บทที่ 21 จูบหน่อยได้ไหม

เรนวางเธอลงบนเตียง หญิงสาวพยักหน้าโดยไม่เสียเวลาคิด ขณะที่หลับตาลง สูดกลิ่นของเขาเข้าไปแล้วรู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยสูดมานับครั้งไม่ถ้วน เธอปรือตาขึ้นมามองร่างสูงที่เดินไปยังกระเป๋าเป้

"ฟ้าอาบน้ำไหวไหม"

"น่าจะไหว..." หญิงสาวขยับลุกขึ้นนั่งโงนเงนและตาปรือ แต่นาทีต่อมาก็ล้มตัวนอนอีกครั้ง นอนตัวงอเป็นกุ้งเลยคราวนี้ เรนรีบเดินเข้ามาประคอง

"พี่มียา ไม่ต้องกลัวนะ"

เขาบอกเธออย่างอ่อนโยน ขยับอุ้มเพื่อจะพาไปห้องน้ำ แต่ร่างบางกลับโอบรัดลำคอแล้วดึงเขาลงไปหา ทำให้ชายหนุ่มเสียหลักล้มทับลงไปบนร่างเธออย่างเต็มๆ

"อ้าว แล้วกัน" เรนส่ายหัวแล้วรีบขยับลุก แต่แขนเรียวก็กอดเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

"ฟ้า... ปล่อยพี่ก่อน เราต้องต้านมันให้ได้ ไปเถอะ พี่จะพาไปอาบน้ำ"

เรนขบฟันกรอดกับอาการที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วของคนโดนยา ทุกวันนี้ยานรกพวกนี้มันมีพัฒนาการไปไกลมาก ทว่าพวกสายลับอย่างเขาก็มีพัฒนาการในเรื่องยาแก้เช่นเดียวกันซึ่งคนทั่วไปไม่มี แต่ตอนนี้เธอยังกินไม่ได้ต้องรอให้ยานั่นมันออกฤทธิ์ถึงขีดสุดก่อน จากนั้นถึงจะกินยาแก้ได้ผล

"พี่เรน...อือ ..."

"ไปอาบน้ำกัน" เรนอุ้มหญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำ จัดการถอดเสื้อผ้าเธออย่างรวดเร็วจนเหลือเพียงชุดชั้นใน จากนั้นก็เปิดน้ำเย็นจัดราดรด หญิงสาวตัวสั่นงันงก โผเข้ากอดเขาแน่น

"พี่เรน...ฟ้าไม่ไหวแล้ว มันร้อน ฮื้ออ..." เธอพยายามโน้มลำคอเขาลง และเบียดร่างเข้าหา ร่างนุ่มที่เปียกโชกและชุดชั้นในที่โดนน้ำแล้วทำให้เห็นเนื้อนวลรำไรไปถึงไหนต่อไหน หัวใจของเรนกระตุกเต้นแรงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ เธอผลักเขาไปพิงผนัง แล้วโผเข้าแนบชิด บดเบียดเรือนกายนุ่มใส่ มือเล็กเอื้อมมาตะครุบเป้ากางเกงจนเรนสะดุ้งโหยง

"เฮ้ย ฟ้า... ไม่เอา อย่าซน ให้พี่อาบน้ำให้ดีๆ ทนอีกนิดเดียวน่า"

เรนรู้ว่าที่เธอมีพฤติกรรมแบบนั้นมันเป็นเพราะฤทธิ์ยา ไม่ใช่นิสัยส่วนตัว ชายหนุ่มโอบรัดร่างบางเอาไว้แน่น เพื่อไม่ให้เจ้าหล่อนลูบไล้ร่างกายเขาไปมากกว่านี้

"พี่เรน... จูบ...จูบฟ้าหน่อย" ประโยคร้องขอที่ทำเอาชายหนุ่มหัวใจเต้นผิดจังหวะทันใด

"ไม่... ไม่ได้ ทนหน่อยสิ เดี๋ยวพี่ให้กินยา"

"ไม่ ไม่อยากทน... มันทรมาน ฮื้อออ พี่เรน ฟ้าร้อน ฟ้าอยากจูบพี่...ฮื้อออ"

ร่างเล็กดิ้นเร่าๆ ในอ้อมกอดของเขาเหมือนเด็กดื้อ จับมือเขาไปวางแหมะบนเนินอกสล้างของเธอ เรนหัวใจกระหน่ำเต้นรัวเร็วขึ้นกว่าเดิมอย่างไม่อาจควบคุมได้ ปกติเขามีแรงต้านทานดีเสมอกับผู้หญิง แต่ทำไมกับฟ้าใสในเวลานี้เขาถึงมีปฏิกิริยาที่ไม่ควรมี เป้ากางเกงเริ่มตุงและแน่นขึ้น และพอมือเล็กเอื้อมมาขยำอย่างเต็มไม้เต็มมือก็ทำเอาเขาสะดุ้งและขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง

"เฮ้ย ฟ้า...เด็กบ้าเอ๊ย..."

เรนกัดฟันกรอดเพื่อข่มกลั้นอารมณ์ เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนและที่สำคัญไม่ได้มีกิจกรรมกับใครมาระยะหนึ่งแล้ว แต่นี่คือฟ้าใส ลูกสาวสุดที่รักของอาเมอร์ฟีที่เขาเคารพนับถือ

เอาไงดีวะ จะไหวหรือเปล่า... หมายถึงเขาเนี่ย จะไหวหรือเปล่า เอาไงดีล่ะมึง... เรนปรึกษาตัวเองอย่างหนักใจกับสถานการณ์

"พี่เรน...พี่เรน ฮืออ..." เสียงหวานสั่นเครือเอ่ยเรียก

"แม่ง..." เรนสบถอย่างหัวเสียกับสถานการณ์ที่เขาต้องคิดหนัก ชายหนุ่มเอื้อมมือไปกดปิดน้ำ แล้วงัดร่างตัวเองออกจากอ้อมแขนที่กอดรัดเขาไว้แน่น แกะเสื้อชั้นในของเธอออกพร้อมรูดแพนตี้พ้นปลายเท้า พยายามไม่มองเรือนร่างอรชรเปลือยเปล่าได้สัดส่วนโค้งเว้ายวนตานั่น ดึงผ้าเช็ดตัวจากราวมาพันร่างเธอ แล้วอุ้มมายังเตียง

"ยา ยา..." เขาต้องเอายาแก้ให้เธอกิน แต่มือเล็กกลับดึงเขาแล้วกอดรัดแน่นหนา เสียดสีร่างเปลือยเปล่ากับร่างของเขาไม่หยุด

"พี่เรน...ช่วยที..."

"ฟ้า..."

เรนตาลุกเมื่อเธอโน้มลำคอเขาลงไปหา ประกบปากกับริมฝีปากของเขาแล้วเป็นฝ่ายรุกเสียเอง ชายหนุ่มยอมแยกริมฝีปากให้ลิ้นนุ่มแทรกเข้ามาหา ในใจคิดว่ายอมไปก่อน... ยอมให้เจ้าหล่อนนิดหนึ่ง... ให้เธอจูบจนพอใจแล้วเดี๋ยวเขาจะเอายาแก้มากลอกปากให้เอง