บทที่ 19 จูบหน่อยได้ไหม

ในผับหรูแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิท เสียงเพลงดังอึกทึกครึกโครม และในห้องโถงใหญ่ก็เต็มไปด้วยนักท่องราตรี ต่างกำลังดื่มกินและสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน และแถวหน้าเวทีมีสายแดนซ์กำลังวาดลีลาและลวดลายกันอย่างเมามัน

บนโซฟาหนังรูปโค้งครึ่งวงกลมในห้องวีไอพีชั้นสอง เมยาร์กำลังดื่มไวน์ขณะที่นั่งเอนตัวพิงไหล่กว้างของนายแพทย์หนุ่ม เธอมากรุงเทพฯ ด้วยเหตุผลเดียวก็คือ ตามธรณ์มาโดยเฉพาะ ตอนนี้แม้ว่าเขาทำท่าเหมือนจะชอบเธอไม่น้อย แต่ก็ยังคงความสุภาพและคงเส้นคงวา สถานะน่าจะประมาณว่า คนคุย แต่เมยาร์ก็ไม่มายด์หรอก เพราะเธอเองก็ไม่ได้เร่งรีบอะไรกับความสัมพันธ์ ชอบเหมือนกันกับการค่อยเป็นค่อยไปเช่นนี้

"คุณพ่อคุณคงชอบเมืองไทยมากสินะครับ ป่านนี้ยังไม่กลับอเมริกา" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นขณะที่เติมไวน์ให้หญิงสาว

"ใช่ค่ะ พ่อฉันรักเมืองไทยมากถึงขนาดสร้างบ้านไว้ที่ภูเก็ต เขาใหญ่ และกรุงเทพฯ เลยล่ะคุณ เห็นว่าเดือนหน้าจะเชิญเพื่อนๆ มาเลี้ยงฉลองบ้านหลังล่าสุดที่เขาใหญ่ด้วยนะ" หญิงสาวเอ่ยเล่าด้วยน้ำเสียงร่าเริง

"ดีจังนะครับ"

เรนซ่อนความพึงพอใจเอาไว้ขณะยกไวน์ขึ้นจิบด้วยท่าทางรีแล็กซ์ เขารับนัดเมยาร์เพื่อจะสืบหาว่าพ่อของเจ้าหล่อนกำลังคิดการณ์อะไรอยู่ในเวลานี้ ครั้งก่อนที่ได้ขึ้นไปบนเรือยอช์ตนั้นก็ได้รู้ว่าแดนนี่มีกำหนดการขึ้นฝั่ง ไม่ได้เดินทางโดยทางเรือต่อไปยังประเทศเพื่อนบ้านตามแพลนเดิม เวลานี้ก็ยังคงอยู่ที่เมืองไทย

"ฉันเชิญคุณล่วงหน้าได้มั้ยคะ" เธอหันมาถามอย่างเขินอาย

"เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ"

เรนจุดยิ้มมุมปาก จุดมุ่งหมายสำหรับคืนนี้สัมฤทธิ์ผลแล้ว สักครู่หนึ่งเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

"ขอรับโทรศัพท์เดี๋ยวนะครับ" ร่างสูงพูดจบก็ขยับลุกขึ้นเดินไปยังมุมห้อง จริงๆ มันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้นเพื่อจะจบคืนนี้เพียงแค่นี้ เขาทำทีคุยสายอยู่นาทีหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับมาหาเมยาร์

"เรากลับกันเลยมั้ยครับ พอดีผมมีธุระด่วนต้องไปทำนิดหนึ่ง คงไม่ว่ากันนะครับเมยาร์"

"อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นหมอ อาจจะมีเคสด่วน ฉันเข้าใจค่ะ" เมยาร์ไม่เรื่องมาก เพราะเข้าใจว่าอาชีพแพทย์อย่างเขาต้องทำงานหนักเพื่อคนไข้

ขณะที่เรนพาเมยาร์ลงบันไดมายังชั้นล่างและเดินผ่านส่วนที่เป็นเลาจ์ก่อนจะออกประตูหน้านั้น พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวร่างระหงในเสื้อเชิ้ตสีขาว เธอกำลังนั่งอยู่กับคนกลุ่มหนึ่ง สีหน้าเธอมีความกังวลและดูเหมือนจะเหนื่อยล้าเล็กน้อย

ขณะเดียวกันฟ้าใสก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี หญิงสาวทันได้เห็นชายหนุ่มร่างสูงสมาร์ตสวมแว่นสายตา นึกอยู่นาทีหนึ่งก็จำได้ว่าเคยเจอผู้ชายคนนี้ที่ร้านอาหารที่ภูเก็ตและเขาก็มากับผู้หญิงคนเดียวกันนี้ ที่แท้เป็นคู่รักที่มาเที่ยวด้วยกันนั่นเอง ไม่นึกเลยว่าโลกจะกลมขนาดนี้

เธอรู้สึกเหนื่อยและง่วงเต็มที แต่เพราะนักธุรกิจกลุ่มนี้เป็นลูกค้าที่เพิ่งตกลงจะเซ็นดีลกัน เธอจึงจำต้องพามาสังสรรค์ โดยมีเลขาและทีมของเธอมาด้วย

"คุณฟ้าไปดื่มต่อกันในผับกันนะครับ" หลังจากใช้เวลานานถึงสามชั่วโมงรับประทานอาหาร ธีรัตน์ หนุ่มนักธุรกิจวัยสามสิบกว่าก็หันมาชวนเธอ หญิงสาวมองนาฬิกา มันห้าทุ่มเข้าไปแล้ว

"เอาไว้คราวหน้านะคะ" เธอปฏิเสธอย่างสุภาพ

"งั้นพรุ่งนี้ผมอยากเชิญคุณดื่มน้ำชาด้วยกันที่โรงแรมได้ไหมครับ"

ทุกคนดูออกว่าชายหนุ่มสนใจในตัวฟ้าใสตั้งแต่เริ่มคุยดีลกันโน่นแล้ว แต่หญิงสาววางตัวดีและไม่เคยแสดงท่าทีสนองตอบในด้านอื่นนอกจากเรื่องงานเท่านั้น

"พอดีฉันต้องพาลูกไปเรียนพิเศษน่ะค่ะ ต้องขออภัยด้วยนะคะ"

ธีรัตน์รู้ว่าฟ้าใสเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่ก็ไม่ได้รังเกียจ เขาชอบเธอมากทั้งรูปร่างหน้าตาและความเป็นนักธุรกิจหญิงที่มากความสามารถ เตี่ยกำลังให้หาลูกสะใภ้ เขาเห็นฟ้าใสก็หมายมั่นปั้นมือว่าจะต้องจีบให้ได้ แต่หลายเดือนแล้วยังไม่คืบหน้าไปถึงไหนเลย

"ถ้างั้นไปฟังเพลงต่ออีกครึ่งชั่วโมงเถอะนะครับ" เขายังคงตื๊อเธอ

"ไปเถอะค่ะคุณฟ้า พวกเราอยากไปปลดปล่อยความเครียดสักเพลงสองเพลง... นะคะ แป๊บเดียวเองค่ะ" ลูกน้องเอ่ยขอร้องทำตาปริบปรอย ฟ้าใสเห็นทุกคนกำลังรอคอยคำตอบจากเธออยู่ หญิงสาวจึงจำต้องตอบตกลง

เมื่อย้ายวงเข้าไปในผับ ทุกคนก็สั่งเครื่องดื่ม ฟ้าใสขอแค่น้ำส้มแก้วเดียว รู้สึกอยากกลับบ้านเต็มที เวลานี้น้องเอิร์ธอยู่กับเมฆา ส่วนคนที่มาเช่าบ้านเธออยู่นั้น หลังจากเย็นวันนั้น ฟ้าใสก็ไม่เห็นเขาอีกเลย นี่ก็สามวันแล้ว มีเพียงข้อความมาบอกว่าเขากำลังทำงานอยู่

"ชนแก้วหน่อยสิครับคุณฟ้า"

ธีรัตน์ดูท่าทางค่อนข้างเมา และขยับมานั่งใกล้เธอมากกว่าปกติ ฟ้าใสขยับตัวออกห่างขณะชนแก้วกับชายหนุ่ม เธอเพียงแค่ยกมันขึ้นแตะริมฝีปาก ไม่ได้ดื่มเข้าไปเพราะเข็ดขยาดกับประสบการณ์ที่ไม่ดีในอดีตจึงค่อนข้างระวังตัว

"ออกไปเต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ" พอเพลงเปลี่ยนเป็นจังหวะสโลว์โมชัน ธีรัตน์ก็เอ่ยชวน

"ฉันไม่ถนัดเต้นเลยค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ"

"คุณฟ้าคงรังเกียจผมมากเลยใช่ไหมครับ" เขาพูดด้วยสีหน้าเศร้าลง ทำให้ฟ้าใสรู้สึกผิดปนอึดอัด

"ไม่ใช่ค่ะ คือ...อันที่จริงฉันมี..."

"อย่าบอกนะครับว่าคุณมีแฟนแล้ว เพราะผมรู้ว่ามันไม่จริง" เขาพูดดักคอ ฟ้าใสรู้ว่าธีรัตน์เป็นคนตื๊อเก่งและค่อนข้างซีเรียสกับการมุ่งสู่เป้าหมาย และตอนนี้ก็ดูเหมือนเธอจะเป็นเป้าหมายของเขาอยู่

"คืออย่างนี้นะคะ ความจริงฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้วค่ะ" เธอตีหน้าซื่อและเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ผมเพิ่งถามลูกน้องคุณมา เขาบอกว่าคุณฟ้าไม่มีแฟน" ธีรัตน์ดื่มไปไม่น้อย และนั่นทำให้เขากล้าที่จะพูดกับเธอมากกว่าปกติ

"เรื่องส่วนตัวแบบนี้ฟ้าไม่ได้บอกทุกคนหรอกค่ะ" หญิงสาวเอ่ยเสียงแข็งขึ้น เริ่มรู้สึกไม่พอใจที่มีคนพูดไม่รู้เรื่อง

"ก็แค่แฟน ยังไม่แน่นอนนี่ครับ ตราบใดที่ยังไม่ได้แต่งงาน ผมน่าจะยังมีสิทธิ์อยู่นะครับ คุณฟ้าให้โอกาสผมหน่อยเถอะ เพราะผมชอบคุณจริงๆ นะ"

"ฉันไม่อยากเอาเรื่องงานมาปนกับเรื่องส่วนตัวนะคะคุณธีรัตน์..."

ขณะที่หญิงพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเข้มจริงจังนั้น พลันตรงหน้าก็มีร่างสูงก้าวเข้ามาหา... เธอเงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นว่าเป็นใครก็ใจอุ่นวาบขึ้นมาทันใด...