Chapter.3 ลงโทษ...ไม่ลง

#เฮียยุ

ผมนั่งสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้านเกือบครึ่งซอง ตามด้วยวอดก้าเกือบหมดขวด พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองหายโมโห ได้ยินน้ำเสียงอ้อนๆ ของเด็กแสบพาลให้หงุดหงิด เป็นแบบนี้ทุกครั้งรู้ว่าไม่ชอบก็ยังทำ บางครั้งก็ต้องหาไม้เรียวไว้ใกล้มือ ลงโทษกันเป็นเด็กๆ เพราะนิสัยเด็กๆ ที่แก้ไม่หาย เอาลูกเขามาเลี้ยงก็ต้องดูแลให้ดีเป็นอะไรขึ้นมาเขาคงเสียใจส่วนผมคงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

วันนี้ผมทำงานอยู่สนามแข่งจนดึก กลับบ้านนึกว่าจะหายเหนื่อย กับข้าวไม่มีเลยสักอย่างแถมไอ้แสบก็ไม่อยู่ในห้อง นึกแล้วว่าต้องแอบหนีเที่ยว เกลียดที่สุดคือผู้หญิงเที่ยวกลางคืน กินเหล้าไม่ว่า อยากกินซื้อมากินที่บ้านจะเมาจนอ้วกหรือน๊อคกลางอากาศก็ได้เพราะยังไงที่นี่ก็คือบ้าน ผมให้เด็กออกตามหาจนเจอว่าอยู่ผับไหน เด็กอายุสิบแปดคบเพื่อนแต่ละคนผมนี่เพลีย แถมยังพากันเข้าผับทั้งๆ ที่อายุยังไม่ถึงทำแต่ละอย่างไม่ให้ผมโมโหได้ยังไง และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย

-------------------

ผมโยนก้นบุหรี่ลงพื้นใช้เท้าเหยียบแล้วเดินเข้าบ้าน อารมณ์เริ่มดีขึ้นมานิดหน่อย ย้ำว่านิดหน่อย

ผมไม่ลืมหยิบถุงเซเว่นที่วางอยู่บนโซฟากลางห้องเข้ามาในห้องด้วย ไอ้แสบนอนห่มผ้าอยู่บนเตียงของผม จะเชื่อฟังก็ตอนทำผิดนี่แหละ ผมถอดเสื้อผ้าออกจนหมดจากนั้นก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันรอบเอว

"กูรู้มึงยังไม่หลับ "

"หลับแล้ว"

"แล้วเสียงหมาใช่ไหมที่ตอบกู" เด็กแสบลืมตาแป๋วขึ้นมองทันที ทำไมจะไม่รู้ว่าแกล้ง มารยาเยอะจะตายไปเลี้ยงมาทำไมผมจะไม่รู้

"เฮีย แสบขอโทษพูดดีๆ กับแสบได้แล้วนะ นะเฮียนะ" เกลียดฉิบหายเวลามันอ้อน

"เวลาทำ ทำไมไม่คิด มึงรู้มไหมว่าวันนี้กูโคตรโมโห ทำงานแม่งก็เหนื่อยจะตายห่ากลับมาก็ไม่เจอมึง กูบอกแล้วไงที่แบบนั้นมันไม่ดีมึงก็ยังไป อยากกินเหล้ากูบอกแล้วไงซื้อมากินที่บ้านอยากเปิดเพลงก็เปิดไปสิ ดังแค่ไหนมึงก็เปิดได้ " หันหน้าหนีทันที รู้ตัวไงว่าผิด เกือบมีผัวเป็นร้อยเพราะหนีไปเที่ยวผับมาแล้วยังไม่เข็ด

"ขอโทษค่ะ" ดีแบบนี้นี่แหละ พูดเพราะอ่อนหวานเฉพาะเวลาที่โมโห หลังจากนั้นก็กลับมาดื้ออีก

"ทำอะไรคิดถึงแม่มึงบ้าง นอนป่วยอยู่โรงบาลแต่ลูกทำตัวแบบนี้ ถ้าเขารู้เขาจะรู้สึกยังไง ถ้าไม่เห็นแก่กูก็เห็นแก่แม่มึงบ้าง"

"เฮีย แสบไม่เคยคิดว่าเฮียไม่สำคัญเลยนะ"

"แล้วที่มึงทำคืออะไร โตแล้วจะเข้ามหาลัยแล้ว วันนี้กูกะจะเล่นมึงให้หนัก แต่เอาเถอะ พรุ่งนี้กูมีงาน กูเหนื่อย" ผมเหนื่อยจริงๆ ช่วงนี้สนามแข่งไม่เคยว่างจัดรายการแทบทุกวัน รถก็ไหลเข้าอู่ตลอด ผมทำสนามแข่งรถแล้วก็เปิดอู่ซ่อมรถเอง รถเข้าอู่ส่วนใหญ่มีแต่รถนอกทั้งนั้น งานล้นมือจนบางครั้งลูกน้องทำไม่ทัน วันนี้ก็ต้องลงไปช่วย กลับบ้านมาก็เจอเรื่องปวดหัวอีก

"ขอโทษ ถ้าอย่างนั้นแสบไปนอนห้องแสบก็ได้ "

"นอนนี่แหละ แล้วมึงขนอะไรมาเยอะแยะเต็มเตียงกูไปหมด ตัวอะไร "

"ตุ๊กตาไงเฮีย นอนไม่หลับถ้าไม่ได้กอด" หน้าเขียวหน้าเหลืองเต็มเตียงหมด เออเอาเถอะลากมันมานอนด้วยแล้วนี่

"โตเป็นควายแล้วยังจะกอดตุ๊กตาอยู่อีก"

"ก็ไม่มีใครให้กอดนี่"

"อย่างมึงใครจะเอา ดื้อชิบหาย"

-------------------

กึก

ไม่น่าเลย เฮียเคยบอกว่าไม่ให้มีแฟนจนกว่าจะเรียนจบ ถ้ามีจะเป็นไงน่ะเหรอ ล่าสุดโทรศัพท์กระจายเพราะแอบมีแฟน เฮียกำลังอารมณ์ดีแล้วแท้ๆ สรุปที่คิดเอาไว้คือมโนไปเอง ถุงยางที่เฮียให้ลงไปซื้อคงเก็บไว้ใช้กับแฟน สรุปคิดไปเอง เวรกรรมบาปกรรม เฮียพูดตอกหน้ามาซะขนาดนี้ อย่าได้สำคัญตัวอีกเด็ดขาด

"ขยับไป "

"อะไรอะ เฮียก็นอนฝั่งนู้นดิ" ออกมาจากห้องน้ำก็หาเรื่องอีก ฉันนอนอยู่นานแล้วยังมาไล่อีก

"กูนอนฝั่งนี้ประจำ เร็วๆ ง่วง"

"ก็ได้ " ต้องขยับหนีให้เจ้าของเตียงได้นอนที่เดิมของเขา กลัวผิดกลิ่นหรือไง

"เอาไอ้หน้าเหลืองไปไกลๆ กูดิ๊ แล้วมึงก็ขยับมา"

"ไม่เอา "

"ไอ้แสบ กูไม่ลงโทษแล้วนะยังจะดื้ออีก " อยู่ในห้องเขานี่เนอะแถมยังมานอนบนเตียงเขาอีก ขนลูกหลานมาเต็ม ก็ต้องตามน้ำไป

"เฮียจะทำอะไร "

"กูจะกอด อยู่เฉยๆ แล้วก็ไม่ต้องดิ้น ถ้ากูนอนไม่หลับจะเผาตุ๊กตาทิ้งให้หมด" เฮียแม่งใจร้าย ใจร้ายว่ะ อยากทุบอกแรงๆ แต่ก็จะโดนถีบไง

"เฮีย "

"มึงไม่ใช่นางเอกแสบ อย่าแก่แดด" จบมะ เฮียตัดบทตลอด ฉันโตแล้วนะไม่ใช่เด็กอายุเจ็ดขวบ

"มีคนบอกว่าแสบสวยนะ"

"ใคร! "

"ก็ "

"มันโกหก ตาบอดหรือไงวะ " น้อยใจ เฮียเป็นแบบนี้ตลอดใครจะสวยสู้แฟนเฮียได้ล่ะ แต่ละคนแซ่บๆ ทั้งนั้น นั่นนมหรือหัวเด็ก บอกเกลียดจะเป็นจะตายแต่สุดท้ายก็เลือกมาเป็นอาหาร

"นอน พรุ่งนี้กูมีงาน ไปช่วยด้วย "

"แต่"

"พรุ่งนี้วันเสาร์ อยากดื้อนักไปช่วยกันทำงาน จะได้รู้ว่าเงินมันหายาก" ยังไม่ได้เถียงอะไรเลย

"ค่ะ"

--------