ตอนที่ 4 ชู้ไม่รู้ตัว
เช้าที่แสนสดใสของใครหลายๆ คนแต่ไม่ใช่กับข้าวหอมเลยสักนิดเพราะตั้งแต่ตื่นมาเธอยังขยับตัวลุกไปไหนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แงๆๆ ~T_T~
“โอ๊ย! ยัยแว่นเธอมาตีฉันทำไมเนี่ยมันเจ็บนะ!” เสียงไอ้บ้าซันมันร้องออกมาพูดมาได้เจ็บโดนตีแค่นี้เจ็บ แล้วฉันละโดนหมอนี้กระแทกทั้งคืนไม่เจ็บเลยหรือไงไอ้บ้าเอ้ย!!
“เจ็บหรอแค่นี้เจ็บหรอฉันนี้ลุกไปไหนไม่ได้เลยขยับตัวก็เจ็บเพราะนายคนเดียว ชิ!”
“ก็ช่วยไม่ได้เธออยากขัดคำสั่งฉันทำไมล่ะก็บอกแล้วไง จะให้นอนอยู่ในห้อง 3 วัน 3 คืนเลยนะจ๊ะยัยขี้้เหร่”
“อะๆ ๆ ไอ้บ้าซันเดย์!”
“นี่ว่าใครไอ้บ้าห๊ะ! พูดกับผัวดีๆ หน่อยเดี๋ยวจะโดนทำโทษอีกนะ เอาไหม” มันขู่ค่ะคิดว่าฉันกลัวหรอ...←_← เออ! กลัว π_π
“ขะๆ ขอโทษ...”
“ดีมากเป็นเด็กดีนะ...เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำรีบไปมอก่อนหายเจ็บแล้วก็ไปอาบน้ำแล้วก็อย่าลืมเอา ' น้ำ ' ออกนะ” น้ำอะไรอ่ะ...ไอ้บ้าเอ้ยไอ้ทะลึ่ง!!
“รีบไปเลยน่ะไอ้บ้าา”
“จ๊ะไปแล้วจ้ะยัยแว่น...” พูดจบชายหนุ่มก็เดินไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวแต่งตัวเสร็จก่อนออกไปก็มาจุ๊บหญิงสาวเพื่อเป็นการแกล้งให้หญิงสาวเขินเล่น ไม่รู้ยิ่งเห็นเขายิ่งอารมณ์ โรคจิตหรือเปล่าวะเรา (ซันเดย์คิด)
@มหาลัย...
สวัสดีครับกระผมนายซันเดย์ขอรายงานความเคลื่อนไหวครับตอนนี้ผมมาถึงมหาลัยเรียบร้อยแล้วครับแล้วก็อยู่ในห้องของกลุ่มพวกผมที่ตอนนี้รวมตัวกันครบแล้วก็มี ไอ้อาร์มที่ตอนนี้มันนอนเล่นเกมส์อยู่โดยไม่สนใจใครเลย ต่อมาก็ไอ้เวลที่ตอนนี้มันกำลังตีกับไอ้ แฝนนรกอยู่แต่ผมไม่รู้ว่าตีกันเรื่องอะไรพอดีผมเป็นคนไม่ชอบเผือกเรื่องชาวบ้าน และคนสุดท้ายไอ้วีเจ น้องในกลุ่มที่ตอนนี้มันนั่งทำหน้าเพ้อฝันอะไรของมันก็ไม่รู้แล้วก็เอาแต่มองโทรศัพท์สักพักมันก็ทำน่าเครียดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว...แต่ก็ช่างมันเหอะไม่เกี่ยวกับผมนี่เนอะ
“นี่ไอ้ซันกูจะถามมึงตั้งแต่เช้าแหละ...” อะไรของไอ้เวลแล้วมันเลิกตีกับไอ้แฝดตอนไหนเนี้ย...
“อะไรมึง”
“กูแค่สงสัยว่าทำไมวันนี้หน้าตามึงดูเหมือนคนไม่มีแรงเลยวะอย่างกับศพเดินได้”
“มึงสิศพไอ้เวล!! กูไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหล่ะกูปกติดี”
“กูไม่เชื่อมึงอย่ามาตอแหลไอ้ซันมึงบอกพวกกูมาว่ามึงไปอดหลับอดนอนมาจากไหน” พวกไอ้แฝนมันก็มาจับผมและเปิดเสื้อผ้าผมดูอะไรชักอย่าง
“ปล่อยกูไอ้แฝด! ปล่อยพวกมึงจะทำอะไรกูปล่อยดิวะ!” ผมพยายามดิ้นหนีมันเท้าก็พยายามเตะมันเหมือนกันแต่ไม่เป็นผลอะไรเลยแถมยังเหนื่อยอีกตั้งหาก
“โห่ไอ้ซันมึงไปเย้อสาวที่ไหนมาอีกวะรอยดูดรอยกัดเต็มตัวไปหมดเลยไม่น่ามึงถึงดูอ่อนเพลียเหมือนคนไม่ได้นอนกูถามจริงนะเมื่อวานนอนตอนไหนวะออกกี่น้ำวะแล้วผู้หญิงร้อนแรงคนนั้นใครวะ” ไอ้เวลถามผมเป็นชุดเลยครับเรื่องเสือกๆ ของเพื่อนนี้มันอยากรู้มากอะ
“มึงอยากรู้หรอ? -_-”
“มากอะ ^O^”
“มึงตั้งใจฟังกูนะ กู - ไม่ - บอก!”
“ไอ้ซัน! กูเพื่อนมึงนะโว๊ย!”
“แล้ว? -_-”
“มึงก็บอกกูมาดิวะวะใครมึงไม่พูดกูเรียนไม่รู้เรื่องนะโว้ย!” ทำอย่างกับว่ามึงเรียนรู้เรื่องอย่างนั้นแหละยังเอาของกูไปลอกอยู่เลยเพื่อนเวร
“เรื่องของมึงดิ -_-!”
“〒▽〒 ไอ้อาร์มๆ ๆ มึงดูไม่ซันดิไม่ยอมบอกกูอะว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครอะ จัดการมันให้กูหน่อยดิ” ไอ้เวลมันหันไปฟ้องไอ้อาร์มที่ตอนนี้เล่นเกมส์เสร็จแล้ว...แต่ก็ไม่สนใจมันอยู่ดี
“ไอ้เวลกูว่ามึงเอาเวลาที่มาถามคำถามปัญญาอ่อนกับไอ้ซันมึงช่วยหันไปดูน้องมึงหน่อยดีกว่าไหมวะ” ไอ้เรียวมันพูดจบพวกพวกก็หันไปดูไอ้วีเจที่ตอนนี้มันยังคงนั่งยิ้มแล้วมองโทรศัพท์ซักพักมันก็ทำหน้าเครียดอย่างกับคนบ้า
“เออกูสงสัยตั้งแต่เมื่อวานและตั้งแต่มันกลับมามันก็นั่งยิ้มนั่งมองโทรศัพท์ซักพักก็ทำหน้าเครียดตั้งนานไอ้เวลน้องมึงประสาทดีเปล่าวะ” ไอ้อาร์มมันคิดเหมือนผมเลยครับ
“บ้าน้องกูๆ ไม่ได้บ้าโว๊ย! เอางี้เดี๋ยวกูไปถามมันเองว่ามันเป็นอะไร” พูดจบไอ้เวลก็เดินไปนั่งข้างๆ น้องมัน
“ไอ้เวลมึงพามันมานั่งตรงพวกกูดิกูก็อยากรู้ว่ามันเป็นอะไร” ไอ้ริวพูดบ้าง
“แหม่ไอ้พวกเวรทำเป็นพูดไม่ให้กูเผือกเรื่องของไอ้ซันแต่พวกมึงก็มาเผือกเรื่องของไอ้วีเหมือนกันแหละวะ ปากดีนะพวกมึงเนี๊ย” ไอ้เวลมันด่าพวกผมแต่มันก็ยังคงลากไอ้วีเจมานั่งตรงกลางระหว่างพวกผมอยู่ดี
“ไอ้วี!เห้ย! ไอ้วี!” ไอ้เวลมันเรียกไอ้วีเจตั้งนานจนมันตั้งนานจนมันต้องเขย่าตัวไอ้วีเจเพื่อเรียกสติ
“อะไรวะพี่แล้วมาเขย่าผมทำไมเนี้ย!”
“ไอ้วีมึงเป็นไรวะมึงมีอะไรไม่สบายใจก็ปรึกษาพวกกูได้นะโว้ยมึงก็เหมือนน้องพวกกู” ผมพูดกับมัน
“ปรึกษาได้จริงๆนะครับพี่ซัน?”
“เออ!” ผมบอกมันว่าแต่ว่าทำไมไอ้วีต้องหน้าแดงด้วยวะ
“คืองี้พี่...เอ่อถ้าผมบอกพวกพี่ต้องสัญญานะว่าจะช่วยผม”
“เออ!พวกกูสัญญามึงรีบบอกมาเหอะชักช้านะมึงอะ” ไอ้ริวมันพูด
“คืองี้พี่เมื่อวานผมไปห้างกับเพื่อนใช่ปะแล้วทีเนี้ยผม...เอ่อไปเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งเขาน่ารักมากเลยพี่ผมอยากทำความรู้จักเขาผมก็ไม่รู้จะทำยังไงผมก็เลยแกล้งรีบเดินแล้วไปชนเขาแล้วก็ขอเบอร์เขามาได้แต่ว่าผมไม่รู้จะเริ่มจีบเขายังไงอะพี่ปกติเคยฟันแต่โดยที่ไม่ได้จีบแต่พอจะให้มาจีบผู้หญิงผมไม่รู้จะต้องทำไงอะพี่พวกพี่ช่วยผมหน่อยดิคนนี้ผมจริงจังเลยนะ...” ไอ้วีเจเล่าไปหน้าแดงไปแม่งโคตรตลกอะพึ่งเคยเห็นมันเป็นแบบนี้เนี้ยแหล่ะ
“5555 กูอยากเห็นหน้าผู้หญิงที่โชคร้ายคนนั้นวะที่มีคนอย่างมึงมาชอบเนี้ย” ไม่อาร์มมันว่า
“โห่พี่อย่าหัวเราะดิช่วยผมคิดหน่อยสิครับ...จะทำยังไงดีโทรไปหาเขาเลยดีไหมพี่”
“นี่ไอ้น้องรักมึงเป็นเอามากนะเนี้ยไหนมึงบอกชื่อผู้หญิงที่โชคร้ายคนนั้นมาดิเดี๋ยวกูโทรไปนัดเขากินข้าวให้โอเคไหมแล้วมึงก็ไม่ต้องมานั้งยิ้มบ้าๆคนเดียวอีกนะโว้ยพวกกูคิดว่ามึงเป็นประสาท…”
“ครับๆเธอชื่อข้าวหอมพี่” เอ๊ะข้าวหอมหรอคงไม่ใช่ข้าวหอมคนเดียวกันหรอกเนอะมันคงไม่บังเอิญขนาดนั้น คนชื่อข้าวหอมมีเยอะแยะไป
“เออๆ เดียวกูโทรให้...”
“เปิดลำโพงด้วยมึง” เสียงไอ้แฝด
“เออ! สั่งจังพวกมึงเนี้ยเผือกเหมือนกันนะพวกมึงอะ”
ทางด้านข้าวหอม
Rrrrrrrrrrrrrrrr!
“เอะ! ใครโทรมาตอนเนี้ยรู้ไหมว่ามันขยับตัวลำบากมาก” เบอร์ใคร?
“ฮัลโหลค่ะ...”
“(นี้ใช้เบอร์ข้าวหอมเปล่าครับ)”
“เอ่อ...ใช่ค่ะแล้วนี่ใครคะรู้เบอร์ฉันได้ยังไง”
“(เอ่อจำผมไม่ได้หรอครับวีเจไงครับที่ผมเดินชนคุณเมื่อวาน…)”
“เอ่อ...จำได้แล้วค่ะขอโทษด้วยค่ะพอดีไม่ได้เม้มชื่อไว้”
“(ไม่เป็นไรครับ...คือที่ผมโทรมาผมแค่จะโทรมานัดเลี้ยงข้าวเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ผมชนข้าวเมื่อวานน่ะครับเสาร์นี้ว่างหรือเปล่าครับข้าว)”
“เอ่อ...เสาร์นี้หรอคะ”
“(ไม่ว่างหรอครับงั้นก็ไม่เป็นไรครับเอาไว้...)”
“เอ่อ...คือว่าๆว่างคะว่าง”
“(งั้นเสาร์นี้เจอกันที่ห้าง…เก้าโมงครึ่ง ฃนะครับผมจะรองั้นผมไม่รบกวนข้าวแล้วนะครับ)”
“ค่ะ” พูดจบชายหนุ่มก็ตัดสายไปทันที
Mag-log in
Huling Na-update:
2025-02-25 00:13:03
