บทที่ 20 จูบหน่อยได้ไหม

ดวงตาคมกริบปนดุดันของเขากำลังจ้องมองไปยังธีรัตน์อย่างที่ทำให้คนถูกมองรู้สึกขนลุกเกรียว

"พี่เรน... มาพอดี เอ่อ นี่ไงคะ แฟนฉัน..." ฟ้าใสรีบถือโอกาสยืมตัวมาแอบอ้างเสียเลย พร้อมกับขยับลุกขึ้นเดินไปเกาะแขนของคนที่มาช่วยคลี่คลายสถานการณ์ให้เธอได้อย่างเหมาะเจาะพอดีอย่างไม่น่าเชื่อ

ลูกน้องเธอที่นั่งอยู่ต่างพากันจ้องเรนตาค้าง บางคนถึงกับต้องรีบยกมือขึ้นซับน้ำลายขณะมองร่างสูงกำยำใบหน้าหล่อคมคายแสนโดดเด่นของเขา

"กลับเลยมั้ย" เขาหันมาถามเธอ ซึ่งฟ้าใสก็รีบพยักหน้า

"ขอตัวกลับก่อนนะคะทุกคน เจอกันที่ออฟฟิศนะ" ประโยคท้ายหญิงสาวพูดกับลูกน้อง

จากนั้นก็รีบควงแขนล่ำเดินจ้ำอ้าวออกไปจากผับ ฟ้าใสถอนหายใจโล่งอกออกมาเมื่อมาถึงหน้าผับ เงยหน้าขึ้นมองคนที่เธอไม่คิดว่าจะได้เจอ ร่างสูงสวมเสื้อหนังสีดำกับกางเกงยีนสีเข้ม มีหมวกแก๊ปสวมอยู่บนศีรษะโดยรวมแล้วดูเท่สะดุดตาราวกับนายแบบ ไม่แปลกใจที่ลูกน้องเธอมองตาค้างกันเป็นแถว

"พี่เรนมาทำอะไรที่นี่คะ"

"ทำงาน หมอนั่นใคร มันจีบฟ้าอยู่เหรอ"

เรนไปส่งเมยาร์ที่โรงแรมซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่แล้วก็รีบขับรถกลับมาอีกครั้งเพราะเป็นห่วงฟ้าใส เห็นท่าทางไอ้ผู้ชายหน้าตี๋นั่นมองเธอไม่วางตาแล้วมันทำให้เขาไม่ไว้วางใจ ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยเก๋ของคนตรงหน้าแล้วก็ไม่แปลกใจที่จะถูกผู้ชายตามขายขนมจีบ

"ก็ทำนองนั้นค่ะ ฟ้าขอโทษนะที่ยืมชื่อพี่ไปใช้ คือ หมอนี่ดื้อมากจริงๆ บอกยังไงก็ไม่ยอมฟังสักที"

เธอบอกเขาไปตามความเป็นจริงและถอนหายใจเบื่อหน่าย

“ไม่เป็นไร พี่ให้ยืมทั้งชื่อและตัวเลย” เขาบอกหน้าตาเฉย ฟ้าใสมองตาปริบๆ และหัวใจแอบเต้นแรงกับคำพูดกำกวมนั่น แต่รู้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอหรอก จึงบอกตัวเองว่าอย่าคิดลึก

“แล้วจะให้พี่ไปขู่มันให้ไหม เอาให้เปิดแน่บไปเลย เอามั้ย"

"ไม่ต้องค่ะ ตอนนี้ทำงานด้วยกันอยู่ เลยทำอย่างนั้นไม่ได้ แต่แค่นี้เขาก็คงจะรู้แล้วแหละ"

"ถ้ามันมีปัญหา แค่บอกพี่ เดี๋ยวจัดการให้เอง"

ชายหนุ่มยกมือขึ้นโอบไหล่บาง เธอก็เงยหน้าขึ้นยิ้มให้

"ขอบคุณมากค่ะ ดีจังเลย ได้มีแฟนหล่อ" หญิงสาวแกล้งพูด

"พี่เป็นได้แค่แฟนกำมะลอเท่านั้นนะหนู"

เขาพูดแล้วจุดยิ้มกริ่ม ฟ้าใสพยักหน้า

"รู้แล้วน่า ฟ้าไม่กล้าอาจเอื้อมหรอกค่ะ แล้วพี่จะไปไหนต่อหรือเปล่าคะ รถฟ้าจอดอยู่ตรงนั้น"

หญิงสาวชี้ไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล

"ไปรถพี่เถอะ เดี๋ยวจะให้คนขับรถฟ้าไปไว้ที่บ้านให้"

คำพูดของเขาทำให้ฟ้าใสรู้ว่าทีมของเรนอยู่แถวนี้ด้วย เขาไม่ได้ฉายเดี่ยวอย่างที่เข้าใจ แสดงว่าต้องทำงานสำคัญมากๆ ตามที่เขาบอก

เมื่อขึ้นมาบนรถ ฟ้าใสก็รู้สึกง่วงงุนจึงหลับตาลง ขมับเริ่มเต้นตุบๆ เธอไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์เลยสักนิด ดื่มเพียงน้ำผลไม้เท่านั้น ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเมาๆ อย่างนี้ไปได้

"พี่เรน... ฟ้าเป็นอะไรก็ไม่รู้ ปวดหัวจัง รู้สึกอึดอัดในอกยังไงก็ไม่รู้"

หญิงสาวปรือตาขึ้นมาบอกเขา เรนขมวดคิ้วมุ่นทันที อาการที่เปลี่ยนไปอย่างปุบปับของฟ้าใสทำให้ชายหนุ่มเร่งเครื่องให้เร็วขึ้น

"ฟ้า...ไม่ได้ดื่มเหล้า ดื่มแค่น้ำผลไม้" เธอพึมพำต่อ เริ่มรู้สึกร้อนเนื้อร้อนตัวแปลกๆ หันไปมองคนที่กำลังขับรถอยู่ แล้วรู้สึกลำคอแห้งผากขึ้นมา หญิงสาวยื่นมือไปจับแขนล่ำ

"พี่เรน... มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้... ร้อนข้างใน"

"ทำใจดีๆ ไว้ก่อน เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว"

เรนปลอบ มือนุ่มเกาะแขนเขาและเริ่มเลื่อนมาวางที่ขา ชายหนุ่มวางมือไปบนมือเธอแล้วบีบเบาๆ อย่างเป็นห่วง อาการแบบนี้เขารู้จักดี... ฟ้าใสโดนวางยาเข้าให้แล้ว

ใครมันบังอาจเล่นยากับน้องสาวเขา กลุ่มนั่นมีผู้หญิงสองผู้ชายสาม เขาจำหน้าพวกมันได้ทุกคน ต้องเป็นไอ้สัตว์คนนั้นแน่ เพราะมันพยายามอยู่ใกล้ฟ้าใสตลอดเวลา

เรนจอดรถที่บ้านโฮมสเตย์ ไม่ได้ไปที่บ้านใหญ่ แล้วอุ้มฟ้าใสเข้าไปข้างใน

"อาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะรู้สึกดีขึ้น"

"นี่บ้านยายช้องเหรอ" ฟ้าใสยังคงมีสติ ไม่ได้ถึงกับไม่รู้เหนือรู้ใต้ เพียงแต่ว่าร่างกายเธอมันร้อนวูบวาบ และรู้สึกหวั่นไหวกับไออุ่นจากร่างสูงมากกว่าปกติ

"ใช่ อยู่นี่ก่อน ไปบ้านโน้นเดี๋ยวเมฆกับเอิร์ธจะตกใจเปล่าๆ ไว้ใจพี่ใช่ไหม"