บททั้งหมดของ อยู่ในสถานะที่ค่อนข้างอธิบายยาก: บทที่ 1 - บทที่ 10

บทนำร่างสูงที่มีผู้ติดตามเช่นทุกวันกำลังเดินผ่านพนักงานนับสิบ ต่างรีบหลบทางอย่างพร้อมเพรียงให้กับนายใหญ่ก้าวตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัวได้อย่างสะดวก เพียงไม่กี่อึดใจ จินณ์ รดิศไชยนันท์ ก็เข้ามาอยู่ในห้องทำงานประจำตำแหน่ง รองประธานกรรมการ คือตำแหน่งของจินณ์ในเวลานี้ แต่ทุกคนรู้ดีว่าเขาคือบุคคลที่มีอิทธิพลสูงสุดในบริษัท ส่วนตำแหน่งประธานกรรมการเป็นของคุณอำนวยศักดิ์ ผู้เป็นลุงของเขานั่นเอง เมื่อภรรยามาด่วนจากไปจึงครองความโสดมาจนถึงอายุหกสิบห้าปีเต็มโดยไร้บุตรชายหญิง จินณ์จึงเป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียวของท่านและเป็นผู้สืบทอดอันดับหนึ่งของบริษัทอีสเทิร์น... ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ขณะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ผู้บริหาร เพียงอึดใจเสียงเคาะประตูดังขึ้น จากนั้นร่างสูงของเลขาฯ หนุ่มก็ก้าวเข้ามาพร้อมกับเอกสารห้าเล่ม “วันนี้ดูล้าๆ นะครับ” กริชกวาดสายตามองเจ้านายของตน ขณะที่จินณ์เพียงยกยิ้มน้อยๆ “เช้านี้มีแค่นี้เหรอ” เขาหลุบตามองเอกสาร แล้วหยิบออกมาหนึ่งเล่มพร้อมเปิดกว้าง เป็นอันตัดบทเรื่องก่อนหน้านี้ “ยังเหลืออีกห้าฉบับครับ” คนฟังเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะขณะกวาด

๑เสียงซอยเท้าเบาๆ จากชั้นบนของบ้านลงมาตามขั้นบันไดทำให้วิมลหันไปยิ้มให้เจ้าของร่างเล็กแต่กลมกลึงซึ่งวิ่งตรงเข้ามากอดตนเอาไว้จากด้านหลัง “ว่าไงลูก” นารายิ้มหวานให้มารดา ดวงหน้าเรียวเล็กดวงตาสดใสส่งยิ้มหวานให้ “หอมจังค่ะ กลิ่นลอยฟุ้งขึ้นไปถึงห้องหนูดีเลย” เสียงพูดคุยกะหนุงกะหนิงของสองแม่ลูกทำให้เลิศที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านอดยิ้มกับภาพที่เห็นไม่ได้ “สวีตกันแต่เช้าเลยนะ” สาวน้อยหันไปยิ้มให้บิดาแล้วผละจากมารดาตรงไปยังโต๊ะอาหารพร้อมกับคดข้าวใส่จานให้ทุกคน “อิจฉาหรือไงล่ะพ่อ” วิมลเปรยถามสามี สีหน้าเจือยิ้มขบขัน “ก็นิดหน่อย” เลิศโต้กลับทีเล่นทีจริง ก่อนจะหันไปมองลูกสาวด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความรักและภูมิใจ “ฝึกงานเป็นไงบ้างลูก” สาวน้อยวางโถข้าวลงบนมุมโต๊ะด้านหนึ่ง แล้วนั่งประจำที่ยิ้มกว้างให้กับบิดา “สนุกค่ะ แรกๆ แอบกดดันนิดหน่อย แต่พอเริ่มชินก็ไม่ค่อยกดดันแล้ว” เลิศมองท่าทางกระตือรือร้นของลูกสาวแล้วก็สบายใจระดับหนึ่ง เขาและภรรยามีลูกสองคน คนโตคือนารา ใกล้เรียนจบระดับมหาวิทยาลัย และกำล

หนึ่งเดือนต่อมา... การได้ฝึกงานกับกริชอย่างเต็มตัว ทำให้นาราได้เรียนรู้ว่าการเป็นเลขานุการมืออาชีพนั้นต้องอึดและถึกไม่ใช่น้อย เพราะต้องเตรียมพร้อมและมีความกระตือรือร้นอยู่เสมอ เรื่องที่หล่อนไม่เคยรู้ ไม่เคยพบเจอ ก็ได้เรียนรู้ พบเจอและหัดแก้ปัญหาเมื่อมาอยู่ที่นี่ ซึ่งหล่อนภูมิใจที่ได้เรียนรู้จากกริช เพราะเขาเป็นเลขาฯ ที่มีประสิทธิภาพสูงมาก ความละเอียดรอบคอบทำให้เขาไม่เคยทำงานผิดพลาดให้หล่อนเห็น นาราจึงค่อยๆ ซึมซับการทำงานของชายหนุ่มไปทีละนิด ขณะเดียวกันก็ได้รู้ว่าเจ้านายของเขานอกจากจะทำงานหนักและเก่งไม่แพ้กันแล้ว ยังมีสาวเยอะที่เยี่ยมหน้ามาหาแทบไม่เว้นแต่ละวัน ชนิดที่ว่าบางครั้งยังมีเหตุการณ์รถไฟชนกันให้เห็นตำตาอีกด้วย ทว่ากริชก็รับมือกับสาวๆ เหล่านี้ได้อย่างน่าทึ่ง โดยที่ไม่ทำให้ตัวต้นเหตุระคายใจเลยสักนิดเดียว ในบางครั้งจากที่เคยแอบชื่นชมจินณ์อยู่เงียบๆ ก็แปรเปลี่ยนเป็นหมั่นไส้อย่างอดไม่ได้จริงๆ เพราะนับนิ้วมือดูแล้วทั้งสิบนิ้วของหล่อนยังคงไม่พอสำหรับกิ๊กทั้งหลายแหล่ของเขาเลย อาจจะต้องขอยืมนิ้วเท้ามานับด้วยกระมังถึงจะพอ...สาวน้อยก้าวเข้าลิฟต์พร้อมกริชตอนเลิกงาน แล

“เธอมีชื่อเล่นใช่ไหม” คำถามของเขาทำให้หญิงสาวหุบปากลง ก่อนตอบ... “มีค่ะ” เขาตวัดสายตามองคนตัวบางแวบหนึ่งก่อนมองตรงไปเบื้องหน้า “งั้นเรียกชื่อเล่นตัวเองแทนคำว่า ‘ดิฉัน’” คนฟังเม้มปากเข้าหากัน ท่าทางเหมือนดื้อดึงแต่อันที่จริงหล่อนกำลังอับอาย และอาการแบบนั้นจินณ์ก็เห็น มุมปากได้รูปของชายหนุ่มจึงยกขึ้นเล็กน้อยก่อนคลายลงเมื่อนาราเอ่ยขึ้นว่า “คุณจินณ์จอดให้หนูดีลงที่ป้ายหน้าก็ได้ค่ะ” คราวนี้คิ้วสีเข้มขมวดเล็กน้อย แต่กลับไม่มีวี่แววจะเทียบท่ายังป้ายรถเมล์เหมือนที่หญิงสาวร้องขอ “ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน บอกทางมา” หัวคิ้วเรียวงามย่นเข้าหากันเมื่อได้ยินเช่นนั้น พลางคิดในใจว่าเขาคงจะติดออกคำสั่งจากที่ทำงานมาล่ะสินะ จินณ์ตวัดสายตากลับมาจากเจ้าของร่างเล็กข้างกาย มุมปากหักโค้งขึ้นนิดหน่อยเมื่อเห็นความเป็นขบถในตัวของสาวน้อยที่นั่งข้าง ท่าทางของหล่อนบอกชัดว่ากลัวเขา แต่อีกนัยหนึ่งก็ต่อต้านอยู่กลายๆ ท่าทางของหล่อนทำให้เขาคิดถึงลูกกวางตัวน้อยกำลังหาทางออกหากอกแม่ จึงมีทีท่ากล้าๆ กลัวๆ อย่างไรอย่างนั้น เหมือนกับเวลานี

“ขอโทษนะคะ” ชายหนุ่มทั้งสองหยุดพูดและหันมามองดลยา “คุณจินณ์จะออกไปกับดาด้าได้ไหมคะ” จินณ์หลุบตามองนาฬิกาข้อมือ แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาดาราสาว “ผมต้องขอโทษด้วย วันนี้คงออกไปกับคุณไม่ได้จริงๆ” ได้ฟังคำตอบหญิงสาวก็ได้แต่ฝืนยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ ดาด้าผิดเองที่มาหาโดยไม่บอกล่วงหน้า เอาไว้คราวหน้าเราค่อยออกไปด้วยกันนะคะ” พูดจบร่างงดงามก็ลุกขึ้นยืน พลางหันไปสบตากริช “ด้ากลับก่อนนะคะ” กริชโน้มศีรษะให้ดาราสาว แล้วเดินไปเปิดประตูให้อีกฝ่าย พอดลยากลับออกไปเขาก็ปิดประตูและเดินกลับมายังโต๊ะทำงานของเจ้านาย เสียงถอนหายใจเบาๆ ของจินณ์ทำให้กริชยิ้มออกมาจางๆ “ผมต้องขอโทษที่กลับมาช้าไปนิด” อันที่จริงเขายังกลับมาไม่ได้หรอก แต่เพราะจินณ์ส่งข้อความไปเร่ง จึงต้องรีบทำธุระให้เสร็จแล้วกลับเข้าจัดการปัญหาเฉพาะหน้า “ท่าทางเด็กคุณจะตกใจ” จินณ์กล่าวลอยๆ สีหน้ายังคงราบเรียบ แต่แววตามีร่องรอยขบขัน กริชเห็นดังนั้นจึงยิ้ม “หนูดีไม่ใช่เด็กของผมครับ” เขาตอบพลางมองสบตาคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน และดูเหมือนจะว่างงานลงทันทีหลังจากท