ตอนที่ 4 เริ่มต้นจีบ

 

เช้าวันเสาร์เช้าวันเสาร์สุพิชฌาย์รีบตื่นนอนเร็วกว่าทุกวันหญิงสาวมีความกระตือรือร้นมากที่จะไปเรียน แต่งหน้าอ่อนๆ เพราะเดาว่าคนที่ดูเงียบขรึมและจริงจังน่าจะชอบผู้หญิงอ่อนหวานเรียบร้อย แม้จะขัดกับบุคลิกของตนเองที่เป็นสาวเปรี้ยว แต่สุพิชฌาย์ก็ยินดีจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่เธอชอบ ที่ผ่านมาหญิงสาวก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนแต่สำหรับอาจารย์ปณัยกรเธอรู้สึกชอบเขาจริงๆ

หลังจากทานอาหารเช้าแล้วหญิงสาวก็รีบออกจากบ้านเธอแวะซื้อกาแฟให้กับตนเองหนึ่งและอีกแก้วสำหรับอาจารย์ปณัยกรที่จะมาสอนแทนอาจารย์ทรงวุฒิอีกครั้งในวันนี้

หญิงสาวไปถึงห้องเรียนก่อนเพื่อนคนอื่นจากนั้นก็วางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะของอาจารย์พร้อมกับเขียนโน้ตเล็กๆ ไว้

“กาแฟสำหรับอาจารย์ไนท์ค่ะ หนูหวังว่าอาจารย์จะชอบและดื่มมันระหว่างสอนนะคะ”

เมื่อวางแก้วกาแฟเสร็จแล้วก็กลับมายังที่นั่งเก้าอี้แถวสองอย่างที่คิดไว้ซึ่งเธอคิดว่าจุดนี้อาจารย์น่าจะมองเห็นเธอได้มากกว่าการนั่งแถวหน้าสุดเหมือนกันเดินครั้งแรก

“มาแต่เช้าเลยนะเปียโน นี่แกเอาจริงเหรอ” ณัฐมลเข้ามานั่งใกล้ๆ แล้วกระซิบถามเพราะตอนนี้นักเรียนหลายคนเริ่มทยอยกันเข้ามาในห้องแล้ว

“ก็จริงสิ” หญิงสาวตอบอย่างไม่ลังเล

“แต่ฉันว่าแกคงมีคู่แข่งเยอะนะ”

“หมายความว่ายังไงใบตอง”

“แกดูสิวันนี้เพื่อนผู้หญิงห้องเรามาเรียนกันแต่เช้าแถมยังแต่งหน้ากันมาสวยเชียว ถ้าเดาไม่ผิดก็คงเพราะสนใจอาจารย์ไนท์เหมือนกับแกนั่นแหละ”

“ถอยตอนนี้ยังทันนะเปียโน”

“คนอย่างฉันไม่มีทางยอมแพ้หรอกเจน มีคู่แข่งเยอะก็ยิ่งดี”

“ฉันไม่รู้ว่าแกจริงจังมากแค่ไหน แต่ก็เอาใจช่วยก็แล้วกันนะ” ณัฐมลพูดให้กำลังใจเพราะรู้ว่าไม่มีทางห้ามสุพิชฌาย์ได้

“แต่ฉันจะรอดูนะว่าแกจะปลื้มอาจารย์คนนี้นานแค่ไหน อย่างแกนะชอบใครไม่นานหรอก” เจนิตาพูดขึ้นบ้างเพราะรู้ดีว่าคนอย่างสุพิชฌาย์นั้นแอบชอบหรือแอบปลื้มใครได้ไม่นานพอเวลาผ่านไปเธอก็จะเบื่อ

“แกคนนี้ฉันจริงจังจริงๆ นะนี่แหละพ่อของลูกในอนาคตเลย” สุพิชฌาย์ยืนยังเสียงแข็ง

“โอ๊ย!....ฉันจะบ้าตายกับความคิดของแกนะเปียโน ฉันว่าแกอย่าพยายามเลย ความเป็นไปได้มันน้อยมาก”

“ทำไมล่ะเจน ฉันก็สวยนะหุ่นก็ดีฐานะก็ดี”

“ก็เพราะฐานะดีนั่นแหละ แกลืมหรือเปล่าว่าแกไปลูกสาวดอกเตอร์สุชาติเจ้าของมหาวิทยาลัยนะ แล้วจะมีอาจารย์ที่ไหนเขาอยากได้ลูกสาวเจ้าของมหาวิทยาลัยเป็นแฟนล่ะ ฉันว่าถ้าพ่อแม่แกรู้เรื่องนี้ท่านก็คงไม่ยอม”

“ฉันเห็นด้วยกับแกนะเจน บางทีพ่อแม่แกท่านอาจจะมองนักธุรกิจคนไหนสักคนตัวที่จะให้แกแต่งงานด้วยแล้วก็ได้นะเปียโน”

“เฮ้ย!....แกอย่าพูดแบบนี้สิใบตองฉันยิ่งกลัวๆ อยู่นะ” สุพิชฌาย์กังวลเรื่องนี้เพราะพี่ชายของเธอก็ถูกจับคู่ให้แต่งงานกับลูกสาวนักธุรกิจ

“แต่ฉันว่าอย่าพึ่งคิดไปไกลเลยอาจารย์ไนท์เดินมาโน่นแล้ว” ณัฐมลบอกเพื่อน

เสียงพูดคุยในห้องเงียบลงเมื่ออาจารย์เดินเข้ามาในห้องทุกคนดูกระตือรือร้นมากกว่าทุกครั้ง

ปณัยกรเห็นแก้วกาแฟที่วางอยู่พร้อมกระดาษโน้ตแต่เข้ายังไม่ยกกาแฟขึ้นมาดื่ม ชายหนุ่มมองไปรอบห้องเพื่อสังเกตว่าใครเป็นคนเอากาแฟมาวางไว้แต่ก็ยังไม่เจอใครที่น่าสงสัย

“สวัสดีค่ะอาจารย์ไนท์ / สวัสดีครับอาจารย์ไนท์” นักศึกษาทั้งชายและหญิงกล่าวทักทายอาจารย์และพร้อมที่จะเรียนรู้กันอย่างเต็มที่

“สวัสดีครับนึกศึกษาทุกคน วันนี้เราจะมาเรียนกันต่อจากเรื่องที่เรียนค้างไว้เมื่อครั้งก่อน ผมหวังว่าพวกคุณคงได้ทบทวนกันมาบ้างแล้วนะครับ”

ระยะเวลาสามชั่วโมงสำหรับนักศึกษาบางคนคงคิดว่ามันนานมากแต่สำหรับสุพิชฌาย์แล้วรู้สึกว่า มันผ่านไปเร็วจนใจหายเพราะตอนนี้อาจารย์ปณัยกรก็สอนเสร็จแล้ว

“ครั้งนี้ผมคงจะเจอพวกคุณเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ”

“อ้าวทำไมล่ะคะ อาจารย์ทรงวุฒิหายแล้วเหรอคะ”

“ครับ ท่านน่าจะออกโรงพยาบาลอาทิตย์หน้าและคงมาสอน ได้ตามเดิม ผมดีใจที่ได้มาสอนพวกคุณที่นี่พวกคุณทุกคนดูตั้งใจเรียน”

“อาจารย์คะบทเรียนที่อาจารย์สอนถ้าพวกเราไม่เข้าใจพวกเราสามารถถามอาจารย์ได้ไหมคะ”

“ผมว่าถามจากอาจารย์ประจำวิชาของคุณดีกว่านะ ท่านน่าจะให้คำตอบได้ดีกว่าผม”

“แต่เนื้อหาพวกนี้อาจารย์เป็นคนสอนนะคะ” นักศึกษาหญิงคนเดิมถามขึ้นอีกครั้ง

“เนื้อหาที่ผมเอามาสอนพวกคุณมันก็มาจากสไลด์ที่อาจารย์ทรงวุฒิท่านทำไว้นะครับ”

คำตอบของอาจารย์ปณัยกรทำให้นักศึกษาคนที่ถามหุบยิ้มเพราะเหมือนกับเขาไม่อยากเกี่ยวข้องด้วยอีกแล้ว

“แล้วบทเรียนที่พวกหนูเรียนไปวันนี้ หนูสามารถถามอาจารย์ได้ไหมเพราะอาจารย์ทรงวุฒิยังไม่มาเลยและพวกหนูก็ไม่อยากไปรบกวนเวลาพักผ่อนของอาจารย์ด้วยค่ะ” นักศึกษาอีกคนยกเหตุผลมาอ้าง

“ได้สิครับไม่เข้าใจตรงไหนก็อีเมลมาถามก็แล้วกัน ไม่เกินพรุ่งนี้เย็นผมจะตอบอีเมลและอัดคลิปอธิบายให้คุณฟังอีกที”

“ขอบคุณมากค่ะอาจารย์”

คำตอบครั้งนี้ทำให้นักศึกษาหลายคนยิ้มเพราะอย่างน้อยอาจารย์ก็ยังมีเมตตาที่จะปฏิสัมพันธ์กับพวกเธอ

“พวกแกฉันขอไปก่อนนะ” สุพิชฌาย์

“แกจะรีบไปไหนเปียโน ไม่ไปกินข้าวก่อนเหรอ” เจนิตาถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นท่างรีบร้อนของเพื่อน

“ไม่ล่ะฉันมีธุระจะคุยกับอาจารย์ไนท์นิดหน่อย”

“แกจะมีธุระอะไรตลอดเวลาสามชั่วโมงฉันไม่เห็นแกตั้งใจเรียนเลยสักนิดแล้วจะเอาเนื้อหาอะไรไปถามอาจารย์ถ้าเกิดอาจารย์เขาถามกลับขึ้นมาแกได้หน้าแตกกันพอดี” ณัฐมลเตือน

“ฉันไม่ได้ถามเกี่ยวกับเนื้อหาสักหน่อย ฉันก็แค่อยากจะชวนเขาไปเยี่ยมอาจารย์ทรงวุฒิ”

“มันจะดีหรือแกเกิดเพื่อนคนอื่นเห็นแล้วเอาไปพูดไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง”

“ไม่เป็นไรหรอกน่าใบตอง เพื่อนคนอื่นกลับไปหมดแล้ว”

“ใบตองฉันว่าปล่อยให้เปียโนมันทำอย่างที่มันต้องการเถอะถึงคนอื่นจะว่ายังไงก็คงไม่เป็นปัญหาแกอย่าลืมว่ามันเป็นลูกเจ้าของมหาวิทยาลัย มันจะเอาข้อนี้มาอ้างก็ได้”

“นั่นสินะฉันก็ลืมทุกทีเลยว่ามีเพื่อนเป็นถึงลูกสาวเจ้าของมหาลัยได้ ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะแก อย่าไปสนิทสนมกับเขามากสืบให้แน่ใจก่อนว่าเขาไม่มีแฟน”

“ฉันสืบเรื่องนี้มาแล้วฉันถึงเดินหน้าเต็มที่ไงล่ะ”

“แล้วจะให้ฉันสองคนช่วยอะไรแกหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไรหรอกแค่ช่วยให้กำลังใจ ถ้าตอนไหนฉันอยากจะได้ความช่วยเหลือฉันจะบอกนะไปก่อนนะบ๊ายบาย”

เธอโบกมือให้เพื่อนจากนั้นก็รีบวิ่งไปหาอาจารย์ปณัยกรที่กำลังเดินไปยังรถที่จอดอยู่