยออกมาอีกประโยค

         “หนูดีเป็นเด็กดีครับ หัวไว ทำงานเรียบร้อยและแทบไม่ผิดพลาดเลย เป็นเด็กที่น่าจับตามองและน่าสนับสนุนมากคนหนึ่ง ผมสนใจแค่นี้ เรื่องอื่นไม่มีแน่นอน” กริชพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่มีทีท่าว่าจะล้อเล่นประการใด ทำให้จินณ์หรี่ตาเล็กน้อย ก่อนเอ่ยออกมา

         “รู้ตัวไหม ว่าคุณพูดเหมือนพี่ชายที่กำลังหวงน้องสาวเลย”

         คำพูดเชิงกระเซ้าของเจ้านายทำให้กริชยิ้มน้อยๆ แม้เขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ แต่ด้วยความรักดีของนารา ทำให้เขามีความปรารถนาดีกับหล่อนราวกับอีกฝ่ายเป็นน้องสาวที่คลานตามกันออกมา

         “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ”

         คำตอบแบบรับสมอ้างของกริชทำให้จินณ์ยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนเอ่ยออกมาว่า

         “ถ้าแบบนั้นก็อย่าลืมดูแลน้องสาวดีๆ รู้สึกว่าจะมีหนุ่มๆ แถวนี้ตามจีบอยู่ทุกวัน”

         กริชเกือบหลุดหัวเราะออกมา เขารู้ว่าจินณ์หมายถึงใคร เพราะเขาเองก็เคยเห็นกับตาเหมือนกัน ว่ามีหนุ่มๆ ตามตื๊อนาราอยู่บ่อยครั้ง โดยเฉพาะหนุ่มหล่อต่างบริษัท และเขาก็ได้รับคำสั่งให้ดูแลหญิงสาวเป็นพิเศษหลังจากนั้นทันที

         กริชถูกจินณ์รั้งไว้เกือบครึ่งชั่วโมงเพื่อสั่งงาน จากนั้นเขาก็ออกไปจากห้อง และไม่วายปรายตามองสาวน้อยหน้าห้องด้วยสายตาที่ทำเอานาราหนาวๆ ร้อนๆ เหมือนคนมีชนักติดหลังอย่างไรอย่างนั้นทีเดียว 

         เวลาพักเที่ยง...

         “หนูดี ไปกินข้าวกับพี่ วันนี้พี่เลี้ยงเอง” กริชบอกกับสาวน้อย ทำให้คนที่นัดเพื่อนเอาไว้จำต้องโทรศัพท์ไปยกเลิก จากนั้น ทั้งคู่ก็ออกไปพร้อมกัน พนักงานหลายคนมองนาราและกริชก่อนจะหันไปซุบซิบ เพราะอีกฝ่ายนอกจากจะเป็นคนเก่งแล้วยังหล่อเหลาไม่น้อย เรียกว่าทั้งเจ้านายและลูกน้องต่างเป็นที่หมายปองของสาวๆ ทั้งในและนอกบริษัท แม้จะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์แต่ก็ขอเอาไปคิดฝันเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี และการที่นาราเดินคู่ไปกับอีกฝ่ายก็ทำให้ใครบางคนมองตามด้วยความอิจฉา เพราะหมายตากริชมาช้านานแต่ไม่เคยมีโอกาส เพราะกริชไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครได้คิดกับเขาเกินเลย

         “ฉันชักจะอิจฉาน้องนักศึกษาคนนั้น มาฝึกงานไม่กี่วันคุณกริชก็ขอตัวไปเป็นผู้ช่วยเลย ทำไมไม่เป็นฉันบ้างนะ”

         เพื่อนที่ยืนใกล้กันยิ้มขัน

         “บางทีของแบบนี้มันอยู่ที่วาสนานะ อีกอย่าง น้องเขาน่ารักจิ้มลิ้มด้วย ทำงานด้วยแล้วสบายตาสบายใจ เห็นว่าหัวไวทำงานดีด้วยนะ เลยโชคดีไปเต็มๆ ได้ทำงานกับหนุ่มหล่อสองคนเลย”

         “โชคดีหรือโชคร้าย อาจดีที่มีอาหารตาให้มอง แต่เวลาทำงานฉันว่าเครียดอะแก”

         ใครคนหนึ่งกล่าวแทรก ทำให้เพื่อนคนอื่นคล้อยตามไปด้วย

         กริชขับรถพานาราตรงไปยังร้านอาหารในโรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งทำให้หญิงสาวเกิดอาการเกร็งขึ้นอีกครั้ง เพราะตอนแรกคิดว่าเขาจะพาหล่อนไปกินข้าวในร้านอาหารใกล้ๆ กับบริษัท แต่กลายเป็นว่าเขาพามาที่โรงแรมหรูระดับห้าดาวเลยทีเดียว

         “หนูดีคิดว่าพี่กริชจะพาไปที่ร้านใกล้ๆ เสียอีกค่ะ”

         ท่าทางเกร็งๆ ของสาวน้อยทำให้กริชอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้ นี่ถ้าหล่อนรู้ว่ามีใครรออยู่ด้วยคงกลืนข้าวไม่ลงกันคราวนี้

         “น่า นานๆ มาที หัดๆ ไว้ไม่เสียหลาย แต่อาหารที่นี่อร่อยนะ พี่รับรองได้”

         “ต้องแพงมากด้วยแน่ๆ ใช่ไหมคะ หนูดีเกรงใจจัง”

         หญิงสาวกระซิบ คนฟังยิ้มอ่อนกับท่าทางเกรงใจของสาวน้อย ก่อนบอก

         “มื้อนี้มีเจ้ามือกระเป๋าหนัก หนูดีไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก ถล่มได้เต็มที่”

         หญิงสาวขมวดคิ้ว และหันไปมองคนตัวโตที่เดินเคียงข้างไปพร้อมกันอย่างนึกกังขา เพราะเขาเอ่ยราวกับว่าอาหารเที่ยงมื้อนี้ เจ้ามือกระเป๋าหนักที่ว่าเป็นคนอื่นอย่างไรอย่างนั้น

         เมื่อทั้งสองเดินไปถึงหน้าร้าน ก็มีพนักงานชายเดินออกมารอต้อนรับ พร้อมกับถามรายละเอียดการจอง นาราเลิกคิ้วเล็กน้อย ถ้าถึงกับต้องจองก่อนก็คงไม่ธรรมดา สักพัก พนักงานคนนั้นก็เดินนำคนทั้งคู่ตรงไปยังโต๊ะอาหารด้านใน และเมื่อก้าวไปถึง นาราก็ถึงกับใจสั่น เพราะคนที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะคือจินณ์...