EP.2 บทนำ

หล่อนอาจเป็นเด็กหัวไวในเรื่องงาน แต่ดูเหมือนยังอ่อนประสบการณ์ในเรื่องรัก แม้จินณ์จะไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเด็กดีๆ แต่อีกฝ่ายก็มีวิธีพิสูจน์ว่าเด็กคนนั้น ‘ดีจริงหรือดีแตก’ นี่แหละที่เขานึกเป็นห่วง เพราะแววตาที่เด็กสาวมองเจ้านายของเขาเปิดเผยออกมาโต้งๆ ว่าชื่นชมอีกฝ่ายมากเพียงใด ไม่มีทางตามทันความคิดของจินณ์แน่ๆ และบางทีสิ่งนี้อาจทำให้เด็กดีๆ อาจจะกลายเป็น ‘เสียเด็ก’ เพราะหลงคารมหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ก็เป็นได้

         นารา เงยหน้าขึ้นแล้วต้องชะงักเมื่อได้สบตาของกริชเข้า

         “คุณกริชมีอะไรจะใช้หนูดีหรือเปล่าคะ” เอ่ยถามเลขาฯ หนุ่มด้วยสีหน้าเก้อๆ เล็กน้อย

         “เปล่าหรอก” กริชยิ้มจางกับท่าทางของเด็กสาวตรงหน้า “พอดีกำลังคิดอะไรเพลินๆ แล้วเรียกพี่ว่าพี่กริชดีกว่านะ อย่าเรียกคุณกริชเลย ฟังดูห่างเหินเป็นทางการยังไงก็ไม่รู้”

เขาเอ่ยกระเซ้า ทำให้หญิงสาวยิ้มเขินก่อนรับคำเบาๆ จากนั้นกริชก็เริ่มจ่ายงานให้สาวน้อยหัดทำ เริ่มแรกเขาให้หล่อนอ่านวาระการประชุมและทำการสรุปตามหัวข้อต่างๆ หญิงสาวทำได้รวดเร็วและเป็นที่น่าพอใจมากสำหรับนักศึกษาฝึกงาน เขามองเห็นแววว่าในอนาคตนาราจะต้องเป็นเลขานุการที่มีประสิทธิภาพได้อย่างแน่นอน เพราะขนาดเป็นเพียงนักศึกษาฝึกงาน หล่อนสามารถทำงานที่ได้รับมอบหมายได้อย่างละเอียดถูกต้อง

         “ทำดีมากครับ คราวหน้าพี่จะให้หนูดีตามพี่กับคุณจินณ์เข้าที่ประชุมด้วยกัน” ประโยคที่ได้ยินและสีหน้าของกริชทำให้สาวน้อยยิ้มแก้มปริ เพราะเคยได้ยินพี่ๆ เลขาฯ คุยกันว่า จินณ์เจ้าระเบียบและละเอียดมากแค่ไหน คุณกริชที่เป็นเลขานุการส่วนตัวก็เจ้าระเบียบและละเอียดมากเท่านั้น หากใครถูกคนใดคนหนึ่งกล่าวชมเพียงนิด ถึงกับต้องเลี้ยงฉลองกันเลยทีเดียว แต่หากใครถูกตำหนิเพียงน้อยก็อาจถึงกับต้องตระเวนทำบุญเก้าวัดกันมาหลายรายแล้ว

         “ขอบคุณค่ะ”

         หลังเลิกงาน นารากำลังเก็บของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน พอดีกับที่ร่างสูงของจินณ์ก้าวออกมาโดยมีกริชก้าวนำหน้าและเปิดประตูให้ เขาปรายตามองเด็กสาวในชุดนักศึกษาแวบหนึ่งก่อนเดินเลยไปอย่างรวดเร็วจนหญิงสาวแทบยกมือทำความเคารพไม่ทัน ก่อนจะหันไปมองกริชที่ยิ้มขันแกมเอ็นดู จนกระทั่งร่างสูงใหญ่ของเจ้านายพ้นออกไปแล้วเขาก็หันไปพูดกับนารา

         “ท่าทางเกร็งนะเรา” เขาเอ่ยกระเซ้าเด็กสาวที่ยิ้มเจื่อน ขณะถือแฟ้มเอกสารขึ้นมาเล่มหนึ่ง  “บอสของเราท่าทางแบบนั้นเอง แต่ไม่ดุหรอก อันที่จริงใจดีด้วยซ้ำ ยิ่งเป็นเด็กดี ขยัน ตั้งใจทำงานท่านยิ่งชอบ”

         เขาหลิ่วตาให้อย่างจะย้ำว่าจริงตามนั้น ทว่าเด็กสาวยังไม่แน่ใจนัก เพราะเจอหน้ากันทีไรเขาไม่เคยยิ้มให้ชื่นใจสักครั้ง จากแรกๆ ปลื้มปริ่มแต่ยามนี้เริ่มขวัญหนีดีฝ่อเสียแล้ว

         “จริงเหรอคะ”

         คำถามราวกับไม่แน่ใจของเด็กสาวทำให้อีกฝ่ายหัวเราะพรืด แล้วก้าวออกมายืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงาน

         “จริงสิ ดูๆ ไป แล้วจะรู้ว่าใจดี แค่อย่า...” เขาละไว้แล้วเงียบลง ทำให้สาวน้อยขมวดคิ้ว จ้องมองอีกฝ่ายเขม็ง ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วบอก “แค่อย่าดื้อรั้น หรือทำงานผิดพลาดบ่อยก็พอ ปะกลับบ้านกัน”

         คนฟังทำคอย่นก่อนยิ้มเจื่อนอีกรอบแล้วเดินตามเลขานุการหนุ่มตรงไปยังลิฟต์อีกฝั่งที่มีไว้สำหรับพนักงาน หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังลิฟต์ส่วนตัวของผู้บริหารซึ่งเวลานี้ว่างเปล่า และเมื่อเขากลับไปแล้ว ลิฟต์ตัวนี้จะถูกล็อกทันทีเช่นกัน...

         ภายในรถยนต์สีดำคันหรู จินณ์กำลังนั่งอยู่ตอนหลังของผู้โดยสาร เขามีคนขับรถส่วนตัวและอีกนัยคือคนสนิทที่คอยติดตามดูแลแทบไม่ห่างกาย ขณะที่รถยนต์กำลังเคลื่อนผ่านหน้าอาคารสูงซึ่งเป็นที่ตั้งของบริษัทอีสเทิร์น ร่างบอบบางในชุดนักศึกษาที่เขาจำได้ขึ้นใจก็ผ่านเข้ามาในสายตาอีกครั้ง เจ้าหล่อนกำลังยิ้มกว้างและยิ้มหวานให้กับเพื่อนๆ นักศึกษาฝึกงานกลุ่มหนึ่ง รอยยิ้ม ความสดใสและดวงตากลมโตของหล่อนสะดุดใจเขาอีกหน หล่อนเป็นเพียงนักศึกษาฝึกงานธรรมดา ดูท่าทางขี้อายเล็กน้อย แต่ก็มีความมั่นใจเต็มที่เวลาทำงาน รับรู้ได้จากผลงานการสรุปหัวข้อการประชุมที่กริชส่งให้เขาดู

         ร่างเล็กยกมือขึ้นโบกลาเพื่อนบางคนที่แยกตัวออกไป ก่อนเดินไปหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมล์ หล่อนและเพื่อนอีกสองคนยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับพนักงานหลายชีวิต มีหนุ่มสาวหลายคนมองเด็กสาวท่าทางสดใสกลุ่มนี้ด้วยสายตาเอ็นดูและชื่นชม โดยเฉพาะนารา ที่ดูสดใสและเจิดจ้าเหมือนท้องฟ้าในวันที่มีอากาศแจ่มใส เหมือนดอกไม้แรกแย้ม อาจไม่สวยจัด ทว่าน่ารักไม่แพ้ใคร แต่น่าเสียดาย...หล่อนไม่ใช่ในแบบที่เขาควรพาตัวเข้าไปข้องเกี่ยวด้วย

         จินณ์ผ่อนลมหายใจยาว ขณะที่สบตาคนขับรถซึ่งเอ่ยถามขึ้นมาว่า

         “ไปที่ไหนต่อครับ”

         “ที่อมรา”

         เพียงแค่นั้น เดชรับรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายนัดใครเอาไว้ เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะมุ่งหน้าพาเจ้านายตรงไปยังโรงแรมชื่อดังตามคำบัญชา